Τσεκάρετε το νέο μου βιβλίο Betrayal. Θα το βρείτε στο προφίλ μου. ♥

~~~

<<Και από τότε δεν ξαναμιλήσατε;>> ρωτάει η Νάιλα αφού της αφηγηθώ ενδελεχώς όλα όσα έγιναν μετά τον γάμο.

<<Όχι>> παίρνω μια βαθιά ανάσα. Κατά κάποιον τρόπο χαίρομαι που τα είπα σε κάποιον. Όλη αυτή η ιστορία με τον Άλεξ ήταν υπερβολικά βαριά για να την αντέξω. Ίσως, πλέον να έχω έναν σύμμαχο σε όλα αυτά.

<<Δηλαδή; Βλεπόσασταν στο σπίτι και αλλάζατε δρόμους;>> σταματάει λίγο απότομα και της αρπάζω το χέρι για να συνεχίσει να προχωράει μαζί μου. Το μάθημα προφανώς δεν το προλάβαμε οπότε ήταν χάσιμο χρόνου να κάτσουμε στην καφετέρια του πανεπιστημίου. 

<<Όχι ακριβώς>> διστάζω. Έχω πει ήδη τόσα πολλά σε αυτή την κοπέλα και είμαι σίγουρη ότι θα νομίζει ότι είμαι εγωίστρια και νοιάζομαι μόνο για τα δικά μου θέματα. 

<<Πες μου>> με σταματάει και όταν με βλέπει σκεπτική γέρνει το κεφάλι της στο πλάι. <<Δεν πιστεύω να νομίζεις αυτό που σκέφτομαι ότι νομίζεις>>

Χαμογελάω. <<Τι σκέφτεσαι ότι νομίζω;>>

Με παίρνει αγκαζέ. <<Ω απλά πές μου. Ξέρεις ότι δεν έχω προσωπική ζωή και τίποτα να ασχοληθώ πέρα από εσένα και τα ανύπαρκτα γκομενικά σου>> την κοιτάζω εκνευρισμένη. <<Θέλω να πω...>> προσπαθεί να διορθώσει την πρότασή της.

<<Έχεις δίκιο Νάιλα. Καλά το είπες. Ανύπαρκτα>> ξεφυσάω εκνευρισμένη για ακόμη μια φορά. Ακόμη αναρωτιέμαι πως κατάφερα να ρθω στο πανεπιστήμιο και να μην σταυρώσω ούτε ένα αγόρι. Αν είναι δυνατόν. Ποιά; Εγώ! Εγώ που σε όλο το Λύκειο ήμουν αυτή που είχε τους περισσότερους γκόμενους, που όλοι εκλιπαρούσαν να βγουν μαζί μου. 

(Ρία τρώγοντας ποπκορν: ναι καλέ, και εμένα στο Λύκειο οι γκόμενοι από πίσω μου έτρεχαν. Μην τα συζητάς...)

Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο της Νάιλα. <<Μου λείπει>> ξεφουρνίζω και γουρλώνω σχεδόν αμέσως τα μάτια μου. 

Ει.

Αυτό υποτίθεται ότι θα το έλεγα από μέσα μου.

Α τέλεια! Αν αρχίσω να ξερνάω όλα όσα σκέφτομαι, ζήτω που καήκαμε.

Η φίλη μου γελάει όσο προσπαθεί να κάνει όπισθεν και να βγει από το πάρκινγκ. <<Ήμουν σίγουρη>>

<<Βασικά κοίτα>> έχω ήδη γίνει πιο κόκκινη και από το πατζάρι. <<Δεν μου λείπει ακριβώς, απλά εννοώ ότι... εμ να...>>

<<Ωω σκάσε!>> λέει γελώντας. <<Μην προσπαθείς να μου κρυφτείς μικρό κατσαριδάκι>> γελάω με την προσφώνησή της. <<Τι θα κάνεις;>>

Ανασηκώνω τους ώμους μου. <<Δεν υπάρχει πλέον κάτι να κάνω. Έχουν περάσει 2 χρόνια. Πολλά αλλάζουν σε δύο χρόνια. Εκείνος είναι αλλού, εγώ...>> κοιτάζω τριγύρω μου τα μεγάλα δέντρα καθώς βγαίνουμε στον κεντρικό δρόμο. <<...εγώ είμαι αλλού. Μπορεί πλέον να μην με θυμάται καν>>

