ΟΜΙΤΖΙ. Το βιβλίο μας έγινε 40 κεφαλαίωνννν (σαν να λέμε χμ... 15 χρονών). ΑΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ. ΝΑ ΜΑΣ ΖΗΣΕΙΙΙΙ. Σαν εχθές ήταν που έσπαγα το κεφάλι μου για να αποφασίσω αν τα μάτια του Άλεξ θα έπρεπε να είναι γαλάζια ή πράσινα.

Ουφ.

Επίσης 50000 ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΓΙΑ ΤΑ 50Κ!!

Είστε ό,τι καλύτερο!

~~~

prev:

<<Το ξερω>> παιρνω μια βαθια ανασα. <<Πρεπει να παω μεσα. Υποτιθεται οτι ηρθα για να διορθωσω το κραγιον μου και νομιζω εχει περασει ενα μισαωρο>> σχολιαζω και πηγαινω προς τον πορτα. <<Θα μιλησουμε μετα;>>

Γνεφει και ξεκλειδωνω την πορτα. Βγαινω εξω και την κλεινω διστακτικα πισω μου.

Γιατι ειναι τοσο δυσκολο γαμωτο;

now:

Παίρνω ένα τυχαίο περιοδικό στα χέρια μου από το κομοδίνο όσο το δωμάτιο της μητέρας μου γεμίζει ολοένα και περισσότερο από διάφορες γυναίκες. Αφού την χαιρετήσουν περνάνε από εμένα, λες και τις φώναξε κανείς, και με ρωτάνε πότε με το καλό θα γίνω και εγώ νυφούλα, πόσο χρονών είμαι, αν μου αρέσει κανένας...

Παρόλο που από μέσα μου τις βρίζω ακατάπαυστα, προσπαθώ να χαμογελάω ελάχιστα και να απαντάω στις ερωτήσεις τους, χωρίς να φαίνεται ότι θέλω να τις διώξω. Εν τέλει σηκώνομαι όρθια και όταν τελικά το δωμάτιο αδειάζει, πλησιάζω τη μητέρα μου και την κοιτάζω μέσα από τον καθρέφτη.

<<Ουάου. Δεν σε έχω ξαναδεί τόσο όμορφη...>> μουρμουρίζω και πιάνω το πέπλο στα χέρια μου. Γυρίζει και με κοιτάζει χαμογελαστή.

<<Μεταξύ μας, ούτε και εγώ>> γελάμε και απλώνει το χέρι της για να με χαιδέψει. <<Χαίρομαι πάρα πολύ που είσαι εδώ>>

<<Και εγώ, μαμά>>

Σκύβει το κεφάλι της και κάθεται ξανά στην καρέκλα πίσω της. <<Ξέρω ότι δεν σου συμπεριφέρθηκα σωστά. Ούτε σε εσένα, ούτε στον Άλεξ...>>

<<Μαμά->>

<<Άσε με να ολοκληρώσω!>> μου λέει και γνέφω. Μαζεύω το φόρεμά μου και κάθομαι δίπλα της κάτω. <<Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν περίμενα να συμβεί σε εμένα κάτι τέτοιο. Κάθε φορά που σας έβλεπα μαζί, προσπαθούσα να απωθήσω τη σκέψη ότι εσείς οι δύο είστε... να που όμως τελικά ήμουν σωστή>> με κοιτάζει ενώ μένω στύλη άλατος.

<<Τι ε-εννοείς;>> δεν υπάρχει περίπτωση έτσι; Εννοώ, δεν παίζει να το είχε καταλάβει...;

<<Το υποψιαζόμουν>> μουρμουρίζει και παίρνει μια βαθιά ανάσα. <<Αρκετό καιρό>>

Νιώθω ξαφνικά λες και δεν υπάρχει καθόλου οξυγόνο στο δωμάτιο. Μου κάνει πλάκα, έτσι δεν είναι; Με τιμωρεί που της το έκρυψα; Γιατί αλλιώς... Χριστέ μου!

<<Μαμά, τ-τι λες;>>

Με κοιτάζει. <<Έπρεπε να στο πω εδώ και καιρό, Άνα. Ήταν λάθος μου που το κράτησα για τον εαυτό μου. Ναι, δεν ήμουν σίγουρη, έκανα απλώς μια υπόθεση, αλλά έπρεπε να σου μιλήσω, να σε ρωτήσω. Ίσως να το αποφεύγαμε όλο αυτό>>

Ένας τεράστιος κόμπος εμφανίζεται στο λαιμό μου και παρόλο που ξέρω ότι πρέπει να μιλήσω, να δικαιολογηθώ τουλάχιστον, δεν μπορώ καλά καλά να ανοίξω το στόμα μου.

<<Ξέρω τι σκέφτεσαι. Πως το κατάλαβα;>> ρωτάει και γνέφω. <<Σας είχα ακούσει. Στο μπάνιο, τότε. Θυμάσαι;>>

