Χίλια ευχαριστώ για τις 70χιλ προβολές. Αυτό το κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στον καθένα σας ξεχωριστά. Γιατί χωρίς εσάς αυτή η ιστορία δεν θα υπήρχε.

(ναι συγκινήθηκα κλαψ κλαψ)

~~~

Prev:

<<Γιατί; Γιατί ήθελε να έρθω;>> ρωτάω ξανά πιέζοντάς τον.

Γυρνάει αποφασιστικά προς το μέρος μου. Τα μάτια του μοιάζουν πληγωμένα.

Τι έκανες Άλεξ;

Now:

Με κοιτάζει έντονα και νιώθω το στομάχι μου να στριφογυρίζει. 

Δεν θέλω να μου πει. Δεν θέλω να με νοιάζει τίποτα για αυτόν πια.

Αλλά εξακολουθώ να είμαι εδώ και να περιμένω μια ηλίθια απάντηση να βγει από τα χείλη του.

 Τα μάτια του κοιτάζουν μια τα δικά μου και μια τα χείλη μου και η επιθυμία μέσα μου να τον φιλήσω μεγαλώνει όλο και περισσότερο.

<<Έχουν>> καθαρίζει τον λαιμό του. <<Έχουν γίνει αρκετά πράγματα τα τελευταία δύο χρόνια>> λέει τελικά και ανακάθεται. Παρατηρώ μια σταγόνα ιδρώτα στο μέτωπό του και το δάχτυλό μου με τρώει να την σκουπίσω πριν πέσει στα μάτια του.

<<Τ-το ξέρω>> απαντάω <<Και σε εμένα έχουν γίνει πολλά πράγματα αν θες να ξέρεις>> λέω και αυτομουτζώνομαι. Όντως τώρα; Γιατί πρέπει να συμπεριφέρομαι σαν μωρό;

Κουνάει το κεφάλι του θετικά και με ξανακοιτάει με μια υποψία μικρού χαμόγελου στα χείλη του. <<Θες... θες να μου πεις για αυτό;>> ρωτάει γλυκά και σχεδόν χαλαρώνω στη θέση του αυτοκινήτου.

Είμαι έτοιμη να ανοίξω το στόμα μου και να του ξεράσω τα πάντα, να του περιγράψω όλα αυτά τα δύο ηλίθια χρόνια που τον είχα βγάλει από τη ζωή μου ή που προσπαθούσα να τον βγάλω από τη ζωή μου τέλος πάντων, και στο τέλος να τον βρίσω, τόσο άσχημα και τόσο πολύ για τα βράδια που καθόμουν και έκλαιγα εξαιτίας του.

Αλλά δεν το κάνω.

<<Όχι>> απαντάω κάθετα <<Μην αλλάζεις θέμα. Πες μου τι έχει γίνει>>

<<Άνα, σε παρακαλώ->> η φωνή του γλυκιά, απαλή σαν μελωδία στα αφτιά μου. Κλείνω τα μάτια μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

<<ΑΠΛΆ ΜΊΛΑ ΓΑΜΏΤΟ>> του φωνάζω και συνοφριώνεται. <<Μίλα, πες μου τι στο διάολο έγινε και ήρθα σήμερα εδώ για σένα. Πες μου κάτι, οτιδήποτε>> 

<<Ηρέμησε...>>

<<Όχι Άλεξ, δεν θα ηρεμήσω. Εξήγησέ μου τι στο διάολο συμβαίνει αλλιώς...>>

<<Αλλιώς;>> ρωτάει και ακούω τον φόβο στην φωνή του.

Ναι σιγά. Σιγά μην τον νοιάζει κι όλας.

<<Αλλιώς θα φύγω>> του λέω τελικά.

<<Που θα πας;>>

<<ΌΠΟΥ ΘΈΛΩ>>

<<Εντάξει, εντάξει>> σηκώνει τα χέρια του ψηλά και προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μην χαμογελάσει. Πόσο κάφρος είναι αυτός ο άνθρωπος;

Σταυρώνω τα χέρια μου <<Σε ακούω>>

Ο ήλιος έχει κρυφτεί πίσω από τα δέντρα και υπάρχει αρκετό σκοτάδι τριγύρω. 

Εξαιρετικά. Είμαστε σε δασάκι μέσα στο σκοτάδι. Οι δύο μας. Επίτηδες το κάνει ο βλαμμένος;

Ας με βιάσει να τελειώνουμε. Έχω και δουλειές.

Γκρ, συγκεντρώσου ηλίθια. 

