#DaggerSeries #LiaxGun #DragonCouple #DS2Unstrung

CHAPTER 30: HUNDRED MORE YEARS

LIA'S POV

Lumikha ng tunog ang compact mirror na hawak ko nang isarado ko iyon. Nilingon ko si Gun at napangisi ako nang makita kong inaayos niya ang pagkakasuot ng necktie niya na bahagya nang nalukot. I don't think anyone will focus on his tie though. Dahil di hamak na mas gusot ang suot niya na damit.

"Let me look at that."

Tumigil siya sa ginagawa at bahagyang humarap sa akin. I ignored the remains of heat in his eyes and instead I focused on fixing his tie for him. Hindi naman naging mahirap iyon para sa akin dahil kaagad kong naiayos iyon.

"Where did you learn to do that?"

Pinaikot ko ang mga mata ko nang makita ko ang pagkakatingin sa akin ng lalaki. "Don't look at me like that. Kahit nga fling wala ako."

"You have the president's son."

"That's not a fling. Kahit nga isang date hindi namin nagawa."

"And yet you kissed him."

"On his cheek." I squinted my eyes at him. "Are we really going to fight on our wedding day? Magbibilangan ba tayo ng past "casual entanglements"?"

A smile curved his lips when I even air quoted the words that he used to described his own flings before. Kung tutuusin naman ay zero talaga ang relationship status ko mula nang maghiwalay kami. I don't think I ever stayed at the same room with a man that is not from my team.

"Nope." Hinila niya ako palapit sa kaniya hanggang muli akong mapaupo sa kandungan niya. Bagay na siyang posisyon ko kanina. Okay self. Control your urges. Magtira ka naman para sa honeymoon.

"And just to be clear, natuto ako dahil nagkaron ng phase ang wardrobe designer ko noon na puro may necktie ang pinapasuot niya sa akin."

Nilapit niya ang mukha sa akin at nalukot ang ilong ko nang dampian niya ako roon ng halik. He's clearly trying to change the subject so we won't argue anymore.

"We need to go. I can hear my phone buzzing non-stop," he said after awhile.

Umalis ako sa kandungan niya habang si Gun naman ay binuksan na ang pintuan ng sasakyan at lumabas. He helped me get out and a knowing smile crossed between us before he opened the passenger door for me. When I was safely in, he went around the car to enter the driver's side.

"They're probably freaking out. You basically hijacked the car from Manong driver," I said to him.

He reversed the car out from whatever place ha parked the car at na hindi naman kalayuan sa simbahan. I think papunta rin iyon sa direksyon ng venue ng kasal pero nag detour lang siya. Sa mas malayo at hindi nadadaanang lugar.

"It's not a hijacked if the person is willing."

Naiiling na ibinaba ko ang sun cover na nasa ulunan ng sasakyan para magawa ko ulit tignan ang sarili ko. Sa pagkakataon na ito ay ang buhok ko naman ang inayos ko.

"Masaya pa nga si manong na hiniram natin ang sasakyan niya," sabi niya.

"Paano binigyan mo ng pang taxi tapos dinoble mo ang bayad niya para sa araw na 'to."

"It's worth it."

Nag-init ang magkabilang pisngi ko nang tapunan niya ako ng tingin na parang nagsasabing handa siya para sa round two ng mga naganap kanina.

Gun was my first everything. He's the one who taught me a lot of things in that... department. Sa kabila ng mga taon na hindi naman bago sa amin iyon na halata namang parehas naming paborito na "hobby" ay hindi pa rin nagbabago ang mga bagay na naipaparamdam niya sa akin. Each time it's like we're just rediscovering things about each other.

"That wasn't our first car sex, right?" I asked him.

"Nope."

"Hmm."

"But that's the first time we did that while we're married." Napangiti ako nang makita kong gumuhit din iyon sa mga labi ni Gun. "Sa tingin ko marami tayong kailangan ulitin ngayong kasal na tayo."

Napataas ang kilay ko sa tinuran niya. "Ulitin?"

"We're going to do all our firsts again but this time as a married couple."

Hindi ako sumagot at sa halip at nangingiting tumingin na lang ako sa labas ng bintana. We will need more than one page of a notebook kung iisa-isahin namin ang lahat ng dapat naming ulitin ngayong mag-asawa na kami.

Mag-asawa.

Nagbaba ako ng tingin sa kamay ko kung saan naroon ang singsing na sumisimbolo sa araw na 'to. My hand that reached for Gun the first time, the hand that let him go, the hand that held my tiny baby, and the hand that is now forever bound to another person for the rest of the years that I will spend on this lifetime.

