Δεν ξέρω πόση ώρα ειμαι σε αυτή τη κατάσταση... ανοίγω τα μάτια μου και πλέον δεν ειμαι δεμένη.. Κάποιος με έλυσε ..μα .. Πότε??

Καταλαβαίνω πως φοράω κάτι παλιά ρούχα επάνω μου... προσπαθώ να ανασηκωθω αλλά η πόρτα ανοίγει και μια γυναίκα μπαίνει μέσα...

....:"μην κουνιέσαι...Είσαι ακόμα ναρκωμενη.. έπρεπε να το κάνω όταν κοιμόσουν για να σε ντυσω .. "λεει και αφήνει ένα ποτήρι νερό μαζί με ένα χάπι δίπλα από το κρεβατι στο κομοδίνο..

"Πιες το .. εντολές.."λέει και εξαφανίζεται πάλι όπως ήρθε...

Απλώνω το χέρι μου και παίρνω το χάπι το οποίο το πετάω με δύναμη στον τοίχο... το ίδιο κάνω και με το ποτήρι.. προσπαθώ να σηκωθώ όμως η πόρτα ανοίγει... εκείνος νευριασμένος μπαίνει μέσα... με αρπαζει και με πετάει με δύναμη στο πάτωμα...

Με σπρώχνει και χτυπάω το κεφάλι μου στο κομοδίνο... κλαίω και φωνάζω αλλά δεν σταματάει...

Άρια:"ΜΗΝ ΜΕ ΑΓΓΊΖΕΙΣ!!!!!"
Πιάνω το κεφάλι μου στο σημείο που πονάω αλλά εκείνος δεν σταματάει ουρλιάζει έξαλλος μπροστά μου αλλά δεν καταλαβαίνω τι λέει.. Δεν ακούω.. το φως χάνεται.. τα μάτια μου κλείνουν... σκοτάδι...

.......................

Κρυώνω... παγώνω... αισθάνομαι νερό να κυλάει επάνω μου .. τα χέρια μου τα νιώθω ψηλά.. προσπαθώ να τα κατεβάσω αλλά δεν μπορώ...

Ανοίγω τα μάτια μου εκείνος στέκεται μπροστά μου... με πιάνει βίαια από το λαιμό και αφήνει ένα φίλι στα χείλη μου ....

Με σπρώχνει πίσω και το κόρμι μου χτυπάει στον τοίχο...

Άρια:"πονάω..." του λέω και με πιέζει πιο πολύ..
"Κρυώνω...Δεν αντέχω..απλά σκότωσε με .." ψελιζω αλλά εκείνος θολωμενος με πιάνει από τα χέρια και με γυρναει την αλυσίδα ... πλέον κοιτάω τον τοίχο...

Στέφανος:"Γιατί να σε σκοτώσω όταν μπορώ να απολαύσω αυτό που αγόρασα?? " Η ανάσα του καυτή χτυπαει στον λαιμό μου και ανατριχιάζω...  σηκώνει τα χέρια του και νιώθω τα δικά μου να πέφτουν..καταλαβαίνω πως με έλυσε ξανά... με πιάνει από τη μέση και με σηκώνει..Δεν έχω δυνάμεις..απλά περνάω τα χέρια μου γύρω του ...

Κοντοστεκεται στην κίνηση μου και το κόρμι του τσιτωνει... συνεχίζει όμως..με βγάζει έξω από αυτό το μέρος που δεν ξέρω τι ηταν και με αφήνει πάνω σε κάτι μαλακό... βρεγμένοι και οι δυο πέφτει επάνω μου ...

Δεν έχω δύναμη να μιλήσω... Ούτε να αντισταθώ... αηχες κραυγές βγαίνουν από μέσα μου και οι λυγμοί μου βουβοι...

Ο γνώριμος πόνος από τα ρουφηγματα αναγνωρίζεται αμέσως από το κόρμι μου... με ρουφάει παντού...δυνατά.. Δεν παραπονιέμαι όμως...Ούτε τον σταματάω.. ξέρω τι κάνει... με πληγώνει... με πληγώνει γιατι πιστεύει ότι τον πρόδωσα.. με πονάει γιατί πονάει κι εκείνος...

