Ik heb al een lange tijd niet geschreven wegens huiswerk en een wattpad-writersblock, maar bij deze een nieuw hoofdstuk en een nieuw jaar. Nog gelukkig nieuw jaar allemaal en het beste voor 2017!

'Wij?' vroeg Sylvain. Het klonk eerder alsof hij zich verbaasde over dat hij nog zou leven in de toekomst. Niet alsof we het alleen maar hadden over geven om iemand, maar over iets veel groters. 'Ja, jullie,' zei ik, een beetje beschaamd, denkend aan de herinneringen die ik aan de toekomst had. Met name aan Cayden, die hier gewoon voor mijn neus stond in het verleden. Maar het was nog steeds dezelfde Cayden, voor zover ik wist. In het begin, in de toekomst, had ik hem ook gehaat, maar uiteindelijk was dat geëindigd in een gang met twee woedende broers, één iemand met rode wangen, een nieuwsgierige zus en een ontvoering. 
'In de toekomst?' vroeg Sylvain, ook al leek mij alles duidelijk. Zelfs als ik niet degene was die dit had verteld. Zelfs als ik degene was die had geluisterd. 'Ja, in de toekomst.' Er viel weer een kleine stilte. Cayden keek mij aan alsof ik niet veel meer betekende dan een stukje muur. Hoewel ik wel een stukje muur was dat veel informatie bevatte. Te veel, als het hem betrof. Te veel vertrouwelijke  informatie over hen.
'Waarom zouden we jou niet gewoon vermoorden?' Technisch gezien was dat voor hen nu de beste oplossing. Zij zouden niet sterven en ik zou hun geheimen niet kunnen verklappen. 'Dat is een goede vraag,' zei ik. Ze keken mij verbaasd aan. Alsof ze half verwachten dat ik tienduizend excuses zou bedenken om aan de dood te ontsnappen.
'Ik zou geen reden voor jullie kunnen bedenken om dat niet te doen,' antwoordde ik, kalmer dan ik mij eigenlijk voelde. 'Jullie zullen geen last meer van mij hebben of de geheimen die ik over jullie weet. Jullie zullen niet sterven. En jullie zullen niks weten over mij of jullie schuldig voelen, omdat jullie mij alleen zullen herinneren als een vreemd persoon dat wat geheimen wist. Meer zal ik voor jullie toch niet betekenen. Jullie vader, Florian en Lilly zullen zich mij niet eens kunnen herinneren.' 
Ze keken mij nog steeds verbaasd aan. Geen excuses over: het zal verdacht zijn als jullie mij doden. Geen excuses zoals: ja, maar ik heb een briefje achtergelaten dat alles zal verklaren! Geen leugens die ze toch konden doorzien, alleen de waarheid. 
'Schuldig?' vroeg Cayden nieuwsgierig, iets minder angstig om ontdekt te worden dan net. Iets minder kwaad. Ik kreeg een brok in mijn keel terwijl ik alleen al dacht aan de uitleg die ik nu zou moeten geven.
'Ik zal eerst beginnen met welke toekomst ik moet veranderen. In het verleden, nee, nu... Nu zou ik op de een of andere manier een soort gevangene worden. Dit lichaam dat ik leen is mijn vorige ik, Elizabeth, terwijl ik Larissa heet in de toekomst, de tijd waar ik vandaan kom. Hoe dan ook, ik zou hier tijd doorbrengen met ieder van jullie, zover mijn herinneringen mij vertellen.' Hoe moet je in hemelsnaam zeggen dat iemand in de toekomst verliefd op je wordt? Hoe moet je iemand vertellen dat dat de reden is dat je terug bent gekomen? Hoe moet je dat zeggen tegen twee personen? 