Sabi nila kapag pinanganak tayo ay ang mga linya na nakaukit sa mga palad natin na siyang nagtatakda sa tadhanang tatahakin natin. The lines on my palm were not written for me to have an easy life but now I know that the lines didn't lead me to a path that will just hurt me. It lead me to an end that I earned. A happy ending that I deserve.

Dahil minsan pagpakiramdam natin puro na lang sakit ang ibinibigay sa atin ng tadhana... ang ibig sabihin no'n wala pang dulo. Ibig sabihin no'n malayo pa ang paglalakbay. We just need to be patient with the journey and to have faith that the end will be a beautiful one.

Napakurap ako nang maramdaman kong huminto na ang sasakyan. Nilingon ko si Gun nang makita kong inalis niya ang seatbelt niya para lumabas na ng kotse. Umikot siya sa gawi ko at tinulungan akong makababa.

Sa harapan ng hinintuan niya ng sasakyan ay naroon ang venue na sa larawan pa lang ay sobra ng nagpamangha sa akin. It's called Fernwood Gardens. Salamin ang bubong no'n kaya kitang-kita ang magandang kalangitan. It's like a glass castle that instead of just being surrounded by nature it keeps the nature itself inside.

"Ready?" he asked.

"If you are."

His eyes glinted with obvious happiness. Bahagya niyang inilapit ang mukha niya sa akin na para bang hahalikan ako pero bago pa niya iyon na magawa ay nakarinig kaming dalawa ng sunod-sunod na pagtikhim.

"At saan kayo galing?"

Sabay kaming lumingon ni Gun sa gilid namin kung saan ngayon ay nakatayo si Thorn na naniningkit ang mga mata. Kung hindi nga lang niya hawak ang natutulog niyang anak ay baka tuluyan na akong nasindak sa paraan ng pagkakatingin niya sa amin. Sa tabi naman niya ay naroon ang asawa niya na pangisi-ngisi lang habang may hawak na piraso ng fried chicken.

"Hinatid namin si Manong driver. May importante raw na lakad. Kaya pinauna na namin kayo na kumain since late kami," sabi ko bago pa makapagsalita si Gun.

"Nag-message si Manong kay Lucienne. Nagpapasalamat sa bayad at pinapaalala kung anong oras niya kukunin ang sasakyan bukas dahil pinauwi niyo na raw siya."

Si Lucienne kasi ang kumuha sa driver. Galing kasi si Manong sa Quetzal Publishing kung saan nagtatrabaho si Lucienne. Si Mang Albert kasi na driver ko na mismo ngayon ay nagkataon naman na kinailangang dalin sa ospital kahapon ang anak na nagkaroon ng sakit.

"Pinauwi na namin siya kasi may importante siyang lakad," pagtatama ko sa una kong sinabi. Nang makita kong mukha hindi pa rin naniniwala ang lalaki ay humalukipkip ako at pinaningkit ko rin ang sariling mga mata habang sinusuri sila. "At kayo saan kayo galing? Bakit nandito kayo sa labas at bakit iba na ang damit ni Lucienne?"

Ibang dress na kasi ang suot ng babae. Mas casual kesa sa suot niya kanina.

"Malabo ang iniisip mo, sis," sabi ni Lucienne na iwinagayway pa ang chicken na hawak. "Puno ang comfort room sa loob kaya sa sasakyan na pinalitan ni Thorn si Cookie ng diapers. Ang kaso nagkalat silang dalawa at ako ang kawawang inabutan ng kamalasan. Imagine. I'm eating then a poop landed on my dress."

Pakiramdam ko ay bumabaligtad ang sikmura ko sa sinabi niya lalo pa at hawak pa rin niya ang manok na kinakain niya. Is this motherhood?

"Buti na lang may dala akong damit. I mean, I should be ready. Minsan nagkakaroon ako ng leak lalo na at hindi pa ako nakakapagpump-"

Gun cut her off. "Too much information."

Pinaikot ni Lucienne ang mga mata at akmang may sasabihin pero nang mapatingin siya sa akin ay napanguso na lang siya.

"Anyway, as if naman magagawa namin ang iniisip niyo. Una kasama namin si Cookie. Pangalawa saan naman namin gagawin?"

"Sa sasakyan," sagot ko bago ko pa iyon mapag-isipan.

"Hala paano 'yon?" Nilingon niya ang asawa. "Pwede ba 'yon?"

Napaubo si Gun sa tabi ko habang ako naman ay nag-iwas ng tingin nang makita kong tumindi ang pagdududa sa mga mata ni Thorn habang nagpapalipat-lipat ang tingin sa aming dalawa ni Gun.