Ο ήχος από το φερμουάρ με επαναφέρει στην ωμή πραγματικότητα...

Άρια:"Όχι ξανά.. Όχι πάλι.."Η φωνή μου σπασμένη βγαίνει με το ζόρι από τα χείλη μου ... Ακόμα νιώθω μέσα μου τον πόνο της προηγούμενης φοράς...

Στέφανος:"κοίτα να το συνηθίσεις..."λέει και ρουφάει τοσο δυνατα το δέρμα μου στο λαιμό που νιώθω την φλέβα μου να χτυπάει σαν τρελή...

Ανοίγει τα πόδια μου και παίρνει θέση ανάμεσα τους ... Δεν κάνει κίνηση όμως...

Στέφανος:"πες μου γιατι ..."
Λέει και ρουφάει σε άλλο σημείο... το σώμα μου τρανταζεται...
"Πες μου πώς..." λέει και με δαγκώνει...

Άρια:"σαγαπαω ..." λεω και με οσο κουραγιο εχω σηκωνω το πεσμενο σαν νεκρο χερι μου και το ακουμπαω ατο μαγουλο του ...
"Όσο και να με πονάς...Και αν η λέξη Και τα αισθήματα σε τρομάζουν..εμπρός.. Κάνε αυτό για το οποίο ήρθες.. προσπάθησε να τα σκοτώσεις ακόμα μια φορά... ΚΑΝ ΤΟ ΛΟΙΠΌΝ!!!" Του φωναζω και τραβάει απότομα το χέρι του από πάνω μου... Πριν καταλαβω το οτιδήποτε μπαίνει δυνατά μέσα μου ...

Το κορμι παραλυεει..Δεν αντέχει άλλο...
Τα χέρια μου πεσμένα στο κρεβάτι
Σαν χαμένα ψάχνουν καταφύγιο κάτω από τα σκεπάσματα... τα τραβάω για να απαλυνω τον πόνο..

Εκείνος βγαίνει και μπαίνει πιο γρήγορα... κλείνω τα μάτια και φωνάζω...

Κλαίω... κλαίω και ταρακουνιεται το κόρμι μου ... Όχι όμως από εκείνον.. Αλλά από εμένα..Είναι εκείνη η κίνηση που κάνει το κόρμι μας όταν κλαίει ανεξέλεγκτα... Αυτό το ανεβοκατεβασμα στο στήθος...το τρέμουλο.... φέρνω τα χέρια μου στα μάτια μου σε μια προσπάθεια να τα κρύψω... να μην τολμήσω και τα ανοίξω για να δω τα δικά του..

Ξαφνικά..Η κίνηση του σταματάει... ηρεμεί... φοβάμαι να ανοίξω τα μάτια μου αλλά αισθάνομαι τα χέρια μου να εγκαταλείπουν το κεφάλι μου και να πέφτουν στο πλάι...
Τον ακούω να ουρλιάζει... Είναι ακόμα μέσα μου αλλά αφήνει μια δυνατή κραυγή...

Ξαφνικά νιώθω ζεστασιά στα δάχτυλα μου ... Χωρίς να ανοίξω τα μάτια μου αισθάνομαι τα δάχτυλα του να κλειδώνουν ανάμεσα στα δικά μου ...

Στέφανος:"κοίτα με ...Θέλω να με κοιτάς " λέει και χωρίς να το καταλαβαίνω απλά υπακούω...
Ανοίγω τα δακρυσμένα μου μάτια και τον κοιτάω...

Σκύβει κοντά μου ... αφήνει ένα απαλό φίλι στα χείλη μου ...

Σκηνές από την πρώτη μας φορά έρχονται στο μυαλό μου...

Στέφανος:"εσύ με σιχαινεσαι...κι εγώ..Εγώ πεθαίνω μέσα σου .."

Τον ακούω να λέει τα ίδια λόγια που μου είπε την πρώτη μας φορά και δεν μπορώ να συγκρατηθω...
Με πιάνει το παράπονο και αρχίζω και κλαίω... κλαίω διαφορετικά όμως... κλαίω και ξεσπαω επάνω του ...

Οι λέξεις βγαίνουν από μέσα μου χωρίς να το σκεφτώ...

