"με την πρώτη ματιά
κεραυνός στην καρδιά μου
ήσουν όνειρο που έμοιαζε
να πιάνει φωτιά

απ' την πρώτη στιγμή
ήσουν μες στην ψυχή μου
ήρθες μέσα στη ζωή μου
και έχω βγάλει φτερά

άσε με να μπω κρυφά στη ζωή σου
θέλω να γευτώ τον πρώτο φιλί σου
τι κι αν δεν μπορώ να ζήσω μαζί σου
άσε με να σ' αγαπώ"

Κοιτάζω την ώρα ... 10 το βράδυ... Η θάλασσα ειναι ήρεμη σε σχέση με την ψυχή μου που απλά δεν βρίσκει γαλήνη...

Κι εγώ δεν ξέρω ακριβώς πόσες ώρες είμαι εδώ.. το κινητό μου χτυπάει και τιναζομαι .. το κοιτάω και το σηκώνω...

Στέλιος:"που είσαι αγάπη μου ??"
Είναι ήρεμος.. Αλλά και μόνο που τον ακούω απλά θέλω να βάλω τα κλάματα ...

Άρια:"μαλωσα με τους αλλους στο σπίτι.. ξέρεις που είμαι..." του λέω

Στέλιος:"κλείσε έρχομαι..."
Αφήνω το κινητό δίπλα μου και ξαπλώνω πίσω.. εδώ και χρόνια οπότε δεν νιώθω καλά έρχομαι εδώ.. Είναι ένα μικρό κολπάκι καλά κρυμμένο μέσα στα δέντρα..το είχαμε ανακαλύψει θυμάμαι με τον Στέλιο όταν ήμασταν οι μικροί... πάντα ηρεμώ... Και ποτέ δεν έχει κόσμο εδώ...

Όσο σκέφτομαι αυτό που έγινε σήμερα.. απλά.. νευριάζω... Δεν ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω... Για κάποιο ηλίθιο λόγο όμως κάθε φορά που σκέφτομαι εκείνο το φίλι ένας κόμπος κάνει την εμφάνισή του στο στομάχι μου ... Γιατι με φίλησε?? Γιατί κι εγώ τον φίλησα πίσω?? Και για το Θεό.. Μου άρεσε.. Μου άρεσε τόσο πολύ...

Μόνο και μόνο με αυτό το συναίσθημα αισθάνομαι ένοχη.. Όχι πως δεν ειμαι.. φίλησα τον άντρα της αδερφής μου γαμωτο!!!! Νιώθω σαν μια πουτανα κυριολεκτικά.. Όμως.. Όμως δεν μπορώ να ελέγξω αυτά που νιώθω... απογοητευμένη πλέον κλείνω τα μάτια μου ...

Σε λίγα λεπτά νιώθω 2 χείλη στο μάγουλο μου...

Στέλιος:"δεν άργησα??" Μου λέει και κάθεται δίπλα μου ...

Σηκώνομαι και κάθομαι δίπλα του κι εγώ... εκείνος περνάει το χέρι του στον ώμο μου και με τραβάει αγκαλιά...

Στέλιος:"Απλά... μιλά μου .."μου λέει και ξεσπαω σε κλάματα ..
"Σςςςςς μιλά μου ρε μωρό μου... τι έγινε??"

Γενικά δεν κλαίω.. Δεν μου αρέσει και το απαγορεύω στον εαυτό μου ... Αλλά τώρα απλά βγαίνει από μέσα μου ...

Αρχίζω και του λέω τα πάντα... Ότι έχει γίνει από το πρωί .. εκείνος νευριάζει... σηκώνεται πάνω και αρχίζει να κλωτσάει τις πέτρες στην άμμο...

Στέλιος:"ΓΑΜΩΤΗ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ ΜΈΣΑ ΡΕ ΑΡΙΆΔΝΗ!!!! ΓΙΑΤΊ ΤΟΝ ΦΙΛΗΣΕΣ ΠΊΣΩ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ !!!"ουρλιάζει κυριολεκτικά...

Τρέχει με φορά και έρχεται προς το μέρος μου... με αρπαζει και με πετάει πίσω... τρέμω ολόκληρη γιατί τόσο θυμωμένο δεν τον ειδα ποτέ.. Ακόμα και χθές δεν ήταν Έτσι...

Πιάνει τα χέρια μου και τα βάζει δεξιά και αριστερά από το κεφάλι μου ...

Στέλιος:"ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΟΝ ΓΟΥΣΤΆΡΕΙΣ???"φωνάζει και τρέμω πιο πολύ...
"ΜΗΝ ΜΕ ΦΟΒΆΣΑΙ ΓΑΜΩ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΆ ΜΟΥ ..." Δεν ξέρω τι να του πω . Ειλικρινά..

Άρια:"δεν .. Εγώ.. Δεν ξέρω... Δεν.."
Δεν μπορώ να μιλήσω... Δεν μπορώ να κάνω τίποτα... εκείνος πλησιάζει το πρόσωπο του πιο κοντά στο δικό μου ..

Στέλιος:"θα τον σβήσω από πάνω σου μωρό μου ..." λέει και ... Και απλά σκύβει και με φιλάει στον λαιμό πάνω στα σημάδια... ανεβαίνει και με φιλάει στο μάγουλο... έρχεται πιο κοντά στα χείλη μου ... ΘΕΕ ΜΟΥ!!!!!!! Θα... Δεν μπορεί!!

Σταματάει απότομα ακριβώς ένα εκατοστό δίπλα από τα χείλη μου ..

Στέλιος:"ΓΑΜΩΤΟ σου ρε Αριάδνη..." ψιθυρίζει και σηκώνεται απο πάνω μου ...

