"Μπορεί να με σκοτώνεις σωματικά αλλά ψυχικά...ψυχικά ειμαι ήδη νεκρή..."

Ο ήχος από το τζαμί μου σπάει με κάνει και παγώνω στη θέση μου ... Δεν  μπορώ να κάνω βήμα ενώ ο Στέλιος με ταρακουνάει...

Στέλιος:"ΓΡΉΓΟΡΑ ΤΡΈΧΑ ΚΑΙ ΚΛΕΙΔΩΣΟΥ ΕΠΆΝΩ!!!"λεει και ξυπνάω από το λήθαργο μου ... κάνω ένα βήμα πέφτω και ξανασηκωνομαι όταν βήματα ακούγονται παντού μέσα στο σπίτι .. τρομοκρατημένη ακούω μέσα στα σκοτάδια ένα πυροβολισμό και βλέπω τον Στέλιο να χάνεται από δίπλα μου πεφτωντας την σκάλα... τρέχω.. τρέχω αλλά όχι προς τα πάνω...

Κατεβαίνω τα σκαλιά και πέφτω επάνω του ..

Στέλιος:"τι σου είπα ΓΑΜΩ??" Λέει  και καταλαβαίνω πως χτυπήθηκε..πονάει..  ξαφνικά μπροστά μας εμφανίζονται 4 άντρες κρατώντας όπλα και κοκκινες κουκίδες κάνουν την εμφάνισή του στα σώματα μας ...

Στέλιος:"ΓΑΜΗΜΕΝΟΙ ΠΟΥΣΤΗΔΕΣ!!!"φώναζει αλλά ο ένας του δίνει μια στο κεφάλι με το όπλο και λιποθυμαει... Ένας άλλο με πλησιάζει και με αρπαζει βίαια από το μπράτσο... Ένας έντονος πόνος με κάνει και γυριζω το κεφάλι και από το  λιγοστό φως βλέπω καρφωμένη στο χερι μου μια σύριγγα..

Τα βλέφαρα μου κλείνουν... σκοτάδι...

................................

Αισθάνομαι πόνο... προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια μου αλλά εκείνα απλά είναι κλειστά... Δεν υπακούουν στην εντολή...

Νιωθω πιεσμένη και προσπαθώ να κουνηθώ αλλά καταλαβαίνω πως είμαι δεμένη.. συγκεκριμένα είμαι κρεμασμένη... κουνάω τα πόδια μου αλλά κι εκείνα είναι το ίδιο...

Τα χέρια μου μουδιασμένα και κρυώνω υπερβολικά...

Ανοίγω σιγά σιγά τα μάτια μου επιτέλους...κοιτάζω γύρω μου για να δω πως βρίσκομαι στην μέση ενός δωματίου με μαύρους σκασμενους τοίχους... σκύβω το κεφάλι και βλέπω πως Είμαι γυμνή...

Αλυσίδες περασμένες καλά ανάμεσα από τα χέρια και τα πόδια μου καθιστούν την κάθε κίνηση μου επίπονη...

Βήματα ακούγονται... τρομάζω... τρέμω ολόκληρη... Η πόρτα ανοίγει βίαια και ... Και μετά από τόσο καιρό τον έχω εδώ..ζωντανό μπροστά μου να με κοιτάζει με μίσος... τι του έχω κάνει πια Και με κοιτάζει έτσι??

Έρχεται κοντά μου σηκώνει το χέρι του και ένα δυνατο χαστουκι με κάνει και κουνιέμαι πέρα δώθε.. αίμα βγαίνει από τα χείλη μου...Έτσι απλά..Χωρίς να πει λέξη..

Στέφανος:"με παιδεψες...Αλλά σε βρήκα... ελπίζω να πέρασες καλά με τον γκόμενο σου γιατί τώρα... Τώρα μωρο μου θα ζήσεις τον χειρότερο εφιάλτη σου..." λέει αλλά δεν καταλαβαίνω τι μου λέει...
Προσπαθώ να μιλήσω αλλά ένα δεύτερο χαστούκι έρχεται να με κουνήσει ξανά... με πονάει.. ΠΟΝΑΩΩΩ!!!

Πλησιάζει και με αρπαζει από το λαιμό... κοιτάζει προσεκτικά όλο μου το κόρμι..ψάχνει... κατι ψάχνει...

Στέφανος:"βλέπω αυτός ο μπάσταρδος δεν σου αφήνει σημάδια..." σε αυτή τη δήλωση δεν αντέχω.. προστάζω το κορμι μου και με όση δύναμη έχω του φωναζω...

