"Εγώ που σε μισώ
Θα μάθω το συνδυασμό σου
Ν' ανοίξω ένα γυρισμό σου
Εγώ που σε μισώ
Χαϊδεύω κάθε φέρσιμό σου

Εγώ σ' ευχαριστώ
Που κολυμπάω στο βυθό σου
Σαν κύμα φτάνω ως το λαιμό σου
Εγώ σ' ευχαριστώ
Και ας πνιγώ για το καλό σου"

Στέφανος:"Όχι απόψε μικρή..."
Μου λέει και τρέμω... ειλικρινά τρέμω... έχετε νιώσει ποτέ πως χωρίς να κρυωνετε  το κορμί σας απλά τρέμει?? Αυτό μου συμβαίνει...

Σηκώνει το κεφαλι του και με κοιτάει  ..

Άρια:"σε παρακαλώ... μη .."
Λέω αλλά σαν απάντηση αφήνει τα χέρια μου και αρπαζει τον λαιμό μου ... συνθλίβει τα χείλη του πάνω στα δικά μου και με φιλάει έντονα..κτητικα...προσπαθώ να αρνηθώ αυτά που νιώθω αλλά με δαγκώνει και ανοίγω τα χείλη μου ..εισχωρεί την γλώσσα του ψάχνοντας να βρει την δική μου και πλέον αφήνουμε το μίσος να παίξει το δικό του παιχνίδι... μίσος.. Αυτό είναι..καθαρό και αγνό μίσος...

Σφίγγει τον λαιμό μου .. πονάω και γελαει ..Ποιος άνθρωπος φιλάει κάποιον πιέζοντας για να τον πνίξει?? Εκείνος το κάνει...γερνω το κεφάλι μου προς τα πίσω..Και αισθάνομαι να πετάω... κυριολεκτικά.. πλέον αφήνει τον λαιμό μου με αρπαζει απότομα από την μέση και με σηκώνει ενώ εγώ.. Εγώ τύλιγω γύρω τού τα πόδια μου  και τα χέρια μου...

Με πιάνει από τους γλουτούς και ανεβαίνει σιγά σιγά τις σκάλες χωρίς τα χείλη μας να χωρίσουν.. φτάνει στην πόρτα μου ... με το ένα χέρι με κρατάει και με το άλλο ανοίγει...

Το γεγονός πως όλοι κοιμούνται στα δωμάτια τούς δεν μας σταματάει καθόλου... Είναι η ένταση... Η απέχθεια... Όλα αυτά τα οποία  χτίζουμε μεταξύ μας τόσο καιρό ψάχνουν την έξοδο τους ... αναζητάμε το ξέσπασμα ο ένας μέσα από τον άλλο...

Μπαίνουμε μέσα και κλείνει την πόρτα..με αφήνει κάτω και ...

Απλά... με κοπανάει με δύναμη στον τοίχο πίσω μας σκίζοντας μου με μανία τα ρούχα ...πέφτει και με φιλάει με δύναμη..τα χείλη του απαλά και γλυκά καταστρέφουν τα δικά μου σε κάθε τους Ένωση... καταστροφή..μονο αυτό φέρνουν... Τον αισθάνομαι να μαλακώνει πάνω μου ... ψαχνει τα δάχτυλα μου και κλειδώνει μέσα τους τα δικά μου ...

Γερνω το  λαιμό μου πίσω και βρισκει ευκαιρία να αφήσει επάνω μου ένα ακόμα σημάδι..Αυτή τη φορά όμως το αφήνει απαλά...

Η ένταση μεταξύ μας μεταμορφώνεται σε κάτι που δεν καταλαβαίνω... όπως και το γεγονός πως το ξέσπασμα μας ..Αυτό το βίαιο πάντα ξέσπασμα αυτή τη στιγμή εξαφανίζεται ...

Δεν σταματάει όμως.. Ούτε εκείνος αλλά ούτε κι εγώ.. εκεινα τα γεμάτα ένταση φιλιά γίνονται απαλά... γλύφει τα χειλη μου και αισθάνομαι.. ζωντανή... ποθητή... αισθάνομαι γυναίκα στα χέρια του... Δεν μπορώ να το εξηγήσω...

Απαλά με σηκώνει και με  μια κίνηση με ξαπλώνει στο κρεβάτι...

Άρια:"Στέφανε...."λέω το ονομα του σε μια προσπάθεια να μας επαναφέρω στην πραγματικότητα αλλά εκείνος απλά τοποθετεί το δάχτυλο του στα χείλη μου κανωντας με να σωπάσω...

Ανασηκωνεται και πιάνει σιγάνα το παντελόνι μου τραβώντας το προς τα κάτω... το αφαιρεί και ταυτόχρονα βγάζει την μπλούζα και το δικό του παντελόνι... Για λίγο το βλέμμα μου ταξιδεύει στο κορμί του... τόσο όμορφο... το μελάνι χρωματίζει σχεδόν κάθε σημείο του κορμιού του .. Από το λαιμό μέχρι τα μπούτια του ... Στην μνήμη μου έρχεται η πρώτη μας συνάντηση... Πώς ένιωσα όταν τον είδα...

Σκύβει επάνω μου αλλά τοποθετώ τα χέρια μου στο στήθος του προσπαθώντας να τον απωθησω...

Εκείνος τα πιάνει και τα κρατάει επάνω από το κεφάλι μου ...

Στέφανος:"γαμωτο σου ρε Αριάδνη...σταματά να προσπαθείς..."