Bago pa mapunta sa direksyon ng katotohanan ang isip niya ay malakas na pumalakpak ako dahilan para mapapitlag ang natutulog na si Cookie. Hindi naman siya nagising at umingit lang, sapat para maligaw ang atensyon ng ama niya.

"Alright. We have a party to attend to."

PANAY ako ng subo ng prutas na kinakain ko habang pinagmamasdan ang mga kaganapan sa harapan ko. Katatapos lang kasi ng mga pakulo at ngayon ay kasalukuyang nagpaparty na lang ang mga tao. Iyon nga lang di kalayuan sa kinaroroonan ko ay tanaw ko ang tila telenovela na drama na nagaganap.

I think Pierce found his match. Kung suplado kasi ang lalaki ay mukhang kapantay lang no'n ang kamalditahan ng babae na ngayon ay hindi humihiwalay sa tabi niya sa kabila ng mga nakakamatay na tingin na ibinabato sa kaniya ng ex ni Pierce. Sa lamesa pa nga kung nasaan din si Charlotte pa siya pumuwesto kanina para makatabi niya ang lalaki.

"Baka gusto mo magtira para sa mga bisita niyan."

Napakurap ako at nilingon ko ang nagsalita. I saw Lucienne looking at the bowl of fruit beside me. Kanina kasi ay pabalik-balik ako para kumuha ng sliced mangoes na nandoon pero dahil napapagod na ako kakatayo at si Gun naman ay kausap ang mga kapatid niya ay nag decide na lang ako na tumayo sa tabi ng lamesa na kinalalagyan ng mga pagkain.

Gun and I opted for two options when it comes to the food. May nakahanda na na dadalin sa mga lamesa but we wanted the guest to have the chance to refill too. Lalo na at kilala ko ang sikmura ng mga kapatid niya. Kulang ang isang plato sa mga iyon lalo na kay Axel. So besides the ala carte food served at the start we also have the buffet. Because Gun and I love buffets.

I attended a couple of weddings and I hated almost every single one of them. The food are all aesthetically crafted pero ang sikmura ko naman pakiramdam ko tinakam lang. Isa iyon sa hindi ko maintindihan. What's the sense of a party kung malaki pa ata ang platito kesa sa ipapakain sa'yo? Then you'll see people pretending to be in love with the food that I don't even think reached their esophagus.

Saka isa pa I invited quite a number of people. Kahit hindi naman masasabing sobrang dami no'n ay hindi rin ibig sabihin na kaunti lang sila. I believe that food is art but I don't agree that the basis should just be the price tag on it. Kaya nga mabuting ang local caterer na dating kliyente nila Gun ang naghanda ng lahat. Masarap kasi talaga ang mga pagkain na halata naman dahil sa mga taong nagpapabalik-balik sa buffet table.

"Hindi naman nila kinakain," sabi ko sa kaniya.

Kumunot ang noo niya at kumuha siya ng piraso ng mangga at isinubo iyon. Nanlaki ang mga mata ko nang saglit pa lang iyon sa bibig niya ay nakangiwing iniluwa niya iyon sa tissue na hawak niya.

"Ang asim!"

Kumuha ako ng mangga at naglagay ulit ako sa hawak ko na platito at pagkatapos ay muli akong kumain. "Hindi naman. Tama lang."

"What's that other thing on your plate? Strawberry jam ba 'yan?"

"Hindi. Ketchup," sabi ko at sinawsaw ko roon ang mangga bago isinubo.

Umaktong naduduwal si Lucienne habang tinitignan ang ginagawa ko. Natatawang pinagpatuloy ko lang ang ginagawa kong pagkain. Base na rin sa mga kuwento niya sa akin noon ay hindi lang naman ako ang nagkaroon ng weird food cravings.

"Delikado iyong bisita mo sa Charlotte Salot na 'yon."

Binalik ko ang atensyon ko sa kanina ay pinagmamasdan ko. Kasalukuyan kasing nag-uusap si Belaya at Pierce at nakatayo di kalayuan sa lamesa nila kanina. Belaya is smiling to whatever Pierce is saying habang ang lalaki naman ay kunot na kunot ang noo habang nakatingin sa kaniya. Di kalayuan sa kanila ay nandoon ang ex ni Pierce na hawak ang anak at parang any moment ay manunugod na.

"Alam mo hindi ko gets 'yang babaeng iyan. Kada na lang may kasal kailangan nandon siya kahit hindi naman siya imbitado."

