(Οποιος βλέπει Τσουβελα θα καταλάβει)

Ρίχνει το δίσκο με την Μπελβεντέρε κάτω ένας τυχαίος.

-Ωχχχ και τώρα;

-Και τώρα τα σε γκαμησουμε τι και τώρα; Κρεωνομαι εγκω; (Σκύβει στην μπλούζα) Βαζινα, Βαβαζονι, Τραγκασνι....

Απλά ΚΟΠΑΝΙΕΜΑΙ όσες φορές του ακούω. Πεθαίνω αλήθεια 😂😂

Πρέβιουσλι:

<<Παιδιά που είστε;>>

Νιάου:

Ω σκατα.

Κοιτάω τον Άλεξ τρομαγμένη. Τι κάνουμε τώρα;

<<Γρήγορα, ντύσου>> του λέω αλλά βγάζει απλώς το προφυλακτικό του και το πετάει στον κάδο δίπλα ένα τυλίγει ξανά το σώμα του με την πετσέτα. <<Τι κάνεις;>> ψιθυρίζω καθώς κατεβάζω τη φούστα μου.

<<Χαζή είσαι; Μπάνιο έκανα εγώ, με την πετσέτα με βρήκες, με την πετσέτα θα μείνω>> λέει χαλαρός και κάθεται στο κρεβάτι δίπλα μου.

Μα καλά πως γίνεται να είναι τόσο ήρεμος ενω από στιγμή σε στιγμή μπορεί να μπει η μαμά μου στο δωμάτιο;

Προσπαθώ να ηρεμήσω τις αναπνοές μου τη στιγμή που ανοίγει απότομα η πόρτα του δωματίου του και κοιτάζω διακριτικά τριγύρω μου.

Όλα είναι εντάξει;

Σουτιέν; Τσεκ.

Φούστα; Τσεκ.

Προφυλακτικό;

...

Γαμωτο!

<<Καλά τι κάνετε εσείς τόση ώρα εδώ μέσα;>> Ρωτάει περίεργα η μητέρα μου τη στιγμή που πέφτω σχεδόν πάνω της για να την εμποδίσω να κοιτάξει προς τον κάδο όπου ο ΒΛΑΜΜΕΝΟΣ πέταξε το προφυλακτικό του έτσι χωρίς να τον νοιάζει αν το δει κανένας.

<<Πφστ μιλούσαμε και ξεχαστηκαμε>> προσπαθώ να δικαιολογηθω αλλά νιώθω ότι τα μάγουλα μου έχουν γίνει πιο κόκκινα και από το κεράσι.

<<Μα καλά σου είπα να ετοιμαστείτε γρηγορα γιατί πρέπει να φύγουμε>> φωνάζει και κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά. <<Που έχεις το μυαλό σου ρε Ανά;>>

Ναι εγώ φταίω τώρα.

Μάζεψε τον άλλο που κυκλοφορεί με την πετσέτα και προκαλεί τον κόσμο να τον βιάσει...

<<Ωχου, σορυ είπα έλεος>> φωνάζω και εγώ με τη σειρά μου.

<<Το ξαναλέω και στους δύο. Αν δεν κατεβείτε σε ένα λεπτό εγώ φεύγω και μετά βρείτε τρόπο να πάτε>> απειλεί και βγαίνει νευριασμένη από το δωμάτιο του Άλεξ.

Με το που κατεβαίνει τη σκάλα βγάζω επιτέλους την αναπνοή που τόση ώρα κρατούσα. Κοιτάζω τον Άλεξ που κάθεται τόση ώρα αναίσθητος στο κρεβάτι και σερφαρει στο κινητό του.

<<Γιατί δεν είπες τίποτα;>> Πηγαίνω προς το μέρος του.

<<Να πω τι;>>

<<Να μας καλυψεις ρε Άλεξ. Το ξέρεις ότι αν καταλάβει οτιδήποτε τη βαψαμε>>

<<Ωραία, μη μου τα πρίζεις τώρα και φύγε για να ντυθώ>> πετάει το κινητό του στο κρεβάτι και σηκώνεται όρθιος.

Τι έπαθε πάλι;

Γιατί μου μιλάει έτσι;

<<Γιατί είσαι τόσο απότομος;>> Ρωτάω σιγανα ενώ τον βλέπω να βγάζει την πετσέτα του ανενόχλητος και να ανοίγει την ντουλάπα του.

Μη κοιτάς... Μη κοιτάς τον κωλο του....

Με γράφει κανονικότητα και αρχίζει να σκαλίζει τα ρούχα του. <<Σε ρώτησα κάτι>> υψώνω τον τόνο της φωνής μου και κναω ένα βήμα προς το μέρος του.

<<Δεν είμαι απότομος ξεκόλλα>> λέει και βάζει ένα μποξερακι.

<<Μου είσαι... Ξέρεις.... Είσαι ακόμη θυμωμένος μαζί μου;>> Ρωτάω ψιθυριστά μιας και αυτό είναι που με νοιάζει εδώ και τόσο καιρό.

<<Για ποιο πράγμα;>> Ξύνει το κεφάλι του και αρχίζω να φορτώνω.

