Η πόρτα χτυπάει κι εγώ ακόμα είμαι με την πετσέτα ξαπλωμένη... Ποιος είναι πάλι την τύχη μου μέσα....

Η Δανάη ανοίγει δειλά δειλά και βάζει το κεφάλι της στο κουφωμα της πόρτας...

Πωωω

Δανάη:"Άρια?συγγνώμη που σου φώναξα πριν καλά??" Κάτι θέλει... σίγουρακι.. εκείνη δεν μου ζήτησε συγνωμη ούτε όταν είχε ρίξει όλο τον κάφε της πάνω στην εργασία μου ..  και μου μόλις μου ζήτησε συγνωμη???

Άρια:"Δανάη... ας το ξεχάσουμε λοιπόν.. Όπως λέει και το αγόρι σου ήταν μια ατυχή στιγμή... Τώρα... Για πες μου τι πραγματικά με θέλεις???"

Με κοιτάει σαν κουτάβι... Την βλέπω να παίρνει μια ανάσα...

Δανάη:"μπορείς να έρθεις λίγο κάτω?? Έχουμε τελειώσει το φαγητό απλά θα θέλαμε να πούμε κάποια πράγματα και θέλω να είσαι εκεί..."

Αρια:"ρε Δανάη κορίτσι μου ..  Δεν υπάρχει λόγος  να είμαι κι εγώ εκεί... Δεν το βλέπεις?,:

Δανάη:"έλα μωρέ Άρια είναι σημαντικό σου λέω!!!"

Γνεφω και της κάνω νόημα με το χέρι να φύγει... εκείνη χαμογελάει...κερδισε τη μάχη..

Σηκώνομαι και πετάω την πετσέτα
. Φοράω εσώρουχα,ένα μαύρο κολλητό τζιν και ένα λευκό φανελάκι..

Τα μαλλιά μου ακόμα νωπά τα αφήνω να πέφτουν ελεύθερα κάτω...

"Ψυχραιμία.... εξάλλου δεν είναι και τόσο τρομακτικός.... το χεις ... !!!"

Ανοίγω την πόρτα και ακούω ομιλίες από το σαλόνι... κατεβαίνω την σκάλα και αισθάνομαι από παντού πανω μου βλέμματα...

Η μαμά και ο μπαμπάς...εκείνοι με κοιτάνε θυμωμένα Ενώ η Δανάη με κοιτάει σαν να με ευχαριστεί
.

Και ο μαλακας ..?Ο μαλακας με κοίταει αλλά δεν ξέρω πώς να το περιγράψω.. γυαλίζει το μάτι του ένα πράγμα...

Άρια: "δεν άργησα ??  Λέω ειρωνικά..
Προχωράω και σταματάω ακριβως μπροστά του ...

Απλώνω το χέρι μου  και  του το δίνω

"Αρια ..."

Του λέω δίχως φόβο και όλοι με κοιτάνε τρομοκρατημένοι από φόβο μήπως έλεγα τίποτα ανάρμοστο...

"Στέφανος "λέει και μου ανταποδίδει σφιχτά την χειραψία... σιχαμερο γουρούνι...Σαν να μην έγινε τίποτα πριν ... καθομαι στην άδεια πολυθρόνα και νιώθω το βλέμμα της μάνας μου θυμωμένο να με καίει..προφανώς και ξέρω τον λόγο...Αλλά δεν με νοιάζει..

Μπαμπάς:"κάτι άλλο δεν βρήκες να φορέσεις Αριάδνη???" Πφφφ δεν αντεξανε ...

Αρια:"νομίζω  ότι η αμφίεση μου δεν δημιουργεί πρόβλημα στον Στέφανο μπαμπά. ..Έτσι δεν είναι??"λέω και τον κοιτάω έντονα...

Στέφανος:"κανένα απόλυτος... Δεν είσαι δα και γυμνή...."
θα τον σκίσω!!!
Έρχεται σπίτι μου ..
μπαίνει στο δωμάτιο μου και με προσβάλλει..
με ακουμπάει... Μου την λέει...