<<Χμ, δεν το νομίζω αυτό>> σταματάει λίγο απότομα στο φανάρι και συνειδητοποιώ ότι ξέχασα να φορέσω ζώνη.

Γενικά είναι αρκετά ατσούμπαλη με τα αυτοκίνητα. Μπορεί να έχει πάρει το δίπλωμα από τα 16 της, το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι όταν βγαίνει στον δρόμο θεωρείται δημόσιος κίνδυνος. Αυτός είναι και ο λόγος που ακόμη και μετά από σχεδόν 3 χρόνια, έχει το αυτοκόλλητο του Νέου Οδηγού στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου. Η ίδια της γκρινιάζει, αλλά ξέρει πολύ καλά ότι είναι επικίνδυνη όταν βγαίνεις στους δρόμους.

<<Εγώ είμαι σίγουρη βασικά>> ανοίγω το ραδιόφωνο και ρολάρω τα μάτια μου.

Α ναι. Τέλεια.

Φυσικά και με το που ανοίξω το ραδιόφωνο θα μπει το call out my name.

και φυσικά εμένα κοντεύουν να με πάρουν τα ζουμιά.

Γιατί φυσικά και έχω συνδιάσει αυτούς εδώ τους στίχους με τον... τον ακατανόμαστο.

We found each other

I helped you out of a broken place

You gave me comfort

But falling for you was my mistake

Τραγουδάω στον ρυθμό σιγανά και νιώθω την φίλη μου να με κοιτάζει χαμογελαστή.

<<Δεν νομίζεις ότι πρέπει->> πάει να πει αλλά την διακόπτω ανοίγοντας περισσότερο την ένταση.

I put you on top, I put you on top

I claimed you so proud and openly

And when times were rough, when times were rough

I made sure I held you close to me

Δεν προλαβαίνει να μπει το ρεφρέν και το κινητό μου χτυπάει δυνατά.

Χαμηλώνω την μουσική και κοιτάζω την αναγνώριση κλήσης. 

Η μητέρα μου.

<<Ναι;>> το σηκώνω με βαριά καρδιά.

<<Παιδί μου! Τι κάνεις, που βρίσκεσαι;>> η φωνή της τσιριχτή στο αφτί μου και αναγκάζομαι να το τραβήξω λιγάκι μακριά για να μην με ξεκουφάνει.

<<Γυρνάω σπίτι μαμά>> κοιτάζω την Νάιλα και κρατιόμαστε για να μην σκάσουμε στα γέλια. <<Τι συνέβη και με παίρνεις πρωί πρωί τηλέφωνο;>>

<<Να... βασικά>> δειλιάζει λιγάκι <<Αύριο το βράδυ έρχεται ο Άλεξ>>

Η καρδιά μου σταματάει για λίγο. Τι εννοεί έρχεται; Που; Γιατί;

<<Αχα>>

<<Ναι... και ζήτησε να είμαστε όλοι στο σπίτι>> την ακούω αγχωμένη.

<<Και εγώ;>>

<<Εμ ναι. Ξέρω ότι είσαι μακριά, αγάπη μου. Και καταλαβαίνω απόλυτα αν δεν μπορείς να βολέψεις τα μαθήματά σου για να ρθείς...>>

<<Θα ρθώ>> ανακοινώνω και ξαφνιάζω ακόμη και τον ίδιο μου τον εαυτό.

Θέλω να τον δω. Ακόμη και έτσι. 

~~~

Σόρυ για το κούτσικο κεφ, θα επανορθώσω κάποια στιγμή μέσα στο 2045, όταν δλδ ανεβάσω το επόμενο.

Κισιζ