Napabuntong-hininga ako dahil iyon din ang naging problema ko. Gusto ko kasi na nandoon din sa kasal ang anak ni Pierce dahil pamilya rin iyong bata. Pero ayaw ng ex ni Pierce na isama ang bata na hindi siya makakasama kahit sa reception man lang.

"She probably knows that Pierce dated other women too."

"Oo pero kapag kasal nag-fi-feeling kapamilya siya," sabi ni Lucienne. "Hindi na nga siya kapamilya hindi pa siya kapuso."

Napangisi ako dahil naiintindihan ko ang analogy na ginamit niya. Kahit kailan talaga. "Problema niya 'yan. Wala naman siyang kaparatan na magalit. Pierce is single and clearly wala siyang balak na bumalik sa Charlotte na 'yan."

"Infernes ang tapang din nitong isa. Parang immune siya sa makamandag na tingin ng salot."

Belaya is indeed treating Charlotte as if she doesn't exist. Hindi ko alam kung hanggang saan ang extent ng alam niya sa nakaraan ni Pierce pero base sa nakikita ko ay mukhang alam naman ng babae na hindi committed si Pierce. I don't think Belaya Lawrence is the kind of woman that will mess around with a married man.

"Imagine what Charlotte would look like in pictures. Lagi siyang nakabusangot."

"Kung ganiyan ba naman kaganda ang kalaban mo." Inginuso ni Lucienne ang kinaroroonan nila Belaya. "She looks like a movie star kahit pa ata sa mga taong hindi alam na artista talaga siya."

She's right. Belaya has that aura. She has this jet black straight hair na hanggang bewang niya, she's petite but a little taller than me, she's also pale but not as pale as Lucienne. But the most captivating thing about her are her eyes. It's between the color of black and gray. Wala pa akong nakikitang gano'n na kulay sa kahit na sino. Kahit pa sa mga banyaga.

All in all, she looks like a living doll but her aura is more than her looks. She carries herself with grace and poise that can only be acquired by countless of experience in front of a camera. Idagdag pa na maging ako na sanay makakita ng mga kilalang tao ay na-starstruck sa kaniya nang makaharap ko siya.

I've seen her a couple of times and I talked to her twice if I remember right. She followed me on Instagram and I followed her back. Pero sa kabila no'n ay hindi ko masasabing kilalang-kilala ko siya. Iba rin kasi ang circle na ginagalawan naming dalawa.

"Incoming."

Napatingin ako sa direksyon ng mga mata ni Lucienne at nakita ko si Arctic na bumaba mula sa pagkakakarga ng ina. He ran towards the direction of his father pero imbis na kay Pierce lumapit ay sa pagkagulat ko ay yumakap siya sa mga binti ni Belaya.

I watched as the woman leaned down so that she's on Arctic's eye level. Kita maging sa kaniya ang pagkabigla nang yumakap sa leeg niya ang bata ngunit saglit lang nagtagal iyon dahil nag-angat siya ng tingin kay Pierce at ngumisi. It's like she's telling Pierce that she has the approval of his son now.

"Charlotte's about to explode," Lucienne murmured.

Walang duda iyon dahil kitang-kita ko kung paanong namumula ang mukha ng babae at parang konti na lang ay susugudin niya na si Belaya na nakayakap pa rin sa anak nila ni Pierce.

Ibinaba ko ang platito ko sa katabing lamesa na kinatatayuan ko at sinenyasan ko ang musical team ko na nasa di kalayuan. Tumayo naman si River at tinapik ang katabi na si Miguel. Sumunod ang iba pa at dumiretso sila sa maliit na makeshift stage na nasa ibaba ng grand staircase ng venue.

Inabot sa akin ng wedding coordinator ko ang mic at pagkatapos ay umakyat na ako ng stage. Inilibot ko ang paningin ko at huminto iyon sa pinakadulo ng lugar kung saan naroon ang mini bar. Nandoon si Thorn kasama si Gun.

"Can I call the attention of everyone please?"

Namataan ko si Charlotte na napatigil sa akmang pagtayo habang si Pierce naman ay kinuha na si Arctic kay Belaya. I saw Belaya just shrugged habang ang lalaki naman ay ibinalik na ang anak sa nanay nito. At least that's covered.

"Hello husband?"

I saw Gun stopped talking to his brother and his eyes immediately found me. Kumaway ako sa kaniya at nakita kong napaangat ang sulok ng labi niya.