Νιώθω ότι έχω γίνει πατζάρι. Χριστέ μου. Η μητέρα μου μας άκουσε να κάνουμε σεξ στο μπάνιο; Πόσο ηλίθια είμαι;

<<Μαμά, να σου εξηγήσω...>>

<<Δεν θέλω να μου εξηγήσεις τίποτα. Ό,τι έγινε, έγινε, σωστά;>>

Κυριολεκτικά έχω μείνει άναυδη. Τι λέει τώρα; Τι ό,τι έγινε, έγινε; Μου κάνει πλάκα; <<Τι λες; Μαμά καταλαβαίνεις λίγο τι έχει γίνει;>> σηκώνομαι όρθια και την κοιτάζω. <<Εγώ έχω... είχα σχέση με τον Άλεξ και εσύ τώρα ετοιμάζεσαι να παντρευτείς με τον Μαικλ και μου λες ότι ό,τι έγινε έγινε; Μου κάνεις πλάκα;>>

Κουνάει το κεφάλι της και ένα μικρό χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπό της. Σηκώνεται όρθια και με πιάνει από τους ώμους. <<Είσαι ερωτευμένη μαζί του;>> ρωτάει και μου κόβεται η ανάσα.

Οκεύ, βρίσκομαι σε κανένα τηλεπαιχνίδι; Είναι ο Αρναούτογλου στην γραμμή και σε λίγο θα μου πει ότι κέρδισα ένα ταξίδι στο Παρίσι; 

<<Εγώ...δεν...μαμά, γιατί ρωτάς;>>

Χαμογελάει για ακόμη μια φορά φρικάροντάς με ακόμη πιο πολύ. <<Γιατί αν είσαι όντως ερωτευμένη με τον Άλεξ, κανείς δεν πρόκειται να σε εμποδίσει, αγάπη μου>> 

Είμαι σχεδόν έτοιμη να λιποθυμήσω ακούγοντας την να λέει αυτά τα λόγια. Απομακρύνομαι από τα χέρια της και κατευθύνομαι στην πόρτα. <<Μου κάνεις πλάκα σωστά;>>

<<Παιδί μου...>>

<<Δεν είναι δυνατόν να γυρνάς και να μου λες ότι μπορώ να μείνω μαζί του αν είμαι ερωτευμένη. Καταλαβαίνεις πόσο κουλό είναι αυτό; Εσύ δεν ήσουν που πριν λίγες μέρες με έδιωξες κυριολεκτικά από το σπίτι επειδή μας είδες να φιλιόμαστε; Και τώρα γυρνάς και μου λες αυτό;>> περνάω τα χέρια μέσα από τα μαλλιά μου και κοιτάζω δεξιά και αριστερά. <<Φεύγω>>

<<Που πας;>>

<<Έξω. Εδώ δεν μπορώ να αναπνεύσω>> δηλώνω και χωρίς καν να την κοιτάξω βγαίνω από το δωμάτιό της και κλείνω δυνατά την πόρτα πίσω μου. Σχεδόν αμέσως βγαίνει και ο Άλεξ από το δωμάτιό του και πέφτει πάνω μου.

<<Τι έγινε;>> με πιάνει από τον αγκώνα και με σταματάει. <<Άνα, είσαι καλά;>> ρωτάει αλλά αρπάζω το χέρι μου δυνατά και χωρίς να του απαντήσω, τον προσπερνάω και κατεβαίνω τρέχωντας τα σκαλιά. Ακούω φωνές πίσω μου, από τις καρακάξες που κάλεσε η μαμά, αλλά τους αγνοώ. Βγαίνω έξω και σχεδόν τρέχω στο πίσω μέρος του σπιτιού, στον μεγάλο κήπο και τελικά σωριάζομαι κάτω στο χόρτο.

Στηρίζω το κεφάλι μου στα χέρια μου και παίρνω βαθιές ανάσες. Δεν προλαβαίνω καν να ηρεμήσω όταν ακούω βήματα πίσω μου. Δεν γυρνάω καν να κοιτάξω, εντελώς σίγουρη ότι είναι ο Άλεξ αυτός που έρχεται.

Αντιθέτως, ένα μπλε φόρεμα μπαίνει στο οπτικό μου πεδίο και καταλαβαίνω ότι η θεία μου τελικά είναι αυτή που κάθεται δίπλα μου στο γρασίδι.

<<Τι κάνεις εδώ;>> γυρίζω να την κοιτάξω.

<<Το θέμα είναι, εσυ τι κάνεις εδώ>> 

<<Θα το τσαλακώσεις έτσι όπως κάθεσαι>> της δείχνω το φόρεμα και προσπαθεί να διορθωθεί όσο μπορεί καλύτερα.

<<Θα μου πεις;>>

Ξεφυσάω. <<Βαρέθηκα μέσα>>

<<Φαμπιάνα>> μου γυρίζει το κεφάλι με το χέρι της. <<Δεν μιλάς στη μάνα σου>>

Ρολάρω τα μάτια μου. <<Η μαμά το ήξερε>>

<<Ποιο πράγμα;>>

