Hallo lief dagboek,

Wat lang geleden dat ik hierin heb geschreven. Ondanks dat ik nu een oud schaap ben, beleef ik nog steeds een hoop.

Zoals vandaag, in het bejaardentehuis. Mien, mijn bingo-maatje en ik hadden een rollatorrace georganiseerd. Natuurlijk deden we zelf ook mee.

Voordat we konden beginnen, moesten we eerst het kunstgebit van Mien zoeken. Nadat we die eindelijk hadden gevonden in een glas met water op haar nachtkastje, kon de race van start.

Daar stond ik dan, in mijn geweldige eenhoornrolschaatsen en een knalroze trainingspak, met een rolator op wieltjes en natuurlijk een zak met knikkers. Naast mij stonden Joop, Berta en Herman. Of ja, Herman zat in een rolstoel, hij had een voordeel. Maar ik zou deze race winnen, ik wist het zeker.

Het startschot klonk. Eerlijk gezegd was het een toeter, waardoor Joop gelijk wakker schrok en er snel vandoor ging. Ik, Berta en Herman volgden.

Als snel kwam ik voor te liggen, maar ik merkte dat Berta mij weer in zou halen. Snel gooide ik de knikkers op de grond, waardoor ze viel. Ondertussen was Joop weer in slaap gevallen.

Herman haalde mij in en was bijna bij de finishlijn. Snel gooide ik Mien's kunstgebit in de band van zijn rolstoel, waardoor deze lek ging. Toen kon Herman niet meer verder.

Ik rolschaatste snel door, en haalde Herman in. Ik ging over de finishlijn, en iedereen juigde. Mien kwam blij naar mij toe en begon een heel verhaal te vertellen, maar dat verstond ik natuurlijk niet want ze had haar kunstgebit niet in. Ondertussen was Joop ook over de finishlijn gekomen en was dus tweede geworden. Hij ging zitten in een stoel en viel in slaap.

Volgende week organiseren Mien en ik nog een rollatorrace. Maar nu gaan we meedoen aan de bingo, misschien win ik weer een vingerplant voor bij mijn collectie.

Tot ziens lief dagboek,
Lisanne het (nu wat grijzige) schaap.

Ik verveelde me. Dus dit is een kijkje in het leven van het 82-jarige schaap genaamd Lisanne. Tschüss allemaal!