Άρια:"μόνο για σένα...." του λέω και τον αισθάνομαι μέσα μου να σκληραίνει πιο πολύ...

Στέφανος:"ξανά... πες το μου ξανά..." προστάζει ..

Άρια:"σου ανήκω...Μην το ξεχνάς.."του λέω σαν απάντηση κι εκείνος με απαλές κινήσεις μπαινοβγαίνει πλέον μέσα μου ... σκύβει στο λαιμό μου και χώνεται ανάμεσα...

Στέφανος:"άσε με ..άσε με απλά να χαθώ σε αυτόν τον λαιμό που τόσο μ'αρέσει να πονάω.."λέει και αισθάνομαι να με ρουφάει δυνατά...

Το κορμί μου σαν τόξο γυρίζει ολόκληρο και ανασηκωνεται...

Τα χέρια μου παίζουν το δικό τους παιχνίδι ανεβαινοντας αργά από τα χέρια του στα μαλλιά του ...

Στέφανος:"δεν μπορώ... Δεν αντέχω.. κοίτα με ..."

Σηκώνω το κεφάλι μου για να αντικρύσω το βλέμμα του..μ ξέρω πολύ καλά τι θέλει ...

Άρια:"στο ορκίζομαι.. Πότε...κανείς.." του λέω και αυξάνει ένταση...

Πλέον τα ουρλιαχτά και οι κραυγες μου δίνουν την θέση τους στους αναστεναγμους μου που ακούγονται σε όλο το δωμάτιο... Και μαζί με τους δικούς του φτιάχνουν τον πιο όμορφο ήχο...

Στέφανος:"μου έλειψες τόσο γαμημένα πολύ..."λέει και νιώθω μια δυνατή ώθηση...

Αρχίζω να σπαρταραω από κάτω του ... το κορμί μου σε καθε μου κίνηση μαρτυράει όλο τον πόνο που ένιωσα χθες ... οι κινήσεις μου δεν μπορούν να το κρύψουν...

Σκύβει... χαμηλώνει ταχύτητα και ενώνει τα χείλη του στα δικά μου ... τα Ανοίγω απαλά και οι γλώσσες μας πλέον είναι ενωμένες... Αυτό το φίλι... ειναι αχόρταγο... Είναι γεμάτο συναίσθημα... το τέρας που είχα μπροστά μου έχει εξαφανιστεί και την θέση του πήρε ο άντρας που αγαπάω.. εκείνος με σκότωσε..εκείνος με έφερε στη ζωή... νιώθω την ένταση μέσα μου ...τα μπούτια μου τρέμουν... Δεν χρειάζεται καν να κουνηθεί... Η αίσθηση του μέσα μου ,μου φτάνει...

Στέφανος:"μαζί.... "μου λέει και αφήνοντας τον εαυτό μου ελεύθερο νιώθω παράλληλα μια κάψα ίδια με χθες ... σημερα ομως νιώθω την ολοκλήρωση... τελειώνουμε μαζί.. Μέσα μου ...

κουρνιαζει σαν μωρό στην δική μου αγκαλιά αυτή τη φορά... το κεφάλι του επάνω στην κοιλιά μου ξαπλωμένο και εγώ... Εγώ  απλά τον χαϊδεύω... διώχνω την οργή .. διώχνω το μίσος και τα ψέματα ... του χαρίζω αυτό που πραγματικά αισθάνομαι και δεν ςι αι τίποτα άλλο από την άλλη και όμορφη αγάπη...

Στέφανος:"συγχώρεσε με .." λέει και πεναει τα χέρια του κάτω από τη μέση μου.. με σφίγγει σε μια αγκαλιά...

"Σαγαπαω Αριάδνη..."

Παράπονο... μονο αυτο μου μένει...

Καμία φορά οι άνθρωποι που αγαπάμε μας πληγώνουν με τον χειρότερο τρόπο..

Μερικοί δεν ξέρουν να συγχωρούν ..

Άλλοι πάλι το κάνουν...

Μίσος και αγάπη...Μια αιώνια πάλη..
Στο τέλος όμως ένας είναι ο νικητής...

Φιλακιααα