Ενώνει τα χείλη μας και με παρασέρνει σε άγνωστα νερά... σε νερά που αν βούλιαξω μέσα του θα καταλήξω να πνίγομαι...

Με χαϊδεύει απαλά ταυτόχρονα...

Λιώνω δεν θα πω ψέματα... Αυτός ο άντρας με καταστρέφει κι εγώ έχω ανάγκη από αυτό...

Άρια:"σε μισώ... " του λέω και με πιέζει δυνατά επάνω του ...

Στέφανος:"Εγώ να δεις ...." Και στο τελείωμα νιώθω τα δάχτυλα του να περνάνε από το μπούτι στην περιοχή μου ... κάνει στην άκρη το εσώρουχο μου ..

Άρια:"σε σιχαίνομαι..."του λέω ενώ φιλάει τον λαιμό μου και ένας πόνος στην περιοχή μου με κάνει και τρανταζομαι ολόκληρη... αισθάνομαι μέσα μου το δάχτυλο του να εισχωρεί αργά και πονάω...

Στέφανος:"Εγώ να δεις ..."μου ξαναλέει και νιώθω πιο έντονα τον πόνο... εισχωρεί μέσα μου ακόμα ένα δάχτυλο κάνοντας απαλές κινήσεις...

Άρια:"με πονάς..."ψιθυρίζω και γελάει..

Στέφανος:"αυτο θέλω..."
Με γρήγορες πλέον κινήσεις βάζει και βγάζει τα δαχτυλα του μέσα μου .. Μια κραυγή ξεφεύγει από τα χείλη μου αλλά προλαβαίνει και μου κλείνει το στόμα με το άλλο του χέρι... το κορμί μου κυρτωνει προς τα πίσω και ο πόνος αλλάζει.. Η αίσθηση απίστευτη.. σπαρταραω και νιώθω να καίγομαι...εκείνος αυξάνει την κίνηση του ... τα πόδια μου τρεμουν και ξαφνικά αισθάνομαι τα μπούτια μου υγρά ενώ το κορμί μου χαλαρώνει... βγάζει απαλά τα δάχτυλα του και χαϊδεύει την υγρή περιοχή μου ... με κοιτάζει για λίγο..Αλλά το βλέμμα του είναι διαφορετικό..

Στέφανος:"πες μου πώς το έχεις ξανακάνει αυτό... "μου λέει  και απλά δεν μπορώ να πω ψέματα... γνεφω αρνητικά μιας και το χερι του είναι κολλημένο πάνω στα χείλη μου ακόμα...

Με κοιτάει τόσο περίεργα...

Σκύβει και μου αφήνει ένα πεταχτο αλλά αργό  φίλι στα χείλη...

Στέφανος:"μείνε μακριά μου γατούλα.." μου λεει και σηκώνεται από πάνω μου ..ντύνεται κι εγώ απλά τύλιγω γύρω μου το σεντόνι.. πηγαίνει προς την πόρτα την ανοίγει αλλά πριν βγει έξω γυρίζει και με κοιτάει...

Στέφανος:"το εννοω Αριάδνη... σταματά να με προκαλείς.. και ξεχασε ότι έγινε σήμερα.... "λέει και φεύγει...

Μένω στο κρεβάτι μόνη μου ... αισθάνομαι να κρυώνω ενώ πριν καιγομουν ... το κορμί μου αντιδράει και παραπονιέται που εφυγε  ...

Συναισθήματα ανάμεικτα καινε την ψυχη μου αφήνοντας πίσω τους μοναχα τις στάχτες για να μου θυμίζουν πως νιώθω για αυτόν...

Ίσως.. Ίσως είναι καλύτερα..
Σίγουρα είναι καλύτερα..ούτος ή άλλος όλο αυτό ήταν μια τρέλα.. Εγώ... Εγώ τον μισώ..το ίδιο κι εκείνος... Τον σιχαίνομαι..κι εκείνος το ίδιο.... τα αισθήματα αμοιβαία...

Θα μείνω μακριά του όχι επειδή μου το ειπε αλλά επειδή το θέλω...

Απλώνω τα δάχτυλα μου και αγγίζω τα χείλη μου ...
Πέφτω προς τα πίσω και κλείνω τα μάτια σε μια προσπάθεια να ξανανιωσω την ζεστασιά του ...

"Αυτο θα είσαι...Μια γαμημένη  ανάμνηση βαθειά κρυμμένη.." παραμιλαω και για κάποιο πουστη λόγο ένα δάκρυ κυλάει απαλά από τα μάτια μου ...

Δεν το σκουπιζω το αφήνω να στεγνώσει..νιώθω περίεργα.. νιωθω βρώμικη...νιώθω πως πρόδωσα την αδερφή μου ...  πως πρόδωσα τον Στέλιο... Και τον ίδιο μου τον εαυτό...

Αν όμως εκείνος ήταν η θάλασσα..
Εγώ απλά..  απλά θα προτιμούσα να χαθώ ξανά στον βυθό του ... να χαθώ σε αυτά τα άγνωστα νερά... γιατι  ακομα κι αν βουλιαξω κατι μεσα μου ,μου λεει πως θα με σηκωσει ...  Ακόμα όμως και αν δεν με σηκώσει κι πνιγώ τουλάχιστον θα ξέρω πως το έζησα...

Α ρε Στέφανε..... Μας κατέστρεψες...

Λένε πως όσο εύκολα μια φωτιά σβήνει με το νερό όταν είναι μικρή...τόσο δύσκολα σβήνει αν μεγαλώσει...

Kisses ;)