Większość z nas stara się dobrze wyglądać dla kogoś, dla siebie. Ludzie dzielą się między tymi dwoma kategoriami.

Ci co znają swoją wartość, nie zwracają uwagi na opinię populacji.

Ja należałam do tych pierwszych. Chciałam zawsze dla mojego chłopaka korzystnie wyglądać, co nie raz okazywało się fiaskiem. Nie myślałam o tym, że coś może wyglądać źle, zbyt wyzywajaco czy w ogóle wulgarnie. Bycie sexy było na pierwszym planie.

Czy ja się dobrze w tym czułam?

To pytanie zadawałam sobie ilekroć spojrzałam w lustro. Ważne było jego zdanie, jego określenie co lubi. Większość mężczyzn zwraca uwagę na podkreślony biust, zgrabne nogi, ładne ciało. Logiczne.

Niedawno, bo jeszcze na walentynki miałam totalną gafę modową. Chciałam wyglądać ładnie, no bo to święto raz do roku. Nie świętowałam go nigdy, bo moi partnerzy nie nadawali się na tego typu święta. Nie mam tu na celu nikogo obrażać, a jedynie zaznaczyć, że wolałam zapomnieć o tym dniu. Wierząc w przyszłość tego związku, chciałam spędzić prawie cały dzień z moim ,,misiem", chciałam coś zmienić w tym roku. Bałam się, że nie będę umiała pokazać mu tyle miłości na ile zasługuje. Chciałam, by czuł się wyjątkowo, jako że jestem osobą, która woli dawać niż dostawać, nie chciałam, by płacił za mnie. Czuję się wtedy niekomfortowo, mimo że to wypada facetowi.

Byłam tak zestresowana, że nie byłam w stanie nic przełknąć. Słowa z trudem wydobywały się z moich ust, a głos lekko drżał. Czułam się kochana. Randka z mężczyzną, którego kocham, marzenie każdej dziewczyny.

Wracając z pozoru prosta, czarna spódnica, różowo-biała bluzka i nad-kolanówki zrobiły strój zbyt wulgarny. Może właśnie o to chodziło. Dolną część garderoby skróciłam dzień wcześniej, by pasowało do reszty ubioru. Wszystko było by dotychczas okej, gdyby nie to, że wszystko nagle się popsuło.

Najgorsze w tym było jednak to, że rajstopy się przedarły w paru miejscach, spódnica się odwinęła, a bluzka miała za krótkie rękawy. Moja matka była w szoku, że byłam w stanie się tak ubrać. Wyglądałam jak po gwałcie. Czułam się okropnie wiedząc, że właśnie tak mogą mnie postrzegać ludzie.

Jak ofiarę losu.