Myślę, że każdy palacz potrafi wymienić kilka rodzai papierosów. Nie mówię o grubych, cienkich, krótkich, długich, czerwonych i tak dalej. Mówię o emocjach towarzyszących czynności zaciągania się i wdychania tej całej drogi do raka płuc.

Rozbudzenie. Pierwszym rodzajem jest dla mnie spokojny papieros przy rannej kawie. Wydaje się tak cholernie mocny i otumaniający — kolana od niego miękną, a powietrze staje się cięższe. Powoli się miesza z cierpkim smakiem kawy rozpuszczalnej i początkiem kolejnego dnia. Przy nim się lubię budzić.

Niedosyt. Drugim rodzajem najczęściej bywa nerwowy papieros. Przy jego odpalaniu gaszę swoje nerwy. Nie skupiam się na zaciąganiu, nie delektuję się. Palę, żeby wypalić — szybko i niechlujnie. Często niemalże połowa kiepa ląduje w koszu albo na przypadkowym krawężniku, jeśli nie trafię do kratki. Czasami wręcz przeciwnie, papieros idzie za papierosem.

Towarzyszący. Trzeci rodzaj, to ten w fakcie nieco zbędny. Odpalany, ponieważ wydaje się, że właśnie w tym momencie jest potrzebny. Nie dostaje pełnej uwagi, czasami nawet minimalnej. Pali się, żeby się paliło. Dym ma być tylko tłem na płótnie myśli lub wykonywanej czynności. Często odpalany przy czekaniu na autobus, kogoś lub przeglądaniu odmętów internetu.

Nietrzeźwy. Mówi samo za siebie. Po kilku piwach, butelce wina albo parunastu kieliszkach, papierosy zmieniają charakter. Nagle stają się takie lekkie i potrzebne, trochę jak tlen drugiego rzędu. Kupujesz paczkę, a wracając parę godzin później do domu, okazuje się, że został ten jeden ostatni na porannego kaca. Nie są pamiętane, bo nie mówi się tu o liczbie pojedynczej.

Najpotrzebniejszy. Łzy leją ci się po twarzy, lub czujesz, że dolna powieka nie da rady utrzymać ich uzbieranej ilości. Ze słuchawkami siadasz na pierwszej lepszej ławce, na ziemi. Zaciągasz się tak mocno, że twoje oczy łzawią jeszcze mocniej, zatrzymujesz na krótką chwilę dym i połykasz go, żeby powoli wydostał się przez nos. Jest zaskakujące, kiedy zauważasz, że to już filtr się przypala.

Mogę śmiało powiedzieć, że rodzai jest w fakcie o wiele więcej, ale to właśnie te mi osobiście najczęściej towarzyszą.

Do palaczy, który wam najczęściej towarzyszy? 

---

I think every smoker can name a few types of cigarettes. I'm not talking about thick, thin, short, long, red, and so on. I'm talking about the emotions that accompany the act of inhaling and drawing the smoke all the way to lung cancer.

Awakening.
The first type for me is the calm cigarette with the morning coffee. It feels so damn strong and stupefying — it makes your knees weak, and the air grows heavier. Slowly, it blends with the bitter taste of instant coffee and the beginning of another day. It's the one I like to wake up with.

Restlessness.
The second type is most often the nervous cigarette. When lighting it, I extinguish my nerves. I don't focus on inhaling, I don't savor it. I smoke just to smoke — quickly and carelessly. Often, almost half the stub ends up in the trash or on some random curb if I miss the grate. Sometimes, it's the opposite: one cigarette follows another.

Companion.
The third type is the one that's, in fact, somewhat unnecessary. Lit because it feels like it's needed at that exact moment. It doesn't get full attention, sometimes not even minimal. It burns just to burn. The smoke is merely a backdrop to thoughts or whatever activity I'm engaged in. Often lit while waiting for a bus, someone, or scrolling aimlessly through the depths of the internet.

Drunken.
This one speaks for itself. After a few beers, a bottle of wine, or several shots, cigarettes take on a different character. Suddenly, they feel so light and necessary, almost like second-tier oxygen. You buy a pack, and when returning home a few hours later, it turns out there's only one left for the morning hangover. They aren't remembered, because here we're not talking about singular numbers.

The most needed.
Tears are streaming down your face, or you feel the lower eyelid can't hold back the gathered amount anymore. With headphones on, you sit on the nearest bench, on the ground. You inhale so deeply that your eyes water even more, holding the smoke briefly before swallowing it, letting it slowly escape through your nose. It's surprising when you notice that the filter is already burning.

I can confidently say there are far more types, but these are the ones that personally accompany me the most.

To the smokers out there: which one accompanies you most often?