Ε πόσο πια να  αντέξει ένας άνθρωπος ?

Κάνω να ανοίξω το στόμα αλλά η Δανάη με προλαβαίνει... Είναι τυχερός...

Δανάη:"εμ .. λοιπόν.. θα ήθελα να σας πως κάτι αφού είμαστε εδώ όλοι  ..
Εγώ με το Στεφανο όπως ξέρετε θα παντρευτούμε και..."

Μαμα"αντε κορίτσι μου πες μου τι έπαθες??"

Δανάη:"επειδή θα χτίσουμε ένα δικό μας σπίτι..Και επειδή θα γίνουμε οικογένεια αποφάσισαμε να ... να μείνουμε εδω μέχρι τελειώσει το σπίτι να γνωρίσετε κι εσείς καλύτερα τον Στέφανο..."
Μπα ... Αριάδνη δεν άκουσες καλά αγάπη μου... Δεν υπάρχει περίπτωση η αδερφή σου να είπε τέτοιο πράγμα... σωστά?? ΣΩΣΤΆ???
Σηκώνομαι όρθια με τα χέρια σε γροθιές...

Αρια :"αυτο δεν γίνεται!!!"

Μαμά:"Σιωπή εσύ!!"

Δανάη:"κορίτσι μου για λίγο θα είναι.. εξάλλου κι εκείνος θα είναι στην δουλειά οπότε.. λίγη υπομονή  . Αν πάλι σε ενοχλεί τόσο πολύ μπορούμε να πάμε σε ξενοδοχείο..."μου λέει και κατεβάζει το κεφάλι της ... έλα ρε Δανάη  .. Μην μου το κάνεις αυτό δηλαδή...

Μπαμπάς:"Δανάη το σπίτι δεν είναι της Άριας..Είναι δικό μας φυσικά και μπορείτε να μείνετε... "
Σίγουρα είναι γονείς μου έτσι??

Αρια :"συμφωνώ μόνο και μόνο για την αδερφή μου ... "λέω και κοιτάζω τον πατέρα μου άγρια..
"Φεύγω νομίζω ενημερώθηκα αρκετά.."

Βγαίνω από το σαλόνι και πάω στη κουζίνα... ανοίγω το ψυγείο βγάζω ένα μπουκάλι κρασί κόκκινο .. με χαλαρώνει...

Δεν έχω πρόβλημα και γενικά ποτέ δεν θα είχα αν ΑΥΤΌΣ δεν είχε απέναντι μου τέτοια συμπεριφορά...

Και το γεγονός της αμφίεσης του ... Μόνο για επιχειρηματίας δεν κάνει..  τατουάζ σκουλαρίκια...χαμός..

Παίρνω το μπουκάλι και το ποτήρι και από την κουζίνα βγαίνω στο πίσω κήπο... κάθομαι στο αγάπημενο μου σημείο...

Η μαμά πάντα έλεγε πως το να έχει ο κήπος σου γρασίδι είναι όμορφο..Αλλά εμένα μου αρέσει το χώμα... το καφέ υγρό χώμα... Η μυρωδιά αυτή με τρελαίνει..αισθάνομαι πως γίνομαι ένα με την φύση...Έτσι λοιπόν σε μια γωνιά του κήπου υπάρχει ένα σημείο μόνο για μένα... 

Βάζω ακόμα ένα ποτήρι κρασί...
Πώς θα τον έχω αυτόν τώρα μέσα στα πόδια μου ?? Ίσως αν μείνω στο Στέλιο ?? Μπααα έχει κι αυτός τα δικά του τώρα...
Με τον Στέλιο είμαστε χρόνια κολλητοί..Τον αγαπάω αλλά κι αυτός τώρα έχει προβλήματα με την δουλειά...

Είμαι πλάτη...και ακουω βήματα πίσω μου ... γυρίζω απότομα και ...

Αρια:"με τρόμαξες ρε αγάπη μου ..."

