Ουφ, δύσκολα έρχονται...

Κλείνω σκεπτική την βαλίτσα μου και προσπαθώ να ξεδιαλύνω τις μπερδεμένες σκέψεις μου.

Θα είναι δύσκολο.

Να τον δω μετά από τόσο καιρό, εννοώ.

Και μόνο που σκέφτομαι ότι θα βρεθώ στο ίδιο δωμάτιο μαζί του μετά από σχεδόν 2 χρόνια με πιάνει ταχυπαλμία.

Κατεβάζω την βαλίτσα από το κρεβάτι και την σέρνω έξω από το δωμάτιό μου. Παρόλο που το σπίτι το μοιράζομαι με μια ακόμη κοπέλα, έχω ευτυχώς το ολόδικό μου δωμάτιο και ευτυχώς δεν μοιράζομαι ένα μαζί της.

Η Αντελίνα κάθεται στο τραπέζι της κουζίνας τρώγοντας πίτσα. <<Η βαλίτσα για που;>> ρωτάει χαμογελώντας και ρολάρω τα μάτια μου.

Αυτήν την κοπέλα παρόλο που έκανα υπερβολικά πολλές προσπάθειες να την συμπαθήσω, δεν μπορώ με τίποτα να το καταφέρω. Είναι αρκετά ξινή και επιθετική τις περισσότερες φορές απέναντί μου, χωρίς να ξέρω τον λόγο βέβαια.

Κάποιες φορές μου θυμίζει τον εαυτό μου πριν... τέλος πάντων, πριν γίνουν όλα αυτά.

<<Ναι, γυρνάω σπίτι για λίγες μέρες>> απαντάω και ψάχνω τριγύρω για να δω αν έχω ξεχάσει κάτι.

<<Α δηλαδή θα έχω όλο το σπίτι δικό μου; Τζάμι>> συνεχίζει να τρώει αμέριμνη την πίτσα της και ξεφυσάω.

Η αλήθεια είναι οτι δεν με πολύενοχλούσε η παρουσία της. Τις περισσότερες μέρες έμενα στο δήθεν αγόρι της, το οποίο μου το γνώρισε ένα βράδυ που χτυπούσε τα κουδούνια της πολυκατοικίας μεθυσμένος ζητώντας την να τον συγχωρέσει επειδή πήγε με άλλη, και τουλάχιστον είχα αρκετή ησυχία.

<<Μην το γκρεμίσεις όσο θα λείπω>> της λέω μεταξύ αστείου και σοβαρού και γελάει.

<<Ωω μην αγχώνεσαι. Δεν θα το πειράξω>> κουνάω το κεφάλι μου και ανοίγω την πόρτα. <<Καλά να περάσεις>> φωνάζει υπερβολικά δυνατά και με ένα νεύμα μου επιτέλους φεύγω.

Παρόλο που ο Μάικλ προσφέρθηκε αρκετές φορές να έρθει να με πάρει με το αυτοκίνητο, αρνήθηκα επιδεικτικά. Ακόμη και αυτές οι 3 ώρες ταξιδιού με το τρένο είναι πολύ προτιμότερο να τις κάνω μόνη μου παρά με τον Μάικλ ή τον κάθε Μάικλ.

Νιώθω κάτι να με βαραίνει στο στήθος, τη στιγμή που μπαίνω στο τρένο και αφήνω την βαλίτσα μου στο ντουλαπάκι από πάνω. Ένας τεράστιος κόμπος που με κάνει να κάτσω κάτω απότομα στην θέση μου.

Νιώθω ότι θα γίνει κάτι πολύ κακό.

Προσπαθώ να αποφύγω κάθε κακιά σκέψη και να πάρω μια βαθιά ανάσα. Κι άλλη μια. Κι άλλη μια.

Χριστέ μου.

