Previously:

<<Να ρθεις στο γάμο καθώς πρέπει, βασικά. Θα χαρεί να σε δει εκει>> χαμογελάω στραβά. <<Και να κόψεις μαχαίρι οποια επαφή έχεις με τον Άλεξ>>

<<Τι εννοείς;>>

<<Το αυτονόητο καλή μου. Ο Άλεξ για σένα τελείωσε>>

Now:

Χτυπαω απαλά την πόρτα πίσω μου καθώς βγαίνω από το σπίτι.

Που πας ρε καημένη; Επαναλαμβάνω τόση ώρα από μέσα μου χωρίς να έχω απαντηση.

Έλα μου ντε; Που παω άραγε; Είμαι παντελώς μόνη μου εδώ πέρα. Όχι οτι έχω δηλαδή άνθρωπο να μιλήσω από το τηλέφωνο...

Τόσες αναμνήσεις με τα κορίτσια να κάνουμε βολτες, βλακείες, ταινίες... Και όλα αυτά χάλασαν γιατί; Για ένα αγόρι.

Με την Ντάλια μιλήσαμε τελευταία φορά πριν κάτι μέρες. Είναι εξάλλου η μόνη που μου έλειψε. Με την άλλη την καργια την Αννετα προφανώς και δεν έχουμε μιλήσει καθολου.

Δεν έχει παραδεχτεί ακόμη τίποτα για αυτό που έχει -ή τουλάχιστον νόμιζε ότι έχει- με τον Άλεξ. Δεν της έχω πει τίποτα ακόμη.

Δεν υπάρχει περίπτωση όμως να την αφήσω έτσι. Γιατί στην τελική...δεν με ενδιαφέρει για τον γκόμενο που μου έκλεψε αλλά για το λάθος που έκανα κάνοντας την φίλη μου. Δεν περίμενα να το πω ποτε αυτό για την Άνετα, αλλά κοίτα να δεις...

Εξάλλου αυτό που νόμιζα εγώ ότι είχα μαζί του, τελείωσε για τα καλά πια.

Περπατάω αργά στο πεζοδρόμιο κλοτσωντας τα μικρά πετραδάκια και κοιτάζοντας τα σπίτια τριγύρω μου.

Τρεις μέρες και ούτε ένα τηλέφωνο...

Η σκέψη να βγάλω το κινητό μου και να τον πάρω εγώ, επικρατεί στο μυαλό μου αλλά προσπαθώ να το αποφύγω.

Όχι κι άλλα μπλεξίματα, αν είναι δυνατόν.

Κάθομαι σε ένα παγκάκι σε μια μικρή πλατεία και αφηρημένη κοιτάζω κάτι παιδάκια να προσπαθούν να παίξουν με μια μπάλα ποδοσφαιρο.

Τα έχω κάνει όλα σκατα!

Φίλες πια δεν έχω.

Η μητέρα μου με μισεί.

Και το αγόρι που αγαπάω τυχαίνει να είναι ο μέλλων αδελφός μου.

Όλα είναι λάθος.

Γιατί να μην έχω μια φυσιολογική ζωή; Τι στο καλός πάει λάθος με εμένα;

Όχι, κάτσε! Ας μην το ανοίξω αυτό το κουτί!

Ξεφυσαω και κάνω την κίνηση να σηκωθώ όταν νιώθω το κινητό μου να δονείται στην τσέπη του τζιν μου.

Αμάν αυτή η θεία μου. Μια φορά είπα και εγώ να βγω από το σπίτι και κατευθείαν να με πάρει τηλεφωνο.

<<Θεία είμαι στην πλατεία για όνομα, ούτε μια βόλτα δεν μπορώ να κάνω μόνη μου;>> Της τα ψελνω χωρίς να την αφήσω να μιλήσει.

Δεν λέει κάτι και της το κλείνω στα μουτρα.

Όχι ότι μου φταίει αυτή. Σε καμία περίπτωση δεν μου φταίει.

Απλά η όλη συζήτηση που κάναμε με επηρέασε άσχημα.