"We bypassed the speeches since we got here late as you know. Kaya napilitan ang maid of honor ko na mag speech para sa akin at alam ko namang naaliw kayo." The audience chuckled and Lucienne squinted her eyes at me. Napanood ko kasi sa video ni Trace kung paanong animo nobela ang naging speech ni Lucienne. As in literal. Binigyan niya kasi ng summary ang buhay pag-ibig namin ni Gun. "Just like how my maid of honor described it, Gun and I's love story wasn't always perfect. May mga pagkakamali ako-"

Lumawak ang ngiti sa mga labi ko nang makita ko ang pagtutol kay Gun na umiling pa kaya tinama ko ang sinabi ko. "May mga pagkakamali kami. I never thought this day could be possible. Kasi tinanggap ko na mula nang mawala siya sa akin na imposible kong maramdaman ulit ang mga damdamin na sa kaniya ko lang naramdaman. Kasi parang sobra naman ata ako kung magawa ko iyong mahanap sa dalawang tao pagkatapos kong bitawan ang una. But life proved to be generous because it gave me the same love that I lost. It gave me a chance to have this day." Tinuro ko ang asawa ko na lalong nagpalawak sa ngiti niya "I will never walk away and even in the next lifetime, I will walk down the path that will lead me to you again. No matter how long it will take me. Even if it takes hundreds of years to find you once more. Mahal kita. Sobra-sobra."

Tinanguhan ko ang musical team ko na nakangiting sinimulan ang pagtugtog. The first verse of the song Hundred More Years echoed around the place, carrying the tune towards the man that I'm dedicating the song to.

"A diamond ring and twelve red roses. Everything she ever wanted. All those dreams and now they're finally here. She's so young and he's so perfect. They waited for love and it was worth it. She wants to feel like this for a hundred years."

Gun is watching me like how he always do when I'm on stage and he's in the audience. He's looking at me as if he's so lucky... like I'm his prize. Pero hindi niya alam na sa kabila ng mga tao na nanonood sa akin, na kahit na gaanong kadami ang isinisigaw ang pangalan ko, siya lang ang nag-iisang tao na nakikita ko. That every time that I'm on stage, I'm the one who's feeling lucky. Kasi kahit siya lang pakiramdam ko meron ako ng buong mundo. Even when I lost him I always catch myself looking for him even though I know that I won't see him.

Now here we are. Above us, outside the glass enclosing the space around, the stars and the moon shines so bright as if blessing us. Here we are... married and together.

"All this life still yet to live and they can hardly wait. They can laugh, they can cry. The future looks so beautiful and bright. They can dance under the moonlight. 'Cause God is smilin' down on them tonight. And she wants to stay right here... make it last for a hundred more years."

Bumaba ako ng stage nang makita ko ang malalaki niyang hakbang patungo sa akin. I didn't managed to continue singing like in the church earlier today, when he crashed into me, his lips claiming mine in front of all the people watching us.

Nang maghiwalay kami ay marahang inilapat ko ang kamay ko sa pisngi niya. "You need to listen to the next stanza."

Nilingon ko sila River na inulit ang verse na hindi ko nakanta at pagkatapos ay muli kong binalingan ang asawa ko. I made some changes in the lyrics but it's the most important part of the song that I want him to hear.

"She's got brown eyes just like her mother. Just a baby but he's crazy for her. He wants to freeze this day before it disappears. She'll be spinnin' like his little princess. Makin' sure he's gonna notice. He could watch her twirl for a hundred years." Kasabay nang pagpatak ng mga luha ko ay kinuha ko ang kamay niya. His eyes followed his own hand but they snapped up back at me when he saw how I placed his hand on my stomach. "She'll grow up and she'll leave home but until that day, he can laugh, they can cry. The future looks so beautiful and bright. They can dance under the moonlight. 'Cause God is smilin' down on them tonight and he wants to stay right here. Make it last for a hundred more years."

"Lia." His voice was rough with contained emotion when he whispered to me. "Tell me."

"I'm pregnant."

The mic caught what he said, earning a loud cheer from the people around us. Pero hindi ko na sila nagawang pagbalingan ng atensyon dahil muli akong nakulong sa mga bisig niya. Mahigpit niya akong niyakap habang ang mukha niya ay isinubsob niya sa leeg ko. That's when I felt it... the wet coming from his eyes that is now touching my skin.

Hinaplos ko ang buhok niya at sa kabila ng luha ay ngumiti ako, "I don't have a father to have the father and bride dance. Wala rin akong ama na nilakad ako patungo sa altar kung saan ka nag-iintay. But I may not be lucky to have a good father, I know that I have a husband that will be the best father in the world. Kasi ako pa nga lang minahal mo na ng sobra-sobra. You showed me how love should be. You protected me like no one could ever do. You gave me the security that I never felt and I know that you'll give more to our family."