<<Μου ήταν δύσκολο όλον αυτόν τον καιρό να σκέφτομαι...>> λέει και τον κοιτάζω <<να σκέφτομαι όλη αυτή την κατάσταση>>

<<Ποιά κατάσταση; Δεν σε καταλαβαίνω>>

<<Εμάς. Εμάς τους δύο, Άνα>> απαντάει αμέσως και παίρνω μια κοφτή ανάσα.

Εγώ να δεις Άλεξ. Εγώ να δεις...

<<Ωραία, και;>>

<<Και ξέρω ότι ο μπαμπάς μου και η μαμά σου έχουν περάσει αρκετά στη ζωή τους...>> συνεχίζει έχοντας το βλέμμα του αποκλειστικά πάνω μου σαν να περιμένει την αντίδρασή μου. <<Και ότι τους αξίζει όλο αυτό. Αυτός... αυτός ο γάμος. Τους αξίζει>> μπερδεύει τα λόγια του στο τέλος και μου κόβεται η ανάσα. <<Και δεν θέλω να σταθώ εμπόδιο σε αυτό. Όχι για άλλη μια φορά δηλαδή>> το τελευταίο το λέει σιγανά.

<<Τ-τι εννοείς όχι ξανά;>> ψιθυρίζω αλλά δεν με ακούει.

<<Και μετά από μια συζήτηση που είχα με τον μπαμπά...>>

<<Τι συζήτηση;>> ξαναπετάγομαι 

<<Για σένα, Άνα>>

ΩΠΑ.

ΤΙ;

<<Εννοείς...;>>

<<Ναι, ο Μάικλ ξέρει τα πάντα>> λέει σαν να είναι κάτι φουλ φυσιολογικό.

Καταπίνω στραβά και βήχω σαν το γαιδούρι.

<<Τ-τι;!>> λέω με το ζόρι. <<Τ-τα πάντα; Πως;>> 

<<Η μαμά σου του τα είπε όλα. Μη ρωτήσεις πότε, δεν έχω ιδέα>> απαντάει και παθαίνω ένα δεύτερο φρικαμόκ. <<Τέλος πάντων, αυτό που ήθελα να πω είναι ότι... ότι...>> δυσκολεύεται και εγώ δίπλα προσπαθώ ακόμη να ηρεμήσω από τον τρελό βήχα που με έπιασε. <<Δεν...δεν ήρθα μόνος μου σήμερα>>

Κοκκαλώνω στην θέση μου. Ποιος βήχας, ποιες ανάσες. 

Τι μου λέει τώρα;

Λέει όντως αυτό που νομίζω;

Λέει ότι...

<<Είσαι καλά;>> ρωτάει και κοιτάζω ευθεία μπροστά μου. <<Άνα, θέλω να σου εξηγήσω τα πάντα, άσε με σε παρακαλώ>> πιάνει τα χέρια μου στα δικά του αλλά δεν κάνω καμία κίνηση να τον σπρώξω.

Νιώθω σαν να έφαγα μπουνιά στην κοιλιά.

Και ακόμη χειρότερα, σαν κάποιος να μου ξεριζώνει την καρδιά με μίσος όπως ο Κλάους στο Vampire Diaries.

<<Άνα;>>

Ανοίγω βιαστικά την πόρτα του αυτοκινήτου και βγαίνω έξω αποζητώντας καθαρό αέρα. Νιώθω ότι πνίγομαι και  ,σας προλαβαίνω ω ανωμαλάρες του wattpad, όχι με τον τρόπο που φαντάζεστε.

<<Άνα!>> με φωνάζει και έρχεται γρήγορα προς το μέρος μου. <<Σε παρακαλώ>>

<<Άφησέ με ήσυχη>> του λέω και κάθομαι σε ένα χοντρό ξύλο. 

<<Μπορείς σε παρακαλώ να με καταλάβεις;>> ρωτάει και κάθεται ακριβώς μπροστά μου.

Έχω κλειστά τα μάτια μου γιατί είμαι σίγουρη ότι αν τα ανοίξω και τον δω μπροστά μου θα βάλω τα κλάματα.

Νιώθω την ανάσα του στον λαιμό μου τη στιγμή που τυλίγει τα χέρια του γύρω μου σε μια προσπάθεια να με αγκαλιάσει για να με... ηρεμήσει; 

Τον διώχνω από πάνω μου με δύναμη και χάνει την ισορροπία του πέφτοντας κάτω.

<<ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΑΦΗΣΕΙΣ ΗΣΥΧΗ; ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΖΩΗ ΣΟΥ, ΑΣΕ ΜΕ ΜΟΝΗ ΜΟΥ>> ουρλιάζω τόσο πολύ που κουφαίνομαι ακόμη και εγώ η ίδια.