Δανάη:"συγνωμη... ξέρεις συγνωμη για τη συμπεριφορά του μπαμπά και της μαμάς.. το έχουν χάσει λίγο τώρα τελευταία..."  ωραία... Τώρα εκτός από τον Μαλακά ειναι και η αδερφή μου διπολική ..

Άρια:" ξέρεις?πάντα τα λέγαμε όλα μεταξύ... Είσαι σίγουρη πως αυτός ο άντρας είναι γι σένα?  Δες τον πω είναι ρε Δανάη!!!τατουάζ παντού... Όχι πως έχω πρόβλημα αλλά εσύ ο όπως μας τον παρουσιασες άλλ περίμενα και αλλά είδα... Αυτός σαν να είναι μαφιόζος είναι..."

Εκείνη γελάει...

Δανάη:"χαχαχαχα αμάν μωρέ Άρια...όλο χαζομάρες λες ..."

Αρια :"καλά... Μην πεις στα λεγα όμως "

Δανάη:" καλά.. Καλά.. έλα υπομονή 3 μήνες περίπου θα μείνουμε...
Απλά .. δως του μια ευκαιρία ρε αγάπη είναι καλός.. πάντα ευγενικός και με προσέχει.. Μην κρίνεις από την εμφάνιση... "

Αρια :"καλά.. θα του δώσω μια ευκαιρία...Στο υπόσχομαι.. αν σε πληγώσει όμως θα .."

Δανάη:"όλα καλά θα πάνε.  ."

Λεει Και σηκώνεται ...πηγαίνει μέσα και μένω μόνη.. ξαπλωμένη στο χώμα...

Κάτι μου λέει πως όλα θα αλλάξουν... Κάτι μου λέει πως τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο.. Και αυτό είναι κακό...
Πολύ κακο ...

Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται ένας άνθρωπος αντί να ζητήσει πραγματικά συγνωμη για ότι έγινε νωρίτερα να φερθεί έτσι... Και ποιος θα με πίστευε δηλαδή αν έλεγα την αλήθεια?? Όλοι σαν Θεό τον έχουν εδώ μέσα...

Η εξώπορτα ανοίγει.. ομιλιες ακουγονται και κλείνει... φύγανε επιτέλους...

Σηκώνομαι και μπαίνω κι εγώ μέσα..ανεβαίνω πάνω αλλά με σταματάει η μανα μου ...

Μαμα:"αύριο έρχονται τα παιδιά.. μπορείς να μου πεις τι σε έπιασε??Έχουμε τόσο χώρο στο σπίτι δηλαδή..."

Άρια:"τίποτα μαμά.. τίποτα κάντε ότι θέλετε.. εξάλλου ΔΙΚΌ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΠΊΤΙ ΌΧΙ ΔΙΚΌ ΜΟΥ !!..."

Αφήνω τις τελευταίες μου λέξεις να την χτυπήσουν κυριολεκτικά... Για μια στιγμή... Για μια στιγμή ένιωσα πως δάκρυσε... Πώς θα έρχονταν να με αγκαλιασει..Σαν μάνα...
Το δάκρυ δεν κύλησε ποτέ..κι εκείνη..εκείνη δεν με αγκαλιάσε.. γύρισε και μπήκε στη κουζίνα...

Ανεβαίνω επάνω μπαίνω στο δωμάτιο και ξαπλώνω... Είναι νωρίς σχετικά αλλά δεν θέλω να κάνω τίποτα...

Αυτα τα μάτια με καίγανε σήμερα...
Και αυτο το περίεργο συναίσθημα... Είναι απίστευτο..Δεν ξέρω τι είναι..Δεν το έχω ξανανιώσει...

Ελπίζω να μας βγει σε καλό όλο αυτό...

Παιδιά τα πρώτα κεφάλαια ξέρετε είναι λίγο πολύ για να δούμε τους χαρακτήρες.. Η δράση ξεκινάει ;)

Spoiler χιχιχιι

Στα επόμενα κεφάλαια..Ένα μυστικό θα έρθει στο φως ...

Και η ένταση θα γίνει πιο μεγάλη ..

Φιλάκια...