Mijn mond viel open van verbazing. Florian wist wie ik was. Hij moest weten wat ik hier deed. Hoe? Hoe was hij erachter gekomen? 'Vader had nog zo gehoopt dat je weg kon blijven.' Hij klakte met zijn tong. 'Maar natuurlijk kon je dat weer niet.' Hij klonk geïrriteerd. Hij klonk zoals de Florian die ik kende zich nooit zo hebben gedragen. Maar dit, deze persoon recht voor mij, was de Florian die voor mijn dood had gezord.

'Dan had hij mij maar niet het verkeerde moment moeten sturen. Hoe kan ik wegblijven als ik er al ben?' Florian siste. In het licht van de fakkels leek het alsof zijn ogen vuur spuwden. Maar zijn ogen hadden niet de kleur van vuur. Ze hadden eerder de kleur van gif en verraad.

'Ik houd er niet zo van als mensen tegen mij spreken, terwijl ik hen er geen toestemming voor heb gegeven,' grauwde hij. Twee seconden later stond hij voor mijn neus, greep mij bij mijn keel vast en wierp me tegen een muur aan. 

De lucht werd uit mijn longen geslagen en happend naar adem bleef ik op de grond liggen. Ik wist zeker dat mijn rug een grote blauwe plek zou worden, gezien de kracht waarmee hij mij had weggesmeten. 'Ik hoop dat je je lesje hebt geleerd, mensenmeisje.' 

Toen ik weer op adem was gekomen, kreeg ik het voor elkaar mijn mond weer te openen en woorden eruit te gooien. Woorden die hem alleen maar meer dwarszaten. 'Je doet dit alleen om de goedkeuring van jouw vader te krijgen. Laat mij je vertellen: die krijg je nooit. Hij zal je altijd als een pion in een groot schaakstuk beschouwen.' Ik hoorde mijzelf zachtjes lachen en vroeg mij af waar ik die moed vandaan had. 

Florian plukte mij van de grond af en drukte mij deze keer tegen de muur aan, in plaats van mij er tegen aan te gooien. Zijn ene hand sloot zich weer om mijn keel, terwijl de andere slap langs zijn lichaam bungelde. Mijn voeten raakten nauwelijk de grond. Ik klauwde aan zijn arm, proberend die weg te krijgen. Mijn luchtweg werd afgesloten, ik kreeg geen zuurstof binnen. Mijn rug bonkte van de pijn. Een soort drukkende pijn die met vlagen erger werd.

'Florian,' Sylvain klonk waarschuwend. 'Laat haar gaan.' Florian draaide zich om, zodat hij zijn broers aan kon kijken. 'Jullie zijn altijd al zwak geweest,' spuugde hij uit, vlak voordat hij mij los liet. De zwarte vlekken die zich hadden gevormd, verdwenen langzaam. Mijn ademhaling klonk piepend, maar ik kreeg op zijn minst zuurstof binnen. 

De drie broers leken onderlinge ruziek uit te vechten door middel van hun ogen. Zelfs Sylvain en Cayden, die op dit moment aan dezelfde kant leken te staan, leken ergens ruzie over te hebben. Op het moment dat Florian zijn lichaam aanspande, sprak ik weer, ook al dacht ik dat het niet erg handig was. Maar als ik niet voor afleiding zorgde, wist ik, zouden ze elkaar allemaal naar de hals vliegen.

'Jouw vader,' begon ik hijgend tegen Florian. 'Hij heeft jou niet laten zien wat er in de toekomst gebeurd, toch? Hij heeft je alleen verteld "wat je moet weten", of niet soms?' Hij keek mij heel even inschattend aan, voordat woede over zijn gezicht vloog. 'Hij wil jou niet de hele waarheid vertellen, omdat je anders niet mee zou willen werken.'

'Wat voor onzin kraam je uit?' Wat ik nu ga zeggen, kan zowel een oplossing zijn als nog meer problemen veroorzaken. 'In de toekomst ben je heel anders. Je voelt je schuldig over mijn dood. Je hebt jezelf veranderd, ook al is de relatie tussen jullie nog steeds verschrikkelijk.' Ik wil meer zeggen, maar hij kapt mij af.

'Ik zou mij nooit schuldig voelen.' Nu niet nee, maar je hebt nog heel wat jaren voordat "ik" er weer ben. 'Wat heeft hij je verteld? Waarom zegt hij dat ik moet sterven?' Hij lijkt in conflict met zichzelf. Hoewel ik in de visioenen heb gezien dat hij alles behalve aardig is en de waardering van zijn vader wenst boven alles, weet hij ook dat zijn vader vaker dan eens heeft gelogen.

'Je zal onze heerschappij in de problemen brengen.' Een simpeler antwoord had je hem niet kunnen geven, Roofdierkoning. 'Hoe?' vroeg ik, deze keer zekerder van mijn zaak. Ik hoorde dat mijn toon dwingerder was. En misschien was dat ook de reden waarom ik het volgende antwoord van hem kreeg. 

'Meer hoefde ik niet te weten...' antwoordde hij, alsof hij in trans was. 'Vampiers mogen niet met mensen zijn. Daarom.' Ik zeg deze woorden, zonder ook maar een van hen aan te kijken. 'Over wie heb je het?' vroeg Florian fluisterend, maar ik voelde niet de behoefte om die vraag te beantwoorden. Ik had hem alleen willen afleiden.

'OVE-' begon Florian weer, op het moment dat Cayden omviel. Letterlijk omviel. Hij leek gewoon te bevriezen en achterover te vallen. Alsof zijn lichaam had besloten alle functies uit te zetten. Syvain was als eerste bij zijn broer, hem opvangend voor zijn hoofd de grond raakte. Florian keek alleen toe. Mij koste het vijf seconden om in actie te komen en naar hem toe te rennen.

Sylvain hield hem vast, zodat zijn hoofd de grond niet zo raken. 'Cayden?' vroeg ik. Zijn ogen knipperden, maar meer beweging kwam er niet in hem. 'Wat is er aan de hand?' hoorde ik Florian, maar ik voelde niet de behoefte mij zorgen om hem te maken. Cayden had nu mijn prioreit.

'Cayden, kun je ons horen?' Hij kneep zijn ogen samen, voordat hij ze kon openen. Hij keek twee seconden naar Sylvain, voordat zijn ogen mij vonden. Ze werden groot. 'Larissa?' vroeg hij, verbaasd. Ik keek hem niet begrijpend aan. Net was ik hier ook al geweest. Wat was er nu veranderd?

Cayden duwde zichzelf overeind, ondanks de protesten van zijn oudere broer, die hem vertelde dat hij moest blijven liggen. Toen hij rechtop zat, boog hij zijn gezicht naar het mijne toe, zijn mond millimeters van mijn oor verwijderd.

'Niet huilen, je weet dat ik daar een hekel aan heb.'

~

Ennuh, wat vinden jullie van dit hoofdstuk? Snappen jullie de betekenis van dit einde? * smirkt * Ik mag dit hoofdstuk echt. Vergeet niet te stemmen of te reageren.

En dan nog een ander onderwerp. Een vriendin van mij zit nog niet zo lang op wattpad, dus haar verhalen zijn nog niet zoveel bekeken. Ik hoop dat jullie een kijkje bij CaddieSmith kunnen nemen, want haar (Engelse) verhalen zijn echt heel erg leuk. Ze vallen tot zover onder het weerwolf genre, maar volgens mij gaat ze nog wel een keer aan boeken in de andere genres beginnen.

Groetjes van Dromendochter.