Hard dringt de schoolbel de oren van de kinderen binnen. Één voor één stromen ze het lokaal binnen, pakken hun spullen voor die dag en gaan zitten. Het geroezemoes wat er heerst is meteen weg zodra de juf binnenkomt en de les begint. Als de les al een uur bezig is komt er opeens een vreemd meisje binnen. Haar ogen lichtblauw, haar haar lang en zwart en ze draagt een donkere spijkerbroek tot haar knieën. Op haar schouders ligt een grijs shirt met twee wolven erop. Om het meisje hangt een mysterieuze sfeer en verbaast staart iedereen haar aan. 'Klas dit is onze nieuwe leerling. Vertel je naam maar meisje.' Zegt de juf als ze bekomen is van haar verbazing. De klas kijkt verwachtingsvol en nieuwsgierig naar het nog stille meisje.

Een kleine, bijna sluwe lach verschijnt op dat vreemde gezicht en zonder een woord te zeggen gaat ze zitten. Verbaast knippert de juf even met haar ogen en gaat verder met de les. 'Jullie moeten allemaal een spreekbeurt gaan houden over het gene wat jou interesseert.' Meteen stijgt een gemompel op uit de klas. Iedereen loopt naar voren om bij de juf aan te geven welk onderwerp ze hebben gekozen. Als na een tijdje iedereen is geweest zit alleen het vreemde meisje nog te kijken. 'Ja wat heb jij?' Vraagt de juf iets wat geërgerd. Met diezelfde sluwe glimlach kijkt ze een donkerbruin harige jongen met groene ogen strak aan en spreekt eindelijk, met een eentonige, maar toch modieuze stem. 'Fairy tale.'

In de pauze loopt het meisje naar het midden van het grasveld achter de school en gaat, midden in de hete zon, in kleermakers zit zitten. Een halfuur lang zit ze zo, zonder zich te bewegen. Als je zou zoeken naar een schaduw zou je niks vinden. Geen donkerder gras is te zien, helemaal niks wat er op wijst dat die vreemde gestalte daar in het gras echt bestaat. De volgende dag gaat het hetzelfde, iedereen negeer haar en zij negeert iedereen.

De dag erna gaat een gerucht over het grasveld. Een bruinharige jongen zou van plan zijn om dat meisje aan te spreken. Diezelfde pauze nog stapt de dappere bruinharige jongen naar haar toe. Het haar van de jongen hangt tot net onder zijn schouders en zijn ogen zijn diep groen. Ieder meisje die naar hem kijkt word meteen sprakeloos verliefd op zijn lach.

'Ehm hey?' Klinkt een mooie, volle jongens stem die nog net niet zwaarder is geworden door de pubertijd. Als het meisje niet reageert schuifelt hij zenuwachtig met zijn voeten. 'Hoe heet je?' Klinkt een wat hoger geworden stem die over slaat bij de "je". In één beweging schiet het meisje overeind, draait zich om en staat eigenlijk net te dichtbij zijn gezicht. Van schrik strompelt hij een paar stappen naar achter. 'Wat heeft een naam voor betekenis als het je echte naam niet is?' Klinkt de stem van het meisje in vloeiend Engels. Verbaast staart de jongen haar aan, maar haar ogen zijn naar beneden gericht. 'Kan je geen Nederlands?' Klinkt nu de jongens stem in het Engels. Als ze niet reageert gaat hij zelf verward verder. 'Ik heet Simon.' Twee blauwe ogen kijken naar hem op en een lach verschijnt op het gezicht van het meisje.

'You can call me Dianne.' Terwijl ze dat zegt is er even een sprankeltje goud in haar ogen te zien, maar als Simon knippert is het weer weg. 'Is dat je echte naam?' Van verwarring vergeet hij Engels te praten. Ze geeft geen antwoord, maar haar ogen zeggen genoeg: Haar echte naam zal hij nog niet weten. Zuchtend wil de jongen weglopen maar na een stap houd de stem van het meisje haar tegen. 'Weet waar je aan begint, prins.' Klinkt het opeens vloeiend Nederlands en voor hij nog iets kan zeggen loopt het zwartharige meisje langs hem heen, terug het school gebouw in.