<<Ότι είχα σχέση με τον Άλεξ. Το ήξερε. Σχεδόν από την αρχή>> κουνάει το κεφάλι της καταφατικά και βγάζει ένα τσιγάρο από το κουτί. 

<<Και;>>

<<Καπνίζεις;>> ρωτάω ξαφνιασμένη. Ποτέ δεν την έχω να δει να καπνίζει.

Κάνει κίνηση να μου δώσει, αλλά τελικά το παίρνει πίσω. <<Ώρες ώρες ξεχνάω ότι είσαι μικρή>> το ανάβει και γυρίζει πάλι να με κοιτάξει. <<Συνέχισε>>

<<Αυτό. Βασικά όχι ακριβώς το ήξερε, το υποψιαζόταν, έτσι είπε>> κουνάει ξανά καταφατικά το κεφάλι της. <<Δεν έχεις να πεις κάτι;>>

Ανασηκώνει τους ώμους της. <<Τι άλλο σου είπε;>>

<<Με ρώτησε αν είμαι ερωτευμένη μαζί του>> μαδάω το γρασίδι πετώντας τα χορταράκια δεξιά και αριστερά. <<Δεν καταλαβαίνω που κολλάει αυτό όμως. Σε λίγο παντρεύονται. Ο Άλεξ και εγώ θα γίνουμε αδέλφια. Πως θα μπορέσουμε να-;>>

<<Φαμπιάνα, είσαι ερωτευμένη μαζί του;>> η φωνή της σταθερή με κάνει να γυρίσω εξ ολοκλήρου προς το μέρος της και να την κοιτάξω περίεργα.

<<Τι έπαθες τώρα και εσύ;>>

Γελάει. <<Τίποτα δεν έπαθα. Απλά προσπαθώ να καταλάβω αν κάτω από το γελοίο φόρεμα->>

<<Γελοίο;>> ρωτάω έκπληκτη και γνέφει.

<<...γελοιότατο φόρεμα, και κάτω από τους τόνους μακιγιάζ, υπάρχει αυτή η ευαίσθητη καρδούλα που υπήρχε όταν ήσουν μικρή>>

<<Δεν είμαι ευαίσθητη>>

<<Είσαι. Πάντα ήσουν. Από μικρή. Θυμάσαι όταν... όταν έφυγε ο πατέρας σου;>> σφίγγομαι στη θέση μου και σταματάω να αναπνέω για λίγο. Προφανώς και το θυμάμαι. Μπορώ να το ξεχάσω, νομίζεις; <<Έγινες άλλος άνθρωπος μετά από εκείνο το βράδυ. Σαν να ξαναγεννήθηκες. Σε είχε επηρεάσει πάρα πολύ->>

<<Μπορούμε να μην μιλάμε για αυτό;>>

Χαμογελάει. <<Στο είπα γιατί ο Άλεξ σε άλλαξε, Άνα>>

<<Ούτε καν>>

<<Κι όμως. Ήρθε στη ζωή σου και σε έκανε άλλο άνθρωπο. Πιο γλυκιά, πιο καλή, πιο ευαίσθητη...>> πάω να την διακόψω αλλά με προλαβαίνει. <<Το θέμα είναι όμως το άλλο. Η μητέρα σου, σε ρώτησε ευθέως για τα συναισθήματα σου απέναντι του αλλά δεν απάντησες. Είναι διατεθημένη να διαλύσει ολόκληρο γάμο->>

<<Να διαλύσει το γάμο;>>

Ρολάρει τα μάτια της. <<Τρόπος του λέγειν. Για σένα θα έκανε τα πάντα όμως.Πιστεύω ότι ακόμη και τον Μάικλ θα παρατούσε αν της το έλεγες. Γιατί σε αγαπάει περισσότερο από τον καθένα. Είσαι η μόνη που της έχει απομείνει και το μετάνιωσε φρικτά που σε έδιωξε από το σπίτι μόνο και μόνο επειδή... έκανες αυτό που ήθελε η καρδιά σου>>

<<Δεν θέλω να διαλύσει το γάμο της εξαιτίας μου>>

Μου χαιδεύει το πρόσωπό. <<Μπροστά στην αγάπη μπορείς να διαλύσεις τα πάντα>>

<<Μα δεν μιλάμε για αγάπη με τον Άλεξ. Είναι... είναι τελειώς διαφορετικό αυτό που νιώθω>>

Σηκώνεται όρθια. <<Κάτσε και σκέψου το. Αν όντως αυτό που νιώθεις για τον Άλεξ δεν είναι ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, παρα μόνο μια καψούρα που με τον καιρό θα περάσει, τότε τελείωσε το. Οριστικά αυτή τη φορά. Αν όμως συνειδητοποιήσεις ότι όντως τον αγαπάς...>>

<<Τότε;>>

Χαμογελάει. <<Τότε αξίζει όλα να διαλυθούν>> μου κλείνει το μάτι. <<Η απόφαση είναι δική σου>> ταιριάζει το φόρεμά της και τελικά φεύγει αφήνοντάς με μόνη στο γρασίδι.