Άρια:"ΣΚΆΣΕ ΠΙΑ !!! ΔΕΝ ΈΧΩ ΙΔΈΑ ΓΙΑ ΤΙ ΠΡΆΓΜΑ ΜΙΛΆΣ!!! " αγριευει και πιέζει τον λαιμό μου... βγάζει από την τσέπη του ένα χαρτι και το ξεδιπλώνει... Μου το κολλάει στην μούρη κυριολεκτικά... κουνάω το κεφάλι μου πέρα δώθε αλλά με το χέρι του στο λαιμό μου Δεν μπορώ να κάνω και πολλά..

Στέφανος:"ΆΝΟΙΞΕ ΤΑ ΓΑΜΗΜΈΝΑ ΤΑ ΜΆΤΙΑ ΣΟΥ ΠΑΛΙΌ ΠΟΥΤΑΝΑ ΚΑΙ ΔΕΣ !!!!"λεει και κρατάει πλέον σε απόσταση μια φωτογραφία.. προσπαθώ να εστιάσω..
Ο ΧΡΊΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΊΑ!!!!

Άρια:"Αυτό... τι ειναι αυτο το πράγμα?? Τι αρρωστημένο αστείο είναι αυτό??" Του λέω αλλά γελάει..

Στέφανος:"εσύ που πηδιεσαι με τον φιλαράκο σου ... τι ?? Δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου??ΠΟΥΤΑΝΑ!!! ΑΥΤΌ ΕΊΣΑΙ!!! ΜΊΑ ΓΑΜΗΜΈΝΗ ΠΟΥΤΑΝΑ ΤΑ ΞΈΡΩ ΌΛΑ!!!"

Άρια:"Στέφανε... Αυτό που κρατάς...Δεν.. Δεν είναι αληθινό..." του λέω και ένα χαστούκι προσγειώνεται ξανά επάνω μου ... προσπαθώ να συνδέσω τα κομματια του παζλ από την αρχή ...Κάτι όμως λείπει...

Στέφανος:"ΣΚΆΣΕ!!!! Ξέρω πως πηδιοσουν μαζί του ..ξέρω πως ήμουν ένα στοίχημα για να με χωρίσεις από την αδερφή σου όλα τα ξέρω γαμωτο σου... το μόνο που δεν ξέρω είναι πως έκανες το κολπάκι με το αίμα στα μπούτια σου !!"λεει και με φτύνει..

Άρια:"ΣΚΆΣΕ ΣΤΑΜΑΤΑΑΑΑ ΔΕΝ ΞΈΡΕΙΣ ΤΙ ΛΕΣ !!! ΌΛΑ ΑΥΤΆ ΨΈΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ !!!"πραγματικά κοπανιεμαι και χτυπιεμαι ενώ ειμαι δεμένη... αρχίζω και καταλαβαίνω αυτό το γαμημενο το γιατί που αναρωτιόμουν 5 μήνες τώρα..Αλλά... λείπει το προσωπο κλειδι ...

Στέφανος:"περάσατε καλά με τα λεφτά μου ?? ΛΕΓΕ ΓΑΜΩ ΛΕΓΕ!!! ΠΗΔΆΕΙ ΚΑΛΆ??ΛΕΓΕΕΕΕΕ!!!!"

Άρια:"Στέφανε στο ορκίζομαι..Δεν με έχει αγγίξει κάνεις.. ..Δεν έκανα τίποτα από όλα αυτά.. ΠΊΣΤΕΨΕ ΜΕ!!"λέω και ξεσπαω σε λυγμούς... εκείνος σαν διάολος γελάει... παίρνει φορά και με χτυπάει ξανά..Πιο δυνατά... ουρλιαζω ...

βρίσκω θάρρος ανάμεσα στο κλάμα μου... Τον κοιτάω στα μάτια και φωνάζω...
"ΣΑΓΑΠΑΩ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ!!!! ΠΕΘΑΊΝΩ ΚΆΘΕ ΜΈΡΑ ΕΔΏ ΚΑΙ ΤΌΣΟΥΣ ΜΉΝΕΣ... ΣΤΑΜΆΤΑ ΑΥΤΉ ΤΗΝ ΤΡΈΛΑ ΤΏΡΑ!!!!....σε παρακαλώ... Μην με πονάς άλλο...."αφήνω τα τελευταία μου λόγια να φύγουν πια ξεψυχισμενα ..Δεν έχω κουράγιο ούτε αντοχή...

Δεν μιλάει...με κοίταει ακόμα πιο άγρια.. 

Στέφανος:"οι πουτανες δεν αγαπάνε..."

Βγάζει από την τσέπη του ένα κλειδί.. Δεν μιλάω... προσπάθησα.. Δεν με ακούει...