<<Κοπελιά όλα καλά;>> ρωτάει μια κοπέλα από την απέναντι θέση κοιτώντας με λιγάκι περίεργα. <<Χρειάζεσαι μήπως λίγο νερό;>>

Κουνάω το κεφάλι μου και ξεροκαταπίνω. Όντως δεν νιώθω καλά. <<Ό-όχι ευχαριστώ>> μουρμουρίζω και εκείνη γνέφει και ξαναγυρνάει στο κινητό της.

Είμαι έτοιμη να κλάψω για κάποιον ηλίθιο λόγο.

Ανοίγω το κινητό μου και βάζω τα ακουστικά στα αφτιά μου. Πατάω ένα τυχαίο τραγούδι και αμέσως μια γνωστή μελωδία ακούγεται τέρμα δυνατά στα αφτιά μου.

Όλα καλά. Απλά κλείσε τα μάτια σου και όλα θα είναι καλά, επαναλαμβάνω αρκετές φορές από μέσα μου όσο κοιτάζω έξω.

[...]

Κοιτάζω το ρολόι μου για 20η φορά. Μου αρέσει που με πήρε διακόσιες φορές τηλέφωνο η μαμά για να σιγουρευτεί ότι δεν θα πάρω ταξί για να πάω σπίτι και ότι θα ρθει να με πάρει η ίδια της.

Και φυσικά έχει αργήσει ένα ολόκληρο μισάωρο και έχω μείνει μόνη στο παγκάκι παρέα με κάτι σκυλιά να με κοιτάζουν λες και θέλουν να με φάνε.

Σηκώνομαι όρθια και κάνω βόλτες πάνω κάτω. Βγάζω το κινητό και πληκτρολογώ τον αριθμό της μαμάς για ακόμη μια φορά. Το σηκώνει στο τρίτο χτύπημα.

<<Μα πού είσαι;>> ρωτάω εκνευρισμένη.

<<Στο σπίτι!>> λέει άνετη και μένω λίγο μαλάκας.

<<ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΜΑ;>> της φωνάζω και ένας περιπτεράς με κοιτάζει λίγο περίεργα. Χαμογελάω και γυρνάω από την άλλη πλευρά. <<Εσύ δεν είπες ότι θα ρθεις να με πάρεις;>>

<<Αχ ναι βρε παιδί μου. Ξέχασα να σου πω. Έχω καταπιαστεί με κάτι δουλειές εδώ και έστειλα άλλον να σε πάρει, αν δεν σε πειράζει>> λέει και ξεφυσάω.

Τέλεια. Θα ρθεί ο Μάικλ και θα με πρίξει για άλλη μια φορά. <<Εντάξει>> λέω και της το κλείνω λιγάκι βιαστικά.

Ακούω κόρνα από πίσω και πετάγομαι μέχρι πάνω.

Αρπάζω την βαλίτσα στο χέρι μου και πηγαίνω μέχρι το γνωστό μου μαύρο αυτοκίνητο. Ανοίγω το πορτμπαγάζ και την βάζω μέσα χωρίς κόπο.

<<Γειά Μάικλ, τι νέα;>> χαιρετάω και μπαίνω μέσα κλείνοντας δυνατά πίσω μου την πόρτα. <<Ναι, θα βάλω ζώνη, σε προλαβαίνω πριν το πεις>> 

<<Γεια σου Άνα>>

Μένω για ένα δεύτερο ακίνητη.

Δεν παίζει αυτό τώρα.

Παραισθήσεις.

Σίγουρα παραισθήσεις.

Γιατί αν όντως... 

Γυρνάω αργά λες και βρίσκομαι σε θρίλερ και παθαίνω αυτόματα ανακοπή.

 Πόσα ακόμη χαστούκια θα μου δώσει η ζωή ρε γαμώτο;

<<Γειά... Άλεξ>>

~~~

σύντομα το επόμενο

ακούστε το τραγουδάκι πάνω. γαμάει.

G-EAZY ΠΑΝΤΡΕΨΟΥ ΜΕ ΤΙ ΖΗΤΑΩΩΩΩΩΩΩ