Ruszyliśmy schodami na górę. Bałam się otworzyć te drzwi. Jednak zrobiłam to. Był on nie do poznania. Wszystkie rzeczy z mojej szafy leżały na podłodze. Łóżko było rozwalone. Książki z półek pozrzucane. Jednak najbardziej nie wierzyłam własnym oczom co zobaczyłam na lustrze...

Podeszłam bliżej aby upewnić się czy dobrze widzę. Jednak nie myliłam się.

"Już nie długo będziesz tylko moja :*

Ps. Śliczny pokój kochanie ;)"

— Dylan on tu był... Rozumiesz to? Był w moim pokoju!!! — Zaczęłam krzyczeć i płakać.

— Wiem, widzę. Uspokój się proszę. Płacz tu w niczym nie pomoże.

— Ale czy ty nie widzisz? Czy po prostu nie chcesz widzieć? On był w moim pokoju, dotykał moich rzeczy!!!

— Ale Ashley...

— Ale co? Czy ty jesteś ślepy?!

— Nie, nie jestem. Uspokój Się! Chcę ci pomóc, a ty tylko na mnie krzyczysz...

— Bo nie mogę czuć się bezpiecznie w swoim własnym pokoju. Ech... Przepraszam. Wiem, że chcesz mi pomóc.

— Okej. Nic nie szkodzi. Rozumiem co przechodzisz. Pamiętaj jednak, że nie jesteś sama, bo masz nas.

— Tak wiem, ale przeze mnie nie możecie spełniać swoich pasji.

— Twoje życie jest ważniejsze od naszych pasji.

— Dziękuję ci za wszystko. —   Uśmiechnęłam się lekko. Dylan odwzajemnił to. Byłam już bardziej spokojna.

Naprawdę nie mogłam zrozumieć dlaczego to wszystko ma miejsce. Nie wiem gdzie w tym wszystkim jest moja wina. Jednak czuję, że to, co dzieje się w jego głowie ma związek z jego macochą. Jestem niemal pewna, że coś musiało się wydarzyć.

Chciałabym aby to wszystko się już wyjaśniło. Nie mam siły na całą tę sytuację. Po prostu przerastają mnie ostatnie wydarzenia w moim życiu. Jednak cieszę się, że zawsze znajdują się przy mnie moi przyjaciele. Są dla mnie oparciem.

— Ashley, o czym tak myślisz? —  Wyrwał mnie głos Dylana.

— Nie rozumiem dlaczego to wszystko się dzieje. Aczkolwiek uważam, że coś musi mieć związek z tym ślubem lub czymś co miało miejsce po nim.

— Też tak myślę. Masz jakiś pomysł co to może być?

— Jedynym pomysłem jaki aktualnie mam to, że mogła go molestować lub coś, a on po prostu chce się zemścić na kimś podobnym.

— Fakt, też jesteś brunetką.

— Często jest tak, że oprawca wybiera osoby podobne do tych, które im zaszły za skórę.

— Skąd to wiesz?

— Dużo psychologów tak uważa. Mówią to przy przedstawianiu profilu sprawcy.

— I tak spokojnie o tym mówisz? Tylko, że ty nie jesteś psychologiem i nie umiesz sporządzać profilu.

— A co mam szaleć gdy to mówię? Stwierdzam po prostu wcześniej przez kogoś podane fakty. Skąd wiesz, że nie potrafię?

— Ech... Nie mówiłaś nigdy tak wcześniej...

— Wiesz, dawno siedziałam w kryminałach i psychologii.

— I wzorowałaś się na czymś?

— Hm.. .jest wiele rzeczy związanych z tą tematyką. Jednak najbardziej odpowiada mi serial "Zabójcze umysły".

— To co z niego wyniosłaś?

— Wiesz może gdybym spróbowała to udałoby mi się stworzyć profil Toma.

— Okej. Masz tydzień i w następny weekend postarasz się nam wszystkim go przedstawić.

— Hm okej. Lubię wyzwania. —  Uśmiechnęłam się do niego.

Z wielką chęcią przygotuję profil mojego oprawcy. Bardzo lubię się w to bawić. Jednakże w tej sytuacji nie jest to zabawa. Lecz to nic. Zawsze mogę zdobyć nowe doświadczenie.

