Twoje dłonie tam gdzie lubię. Brzmi dwuznacznie, trochę erotycznie. Jednak ten rozdział jest niewinny jak uśmiech przechodnia na ulicy, którego widzimy pierwszy i prawdopodobnie ostatni raz w życiu. Na drżące oddechy, nogi z waty i powolne, mokre pocałunki zasługuje osobne kilkaset słów, które się tutaj pewnie za jakiś czas pojawią, bo namiętność, to ważna rzecz. Gdzie lubię mieć dłonie? To pytanie proste, bardziej skomplikowane pytanie, które warto połączyć z poprzednim, to — kogo dłonie? Dłonie mamy najlepiej we włosach, tylko ona tak dobrze zna moją głowę, ścieżkę włosów, wrażliwe miejsca wokół uszu, przy których może mnie drapać godzinami. Dłonie taty na ramionach, tak niepozorny gest, a tak mocno dodający pewności, odwagi, bezpieczeństwa. Dłonie najlepszego przyjaciela najczęściej lądują na moim przedramieniu, kiedy zwijamy się w agonii histerycznego śmiechu.

Dotyk jest tak ważny. Tak osobisty. Myślę, że wraz z ciepłem drugiej osoby czujemy też część, fragment tego człowieka. A z jego częstym kontaktem uzależniamy się, ktoś przyrasta nam do serca. Nie chcemy tylko więcej, chcemy tego na porządku dziennym. Niewinnej czułości, uczucia bliskości.

Twoje dłonie lubię najbardziej. Nie mówię o skubaniu złotych, krótkich włosów dziwnym trafem znajdujących się nawet na twoich palcach.  Są zawsze ciepłe w przeciwieństwie do moich, kocham ten szczegół. Lubię, kiedy jedna leży na moim kolanie lub udzie, na klatce, kiedy leżymy, we włosach, kiedy dotykają mojej twarzy lub szyi podczas beztroskiego całowania. Lubię je wszędzie.

---

Your hands where I like them. It sounds ambiguous, a bit erotic. But this chapter is as innocent as the smile of a stranger on the street, someone we see for the first and probably the last time in our lives. Shaky breaths, legs like jelly, and slow, wet kisses deserve a separate few hundred words, which will probably appear here eventually, because passion is an important thing.

Where do I like to have hands? That's a simple question. A more complex one, worth pairing with the previous, is—whose hands? My mom's hands are best in my hair; only she knows my head so well, the path of my hair, the sensitive spots around my ears that she could scratch for hours. My dad's hands on my shoulders—such an unassuming gesture, yet one that gives so much confidence, courage, and a sense of safety. My best friend's hands most often land on my forearm when we're doubled over in hysterical laughter.

Touch is so important. So personal. I think that with the warmth of another person, we also feel a part, a fragment, of who they are. We don't just want more — we want it daily. Innocent tenderness, the feeling of closeness.

I like your hands the most, of course. I'm not talking about picking at those golden, short hairs that somehow end up even on your fingers. Your hands are always warm, unlike mine, and I love that detail. I like it when one rests on my knee or thigh, on my chest when we're lying down, in my hair, when they touch my face or neck during carefree kissing. I like them everywhere.