~~~

Όσο περνάει ο καιρός καταλαβαίνω ότι αυτό το βιβλίο αρχίζει και ωριμάζει ή είναι η ιδέα μου;;;

Η αλήθεια είναι πάντως οτι η Άνα πρέπει να πάρει μια σημαντική απόφαση.

Στη θέση της δεν ξέρω τι θα διάλεγα, για να είμαι ειλικρινής. Σίγουρα θα ήθελα η μητέρα μου να είναι ευτυχισμένη αλλά αν όντως ήμουν ερωτευμένη και ήξερα ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ο κατάλληλος για μένα, τότε ναι, θα παραδεχόμουν αυτό που αισθάνομαι. Γιατί κανείς δεν φταίει για αυτο που νιώθει, μη το ξεχνάτε.

Ουφ, βάρυνε το κλίμαααααα.

Λοιπόν, ελπίζω να σας άρεσεεεεε.

Τα λέμε στο επόμενοοο♥♥♥

Δεύτερο wattpad account: Riaa_ztk

Προσωπικό instagram: @riri_zoits

Instagram ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ για το Wattpad: @itsria_wp

Btw εκεί ⬆️ είναι και τα στορυ και γενικά θα βρεις πολλά πράγματα για τις ιστορίες μου. Αν θες τσεκαρε τα και τα δύο και ακολούθησε με❤