"And you'll be the best mother in the world," he whispered. Nag-angat siya ng mukha at marahan niyang hinaplos ang pisgi ko para pawiin ang luhang pumapatak mula roon. "Because like an Edelweiss, you bloom despite difficulties. You keep on going despite whatever life throws as you. Your love is honest and devoted. You are passionate, you are dedicated, and you never falter. Not even once. Not even when we're apart."

Kinuha niya ang kamay ko na suot ang mga singsing na ibinigay niya sa akin. He touched both the rings with his thumb before his glassy eyes went back to me, "A hundred more years is not enough. Even a million won't do. You're mine... for all eternities."

They said that there's a thread that will always link two souls that are meant to be with each other. Kahit ilang taon pa ang lumipas, kahit ilang buhay pa ang magdaan. Once their paths crossed, they will know. They will always know. Like I did when I found him the first time.

Like it will always be.

NAPABANGON ako mula sa kinahihigaan at sandaling napapikit ako ulit nang tumama ang sinag ng liwanag sa mga mata ko. I felt someone stirred beside me and even with my disoriented brain I managed to appreciate the view of Gun's bared back.

Bared.

Sunod-sunod na napakurap ako habang pilit na inaarok ko sa utak ko kung anong mga nangyari. Hindi naman ako nakainom pero bakit parang sabog ang utak ko?

I remember leaving the party with Gun. Hinatid kami ni Pierce sa Manila kung saan sumakay kami ni Gun sa isang private plane. That's the last thing I remember.

Nagbaba ako ng tingin sa katawan ko at napakunot ang noo ko nang makita kong manipis lang na pantulog ang suot ko.

Oh my God. Did I just got married for the first time in my life and didn't even remember my own honeymoon?

I mean... it's not the first time that we will make love. Pero it will be the first time na gagawin namin iyon bilang mag-asawa. Seriously why? Sanay na sanay naman akong magpuyat pero bakit kung kailan inaabangan ko pa naman saka ako nawalan ng ulirat?

"Stop."

I blinked away the panic I'm feeling and that's when I saw Gun with his eyes open now. Halata sa kaniya na inaantok pa siya pero mukhang nagising siya dahil sa akin. How unfair is this? I have my hot and handsome husband beside me and I can't even remember what happened last night.

"I can feel you worrying."

"I'm sorry," I said as I dropped my head on my hands. "Hindi ko alam kung anong nangyari. Hindi ko nga maalala kung paano ako nakababa ng eroplano."

"I carried you. You were out of it. Ngayon nga lang kita nakita na gano'n. And before you create a migraine by thinking what happened between us, ang sagot ay wala."

"Kung pinapagaan mo ang loob ko, it's not working." Kahit may nangyari at nakalimutan ko o walang nangyari parang nakakaguilty pa rin parehas. "I'm really sorry."

I felt him tugged at my hand so he can free my face. Hinawakan niya ang ilalim ng baba ko at inangat ang mukha ko para magtama ang mga mata namin. "You're carrying our baby. Don't be sorry."

"Is it really because of that?"

Umangat ang isa niyang kilay. "Kailan mo pa ako tinulugan sa aspeto na iyon?"

"You're so cocky." I said with a roll of my eyes. "But I love you anyway."

His eyes are so transparent. Kitang-kita ko roon ang kasiyahan na nararamdaman niya. I guess it's because his heart is now open for me too. Katulad kung paanong ganoon din ako sa kaniya. Wala ng takot, walang pag-aalinlangan, at wala ng kahit na ano na pumipigil sa amin dalawa. We're both free from the things that hurt us before.

Iginala ko ang paningin ko sa paligid pagkaraan. "Where are we anyway?"

The room was filled with white and brown tones. Bukas din ang kurtina kung kaya nagpapasukan ang liwanag ng araw. Mula roon ay kita ko ang dagat na para bang kay lapit lang sa kinaroroonan namin.

"On an island."

"Which island?" I pressed.

"Thorn had a male client before na taniyag sa mundo ng negosyo. The man own a private island resort. Noong naghahanap sila ng ireregalo sa atin ay ito ang naisipan nila ni Lucienne. Thorn said that you mentioned to his wife that you wouldn't care if it's just us and a small island with a tree that are left in this world. You'll continue to live as if you have everything because you have me. Kaya iyon ang naging inspirasyon nila para sa regalo nila sa atin sa kasal natin."

I can't help the smile that curved my lips. "She's right. I have everything now."

Inangat niya ang isa niyang kamay at marahan na isinuklay niya iyon sa mahaba kong buhok. Inipit niya ang ilang hibla na tumatabing sa mukha ko sa gilid ng tenga ko.

"Gising ka na ngayon," makahulugan niyang sabi.

"And?"