Προχωράει και πηγαινει προς την θάλασσα .. σοκαρισμένη ακόμα σηκώνομαι κι εγώ.. Τον πλησιάζω και τον αγκαλιάζω από πίσω.. εκείνος πιάνει τα χέρια μου και τα κρατάει..

Στέλιος:"έλα να σε πάω σπίτι... Είναι πολύ αργά... "

Μιλάει ήρεμα.. Σαν να μην έγινε τίποτα..

Άρια:"Στέλιο??.."

Στέλιος:" μην πεις λέξη.. απλά πάμε σπίτι... σε ικετεύω.."λέει και γυρίζει.. βάζει τα χέρια του στο πρόσωπο μου και με κοιτάζει μέσα στα μάτια..
"Πρόσεχε τον μωρό μου σε παρακαλώ... Είναι επικίνδυνος..."

Κάτι μέσα μου μένει αδιάφορο σε αυτή τη δήλωση.. Φυσικά και ξέρω πως κάτι δεν πάει καλά.. Και ξέρω επίσης ότι είναι επικίνδυνος ..Μου το έχει αποδείξει και ο ίδιος...

Μπαίνουμε στο αμάξι μου και σε λίγο φτάνούμε σπίτι...

Άρια:"πάρε το δικό μου για να γυρίσεις... " του λέω

Στέλιος:"θα την βρω την άκρη.. ."

Άρια:"Στέλιο?? .."

Στέλιος:"Σςςςς.. συγνωμη δεν ξέρω τι έπαθα.. "μου λέει και με χαϊδεύει απαλά στα μαλλιά... βουρκωνω... αυτόν το άνθρωπο τον αγαπάω πολύ..Και το να τον βλέπω έτσι απλά με σοκάρει...άσε που ένιωσα πως θα με φιλούσε σήμερα...

Άρια:"Θέλω μια ειλικρινή απάντηση...σε αυτό που θα σε ρωτήσω.." εκείνος με κοιτάει και καταλαβαίνει.. με ξέρει πολύ καλά.. χαμηλώνει το κεφάλι του ...

Στέλιος:"θα σου τα πω όλα αύριο καλά??άντε πήγαινε τώρα " του χαμογελάω και βγαίνω έξω... περιμένει να μπω στο σπίτι και φεύγει...

Μπαίνω μέσα και επικρατεί το απόλυτο σκοτάδι... Όλοι κοιμούνται ευτυχώς... προχωράω σιγά μέχρι το λαμπατερ αλλά... Αλλά δεν φτάνω ποτέ... Ένα χερι μου κλείνει το στόμα και βρίσκομαι κολλημένη επάνω στην πόρτα... εκείνος... εκείνος είναι..

Αποφασίζω να μην φέρω αντίσταση αφού ξέρω πως δεν έχει νόημα... Δεν θα καταφέρω τίποτα...

Στέφανος:"άργησες..."λέει ψιθυριστά στο αυτι μου και με δαγκώνει... αυτόματα το κόρμι μου ανατριχιάζει...
Με προδίδει η ίδια μου η ύπαρξη.. τραβάει το χέρι του από το στόμα μου και με αρπαζει από την μέση τραβώντας με πάνω του ...Ενώ με μια ακόμα κίνηση με ξαναπεταει στην πόρτα...

Άρια:"παράτα με ..με πονας!!" Λέω σιγάνα αλλά του δίνω να καταλάβει την ένταση..

Εκείνος δεν μιλάει.. ανεβάζει αργά τα χέρια του κανωντας βολτα στο κορμι μου καταλήγοντας ανάμεσα στα δικά μου ... τα δάχτυλα μας μπλεγμένα..Η ανάσα μου ακανόνιστη... σηκώνει τα χέρια ψηλά και πιέζει τα δάχτυλα του ... σκύβει σε απόσταση αναπνοής...

Στέφανος:"αυτό θες ???'" Λέει και περνάει την γλώσσα του στο λαιμό μου ... αισθάνομαι πόνο και καταλαβαίνω τι κάνει... το πρόβλημα μου είναι πως πλέον ο πόνος αυτός.. με κάνει και αισθάνομαι σαν να το έχω ανάγκη... Δεν μπορώ να το εξηγήσω... ρουφάει και όσο με πονάει τόσο τον σιχαίνομαι ενώ παράλληλα τον θέλω... Ναι.. Τον θέλω ΓΑΜΩ!!!

Άρια:"σταματά..."λέω ψιθυριστά...

Στέφανος:"ήσουν κακο κορίτσι το πρωί.. " λεει και σκύβει από την άλλη μεριά του λαιμού μου ... Αλλά δεν με ρουφάει όπως πίστεψα... αντίθετα με φιλάει... με φιλάει απαλά.. τοποθετεί το γόνατο του ανάμεσα στα πόδια μου και με σηκώνει... αργά και απαλά κατεβαίνει προς το στήθος μου ... εκείνο απλά κουνιέται σαν τρελό πλέον ... βρίσκει το σημείο ακριβώς ανάμεσα στην μπλούζα και το στήθος... Και ακριβώς εκεί ο πόνος που αισθάνθηκα ξαφνικά με έκανε να τιναζω προς τα πίσω... δάγκωνε και ρουφούσε σαν να ήθελε να με φάει ολόκληρη...

Τι κάνουμε θεέ μου ....

Άρια:"Στέφανε φύγε!!!" Του λέω και τον σπρώχνω...

Στέφανος:"Όχι απόψε μικρή..."...

Πω πωωωωω άσχημα τα πράγματα... τι θα συμβεί άραγε...

Ένας πόλεμος ανάμεσα τους έρχεται σε αντίπαραθεση με τα συναισθήματα...

Και ίσως... Ίσως δεν είναι οι μόνοι που έχουν συναισθήματα...