Έρχεται κοντά και ξεκλειδώνει την βασική αλυσίδα που με κραταει ψηλά.. πέφτω απότομα κάτω και εκεί να αρπαζει την αλυσίδα... ανοίγει την πόρτα και με σέρνει πραγματικά έξω.. 

Φωναζω και ουρλιάζω αλλά δεν σταματάει... ανοίγει μια πόρτα και με πετάει μέσα...

Μπαίνει και κλειδώνει..κακο .. Πολύ κακο .. πόσο όμως πια να με πονέσει ?

Με σηκώνει και με πετάει στο κρεβάτι πίσω μου ...

Πέφτει επάνω μου και όταν καταλαβαίνω τι σκέφτεται αρχίζω και πανικόβαλλομαι ..Δεν μπορεί.. Δεν γίνεται να μου το κάνει..

Άρια:"ΜΗΝ ΤΟΛΜΉΣΕΙΣ!!!" Του λέω και προσπαθώ να κουνηθώ αλλά πέφτει από πάνω μου ... με το ένα χέρι κρατάει το λαιμό μου και με το άλλο ξεκουμπωνει το παντελόνι του ...

Του φωναζω να σταματήσει και κλαίω πλέον τρομοκρατημένη  αλλά εκείνος απλά προσπαθεί να μου κλείσει το στομα...

Στέφανος:"τώρα δεν σ'αρέσει ε ?? ΠΟΥΤΑΝΑ ...ΜΕ ΑΥΤΌΝ ΚΑΛΑ ΉΤΑΝ??ΨΕΎΤΡΑ!!!! ΠΟΥΛΗΜΕΝΗ ..!!!!φτύνει τις λέξεις πάνω μου και προσπαθεί με τα πόδια του να με κρατήσει σταθερή...

Αισθάνομαι την πίεση...βρίσκω κουράγιο και μαζί με την ψυχή μου του αφήνω τις τελευταίες μου λέξεις....

Άρια:"Όταν μάθεις... απλά θα το μετανιώσεις αυτό...Εγώ όμως θα είμαι ήδη νεκρή.." στο τελείωμα μπαίνει βίαια μέσα μου ...

Ουρλιάζω από το πόνο και εκείνος μου κλείνει το στόμα... αφήνω τις κραυγές μου ανάμεσα στα δάχτυλα του και τα δάκρυα μου κυλάνε ασταμάτητα καταλήγοντας στα μαλλιά μου που είναι βρεγμένα πλέον...

Σαν ένα άγριο ζώο ξεσπάει πάνω μου όλη την ορμή του ...

Άρια:"πονάω...σταματάααααα " προσπαθώ να φωνάξω αλλά πιεζει το χέρι του περισσότερο... αυξάνει την ένταση του και πλέον...πλέον πέθανα..Έχει το κόρμι μου αλλά έγω δεν ζω ... Ο άνθρωπος που μίσησα..Ο άνθρωπος που αγάπησα... Και αγαπώ με βιάζει χωρίς να νιώθει τίποτα.. με βιάζει και στα μάτια του βλέπω ένα τέρας...

Ένα έντονο κάψιμο μέσα μου επισκιάζει τον πόνο και απλά καταλαβαίνω πως τελείωσε... Μέσα μου ... βγαίνει απότομα.. αφήνει το στόμα μου και βάζει το χέρι στην τσέπη..  βγάζει 2 χαρτονομίσματα και μου τα πετάει...

Στέφανος:"αυτά αξίζεις..." λέει αλλά δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω τι έγινε.. κουλουριασμενη στην άκρη πλέον του κρεβατιού κλαίω σαν μικρό μωρό που το αδίκησαν...

Στέφανος:"δεν τελειώσαμε..Μου χρωστάς πολλά... και συγκεκριμενα 200χιλιαρικα" λέει , ανοίγει την πόρτα και φεύγει...

Μένω μόνη..προδομένη από αυτόν τον άντρα ξανά... πονάω σε όλο μου το κόρμι.. σέρνομαι επάνω στο κρεβάτι προσπαθώντας να μαζέψω τα πόδια 
Μου κοντά μου για να περάσει ο πόνος...

Δεν μπήκε καν στο κόπο να με ακούσει... Δεν μπήκε καν στο κόπο να με νιώσει.. Ότι και να έγινε..όσα ψέματα και αν του είπαν.. Μόλις με σκότωσε... με σκότωσε με τον πιο σιχαμερο τρόπο....

Συγνωμη αγάπες...

Καμία φορά το μίσος μας τυφλωνει και οι πράξεις μας είναι αδικαιολόγητες...

Καμια φορά ξεχνάμε και πληγώνουμε όσους αγαπάμε...

Μερικοί συγχωρούν.. άλλοι όμως όχι...