"May iba rin na gising na."

Nagbaba ako ng tingin sa harapan niya at napaangat ang sulok ng labi ko nang makita ko ang ibig niyang sabihin. Lumapit ang mukha niya sa akin at hindi naman ako gumalaw pa. Hinintay ko na lang ang mga labi niya na lumapat sa akin.

I closed my eyes in anticipation but I don't know why it needed to happen right this moment. Bago pa magawang dumikit nang mga labi niya sa akin ay malakas na itinulak ko siya. Dahil hindi siya handa sa ginawa ko ay hindi niya nagawang saluhin ang sariling bigat at natumba siya sa kabilang bahagi ng kama.

"Sorry- ulk!"

I covered my mouth and run towards what I thought was the bathroom. Pabalabag na binuksan ko iyon at kaagad akong dumiretso sa toilet at nilabas lahat ng kinain ko nang nagdaan na gabi.

"I don't have a morning breath."

I shooed Gun away when I felt him enter the bathroom. Imbis na umalis ay lalo pa siyang lumapit at tumayo siya sa likod ko para hawakan ang buhok ko. Parang wala lang sa kaniya na halos pati organs ko ay isama ko na sa ginagawa ko.

When I was done puking my guts out, I flushed the toilet and went to the wash basin. Hinugasan ko ang mukha ko at pagkatapos ay binuksan ko ang nakahandang toothbrush.

Nagtama ang mga mata namin ni Gun sa repleksyon ng salamin habang nagsisipilyo ako. Inalis ko sandali ang toothbrush sa bibig ko. "For a man who didn't have his honeymoon and the morning after his wife threw up while he's about to kiss her, you look perfectly happy."

"I'm happy because we're experiencing this together."

Humarap ako sa kaniya ng matapos ako sa ginagawa at humalukipkip ako. "If I'm throwing up will you always hold my hair for me?"

"Yes."

"You'll eat every food cravings that I have?"

"Yes."

"Kapag nanganak ako sasamahan mo ako? Kahit na sa paraan iyon kung saan makikita mo ang internal organs ko na dinidisarrange ng mga doktor?"

Hindi siya kaagad nakasagot at napangisi ako. The mighty Thorn vomited and almost fainted after Lucienne happily watched the birth of their baby through cesarean section. Nagawa niyang magpakatatag hanggang sa huli pero nang lumabas siya ng operating room dala ang anak ay ipinasa niya ang bata kay Gun dahil kinailangan niyang ilabas lahat ng laman ng tiyan niya sa pinakamalapit na thrash can.

"Yes," he said after awhile.

"You hesitated."

"Of course I did. Ang kapatid ko nga na may pinakamatibay na sikmura sa aming lahat bumigay, ako pa kaya? Do you know how many bodies my brother examined for the sake of an investigation and I didn't even saw him flinch? Not even once."

Napangiti ako sa pag-amin niya sa katotohanan na iyon. "But you'll do it anyway? Sasama ka pa rin sa akin?"

"Pwede ko namang ipikit ang mga mata ko."

Nakangising inabot ko ang kamay niya at hinila ko siya palapit sa akin. My hand went down on the waistband of his bottom pajamas but before it can even find purchase, he stopped my hand with his own. Inangat niya ang kamay ko at dinampian iyon ng halik sa likod ng palad.

"Sex is not an obligation for us," he said.

"I know."

"Kung masama ang pakiramdam mo hindi naman kailangan. We have forever to catch up on things."

Hinila ko ang kamay ko mula sa pagkakahawak niya at ikinawit ko iyon sa balikat niya. "Sinong may sabing dahil sa obligasyon 'to?"

"You have morning sickness."

"May isa na kayang tumalo sa morning sickness ko."

"Ano?"

Tumingkayad ako at umaktong tila bubulong. Bilang reaksyon sa ginawi ko ay yumuko siya para mas mapalapit ang tenga niya sa akin. "My pregnancy sexual urges that are now in overdrive."

Gun's eyes instantly flared at that. Impit na napatili ako nang bigla na lang siyang umuklo at binuhat ako. I couldn't stop the laughter coming out from me when he carried me in a fireman's hold. Tinawid niya ang distansiya pabalik sa kama at pagkatapos ay maingat niya akong binaba roon.

The softness of the bed immediately engulfed me. I looked up at Gun and found him staring at me while I'm laying there, my hair a mess around the pillows.

"The sun must be jealous."

"What do you mean?"

"The sun is the brightest star in the world but it pales in comparison with you right here with me."

