Dwa dni temu, po dłuższej rozmowie z kimś bliskim memu sercu, zaczęłam intensywnie myśleć o koncepcie postrzegania i wyrażania siebie. O tym, kim jesteśmy dla siebie samych — ja dla siebie, ty dla siebie, my wszyscy dla siebie.

Mam wrażenie, że całkiem dobrze radzę sobie ze słowami, ale kiedy mówię, często gubię się w swoich myślach. Zbyt wiele otwartych tematów, zbyt dużo dygresji, aż tracę wątek. Nie chodzi nawet o to, że ktoś mnie nie rozumie — ja sama przestaję wiedzieć, co chciałam przekazać. Pisanie jest inne. Wszystko wydaje się klarowne, pełne sensu. Czasem nawet piękniejsze. Może właśnie w tym tkwi sekret: ostrożny dobór słów potrafi romantyzować wszystko, nawet to, co wydaje się brzydkie, odkrywając w tym niespodziewane piękno.

O tym, że pisanie jest dla mnie najgłębszą formą wyrażania siebie, wiedziałam już w podstawówce. Kilka bliskich osób, które miały dostęp do moich prac, oceniało je jako całkiem solidne, biorąc pod uwagę mój wiek i możliwości. „Powinnaś to gdzieś opublikować" — jedno zdanie, które wryło się w moją głowę jak natrętny wirus. Problem tkwił jednak w ludziach. Co jeśli źle zrozumieją przekaz? Co jeśli uznają, że to niewystarczająco dobre? Co sobie pomyślą?

Bałam się krytyki tak bardzo, że przez pierwsze dwa lata publikowałam wyłącznie fanfiction, z żołądkiem ściśniętym ze stresu. Nic autorskiego, nic naprawdę mojego.

Dopiero z czasem zrozumiałam: ile ludzi, tyle interpretacji. Nawet jeśli coś wydaje się napisane czarno na białym, bez miejsca na domysły, każdy doda do tego coś od siebie. I właśnie o to chodzi. Sztuka — albo pseudo sztuka — nigdy nie jest jednoznaczna. Każdy przypisuje jej własne odczucia, wynikające z własnych doświadczeń i przeżyć. Sztuka ma poruszać spokojnych i uspokajać tych, którzy są poruszeni.

Nie istnieje coś takiego jak „niewystarczająco dobre" dzieło ani „zbyt mało oryginalne." Wszystko jest czymś inspirowane — ludźmi, otoczeniem, wydarzeniami, a nawet zapachem czy wyjątkowo brudną kałużą. Oryginalność polega na tym, że coś jest nasze. Coś, co wyszło spod naszej ręki i od początku było naszym pomysłem. Nawet my, jako ludzie, choć jesteśmy synami i córkami innych, jesteśmy oryginalni. Człowiek — jedno życie — ten sam koncept, a tyle różnych wersji.

Różne grupy w społeczeństwach mogą wydawać się jak „kopiuj, wklej,", ale w fundamentach różnimy się każdym szczegółem. Dlatego wszystko, co stworzymy sami, jest unikalne.

Nie istnieją też dzieła idealne. Ideał to tylko wzór uznany przez większość. Można go skopiować. Ale jeśli gdzieś się pomylimy, powstaje coś nowego — prostokąt, równoległobok, trapez. Naruszenie ideału tworzy nowe oryginały, nowe formy. Może są mniej powtarzalne, a właśnie to czyni je idealnymi. Ich niepowtarzalność.

Najważniejsze jest więc być „nieidealnym ideałem,", czyli po prostu sobą. To jedyna rzecz, której nikt nie skopiuje, a jedynie może próbować naśladować.

---

Two days ago, after a long conversation with someone close to my heart, I began to think deeply about the concept of self-perception and self-expression. About who we are to ourselves — me to myself, you to yourself, and all of us to ourselves.

I like to think I have a way with words, but when I speak, I often lose myself in my own thoughts. Too many open threads, too many tangents, and I lose track of what I wanted to say. It's not even about the other person not understanding me — I stop understanding myself. Writing, on the other hand, is different. Everything feels clear, logical. Sometimes even more beautiful. And maybe that's the trick: carefully chosen words can romanticize anything, even what seems ugly, uncovering unexpected beauty.

I've known since elementary school that writing is my deepest form of self-expression. A few close friends who had access to my work judged it to be solid enough, considering my age and abilities. "You should publish this somewhere" — one sentence that stuck in my head like an annoying virus. The problem, though, was people. What if they misunderstood the message? What if they thought it wasn't good enough? What would they think of me?

I was so afraid of criticism that, for the first two years, I only published fanfiction — and even then, with a knot in my stomach. Nothing original, nothing truly mine.

Over time, I began to understand: there are as many interpretations as there are people. Even if something seems straightforward, black and white, everyone will add something of their own. And that's exactly the point. Art — or pseudoart — is never unambiguous. Each person assigns their own feelings to it, shaped by their experiences and life events. Art is meant to stir the calm and calm the stirred.

There's no such thing as "not good enough" or "not original enough." Everything is inspired by something — people, surroundings, events, even a scent or an especially dirty puddle. Originality means it's ours. Something created by our hands and born from our ideas. Even we, as people, though we're someone's sons or daughters, are original. A human being — one life — the same concept, but countless executions.

Different groups in societies may seem like "copy and paste," but fundamentally, we differ in every detail. That's why everything we create ourselves is unique.

There are no perfect works either. Perfection is just a pattern accepted by society, by the majority. You can copy it. But if you make a mistake in the dimensions, something new emerges — a rectangle, a parallelogram, a trapezoid. Breaking the idea of perfection creates new originals, new things. Perhaps they are less repetitive, and that's precisely what makes them perfect. Their uniqueness.

The most important thing, then, is to be an "imperfect ideal," simply yourself. It's the one thing no one can copy, only imitate.

rozdział dedykuję i.k. - wenie tego tekstu