I said I didn't feel nothing babe, but I lied.

I almost cut a piece of myself, for your life...

-Call out my name

~~~

2 χρόνια αργότερα...

<<Καλημέραααα>> μπαίνω στο κυλικείο της σχολής με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη. 

<<Χριστέ μου, πως γίνεται να είσαι τόσο ευδιάθετη συνέχεια;>> με παίρνει αγκαλιά η Νάιλα και πνίγει ένα χασμουρητό.

Κάθομαι δίπλα της στο τραπέζι και βγάζω τα βιβλία μου από την τσάντα. 

Ποιος θα μου το έλεγε ότι τελικά θα περνούσα στο Πανεπιστήμιο που ήθελα, στην άλλη άκρη της χώρας...

<<Τι είναι αυτά;>> λοξοκοιτάζει τα βιβλία μου και μετά γελάει. <<Ω έλα τώρα Φαμπιάνα, μην μου το παίζεις διαβαστερή>> λέει για πλάκα και την τσιμπάω.

<<Δεν το παίζω διαβαστερή ηλίθια. Πειράζει που θέλω να περάσω όλα τα μαθήματά μου;>>

<<Είναι Νοέμβριος...>>

<<Ωραία και;>>

<<...η εξεταστική είναι τον Φεβρουάριο>> 

<<Δεν καταλαβαίνω που το πας>>

Παίρνει τα βιβλία από τα χέρια μου και τα βάζει ξανά μέσα στην τσάντα. <<Εγώ λέω να κόψεις τις μαλακίες με το διάβασμα από τώρα, γιατί θα σε βρίσω>> με απειλεί και γελάω.

Μπορεί και να έχει δίκιο. Παρόλα αυτά, αν και ποτέ δεν ήμουν το άτομο που καθόταν και διάβαζε, τον τελευταίο χρόνο έριξα το διάβασμα της ζωής μου. Το θεώρησα τρόπο για να μου αποσπάσει την προσοχή από όλα όσα συνέβαιναν...

Στηρίζω το κεφάλι μου στα χέρια μου. <<Μπορείς να μην είσαι τόσο σπαστική;>> την πειράζω και το ξέρει αλλά δεν μου δίνει σημασία.

Πίνει μια γουλιά από τον καφέ της και μου κάνει κωλοδάχτυλο. <<Πλάκα μου κάνεις μωρέ; Είμαστε σχεδόν δύο μήνες σε αυτή την κόλαση και εσύ κάνεις σαν την τρελή. Μέσα στη χαρά. Συνέχεια. Ε δεν το μπορεί ο οργανισμός μου αυτό>> ανασηκώνει τους ώμους της και τρώει μια μπουκιά από το τοστ της.

Παρακολουθώ τριγύρω μας τα παιδιά που μπαινοβγαίνουν συνέχεια στην τεράστια αίθουσα του κυλικείου και αναστενάζω ευτυχισμένη. Το ήθελα αυτό. Ήθελα να φύγω από εκεί μέσα και να βρω τον εαυτό μου επιτέλους. Να κόψω τις μαλακίες και όλα αυτά που έκανα στο σχολείο, να ωριμάσω. Να γνωρίσω νέα άτομα, να μάθω καινούρια πράγματα, να γίνω άλλος άνθρωπος...

Στην αρχή ήταν δύσκολο. Όταν μάθαμε ότι πέρασα εδώ, ήταν τεράστιο σοκ. Κανείς δεν το περίμενε. Η μαμά ήταν πιο ενθουσιασμένη από όλους. Νόμιζε ότι της έκανα πλάκα. Μόνο όταν όντως ήρθαμε στην καινούρια πόλη και είδε το πανεπιστήμιο πείστηκε ότι όντως έχω περάσει εδώ. Και έκλαιγε σε όλη τη διάρκεια της παραμονής της μαζί μου. Συνέχεια.

Ο Μάικλ... ή βασικά, ο πλέον μπαμπάς μου, Χριστέ μου ακούγεται τόσο λάθος να το λέω αυτό ακόμη και αν έχουν περάσει 2 ολόκληρα χρόνια από τον γάμο τους, ήταν εξίσου ενθουσιασμένος και προσφέρθηκε να βοηθήσει σε όλα. Ο ίδιος του βρήκε ένα σπίτι κοντά στο πανεπίστημιο γιατί δεν δεχόταν να μείνω στις εστίες τις σχολής, πράγμα που μεταξύ μας ούτε εγώ ήθελα.

<<Μην αφαιρείσαι πάλι>> ακούω τη φωνή της Νάιλα και την κοιτάζω χαμογελαστή. Ήταν η πρώτη κοπέλα που γνώρισα όταν ήρθα. Φαινόταν πιο κατατοπισμένη από εμένα και ανοιχτή να μιλήσει και να ρωτήσει. <<Τι θες να κάνουμε σήμερα;>> ρωτάει και αμέσως με κοιτάει ενθουσιασμένη.

<<Τι έχεις στο μυαλό σου;>>

<<Έχει πάρτυ στις εστίες. Θα μαζευτεί όλη η σχολή>> έρχεται και κάθεται δίπλα μου. <<Πολλά αγόρια, φίλη μου. Θα γίνει πανικούλης>>

Γελάω. Δεν θυμάμαι καν πότε ήταν η τελευταία φορά που πήγα σε κανονικό πάρτυ. Θέλω να βγω, να διασκεδάσω, να γίνω τύφλα, να θυμηθώ τον εαυτό μου.

Με κοιτάζει και απλώνει απαλά το χέρι της στην πλάτη μου. <<Όλα καλά;>> ρωτάει και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

