15 lat później...

- Mamo, wróciłem! - krzyknął mój syn, gdy wszedł do domu.
- Dobrze, kochanie. Idź umyj rączki i siadaj do stołu, obiad gotowy.

Mały, chociaż już nie tak mały, ma już 12 lat. Przez te piętnaście lat, zmieniło się dużo. Wzięłam ślub z Dantem, urodziłam synka, Harry'ego i jestem w ciąży. 7 miesiąc, tym razem dziewczynka. Z przyjaciółmi nadal utrzymujemy kontakt, a ja zwłaszcza z Tiną. Nadal jest moją przyjaciółeczką.

- Siadaj, kochanie - powiedziałam, gdy Harry wszedł do kuchni.
- Jestem już! - krzyknął Dante, gdy wrócił z pracy, niestety z muzyką nie zbyt się nam udało, na późniejsze lata potraktowaliśmy to jako hobby, ale cieszę się. Poszliśmy na studia, dużo zarabiamy, a nasze pasje dzielimy z synkiem, który swoją drogą, ma piękny głos i pięknie gra na fortepianie.
- Czeac kochanie - pocałowałam go. - Jak ci minął dzień?
- Cześć tato.
- Cześć, dobrze, nie było dużo klientów w banku, więc nawet spokojnie.
- Cieszę się, siadaj, obiad jest.

Usiedliśmy do stołu i zaczęliśmy jeść wspólnie obiad. Jestem niezmiernie wdzięczna losowi, że postanowił postawić nas sobie na drodze, która, jak się potem okazało, była wspólną.

Miłość to najlepsze co może cię spotkać...