"Σ’ ένα δωμάτιο σκοτεινό
έψαχνα να ονειρευτώ κάτι δικό μου
Είχα τα μάτια μου κλειστά
πάλευα μέσα στη φωτιά τον εαυτό μου

Μα έγιν’ η σκέψη φυλακή
γίναν χιλιάδες τα γιατί μες το μυαλό μου

Κι είπα να φύγω να σωθώ
να κάνω κάτι πια κι εγώ για το καλό μου

Είπα να φύγω
ν’ αλλάξω δρόμο στην καρδιά

Είπα να φύγω
να μην πονάω άλλο πια
Μα που να πάω
που σ’ αγαπώ τόσο πολύ"

Ξύπνησα ακούγοντας γέλια... άνοιξα δειλά τα μάτια μου αλλά αρνήθηκα να σηκωθώ... τυλιξα γύρω μου  το σεντόνι σε μια προσπαθεία να κρύψω μέσα του τον εαυτό μου ... σε μια προσπάθεια να ξεφύγω από όλους και από όλα...

Τα γέλια που άκουγα από κάτω μου τρελαιναν το μυαλό...

Γύρισα στο πλάι ,άνοιξα το συρταρι και έβγαλα τα τσιγάρα μου ... έβαλα ένα στο στόμα ενώ ήμουν ξαπλωμένη..το σκέφτηκα πολύ για να το ανάψω... Αλλά η φασαρία οι κάτω κυρίευσε το μυαλό μου ...



Το άναψα.. τραβηξα μια μεγαλη τζουρα και άφησα τον καπνό να φύγει από μέσα μου προσπαθώντας να διώξω όσα αισθάνομαι...

Η ηρεμία μου όμως δεν ήρθε ποτέ... σηκώθηκα πάνω μέσα στα νεύρα..άνοιξα την μπαλκονόπορτα και πέταξα έξω το τσιγάρο... μπήκα στο μπάνιο και έριξα πάνω μου νερό... κοίτα να το είδωλο μου στον καθρέφτη μόνο και μόνο για να νιώσω... Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί νιώθω έτσι...



Μελανιές ... μελανιές που άφησε εκείνος επάνω μου στολίζουν το κορμί μου όμορφα... πλέον είναι παντού... τι μου συμβαίνει??

Χθες είπα πως τελείωσε.. Και να μαι τώρα εδώ να σκέφτομαι πάλι τα ίδια...

Βγαίνω  και πηγαίνω μέσα.. αποφασίζω να κατέβω να κάνω έναν καφέ και με όση δύναμη έχω ανοίγω την πόρτα και πλησιάζω την σκάλα ...

Η Δανάη χαρούμενη μαζί..  μαζί με το Στέφανο και τη μαμα μου γελάνε από τη κουζίνα... Ο καφές γι μένα αυτή τη στιγμή είναι απαγορευμένος ψυχολογικά αλλά δεν αντέχω... Θέλω έναν γαμημένο καφέ!!

Κατεβαίνω ..παίρνω ανάσα και απλά μπαίνω μέσα... το ύφος της μάνας μου αξία ανεκτίμητη... 

Μαμα:"Ο Χριστός και η Παναγία.!!!!!"λεει και βάζει το χέρι της στο στόμα...

Άρια:"φάντασμα είδες??" Απαντάω ειρωνικά ενώ προχωράω για να κάνω καφέ..

Μαμα:"τι στην ευχή είναι αυτά πάνω σου Αριάδνη???"
Πωωωωωωωω με τις μαλακιες ξέχασα να αλλάξω μπλουζάκι  ... ΣΚΑΤΑ !!!!

Άρια:"δεν βλέπεις ??" Την ρωτάω ενώ γυρναω πλάτη για να κερδίσω χρόνο να σκεφτώ κάτι.. εκείνος καρφωμένος επάνω μου ενώ η Δανάη καθισμένη... καθισμένη στα γόνατα του ...  του ψιθυρίζει στο αυτί...

Μαμα:"όσο μένεις εδώ μέσα δεν θα φέρεσαι σαν καμία του δρόμου που τριγυρνάει σπίτι με μελανιασμενα στήθη ποιος ξέρει από ποιον!!!!" Αυτό ήταν... Δεν φταίω εγώ... Δεν ήπια καν καφέ... χτυπάω το χέρι μου στον πάγκο με δύναμη...Όλοι σωπαίνουν...