Τίποτα δεν είναι καλά. Όλα είναι λάθος. Όλα θα έπρεπε να είναι τελείως διαφορετικά. 

<<Ναι...>>

<<Όλοι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία, αυτό μην το ξεχνάς>> μου υπενθυμίζει και πίνει άλλη μια γουλιά από τον καφέ της.

<<Στην προκειμένη δεν υπάρχει. Άλλη ευκαιρία, δεν υπάρχει>> χαμογελάω ψεύτικα προσπαθώντας να πείσω την Νάιλα, αλλά κυρίως και τον εαυτό μου, ότι όλα κάποια στιγμή θα φτιάξουν.

<<Υπάρχει, πάντα υπάρχει φίλη μου. Απλά εσύ ποτέ δεν του την έδωσες...>>

<<Μπορούμε σε παρακαλώ να μην μιλάμε για αυτόν;>> λέω λιγάκι δυνατά και μαζεύεται.

Προφανώς και τα ξέρει όλα. Με την κάθε γαμημένη λεπτομέρεια. Της άνοιξα την καρδιά μου από την πρώτη κιόλας στιγμή. Στις αρχές... στις αρχές ήταν ακόμη πιο δύσκολο. Το όνομά του βρισκόταν σε κάθε πρότασή μου, οι σκέψεις μου τριγυρνούσαν συνέχεια σε αυτόν.

Παίζω με μια τούφα από τα μαλλιά μου. 

Εκείνος έφυγε. Όπως ακριβώς και εγώ. Δεν υπάρχει λόγος να σκαλίζω το παρελθόν και τις μαλακίες που έκανα πριν δύο χρόνια.

<<Νάιλα, η περσινή χρονιά ήταν δύσκολη...>>

<<Το ξέρω Φαμπιάνα. Αλλά τον θέλεις, φαίνεται. Δεν μπορείς να το αφήσεις έτσι>> στην φωνή της καταλαβαίνω το παράπονο και δεν μπορώ παρά να χαμογελάσω αχνά. Η ίδια της σίγουρα θέλει περισσότερο ακόμη και από μένα να μιλήσω με τον Άλεξ...

Το όνομά του. Χριστέ μου, πόσος καιρός πάει από τότε που το είπα τελευταία φορά; Είχα απαγορεύσει ρητά στον εαυτό μου να το ξαναναφέρω ή ακόμη και να το σκεφτώ.

Από τότε που έφυγε πέρσι, από εκείνον τον ηλίθιο και ελεεινό Οκτώβριο που σηκώθηκε και έφυγε για την σχολή, εκείνη την ηλίθια ακαδημία μπάσκετ που τον ζητούσε σαν τρελή, είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου ότι δεν θα τον ξανασκεφτώ. Και το πέτυχα. Πέρυσι, παρόλο που στην αρχή ήταν τρομερά δύσκολο, κατάφερα και τον έβγαλα από το μυαλό μου. Για αυτό εξάλλου στρώθηκα και διάβασα. Μόνο έτσι μπορούσα να τον διώξω από το κεφάλι μου. Να διώξω αυτό το γαμημένο συναίσθημα που νιώθω τώρα.

<<Δεν καταλαβαίνεις...>> περιορίζομαι στο να πω και βγάζω το κινητό μου από την τσέπη. Τον έχω διαγράψει από παντού, αμέσως. Δεν ήθελα να βλέπω τι ανεβάζει. Το κράτησα για όλη τη χρονιά, απλά από τότε που γνώρισα την Νάιλα, την έχω βάλει κάνα δύο φορές να μπει στο προφίλ του, χωρίς βέβαια να μου πει τίποτα.

Απλά θέλω να ξέρω αν είναι καλά. Μόνο αυτό.

<<Προφανώς και δεν καταλαβαίνω τι γίνεται εδώ μέσα...>> χτυπάει το κεφάλι μου. <<Αλλά θέλω πολύ να μάθω>> με κοιτάζει με πονηρό ύφος και αμέσως κοιτάζω την ώρα στο ρολόι μου.

<<Σήκω, έχουμε μάθημα. Ξεχαστήκαμε>>

Με τραβάει από το μανίκι. <<Μια φορά αν δεν πάμε δεν θα γίνει και τίποτα>>

<<Νάιλα...>>

<<Κάτσε κάτω!>> διατάζει και υπακούω σαν την χαζή. Μου είχε λείψει να έχω μια τέτοια φίλη. Με αυτά και με εκείνα, μόνο η Νάιλα πλέον είναι στην ζωή μου. Η Ντάλια και η Αννέτα μπορεί να αποτελούν ένα αρκετά μεγάλο μέρος της ζωής μου, αλλά δεν στεναχωριέμαι καθόλου που δεν ανήκουν πλέον σε αυτήν. Κάποιες φορές ίσως πρέπει να κάνεις το λάθος για να καταλάβεις την αξία του σωστού.

<<Τι θες, Χριστέ μου! Δεν περνάω άλλη ανάκριση>> την απειλώ και σηκώνει το φρύδι της.

<<Δεν μου έχεις πει ποτέ τι έγινε εκείνο το βράδυ>>

<<Ποιό βράδυ;>>

<<Του γάμου των γονιών σου...>>

Παίρνω μια κοφτή ανάσα. Έχει δίκιο. Δεν της έχω πει τι έγινε. Μετά τον γάμο.

 <<Πες μου τα πάντα!>>

~~~

<3 <3 <3

You found another one but I am the better one I won't let you forget me...

-Lucid Dreams