Dit is ongeveer hetzelfde verhaal als bij mijn vorige schrijfsel. Ik kwam met een idee, wilde het uitwerken en liep na een paar hoofdstukken al vast. Eigenlijk moesten dit verhaal en het vorige verhaal ook een serie vormen, helaas is het nooit zo ver gekomen.

Met dezelfde reden gooi ik dan ook dit verhaaltje online, ervan uitgaand dat ik er niet meer aan verder ga schrijven.

Bij dit verhaal liep ik echter al vast bij het eerste hoofdstuk, jippie.

(Als je ideeën hebt of dit verhaaltje verder af wilt maken, mag dat van mij. Gelieve het dan wel even te melden!)

Geschreven op: ergens tussen 18 oktober 2016 en 24 november

Aantal woorden: 1048

~

~Verhaal informatie~

Ergens op de planeet aarde ligt een klein eiland, Alfheim genaamd. Het kleine eiland wordt bewoond door elven. Ze leven in vrede samen, maar dat was niet altijd zo. Een jaar geleden was er nog een hevige oorlog tussen de elven en de duistere elven. Niemand had ooit gedacht dat de oorlog tussen de elven zou stoppen, iedereen vreesde voor zijn of haar leven. Maar dankzij de helden van het eiland Meropis en de vriendschap tussen een elf en een duistere elf, is de oorlog gestopt en leven alle elven nu in vrede samen.

Volg het verhaal van Chymia, een jonge elf, die leeft in Alfheim waar de wrede oorlog tussen de elven en de duistere elven plaatsvindt. Als dochter van de koning heeft ze het moeilijk. Na een tijdje slaat de paniek bij haar vader toe, hij stuurt haar naar Meropis om hulp te halen. Op weg naar Meropis, komt Chymia een ietwat vreemde jongen tegen genaamd Callen. Ondanks zijn mysterieuze indruk en vreemde handelingen besluiten ze samen naar Meropis te reizen. Maar is dat wel zo slim? Is Callen wel te vertrouwen of is hij stiekem een duistere elf die een hele tijd achter Chymia aan heeft gezeten?

~Hoofdstuk 1~

Rustig liep Chymia door het woud heen. De vogeltjes floten en de eekhoorns zochten speels naar nootjes. Het leek wel alsof in dit woud geen enkel teken was van de oorlog die misschien maar een paar meter verderop afspeelde. Toch voelde Chymia zich in het woud iets minder verbonden aan de oorlog. Misschien kwam het doordat geen enkel levend wezen in dit woud een besef had van de oorlog. Een oorverdovende knal verstoorde de rust in het woud. De eekhoorntjes schrokken op en vluchtten snel hun boom in. De vogeltjes stegen snel op. De rust die Chymia al die tijd droeg, viel van haar af. Ze realiseerde zich ineens weer waar ze zich in bevond en ze begon te rennen.

De grote toren van het kasteel waar Chymia in woonde, kwam langzaam in zicht. Ze had er altijd een hekel aan om het kasteel te moeten zien. Het herinnerde haar eraan hoe goed ze het had in deze zware tijd. Vele elven waren door deze oorlog hun huizen kwijtgeraakt, maar nee hoor Chymia leefde nog gewoon in een prachtig kasteel, die ook nog eens bewaakt werd door honderden soldaten. Ze voelde zich door deze gedachte altijd slecht en wilde daarom niet vaak thuis zijn. Het liefst zat ze dan ook in het woud, maar als haar moeder erachter zou komen dat ze weer buiten rond liep met al die knallen, dan zou ze haar opsluiten in haar kamer.

'Chymia!' riep haar moeder met een bezorgde blik, toen Chymia het kasteel in kwam gelopen. 'Je weet toch dat je niet buiten mag komen als de duistere elven dicht bij zijn!' Chymia negeerde de bezorgdheid van haar moeder en liep verder. 'Ben je vergeten wat die duistere elven met je broer hebben gedaan, toen zij hem vonden in het bos?' riep moeder, de tranen sprongen in haar ogen.