Άρια:"ΩΣ ΕΔΏ!!! ΦΕΎΓΩ!!!!ΚΑΤΆΛΑΒΕΣ??? ΦΕΎΓΩ!!!!! ΚΑΙ ΠΡΌΣΕΧΕ ΠΩΣ ΜΟΥ ΜΙΛΆΣ ΜΗΝ ΤΑ ΚΆΝΩ ΌΛΑ ΠΟΥΤΑΝΑ ΕΔΏ ΜΈΣΑ!!! "Γελάω.... γελάω δυνατά... Όλοι είναι σοκαρισμένοι.. ολοι εκτός από αυτόν...τα βλέμματα μας κλειδώνουν για μια στιγμή
"Αλλά ξέχασα..."λέω σιγάνα πλέον ενώ τον κοιτάω...
"Εγώ είμαι η πουτανα εδώ μέσα..."
Γυρίζω την πλάτη παίρνω τον καφέ και προχωράω προς την έξοδο της κουζίνας...

Μαμά:"Αριάδνη... περίμενε.. Εγώ.."

Άρια:"μην μπαίνεις στο κόπο... ήσουν ξεκάθαρη μητέρα..το ίδιο κι εγώ... " τους αφήνω στην κουζινα και ανεβαίνω επάνω...

Μπαίνω μέσα και απλά αρχίζω κι σπάω ότι υπάρχει μπροστά μου ...πέφτω κάτω και ουρλιάζω ενώ νιώθω γυαλιά να μπαίνουν στα πόδια μου αλλά δεν με νοιάζει... βαρέθηκα!!! Σιχάθηκα!!! Δεν αντέχω να το ζω... Έχω χάσει το μυαλό μου από τότε που τον γνώρισα... έχασα.. έχασα την ζωή μου ...

Η πόρτα ανοίγει ξαφνικά και η Δανάη μπαίνει μέσα τρομοκρατημένη...
Βλέπει τα πόδια μου και φωνάζει..

Δανάη:"ΣΤΕΦΑΝΕΕΕΕΕΕΕ" λέει και με πλησιάζει ενώ εγώ αρνούμαι να σηκωθώ..
"Σήκω κοριτσι μου σε παρακαλώ.. ματωνεις..." μου λέει αλλά δεν προλαβαίνει να πλησιάσει..  ακούω γρήγορα βήματα και σε δευτερόλεπτα εκείνος και η μανα μου εμφανίζονται στη πόρτα...

Δανάη:"ΓΡΉΓΟΡΑ ΕΣΎ ΞΈΡΕΙΣ ΑΠΌ ΑΥΤΆ.. ΚΆΝΕ ΚΑΤΙΙΙΙ!!!!"ουρλιάζει στο Στέφανο... εκείνος πλησιάζει κοντά μου

Άρια:"φύγε..."ψελιζω Αλλά γονατίζει... περνάει τα χέρια του κάτω από το κορμί μου και με σηκώνει ήρεμα... σπρώχνει με το πόδι του τα γυαλιά και με αφήνει απαλά στο κρεβάτι...

Στέφανος:"φέρε μου ιώδιο και βαμβακι"λεει και η αδερφή μου εξαφανίζεται από το δωμάτιο..κοιτάει την μάνα μου ..
"Μια σκούπα για τα γυαλιά "λεει και φεύγει κι εκεινη...

Μένουμε μόνοι... γυρνάω την πλάτη μου σε εκείνον..Δεν θέλω να τον βλέπω..

Στέφανος:"Τι μαλακιες κάνεις μου λες ?? Έχεις ματώσει παντού!!" Μου λέει και απλώνει τα χέρια του βάζοντας μια τούφα από τα μαλλιά πίσω από το αυτί...

Δεν του μιλάω.. Δεν μπορώ..αν ανοίξω το στόμα μου θα σπάσω..Και αυτό δεν θα το κάνω..Όχι εδώ.. Όχι μπροστά του ...

Στέφανος:"κοίτα με που να σε πάρει!!"
Λέει αλλά δεν πρ8λαβαινει να κάνει τίποτα

Δανάη:"όλα έτοιμα!! Έλα έλα πάρτα ..απλά κάνε την καλά.." ακούω την αδερφή μου και ένα δάκρυ κυλάει από τα μάτια μου ... το σκουπίζω προσπαθώντας να μην με δει κανείς τους ...

Αισθάνομαι το χέρι του στη μέση μου ..

