Hier is een nieuw verhaaltje voor de schrijfwedstrijd van ddevonnel. Voor mijn gevoel heb ik me bij dit verhaaltje niet helemaal aan de opdracht gehouden, hehe. Ach ja, ik heb er van genoten om dit te schrijven en heb ook al een vervolg in mijn hoofd. Ik hoop dan ook heel erg dat ik de volgende opdrachten van de schrijfwedstrijd op een natuurlijke manier de verhaallijn kan laten bepalen en deze erin kan verwerken. Hehe.

Aantal woorden: 571

~

Het gras ritselde onder zijn pootjes terwijl Simba door het donkere bos heen rende. Zijn poten waren langzamerhand verzuurd door de lange vlucht en zijn ademhaling was gejaagd. Kortom, het kleine leeuwtje was uitgeput. Toch wilde hij niet stoppen met rennen, pas als hij zeker wist dat de Hyena's niet meer achter hem aan zaten.

Door Simba's hoofd tolden talloze gedachten en beelden van de gebeurtenis wist hij niet van zijn gezichtsveld weg te slaan. Hij zag het beeld van zijn vader nog scherp voor zich en de woorden van Scar herhaalden zich in zijn hoofd. Het is jouw schuld Simba, jij hebt Mufasa vermoord.

Simba schudde probeerde de gedachte van zich af te schudden en richtte zich op zijn omgeving. De omgeving waar hij doorheen raasde kwam hem al lang niet meer bekend voor. Hij was ver uit de Pride Lands waar hij thuis hoorde. Echter kon hij niet opbrengen waar hij nu wel was. Het beeld werd namelijk langzaam wazig voor zijn oogleden en het begon hem te duizelen. Binnen een mum van tijd lag het kleine leeuwtje verslagen op de grond. Hij sloot zijn ogen en voor even leek de wereld te stoppen met draaien en kon hij op adem komen.

~
'Maccoon, Flit, ga daar eens weg!'

Simba schrok wakker van een hoge, vrouwelijk stem. Uit reflex taste hij in het rond en voelde hoe zijn klauwen iets raakten. Een hoge gil volgde door zijn actie waardoor hij zijn ogen wagenwijd opensperde en geschokt voor zich uit staarde.
Tegenover hem zat een wasbeer die hem bedreigend aankeek. Elk moment kon de wasbeer de kleine leeuw in de haren vliegen en daar was Simba zich al te goed bewust van. Hij kwam dan ook overeind van de grond, ging stevig tegenover de wasbeer staan en gaf een brul. Een piepend geluidje kwam uit de bek van het leeuwtje en de Wasbeer begon te lachen.

'Maccoon, stop daarmee!'

Een jonge vrouw zakte door haar knieën en pakte de wasbeer van de grond. Deze siste echter nog snel naar Simba en keek daarna de jonge vrouw liefelijk aan.

'Nee Maccoon, laat Simba met rust.'

Simba schrok van het feit dat de vrouw zijn naam wist en bekeek haar nog eens goed. Hij zag de ernstige blik in haar donkere ogen en plots wist ook hij wie het persoon voor hem was.

'Pocahontas...' mompelde hij, 'maar hoe? Hoe ben ik hier terecht gekomen?'

Ze zakte door haar knieën en haalde haar hand door de zachte vacht van Simba heen. Haar uitstraling stond vriendelijke, maar toch was er achter de vriendelijke blik nog ernst in haar ogen te zien.

'Er is iets niet pluis in Neverland. Laten we naar mijn vader gaan om te vragen of zijn wijsheid ons verder kan helpen.'

Simba begreep geen enkel woord van wat ze gezegd had. Wat bedoelde ze met 'iets niet pluis in Neverland'? Echter wist hij ook wel dat het niet goed was dat hij nu in het sprookje van Pocahontas rond liep. Iets klopte er niet.

Een vlaag aan gedachten gingen door Simba's hoofd en ineens kreeg hij hoop. Misschien was dat wel de reden van zijn vaders dood. Misschien was het nog niet te laat voor hem en voor zijn volk in Pride Lands. Misschien kon hij ze nog redden. Als hij wist wat hij kon doen en als hij wist wat er niet pluis was in Neverland, wist hij zeker dat hij er alles aan ging doen om hetgeen recht te zetten. Voor zijn vader, Mufasa.