— Em, Dylan?

— Tak? — zapytał zdezorientowany.

— Mogę cię jeszcze o coś prosić?

— Jasne, że tak.

— Zamieszkasz u mnie tak długo jak ta sprawa się nie wyjaśni?

— Jeśli twoi rodzice nie będą mieli nic przeciwko.

— Jasne, że nie. Ale jak chcesz to zadzwonię do nich bo jeszcze chyba nie wrócili.

— Okej.

Chwyciłam telefon z kieszeni i wybrałam numer do mojej mamy. Odebrała po trzech sygnałach.

— Halo, córeczko?

— Mamo, mam do ciebie jedną, małą prośbę.

— Słucham kochanie.

— Czy Dylan może u nas zamieszkać na jakiś czas? Bardzo ładnie proszę.

— Jasne. Nie mam nic przeciwko. Twój tata również. Przynajmniej będziesz miała towarzystwo.

— Dziękuję, Kocham was. Paa. —  Szybko się rozłączyłam nie czekając na jej odpowiedź.

Po chwili rzuciłam się na Dylana i mocno go przytuliłam. Objął mnie swoimi ramionami.

— Po twoim wybuchu szczęścia, mogę stwierdzić, że twoi rodzice nie mają nic przeciwko.

— No oczywiście, że nie. To co zbieramy się po twoje rzeczy?

— Tak. Przebierz się bo pewnie już jest zimno na dworze.

— Tak jest tatku. — Zachichotałam i pobiegłam do łazienki.

*DYLAN*

Uwielbiam ją gdy jest taka szczęśliwa. Nie potrafię zaakceptować gdy jest smutna. Czuję się bez radny w tej całej chorej sytuacji. Nie rozumiem dlaczego ona dalej chce w to brnąć. Jasne, że ma ochotę dowiedzieć się prawdy, tak samo jak ja i reszta. Tylko dlaczego jest taka uparta i działa na własną rękę? Wszystko bym dał, aby nie musiała cierpieć.

***

Co prawda mam ochotę iść pograć w piłkę lub spotkać się z Ross. Jednak jej życie jest dla mnie ważniejsze. Pewnie tak jak dla całej reszty.
Mam nadzieje, że wszystko szybko się wyjaśni.

Po kilku minutach wyszła z łazienki i weszła do pokoju. Zostawiła top, a spodenki zmieniła na czarne spodnie.

*ASHLEY*

Bacznie mi się przyglądał gdy wyszłam z łazienki. Dlatego zaczęłam go naśladować z tą jego miną — język wytknięty, głowa pochylona w prawy bok i lekko z przymrużeniem oka​ —  Zabawnie tak wyglądał

— Co ty robisz? — zapytał po chwili.

— Ja? Absolutnie nic.

— Kłamiesz!

Chwycił mnie za biodra i zaczął łaskotać, a ja probóbowałam mu się wyrwać. 

— Ej! Dosyć już, dosyć! — krzyczałam przy przerwach w śmiechu.

— Oj, nie ma takiej opcji moja droga. Najpierw mi powiesz co robiłaś.

— Powiem, powiem, ale mnie puść. Musimy iść!

Przestał mnie łaskotać i dalej mi się bacznie przyglądał. Zaczęłam się śmiać jak znowu zobaczyłam co robi.

— Nie patrz tak na mnie i chodźmy już. Śmiać mi się chce jak tak robisz.

— I bardzo dobrze. Wolę jak się śmiejesz niż płaczesz.

— Pff. — Wytknęłam mu język.

— Dobra już dobra. Ruszajmy w końcu po te moje rzeczy. Bo wcale się nie zbierzemy.

Dzisiaj zupełnie inny rozdział. Mam nadzieję, że Wam się spodoba. Myślę, że czasami taka odskocznia będzie w porządku. Liczę na Wasze opinie. Te dobre jak i te złe. Wiem, że jest trochę krótki, ale nie chcę wszystkiego od razu pisać. Mogę Was jedynie zapewnić, że akcja jeszcze bardziej się rozwinie.
Pozdrawiam Impossible. 🙂