Voor de december spellen van It-Means-No-Worries een verhaal schrijven met daarin de woorden, vuurwerk, maretak en geitje. Ik ben niet tevreden, maar had ook niet veel tijd, dus hier even snel wat in elkaar geflanst. Enjoy!

Het eerste stuk is gebaseerd op een nummer en daarna is dat nummer wat verwaterd, maar ik was melig, dus jullie hebben pech xD

Ow trouwens, 845 woorden, mooi getal

~ 

Het was eerste kerstdag in 1961. Ik weet het nog zo goed. Zij zaten weer gezellig aan de tafel met zijn allen en mijn voederbak was leeg. Ik staarde door het raam naar binnen en zag wat voor leuke cadeautjes het jongste kindje kreeg. Wetende dat ik nooit mee kon doen aan de gezelligheid binnen, omdat ik een klein geitje was, legde ik mezelf bedroefd neer in het natte gras.

Maar toch bleef ik weer de moed houden, zoals ik dat elk jaar deed. Ik had ook elk jaar dezelfde wens gedaan, wat ik nu dan ook weer deed. Echter wist ik toen nog niet, wat ik nu weet.

Het was tweede kerstdag in 1961. Ik opende mijn ogen en keek verbaasd om mij heen. In plaats van dat ik tussen alle geiten lag, lag ik nu alleen. Meteen vroeg ik me af, of mijn wens uitgekomen was. Dat kan best wel eens zo zijn, want nu lag ik in een warm bed, in plaats van in geiten plas.

Ik kon mijn ogen niet geloven. Was mijn wens nou daadwerkelijk uitgekomen? Enthousiast sprong ik heb bed uit. Echter viel ik daarbij op de grond en maakte mijn arm een heel erg naar geluid. Direct kwam er iemand mijn kamer binnen gerend en keek me aan met een blik, die ik hiervoor nog niet had gekend.

'Wat is er gebeurd? Ben je uit je bed gevallen?'

Hij sprak een taal die ik niet zo goed begreep. Als vanzelf gleden er woorden uit mijn mond, die ik zelf niet zo goed verstond. Toch begreep hij ze wel, want hij knikte en haalde me van de grond.

'Kom, we gaan met zijn allen ontbijten.''

De vreemde man liep mijn kamer uit en ik volgde hem op de voet. Hij liep naar beneden en daar was nog een hele stoet. Talloze mensen zaten aan de tafel en plots wist ik wie deze mensen waren. Het waren mijn verzorgers en wat andere gevaren. Angstig stapte ik achteruit en wilde ik wegrennen.

'Waarom gedraag je je zo apart?'

De man wierp een blik naar me toe, die nog meer angst in mijn lichaam naar boven liet komen. Het eerste wat me te binnen schoot was dat ik hier weg moest komen. Gehaast rende ik naar buiten, waar de bekende vogeltjes zaten te fluiten, terwijl de man me onbegrijpelijk na keek.

Zo snel als het kleine geitje kon, rende hij met het menselijke lichaam de stal in. Daar zat een vrouw die hem verbaasd aan keek.

'Nu alweer terug?' sprak ze op een speelse toon. 'Is je wens niet bevallen?'

Niet begrijpend keek ik haar aan. Wie was die vreemde vrouw en hoe wist ze van mijn wens? Wacht? Mijn wens? Die ene die ik gisteravond deed? Wat?

Soepel kwam de vrouw omhoog uit het stro en liep naar me toe. 'Ik heb je wens gisteravond in vervullen gebracht en je gegeven wat je wilde. Niet tevreden?'

Ik vond het apart dat ze mij had kunnen horen, of althans dat dacht ik, want ze gaf precies antwoord op de vragen die ik in mijn hoofd gesteld had. De enige reactie die ik dan ook wist te geven, was een onzeker knikgebaar.

'Nou, ren dan niet als zo'n schijtenbak voor je eigen wens en geniet ervan voor hoe lang het kan.'

Die woorden kwamen direct binnen en ik blaatte de vrouw toe, want praten kon ik blijkbaar niet.

'Ow ja, dat is een bij effect, dus probeer zo min mogelijk te praten.'

Nadat ze dat had gezegd, verdween de vrouw in een snel ogenblik.

Ik liep onzeker terug naar het huis en probeerde te genieten van de rest van de dag.

Voor ik het wist, was de avond alweer gevallen en zaten we met z'n allen te wachten op een de rest van de familie, die ieder moment aan konden komen. De bel ging en ik schrok op, deed moeite om niet het geiten geblaat van schrik naar buiten te laten.

Iedereen liep naar de deur toe, om daar de hele familie te verwelkomen. Ik ging in de deuropening staan en staarde naar alle nieuwe gezichten. Een meisje kwam naar me staan in de deuropening en glimlachte naar me. Ze was één van de mooiste mensen die ik ooit gezien had.

'Kijk, ze staan met z'n tweeën onder de maretak!' hoorde ik een random persoon roepen.

Ik keek verbaasd om me heen en voelde plotseling een klamme hand op mijn wang die mijn hoofd bijdraaide, waarna ik oog in oog kwam te staan met het meisje.

'We staan onder de maretak, wat betekent dat we elkaar een kus moeten geven.' Ze werd rood.

Niet wetende wat er nu te gebeuren stond, lachte ik het weg en knikte. Haar gezicht kwam naar me toe en voor ik het wist waren haar lippen op de mijne. Allerlei gevoelens raasden door mijn lichaam. Het voelde alsof vuurwerk in mijn lichaam te keer ging.

En toen werd ik wakker. Op tweede kerstdag 1961 in mijn geiten hok. De droom nog herinnerend als dat wat voelde als keiharde waarheid.