Hij ruikt zoet. 

Naar lavendel, en honing. Het is bedwelmend. 

Hij ruikt naar mijn volgende slechte beslissing. 

In zijn ogen een donkere kalmte. 

Zijn lippen zo rood als rozen en zijn huid zo wit als sneeuw. 

En ik voel het. 

Het vuur dat in mij brand, het vuur dat er ooit brandde. 

Langzaam maar zeker voel ik dat het dooft. 

En het vuur maakt plaats voor het gevoel van misselijkheid. 

Snel, 

          sneller, 

                           snelst. 

Ik voel niet eens meer dat ik draai. 

Ik hoor geen muziek. 

Ik voel, 

niets. 

Helemaal niets. 

"Ga je mee?" 

Zal ik?