Σηκώνεται όρθιος αμέσως <<Όχι, δεν σε αφήνω ήσυχη. Θέλω να σου εξηγήσω γιατί->>

<<ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΈΡΟΥΝ ΟΙ ΗΛΙΘΙΕΣ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΣΟΥ ΑΛΕΞ>> τον σπρώχνω από τους ώμους. <<ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ ΟΙ ΓΑΜΗΜΕΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΣΟΥ. ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙΣ ΕΣΥ. ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ;>> ρωτάω αλλά δεν μου απαντάει, προφανώς. <<Έρχεσαι δύο χρόνια αργότερα εδώ και με φιλάς. Με φιλάς και εγώ η ηλίθια κάθομαι για ακόμη μια φορά>> η σιωπή του μου την δίνει στα νεύρα. <<και μου ζητάς να ρθω για να σε δω με την νέα σου γκόμενα κιόλας; Είσαι σοβαρός γαμώτο σου; Είσαι σοβαρός;;;;>>

<<Σε φίλησα γιατί ήθελα να το κάνω γαμώτο>> φωνάζει όχι τόσο όσο εγώ βέβαια <<Μου είχε λείψει, πάντα θα μου λείπουν τα χείλη σου>> λέει το τελευταίο ψιθιριστά αλλά κάνω σαν να μην το άκουσα. <<Επίσης η μητέρα σου->>

<<Άσε την μαμά μου έξω από αυτό βλάκα! Εσύ ήρθες εδώ με το καινούριο σου τσουλάκι και φυσικά, ΦΥΣΙΚΑ, έπρεπε να είμαι και εγώ εδώ για να σε θαυμάσω, να θαυμάσω το γεγονός ότι δεν ένιωσες ποτέ τίποτα για μένα, πως όλα αυτά που μου έλεγες δεν τα εννοούσες και πως ήμουν ένα απλό πήδημα για σένα, σωστά;>> φτύνω τις λέξεις στα μούτρα του και εκείνος έχει σκυμμένο το κεφάλι του δεχόμενος όλα αυτά τα χτυπήματα.

Όχι, αγάπη μου. Τώρα θα τα ακούσεις όλα.

<<Όλον αυτόν τον καιρό καθόμουν και κλαιγόμουν στα ελάχιστα άτομα που γνώρισα, για σένα>> λέω πιο ήρεμα αυτή τη φορά. <<Δεν μπόρεσα να σε ξεπεράσω, εντάξει; Πως είναι να το ακους αυτό το πράγμα Άλεξ; Σου αρέσει;>>

<<Άνα...>>

<<Ή μήπως είναι καλύτερο να σου πω ότι είμαι ακόμη ερωτευμένη μαζί σου; Φτιάχνει τον εγωισμό σου ε;>> σκουπίζω τα χέρια μου. <<Πήγαινέ με σπίτι>> πηγαίνω προς το αυτοκίνητο. Μπαίνω μέσα και κλείνω δυνατά την πόρτα. Έχουμε ήδη αργήσει και στο κινητό μου υπάρχουν 10 αναπάντητες από την μαμά.

Τον παρακολουθώ που έρχεται μετά από μένα και μπαίνει στην θέση του οδηγού. 

<<Ποτέ δεν σου είπα ψέματα για αυτά που νιώθω>> μουρμουρίζει όσο βγαίνει ξανά στον κεντρικό δρόμο, αυτή τη φορά πηγαίνοντας όντως προς το σπίτι. <<Ό,τι ένιωσα για σένα ήταν... είναι αληθινό. Αυτό να το θυμάσαι>>

Ναι, καλά...

~~~

*ΠΡΙΝ ΜΕ ΜΙΣΗΣΕΤΕ ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ ΟΤΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΏΣΕΙ ΑΚΟΜΗ.*

Αλεξ σκατα τα εκανες για αλλη μια φορα. Μπραβο, όχι μπραβο!!

ξεκολώθηκα να ανεβάζω κεφάλαια εεεε. Έχουν και τα άλλα μου βιβλία σειρΧΑΧΑΧΑΧΑΧΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ ΚΑΛΟ ΤΟ ΑΣΤΕΙΟ ΣΟΥ ΡΙΑ ΜΟΥ

Λοβ γιαα