Ik besloot een stap over te slaan en het te zeggen zodat ik bepaalde woorden niet hoefde te gebruiken. 'Jullie vader is erop tegen dat je gevoelens hebt voor een mens en zal mij in de toekomst doden, als het precies hetzelfde zou verlopen als hoe ik het heb gezien, met behulp van Florian. Hij zal mijn lichaam uitschakelen waar jullie bij staan, maar over zo'n tweehonderd jaar zullen we elkaar weer ontmoeten om bepaalde redenen.' Sylvain red me en Cayden zorgt ervoor dat mijn bloedeigen broer mij ontvoert. 

'Hij zal zeggen, in de nabije toekomst als alles opnieuw hetzelfde verloopt, dat jullie zwakkelingen zijn en jullie heerschappij in gevaar kan worden gebracht als jullie zo zwak zijn dat jullie voor een mens vallen. In de toekomst zullen jullie erachter komen dat ik de Elizabeth ben die jullie tweehonderd jaar geleden kende. Jullie vader speelt een ziek spelletje, ook al heb ik nog geen idee welke en hoe, maar wat ik wel weet is dat hij mij terug heeft gestuurd naar deze tijd om te voorkomen dat dat zal gebeuren. Als ik faal dat te veranderen dan zal hij iedereen doden om wie ik geef of ooit gegeven heb. Ik ga ervan uit dat hij daarmee ook jullie bedoelt, afgezien van mijn familie van vrienden.' 
Ik zweeg, niet wetend wat nog meer te zeggen. Niet wetend überhaupt wat te zeggen. Cayden keek mij met samengeknepen ogen aan, waarschijnlijk zich afvragend hoe hij ooit voor iemand zoals ik kon vallen. Sylvain leek niet eens geschokt, alsof hij dit verhaal al eerder had gehoord en het bekend klonk. Hij was dan ook de eerste die sprak. 'Ik geloof je, maar ik geloof ook dat mijn vader zich niet zal houden aan de afspraak die hij heeft gemaakt. Hoewel hij je geliefden waarschijnlijk wel intact zal laten...' Hij stopte even. ZIjn stem sloeg over bij het woord geliefden, alsof hij zich iets herinnerde wat in de toekomst was gebeurd. Iets wat natuurlijk onmogelijk was. 
'...maar ik denk niet dat hij jou in leven zal laten of zelfs ook maar terug zal halen. Ik denk dat je in deze tijd gevangen zult zitten of in jouw eigen leven vermoord zult worden, opdat hij nooit meer last van je zal hebben.' Ik wist dat die kans bestond. Wist dat die kans zelfs heel groot was. Maar ik kon überhaupt niet verder leven als iedereen om wie ik gaf werd vermoord. Het minste wat ik kon doen was hen redden. 'Ik weet het,' antwoordde ik zacht. 
Cayden keek van Sylvain naar mij, alsof hij zich afvroeg wat de connectie tussen ons was. Alsof hij zich afvroeg of wij een toneelstuk in hadden gestudeerd om het voor elkaar te krijgen hem te verbazen. Ik wenste dat het zo was gegaan. 
'Wat suggesteer je?' vroeg Cayden aan Sylvain. Hij kende hem ongetwijfeld beter dan ik, vooral in deze tijd. 'Ik probeer te doen wat een normaal iemand zou doen. Je weet wel: mensen. Personen die niet zoals jij of Florian zouden handelen.' Hij klonk geïrriteerd. 'Je wilt haar redden?' vroeg Cayden ongelovig. Ik dacht dat hij het nog steeds een beter plan vond mij gewoon de nek om te draaien. Sylvain glimlachte ergens tussen mysterieus en vriendelijk in. 'Precies,' was het enige wat hij zei. Het deed me denken aan de derde keer dat ik hem ontmoette, de keer dat hij mij redden van Florian's tanden. Het tweede wat in mij opkwam, was echter een hele andere gedachte. Ik was hierheen gezonden om níet verwikkeld te raken in hun levens. Hetgene wat ik nu deed, wat nu stond te gebeuren, was echter compleet het tegenovergestelde.