Στέφανος:"Αριάδνη γυρνά σε παρακαλώ... Πρέπει να καθαρίσω τις πληγές σου "μου λέει και γελάω...

Άρια:"υπάρχουν πληγές που δεν φαίνονται... μπορείς να καθαρίσεις και αυτές??" Του λέω χωρίς να σκεφτομαι τίποτα... Η μαμά μου μπαίνει μέσα και μαζεύει τα γυαλιά... Αλλά δεν με νοιάζει κανεις τους αυτή τη στιγμή...

Στέφανος:"Απλά γυρνά...Δεν θα το ξαναπώ..!!" Μου λέει επιτακτικά..

Δεν γυρίζω... Δεν θα το κάνω..

Στέφανος:'βγείτε λίγο έξω.."λέει στην αδερφή μου και στη μαμα..

Δανάη:"Γιατί??"

Στέφανος:"Γιατί έτσι.. Η μάνα σου την σύγχυσε πρωί πρωί... Και στα γόνατα υπάρχουν γυαλιά... Και όπως βλέπεις δεν γυρνάει.. Η θα βγείτε έξω μπας και την καθαρίσω η φεύγω δεν θα ασχολούμαι με την αδερφή σου όλη μέρα.." λέει και θέλω να τον πνίξω..
Ηλίθιε μαλακά!!! Εκείνες βγαίνουν έξω και η πόρτα κλείνει...

Βήματα ακούγονται στις σκάλες... εκείνος σηκώνεται όρθιος πλησιάζει τη πόρτα και κλειδώνει... μένω εκεί ανέκφραστη όμως..Δεν έχω κουράγιο ούτε να μαλώσω ούτε τίποτα..

Στέφανος:"μικρή?? Δεν θα το ξαναπώ.".λέει και πλησιάζει

Άρια:"σε πηρε ο πόνος?? Ξεκλειδώσε την γαμημένη την πόρτα και παράτα με κι εσύ!!" Του λέω αλλά εκείνος έρχεται με φορά στο κρεβάτι με αρπαζει από την μέση και με γυρίζει...

Σκύβει επάνω μου και  περνάει  το χέρι του στην μέση μου θυμωμένα αλλά...αυτόματα τα χείλη μας ενώνονται..Σαν δύο μαγνήτες που απλά κολλάνε..τόσο φυσικά...

Δεν θέλω... Δεν μπορώ..Δεν πρέπει!!!

Σταματάω το φίλι...

Άρια:'Θα φύγω..."

Στέφανος:"δεν έχεις να πας πουθενά ακούς?" Λέει και πιάνει με τα δυο του χέρια πλέον τα μάγουλα μου...

Άρια:"δεν μπορώ..."λέω και αυτόματα ξεσπαω σε λυγμούς... όλο το κορμί μου απλά σπαρταραει από κάτω του..κρύβω με τα χέρια μου τα μάτια μου αλλά εκείνος τα τραβάει ..

Στέφανος:"μου γαμας το μυαλό που να σε παρει ο διάολος!!!"λεει αγριεμένα και κρατάει τα χέρια μου ..
"Κάτσε φρόνιμη  να σε καθαρίσω τώρα!!"

Δεν κάνω τίποτα.. ανασηκωνεταο και ξεκινάει να καθαρίζει τις πληγές μου ... τσούζει και πονάει..Αλλά δεν αφήνω αλλά δάκρυα να πέσουν... τελειώνει και σηκώνεται..

Στέφανος:"σταματά αυτό που κάνεις πριν να είναι αργά..."λέει και ξεκλειδώνει.. ανοίγει την πόρτα και φεύγει...

Αυτό που κάνω?? Τι διάολο κάνω??ΠΡΏΤΗ ΦΟΡΆ ΓΑΜΩΤΟ ΝΙΩΘΩ ΈΤΣΙ
ΟΎΤΕ ΕΓΏ Ή ΊΔΙΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΤΙ ΚΆΝΩ...

Θα φύγω.. Αυτό θα κάνω..

Γυρίζω και αρπάζω το μαξιλάρι μου αγκαλιάζοντας το ...

Η απόφαση πάρθηκε...

Χμ .. Όταν αυτό που νιώθεις τρομάζει και τον ίδιο σου τον εαυτό τότε αυτά που κάνεις δεν τα σκέφτεσαι... Και μετά απλά..τρομάζουν οι γύρω σου..

Φιλακιααα