Όντως τώρα; Το παίζει ανηξερος;

<<Άλεξ>> τον τραβάω από το μπράτσο και πετάει μακρυά το χέρι μου.

<<Τι θες γαμω; Σε πήδηξα, τι άλλο θες;>> ρωτάει και ανοίγω το στόμα μου σοκαρισμένη.

<<Είσαι μαλακας; Νομίζεις ότι ήρθα για να με πηδήξεις; Πας καλά ρε;>> Φωνάζω και αλήθεια είναι η μόνη στιγμή που δεν με νοιάζει αν μας ακούσει η μαμά ή όχι.

<<Κοριτσάκι εμένα δεν θα μου μιλάς έτσι>> με πλησιάζει και νιώθω την ανάσα του στον λαιμο μου.

Ωραία, γυρίσαμε στις πρώτες μέρες τώρα; Είμαστε σοβαροί;

<<Γιατί το κάνεις αυτό;>> Ψιθυρίζω και τον κοιτάζω στα μάτια. <<Γιατί μου μιλάς έτσι; Επειδή σου είπα ότι...>>

<<...σταμάτα>>

<<...δεν πρέπει να είμαστε μαζί επειδή οι γονείς μας θα παντρευτούν. Για αυτό είσαι έτσι; Δυο εβδομάδες τώρα δεν μου μιλάς επειδή σου είπα ότι δεν θέλω να το συνεχίσουμε; Καταλαβαίνεις πως νιώθω εγώ;>>

<<Σκάσε γαμω>> βρίζει σιγανα και δαγκώνει τα χείλη του.

<<Θα σκάσω Άλεξ. Θα σκάσω. Αλλά να ξέρεις ότι είσαι ένας μαλακας. Λυπάμαι που στο λέω>>

<<Όχι Ανά. Όχι. Δεν είμαι εγώ ο μαλακας>> λέει άγρια και πιάνει το μπράτσο μου. <<Αν δεν ήθελες τίποτα από εμένα γιατί το ξεκίνησες όλο αυτό; Ξέραμε και οι δύο ότι οι μαλακες οι γονεις μας θα παντρευτούν>> η φωνή του μοιάζει πληγωμένη και ξέρω ότι έχει δίκιο.

Κακώς ξεκίνησε όλο αυτό.

<<Γιατί Ανά;>> Συνεχίζει και παρακαλάει με το βλέμμα του να του απαντήσω.

<<Γιατί σαγαπω Άλεξ>> ψιθυρίζω εν τέλει και κοιτάζω βαθιά στα καταγάλανα μάτια του. <<Για αυτό>> βγάζω το χέρι του από πάνω μου.

<<Μα ξέραμε και οι δύο οτι->>

<<Ναι το ήξερα Άλεξ. Το ήξερα προφανώς. Αλλά ήταν δύσκολο να κρύβω τα συναισθήματα μου. Πρώτη φορά αισθάνομαι έτσι για κάποιον. Δεν άντεχα να σε θέλω αλλά να ξέρω ότι για σένα ήμουν και είμαι μια ξεπετα>>

<<Δεν είσαι και το ξέρεις...>> η φωνή του κοφτή αλλά σιγανή.

<<Τέλος πάντων, δεν έχει νόημα να το συζητάμε>> καθαρίζω τη φωνή μου μια λέω όσο πιο ψύχραιμα μπορώ. <<Πρεπει να κατέβουμε γιατί η μαμά θα μας αφήσει εδώ και αυτή τη φορά το εννοεί>> κάνω ένα βήμα πίσω και κοιτάζω οπουδήποτε μπορώ πέρα από τα μάτια του.

<<Κοίτα με>> ψιθυρίζει αλλά τον αγνοω. <<Είπα, κοίτα με>> η φωνή του επιτακτική με αναγκάζει να τον κοιτάξω με τα χίλια ζόρια. <<Αισθάνομαι όπως ακριβώς αισθάνεσαι και εσύ>> μου λέει και νιώθω ότι θα λιώσω έτσι σιγανα που το λέει.

<<Εντάξει>>

<<Πρέπει να με πιστέψεις Ανα. Όπως λες ότι εσύ αισθάνθηκες για πρώτη φορά έτσι, αυτό ισχύει και για μένα. Αλλά ξέρουμε και οι δυο ότι δεν μπορεί να δουλέψει στην κατάσταση που είμαστε τώρα>>

Ωραία, πρέπει να το ακούω συνέχεια;

Κουνάω το κεφάλι μου και γυρίζω πλάτη πηγαίνοντας προς την πόρτα.

<<Ετοιμάσου, θα αργήσουμε>> μουρμουριζω και κλείνω πίσω μου την πόρτα απαλά.

~~~

Αμ ε μπααααααααααντ Γκάι.

Νταααα;;;

Χοπ γιου λαϊκ ιτ δοου.

Τα λεμε στο επομενο αγαπες!

Δευτερο wattpad account: Riaa_ztk

Instagram: @ria_zoitsaki

Instagram ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ για το Wattpad: @itsria_wp

Btw εκεί ⬆️ είναι και τα στορυ και γενικά θα βρεις πολλά πράγματα για τις ιστορίες μου. Αν θες τσεκαρε τα και τα δύο και ακολούθησε με❤️