Obudziła się w środku nocy. Przez chwilę próbowała sobie przypomnieć gdzie jest. Poruszyła się niespokojnie na łóżku, i poczuła na biodrze dłoń Wiktora która przyciągnęła ją bliżej.
Przez kolejnych kilkanaście minut próbowała usnąć szukając dogodnej pozycji, jednak myśli kłębiące się w jej głowie nie dały jej spokoju. Delikatnie odsunęła dłoń Wiktora, siadając na łóżku. Wzięła głęboki oddech z zrzucając nogi na ziemię. Ufała Wiktorowi, wiedziała że nie rzuca słów na wiatr, a mimo to ciężko było jej wierzyć, że z dnia na dzień wszystko między nimi się zmieni. Mimo że była tutaj,  w jego łóżku, jeszcze kilka minut temu leżała przytulona do jego ciała..
- co się dzieje? - usłyszała ciepły, zaspany głos za sobą. Odwróciła głowę w jego stronę, napotykając pytające spojrzenie. Nawet w ciemnościach mogła dostrzec intensywność, z którą się w nią wpatrywał.
- Chciałabym wrócić do siebie.
Podniósł się natychmiast, zerkając na zegarek.
- jest trzecia w nocy, Martyna. - klęknął przed nią dotykając jej dłoni. Czekał.
- To wszystko wydaje się nierealne. - westchnęła nie mogąc poskładać myśli.
- co dokładnie?
- jeszcze wczoraj byłeś tak odległy, a dziś.. jak gdyby nigdy nic śpimy przytuleni w jednym łóżku.

Wiktor nie odrywał od niej wzroku. W ciemności jego oczy błyszczały, pełne czegoś, czego Martyna nie potrafiła nazwać- cierpliwości? Pewności? A może troski, której tak bardzo pragnęła, a jednocześnie się jej obawiała?

- To nie jest „jak gdyby nigdy nic” - powiedział cicho. - To decyzja. Moja i twoja.
Martyna zacisnęła palce na materiale pościeli.

- Ale jak mam uwierzyć, że to się utrzyma? Że nie obudzę się za tydzień i znów będziesz odległy?
Wiktor wziął jej dłoń w swoją, nie pozwalając jej się cofnąć.
- Martyna… - jego głos był spokojny, ale stanowczy. - Wiem, że zawaliłem. Wiem, że dawałem ci sprzeczne sygnały. Ale wczoraj podjęliśmy decyzję. Nie tylko ja. Ty też.

-Wiem - szepnęła, opuszczając wzrok. - Ale to wszystko wydaje się… nierealne.

- A co wydaje się realne? Że wrócisz do pustego mieszkania, jakby nic się nie zmieniło? Że będziemy dalej się mijać, unikać? - Jego palce przesunęły się po jej dłoni, jakby chciał przypomnieć jej, że tu jest, że ona też tu jest. - Martyna, ja nie chcę wracać do tego, co było. A ty?
Martyna zacisnęła usta. Nie, nie chciała wracać. Nie chciała już dłużej czekać na jego ruchy, na jego niepewność. Ale jednocześnie bała się zaufać, bała się, że jeśli teraz się w to zanurzy, jeśli pozwoli sobie uwierzyć… a potem to wszystko pęknie - nie podniesie się po tym.

Wiktor podniósł dłoń i delikatnie odgarnął kosmyk włosów z jej twarzy.

- Nie proszę cię, żebyś od razu we wszystko uwierzyła. Wiem, że to się nie dzieje w jeden dzień. Ale daj mi szansę, żebym mógł ci to udowodnić.
Martyna wstrzymała oddech.

- A jeśli się pomylimy?

- To będziemy się mylić razem - uśmiechnął się lekko. - Ale nie zamierzam się mylić w tej jednej kwestii. Nie zamierzam cię znów zostawić, Martyna.

Czuła, jak coś w niej powoli się łamie. Nie strach, ale mur, który tak długo budowała.

Zamknęła oczy i odetchnęła głęboko.