Chymia wist al te goed wat de duistere elven met haar broer hadden gedaan. Ze hadden hem in het bos gevonden en hem meegenomen naar hun deel van Alfheim. Daar hadden ze hem een tijdje als lokaas gehouden en uiteindelijk hadden ze hem vermoord. Het feit dat moeder haar daar telkens aan moest herinneren, irriteerde haar.

'Ja, ik weet wat er is gebeurd.' bracht ze dan ook verdrietig uit.

'Met je oudere broer in het leger en je andere broer dood, ben jij de enige die ik nog heb. Zelfs je vader heeft door deze rot oorlog bijna geen tijd meer voor me!' Moeders stem klonk gebroken.

Chymia wist dat het niet lang zou duren, voordat haar moeder in huilen uit zou barsten. Ze liep naar haar toe en omhelsde haar. Haar moeder legde haar hoofd op de schouder van Chymia en begon te snikken. Uiteindelijk hield ze het niet meer en stroomden de tranen over haar wangen.

'Ik vind het allemaal zo vervelend.' zei moeder.

'Ik snap het.' zei Chymia. 'Anders praten we tijdens het eten met vader.' Moeder haalde haar hoofd van Chymia 's schouder en knikte.

'Ja, dat doen we.' zei ze. Chymia wist dat praten met vader niets zou helpen, maar ze was blij dat ze haar moeder had weten op te vrolijken. 'Ik ga even naar mijn kamer.' zei ze. Moeder knikte en Chymia liep ervandoor.

Die Avond zaten Chymia, vader en moeder zwijgend aan tafel. Vader was ontzettend hongerig en schrokte dan ook al het eten naar binnen. Moeder at rustig haar eten op. Chymia was al klaar met eten en wilde graag het onderwerp naar voren brengen, alleen wist ze niet hoe ze moest beginnen.

'Pap, mama zit heel erg met deze oorlog.' zei ze uiteindelijk. Vader haalde zijn blik van het eten en keek Amira met een verbaasde blik aan.

'Waar komt dit zo plotseling vandaan?' vroeg hij.

'Toen ik vanmiddag thuiskwam, was mama helemaal van streek.' zei Chymia. Moeder knikte, weer kwamen er tranen in haar ogen. Vader keek bezorgd naar zijn vrouw.

'Je weet toch dat ik hier ook niet zo veel aan kan doen. Het was echt niet mijn idee om een oorlog te beginnen.' zei hij.

'Dat weet ik, maar het kost zoveel levens.' zei moeder.

'Wat wil je dat ik doe?' vroeg vader, die langzamerhand boos begon te worden.

'Ik weet het niet.' zei moeder. Ze sloeg haar ogen neer. 'Ik wil gewoon dat het ophoudt.' zei ze snikkend.

'Oké, nu is het genoeg.' zei vader. Hij stond op en sloeg met zijn vuist op de tafel.

Chymia schrok op en wist dat dit fout zou gaan. Ze wist dat ze er nooit over had moet beginnen. Ze wist dat vader het vervelend vond als ze begonnen over de oorlog en zeiden dat hij er iets aan moest doen. Ze wist dat haar vader er heel graag iets aan zou willen doen, maar dat hij niet wist wat. 'Het spijt me vader.' bracht ze snel uit. 'Ik had er niet over moeten beginnen.'

'Het geeft niet.' zei hij en hij ging weer op zijn stoel zitten. Chymia haalde opgelucht adem. Even was ze bang geweest dat er iets ergs zou gebeuren, maar dat was gelukkig niet het geval. Zwijgend aten ze verder, zonder ook nog maar één woord over de oorlog.

'Koning.' zei een van de dienstmeisjes die de borden en het bestek van tafel haalde. 'We hebben net te horen gekregen dat het leger terugkomt.'

De vader van Chymia keek het dienstmeisje blij aan. 'Dat is geweldig!' riep hij. 'Hoor je dat liefste. Onze oudste zoon komt terug!' De moeder van Chymia liep naar haar vader toe en omhelsde hem. 'Dat is geweldig nieuws!' zei ze. Chymia keek blij naar haar ouders. Zelf was ze natuurlijk ook blij. Ze zou heel graag haar oudere broer terug willen zien.

~

Dat was het dan. Vonden jullie het leuk? Willen jullie dat ik verder ga met dit verhaal?

Laat het me weten!

X de Rode Draak