Emosyonal akong tao. It must be the artist in my blood. Pero mukhang nadagdagan iyon lalo ngayon na buntis ako at halata namang hormonal. Kaya hindi na ako nagtaka nang mabilis na namasa ang mga mata ko dahil sa mga salita ng lalaki.

"Don't make me cry on our honeymoon!"

May ngiti sa mga labi na binaba niya ang ulo niya hanggang sa wala ng pagitan sa aming dalawa. He kissed my lips gently. Imbis na palalimin iyon ay dumako sa pisngi ko ang halik niya, pababa sa gilid ng mukha ko, hanggang sa marating niya ang leeg ko. His kisses are like a whisper. Soft and teasing. Just glimpses yet no less than delightful.

I felt him pull down the satin nightgown that he put on me last night. His lips followed the downward glide of the fabric... creating a pathway of warmth all over my body.

Dumaan ang halik niya sa pagitan nang magkabila kong dibdib dahilan para mapaarko ang katawan ko na para bang hinahabol ang mga halik niya. But he just continued on raining tiny kisses on my body.

Tumigil lang siya nang magawa niyang marating ang tiyan ko. Nagtama ang mga mata namin at kita ko ang hubad na pagsuyo sa mga mata niya. Walang kahit na anong pagkukubli.

Marahan hinaplos ko ang buhok niya nang magtagal siya roon. It's like he's mesmerized by the thought that inside me our child is growing bigger and bigger, a life that we both created. Buhay na muling iniregalo sa amin.

With another gentle kiss on my stomach, he continued his travel... drifting downward until I can feel his hot breath on my most sensitive part. I don't need his confirmation to know that I'm drenched with want.

Maingat niyang hinila ang natitira pang saplot sa katawan ko. He took it all off, baring me to his eyes.

I can see the appreciation in him as he look at me. Exposed and uncovered. Because he knows that everything that is me is now his. Every part of me is his to own.

My body bucked underneath him when I felt his mouth covered the aching core between my legs. He traced the slick folds with his tongue, flicking the sensitive nub... playing with it until I could do nothing but whisper his name.

I felt a digit of his finger accompanied his exploring tongue, stroking the entrance of my center before inserting it with a gentle thrust. My legs quivered, my hands reaching for him. Mahigpit akong kumapit sa balikat niya habang hindi ko mapigilan ang balakang ko na sabayan ang unday ng pagpapaligaya niya.

His name echoed around the room when a scream of delight escaped my mouth. I trembled as the blaze of orgasm enveloped my entirety, pushing me to the heights of my climax.

"I need you, Gun," I whispered.

He went up, covering my body with his. I watched as the muscles of his body tensed when I placed my hand on his bared skin. Pinaglakbay ko ang mga kamay ko sa malapad niyang dibdib habang siya ay tuluyan nang inalis ang natitira niya pang suot.

"Please..."

Bumaba ang mukha niya sa leeg ko at ang mainit niyang dila ay gumawa ng daan pababa. Isang ungol ang pinakawalan ko nang maramdaman ko ang marahan na pagbaon ng mga ngipin niya sa balikat ko. He's marking me and I didn't mind. I want it. I want it both. The mixture of what it always like between us. The soft and the rough... the summery warmth and the inferno of fire.

I gasped in surprise when I felt the hot head of his length prodded my center. He slid inside me inch by inch. I can feel every bit of his hardness as the walls of my heat gripped him tight.

I heard a rumble in his chest as he fully sheathed himself inside me... filling me to the brim.

I arched my back as I wrap my legs around him. He started moving and I meet his every thrust, pulling myself up as he glided down. Our eyes met and I was instantly hit by the flood of emotions coming from him. Hindi lang dahil sa nakikita ko iyon sa kaniya... kundi dahil nararamdaman ko ang bawat isa sa mga iyon.

Just like always, it's not just about our bodies becoming one. It also the strengthening of the connection tying us together, the words of our souls understanding one another, and the heart basking with joy through the love flowing through him to me and from me to him.

Just like always... it's more.

I cried out his name once more as I reached the other edge of this journey. But this time... I didn't fell alone because he was there with me, joining me as I jump from the towering height... flying through the rush of pleasure.

I felt Gun's weight dropped on me but he caught himself by the elbows so he wouldn't crush me. I didn't mind and instead I wrapped my arms tight around his shoulders as I pulled him closer to me, our bodies still connected.

Naramdaman kong masuyo niyang dinampian ng halik ang balikat ko kung saan naroon ang marka niya. I ran my fingers through his hair until his head went up and his eyes met mine.

"I love you."

"As I love you." He said it through a whisper but his eyes are loud with clear love for me. "My beautiful star, my Edelweiss."

__________________End of Chapter 30.