-Nie wrócę do siebie - powiedziała w końcu. -Ale obiecaj mi…
-Obiecuję - przerwał jej, zanim dokończyła.

- Nawet nie wiesz, co chciałam powiedzieć – spojrzała na niego z cieniem uśmiechu.

- Obiecuję wszystko, co miałabyś na myśli - odpowiedział miękko.

Martyna położyła się powoli, pozwalając mu otoczyć ją ramieniem. Tym razem nie czuła się uwięziona. Czuła, że jest tam, gdzie powinna być.

A jutro? Jutro zobaczą, co przyniesie dzień. Razem.

Ranek zaczął się szybciej niż myślała. Słoneczne, marcowe słońce wpadło do sypialni i drażniło jej twarz ciepłem. Nie umiała spać. Dochodziła szósta. Stwierdziła że to idealna godzina by zrobić przebieżkę. Po całym tym zamieszaniu, rozmowaxh musiała przewietrzyć głowę. Cicho wyszła z łóżka, szukając w szafie Wiktora dresuz który zwykle nosiła. Znalazła go w najdalszej części szafy, pachniał jego perfumami, które wciągała zachłannie. Uśmiechnęła się, wkładając go na siebie. Cicho zeszła w dół, po schodach.
- No i kto się tak skrada? - usłyszała przyjemny głos Pana Stanisława.
- Dzień dobry - uśmiechnęła się, widząc że została złapana na gorącym uczynku - nie chciałam nikogo pobudzić.
- a gdzie to się wybierasz tak wcześnie, co? - ojciec Wiktora jak zawsze pozostał czujny, przyglądając się jej z zaciekawieniem - chyba nie uciekasz?
- Nie, skądże - zaśmiała, podchodząc bliżej - idę pobiegać. Ale wrócę nim wstaną.
- czyli dogadaliście się w końcu? - dopytywał ojciec Wiktora. Nawet zdziwiła ją ta bezpośredniość seniora.
- Na to wygląda - uśmiechnęła się ciepło, przejeżdżając palcami po kuchennym blacie.
- To bardzo dobrze, bo brakowało nam waszego towarzystwa razem. - mrugnął do niej mężczyzna i wygodnił ruchem dłoni - to zmykaj biegać.
- Do zobaczenia.
Otworzyła półkę z butami, szukając swoich adidasów. Wszystko w domu Wiktora zostało na swoim miejscu, mimo że przecież nie było jej tu od tak dawna.. jakby  Wiktor wiedział, że wróci. Ubrania, buty, kilka kosmetyków w łazience które zostawiła, na takie dni jak też kiedy nie planowała zostać. Wszystko to sprawiało.. że znowu czuła się jak u siebie. Wyszła na zewnątrz, czując jak zimne powietrze otula ja całą. Zatrzęsła się, ale nie zmieniła planów. Musiała to wszystko przetrawić. Na swój sposób. Ułożyć w głowie.

Kiedy obudził się rankiem, Martyny nie było. Przez chwilę myślał że zaraz wróci, ale kiedy cisza się przedłużała, wstał aby sprawdzić co się dzieje. Zszedł schodami w dół z gdzie oprócz ojca nie było nikogo.
Westchnął. Myślał że w nocy skutecznie zatrzymał ją przy sobie z że wszystko między nimi wyjaśnione, tymczasem znowu wyślizgnęła się z jego rąk.
- Nie wzdychaj już tak, synu - starszy Pan przyglądał mu się z uśmiechem - poszła pobiegać. Powiedziała że wróci.
- Pobiegać? - uniósł brew, a na jego twarzy pojawił się uśmiech - cała Martyna..
- Wygląda na to, że udało wam się wszystko wyjaśnić - dokończył ojciec, nalewając sobie kawy.

Wiktor usiadł naprzeciwko niego, przecierając twarz dłońmi.

- Tak myślę - odpowiedział po chwili. - Ale chyba nadal to do niej nie do końca dociera.

