Nie istnieje nic lepszego od nadziei i nic gorszego od jej stracenia. Niestety w ludzkiej naturze powszechnie leży gubienie wielu rzeczy — wiary, uczuć, długopisów, kluczy oraz wcześniej wspomnianego cuda. Dlatego jest nam czasami bardzo łatwo zwątpić w tyle rzeczy — siebie, intencje innych, szczerość, sens codzienność i położenie życiowe.

Może jestem tylko nastoletnią gówniarą, która nie wie jeszcze tak dużo o życiu, ale nauczyłam się jednej rzeczy, która jest umiejętnością często trwale zniszczoną po zakończeniu najwcześniejszego okresu dzieciństwa. Zawsze, ale to zawsze znajdę coś, co mnie uszczęśliwia, co mnie po prostu cieszy i pcha dalej.

Wiem, naprawdę wiem, że czasami cholernie trudno jest dostrzec jakikolwiek "plus" w sytuacji, w której się znajdujemy. W momencie niezdania klasy gdyby ktoś nam powiedział, że "nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło", to ten ktoś dostałby zapewne w twarz. Ale miałby rację. Lubię sobie często przypominać, że każda sytuacja i osoba w naszym życiu, nie znajduje się tam przypadkiem. Gdybyśmy usunęli z życia najgorsze chwile, to tak naprawdę jaki wpływ miałoby to na nasz charakter? Ogromny. Najszczęśliwsze chwile? Również. Wszystko nas kształtuje, robi z nas osobę, którą jesteśmy dzisiaj. Tak samo jest z ludźmi. Niektórzy wchodzą w nasze życia z buta, żeby zostać na parę tygodni albo miesięcy. Niektórzy zostają na lata, a jeśli mamy szczęście to do samego końca (przecież nikt nie chce umrzeć samotnie). Kilka osób pojawia się na dosłownie chwilę — może, żeby zapytać o godzinę na przystanku, może, żeby jednym zdaniem albo gestem wywrócić nasze życie do góry nogami. Jeśli miałabym znaleźć do tego przyrównanie, to powiedziałabym, że nasz środek jest z gliny i to właśnie dłonie innych ludzi nadają mu kształt. Nic nie dzieje się po prostu przypadkiem.

Zdaję sobie sprawę z tego, że brzmię jak niepoprawna optymistka, ale nie jest to do końca prawdą. Utrata każdej osoby boli, bo czasami bez pożegnania biorą ważną część nas (i zostawiają jedynie wspomnienia, które wpędzają nas w zakłamaną nostalgię). Dlatego tak trudno jest wpuścić do życia kogoś nowego, włączyć tę osobę w codzienność. Możemy łamać sobie głowę nad tym, czy warto. Poprosimy kogoś o obiecanie niezrobienia tego samego co inni, o nieodchodzenie. Nie warto. Ludzie nie mają gwarancji jak samochód. Możemy liczyć tylko na pozytywną albo negatywną niespodziankę. Tak czy siak, nie zostaniemy z pustymi rękami, każdy nas czegoś uczy i to jest to, co doceniam w życiu.

Dlatego najważniejsi we własnym życiu jesteśmy my, my jesteśmy "główną postacią" w swojej codzienności. Nie ma drugiej takiej osoby jak ty, ona, oni i pozostałe 7,8 bilionów ludzi. Mogą nas łączyć priorytety, ambicje, marzenia, nawyki, nałogi, język, zainteresowania, poglądy polityczne i cała masa innych rzeczy. Tylko że każdy ma inne fundamenty, tok myślenia. Każdy z nas jest po prostu kurwa inny i dlatego każdy z nas jest wyjątkowy.

Personalnie żyję dla chwil, w których moje myśli, uczucia i wszystko dookoła albo przestaje mnie obchodzić, albo jest wyjątkowo w ładzie. Kiedy mogę po prostu wyjść w piżamie do żabki, siedzieć pijana jak szpadla i potrafić się skupić jedynie na tym, jak pięknie wygląda to miasto, przypadkiem popatrzyć przez okno autobusu na nieodnowiony budynek po prawej stronie alei, cieszyć się widokiem tego, jak bardzo jest ktoś szczęśliwy (może dlatego kocham komplementować ludzi i oddawać wszystkim serce na dłoni). To są te chwile. One właśnie stają się wspomnieniami, za którymi będę tęsknić.

---

There's nothing better than hope and nothing worse than losing it. Unfortunately, it's in human nature to lose many things — faith, feelings, pens, keys, and, as mentioned before, that miracle called hope. That's why it's sometimes so easy for us to doubt so many things—ourselves, the intentions of others, sincerity, the meaning of daily life, and our place in it.

Maybe I'm just a teenage brat who doesn't know much about life yet, but I've learned one thing—something that's often permanently lost after the earliest years of childhood. I will always, always find something that makes me happy, something that brings me joy and pushes me forward.

I know, I really know, that sometimes it's incredibly hard to see any "positive" in the situation we're in. At the moment of failing a class, if someone told us, "Every cloud has a silver lining," they'd probably get slapped. But they'd be right. I like to remind myself often that every situation and person in our lives isn't there by chance. If we removed the worst moments from our lives, what effect would that have on our character? A huge one. The happiest moments? Also significant. Everything shapes us and makes us who we are today.

It's the same with people. Some storm into our lives like a whirlwind, staying for a few weeks or months. Some stay for years, and if we're lucky, until the very end. A few people show up for just a brief moment—maybe to ask for the time at a bus stop or to turn our lives upside down with a single sentence or gesture. If I were to compare it to something, I'd say our core is like clay, and it's the hands of other people that shape it. Nothing happens by mere coincidence.

I realize I sound like an incurable optimist, but that's not entirely true. Losing anyone hurts, because sometimes they take an important part of us without saying goodbye. That's why it's so hard to let someone new into our lives, to weave them into our daily routines. We might agonize over whether it's worth it, asking someone to promise not to do what others have done — not to leave. People don't come with guarantees like cars do. All we can count on is either a pleasant or unpleasant surprise. Either way, we won't leave empty-handed — everyone teaches us something, and that's what I appreciate about life.

That's why we are the most important people in our own lives. We are the "main characters" of our own daily existence. There's no one else like you, her, them, or the other 7.8 billion people on this planet. We might share priorities, ambitions, dreams, habits, addictions, languages, interests, political views, and countless other things. But everyone has different foundations, a unique way of thinking. Each of us is simply different as hell, and that's what makes each of us extraordinary.

Personally, I live for those moments when my thoughts, feelings, and everything around me either stop mattering or fall into perfect harmony. When I can just walk to the corner store in my pajamas, sit drunk as a skunk and focus solely on how beautiful the city looks. When I accidentally glance through a bus window at an old, unrenovated building on the right side of the avenue, or delight in seeing how happy someone else is .

These are the moments. These are the ones that turn into memories I'll miss.