Μα...πως θα πάω στον γάμο σαν να μην συνέβη τίποτα; Πώς θα αντικρίσω την μαμά και τον Μάικλ χωρίς να τα καταστρέψω όλα;

Και βασικά...

Πώς θα τον δω;

Πολύ πιθανό να είναι μια χαρά. Θα έχει βρει κάποια να τον συνοδέψει και θα έχει ξεχάσει ότι υπαρχω.

Ε ψιτ ντραμα κουιν;;! Πότε θα προλάβει να σε ξεχάσει ρε μπουφε; Μεθαύριο είναι ο γάμος!!!

Έχεις ένα δικιο! Αλλά σίγουρα θα έχει βρει άλλη.

Ξαναχτυπάει το κινητό μου και παίρνω μία βαθιά ανάσα.

Μην της συμπεριφέρεσαι έτσι. Το καλό σου θέλει.

Το σηκώνω και κλείνω τα μάτια μου.

<<Συγνώμη για πριν αλλά είμαι αναστατωμένη μετά την κουβέντα μας>> της λέω και νιώθω τα μάτια μου να βουρκωνουν. <<Έχεις δίκιο. Απόλυτο δίκιο. Αλλά τον Άλεξ τον αγαπώ και... Και δεν έχει τελειώσει ακόμη για μένα. Μπορεί να νομίζεις ότι αυτα είναι παιδιαστικες βλακείες και ότι σε λίγα χρόνια θα τα έχω ξεχάσει, αλλά πίστεψέ με δεν είναι. Πρώτη φορά νιώθω για κάποιον έτσι. Τον αγαπάω, εντάξει; Πάντα θα τον αγαπάω ο,τι και αν κάνουν οι γονεις μας. Μακάρι να τον γνώριζα στο σχολείο ή στην καφετέρια και να μην είχε καμία σχέση ο πατέρας του με την μάνα μου. Αλλά δεν έγινε έτσι. Και δεν μπορώ να το αλλάξω δυστυχώς>> σκουπίζω τα δάκρυα από τα μάγουλα μου. <<Θα προσπαθήσω, στο υπόσχομαι, θα προσπαθήσω να σταματήσω όλα αυτά που νιώθω. Γιατί δεν θέλω να καταστρέψω τον γάμο της. Το έχει ανάγκη και θα είμαι δίπλα της στα πάντα. Αυτό να της το πεις όταν ξαναπάρει τηλέφωνο>> λέω για πλάκα και χαμογελαω μόνη μου. <<Με ακούς;>>

Από την άλλη γραμμή υπάρχει ησυχία και για λίγο σκέφτομαι ότι έκανα μεγάλη βλακεία που δεν κοίταξα ποιος με πήρε τηλέφωνο.

Και αν δεν με πήρε η θεία μου;

Τι έκανα;;;;;;;

<<Εμ... Με ακούει κανείς;>>

Ας μην τα άκουσε όλα αυτά η μαμά, ας μην τα άκουσε όλα αυτα η μαμά...

<<Ποιος είναι;>> Ρωτάω τελικά και ανακαθομαι.

<<Εγώ είμαι Ανα. Ο Άλεξ>>

~~~

Χεχεχε

Λίγο συναισθηματικό κεφάλαιο ΕΕ;

Εγώ δάκρυσα λιγάκι εκεί που έκανε τον οσκαρικό μονόλογο η Ανά στο τηλέφωνο! Εσείς;;;

Ελπίζω να σας άρεσε γλυκακια!!!!

ΥΓ: Μάλλον το επόμενο θα είναι Άλεξ POV. Πώς σας φαίνεται;;;;

Σας φιλω γλυκα♥

Δευτερο wattpad account: Riaa_ztk

Instagram: @riri_zoits

Instagram ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ για το Wattpad: @itsria_wp

Btw εκεί ⬆️ είναι και τα στορυ και γενικά θα βρεις πολλά πράγματα για τις ιστορίες μου. Αν θες τσεκαρε τα και τα δύο και ακολούθησε με❤️