- A do ciebie? -Ojciec spojrzał na niego spod lekko uniesionych brwi.

Wiktor zamilkł, wpatrując się w filiżankę, którą właśnie napełnił kawą.

- Do mnie… - westchnął. - Do mnie dociera aż za bardzo.
Pan Stanisław uśmiechnął się lekko, jakby oczekiwał tej odpowiedzi.

- Wiesz, synu, zawsze byłeś taki… ostrożny. -Mówił powoli, jakby dobierał słowa z rozwagą. - Nawet jako dzieciak. Zanim podjąłeś jakąkolwiek decyzję, musiałeś mieć pewność, że jest właściwa.

Wiktor podniósł na niego wzrok.

- A to coś złego?

- Nie, skądże. - Starszy mężczyzna upił łyk kawy. - Ale czasami przez tę ostrożność można stracić coś ważnego.

Wiktor oparł się na łokciach, obracając filiżankę w dłoniach. - Myślałem, że dając nam przestrzeń, robię to, co najlepsze. Że Martyna tego potrzebuje. A tak naprawdę… oddalałem ją od siebie.

Ojciec skinął głową.

- To naturalne, że chciałeś postąpić właściwie. Tyle że miłość nie działa według schematów. Nie jest czymś, co da się przeanalizować jak jakiś projekt w twojej firmie.

Wiktor uśmiechnął się pod nosem.

-Myślisz, że jestem aż tak przewidywalny?

- Myślę, że zbyt często starasz się wszystko kontrolować. - Pan Stanisław spojrzał na niego z ciepłem w oczach. - A Martyna… Ona nie jest kobietą, którą można kontrolować.

Wiktor pokiwał głową, uśmiechając się lekko.
- Nie jest. I właśnie to w niej kocham.

Ojciec uniósł brwi, jakby czekał na te słowa.

- Powiedziałeś jej to?

Wiktor zawahał się przez ułamek sekundy.

-Wczoraj… Ona pierwsza to powiedziała. A ja… ja nie chciałem rzucać słów na wiatr.

Starszy mężczyzna westchnął, kręcąc głową z uśmiechem.

- O rany, synu. Naprawdę jesteś moim dzieckiem.

-Co masz na myśli?

- Zawsze byłem człowiekiem czynów, a nie słów. Twoja matka mówiła, że to romantyczne, ale czasem doprowadzałem ją tym do szału. - Uśmiechnął się z nostalgią. - Martyna to nie kobieta, która potrzebuje jedynie gestów. Musi to usłyszeć. Musi wiedzieć, że to, co czujesz, nie jest tylko domysłem w jej głowie.

Wiktor wziął głęboki oddech. Wiedział, że ojciec miał rację.

- Wiesz, co w tym wszystkim jest najtrudniejsze? - zapytał cicho.

- Co?

- Że boję się zawieść. Że obiecam jej coś, czego nie będę w stanie dotrzymać.

Pan Stanisław nachylił się lekko nad stołem.Wiktor, ona nie oczekuje od ciebie, że będziesz idealny. Oczekuje tylko, że nie odejdziesz, kiedy zrobi się trudno.

Te słowa uderzyły w niego bardziej, niż się spodziewał.

- Nie odejdę - powiedział w końcu, jakby chciał sam sobie to przypieczętować.

- To dobrze - ojciec uśmiechnął się z aprobatą. - Ale nie wystarczy, że wiesz to ty. Musi wiedzieć to także ona.

Wiktor skinął głową.

- Powiem jej - obiecał, i natychmiast się spiął, kiedy na schodach zobaczył córkę. Zosia, owinięta w gruby sweter, zeszła na dół z poważnym wyrazem twarzy. Miała ten sam wzrok, który widział u niej, gdy próbowała coś ukryć - trochę niepewności, trochę buntu, ale przede wszystkim ciekawość, której nie umiała jeszcze dobrze maskować. Wiktor spojrzał na ojca, który uniósł brwi, ale nie powiedział ani słowa.