04: Fuming Madness

"Class dismissed."

As soon as they heard that, everyone hurried to make their way outside. Dahan-dahan na rin akong tumayo at isinukbit ang maliit kong itim na bag sa aking balikat, nang may isang palad na biglang dumapo sa aking palapulsuhan.

The next thing I know, I am being drag out of the room with my almighty example himself, Callum Esperanza IV.

People are seem pretty occupied and pressured by the previous subject to not notice this little feud having between the two of us. Kung sa tutuusin ay pwede ko naman itong pigilan ng ako lang, pero hinayaan ko siya hanggang dalhin niya ako sa rooftop ng gusali ng college namin kung saan kaming dalawa lang ang naroroon.

"If I were you, I would stop doing what you're planning right now," matalim nitong saad. Nakatalikod ito mula sa akin at hawak niya pa rin ang aking kamay.

"But I am not you." Humigpit pagkakahawak nito sa aking palapulsuhan at kahit hindi ko nakikita ang kasalukuyang reaksyon nito ay alam kung nagtatagis ang kanyang bagang. I pulled my hand off his tight grip. "At, wala akong pinaplano," saad ko. Wala pa.

This time, he faced me.

Sinalubong ako ng mga mata niyang pinagkaitan ng emosyon. Ngayong pawang ilang pulgada lang ang layo namin ay kapansin-pansin ang agwat ng tangkad nito sa akin. Hindi na nakapagtataka dahil ganoon din si Kurt sa akin kahit mas bata ito.

Looking at him now makes me see their similarities in facial features. Although Kurt and I aren't completely acquainted with each other, contrary with his claims that we're friends, I see that his features are on the soft side. Unlike this man in front of me.

Everything about him seems so sharp, specially his pale, brown eyes that stares at me in void, dark enigma. They lure you into glancing at them for more, asking inviting questions, but then no answers will be spoken. Anong meron sa mga matang iyan na matalim na nakatingin sa akin?

"Kalimutan mo na ang nakita mo sa Clinic, Ms. Ortiz," malamig at pormal nitong saad.

"Bakit naman?" ngisi ko.

"Kung ayaw mo ng gulo, tumigil ka na."

Humakbang ako papalapit sa kanya. "Paano kung gusto ko ng gulo?" hamon ko. "Anong gagawin mo, President?" Ang itinawag ko sa kanya ay tila lasong tumama sa pandinig nito.

I've known his name for a long time. He has been governing this university for a long, long time. I saw him as this handsome man who is too formal and cold for my liking. He was all business, politics and his moves were all pretty calculated. People look and talk about him like a human that never condemned with sins. And yet, I just saw him make such a sinful act. So tell me, ano pang ibang katarantaduhang ginagawa nito kapag walang nakatingin?

How I hate hypocrite people like him.

"As President of the highest student council, I recommend you to not middle with other's business, Ortiz. It is part of our constitution to respect each others' private lives. Trust me, you wouldn't like the consequences of your incoming acts," he told me coldly.

How I loathe formal things, too.

"Oh, please cut all the bullshit and hypocrisy. Is it also in the constitution that having an affair with the Clinic Nurse is legal? Kung ayaw mo pa lang malaman ng buong Le Cael ang kalandian mo, 'di sana nagtago kayo nang maayos-ayos. Alam ba iyan ni Stephanie? Your girlfriend pissed me off, but at least the woman doesn't deserve to be in a delusion of your lies. This university doesn't deserve your pretentious acts!" I exclaimed.

"Hindi ko alam na may pakialam pala ang isang dilenkwenteng estudyante na kagaya mo sa university. That's funny, pero hindi mo alam kung ano ang mga sinasabi mo," aniya. "Last and final warning, stop this."

"Stop what? Stop from commenting about your affair with Beverly while being in a relationship with Stephanie? Why?" I asked him in a too-sweet tone. "You two seems having fun eating each other's throat behind the wards of the Clinic."

Something from what I said hit his ego that made him draw a step closer to me. And, another, until I felt like our distance is too close and suffocating. Umatras ako, pero gumawad lang ito ng panibago.

Hanggang sa tumama ang likod ko sa isang pader na hanggang baywang ko ang taas. Bumilis ang tibok ng puso ko nang ikinulong niya ako roon gamit ang parehong kamay nitong humawak sa railings ng pader. Kung nawala man ang ngisi ko, sinigurado ko namang mukha akong hindi nagpatinig sa ginawa niya. Sa tingin niya ba masisindak ako sa ginagawa niyang paglapit?

"Listen," bulong niya. Sa lapit ng mukha nito sa akin ay ramdam ko ang pagtama ng strawberry mint nitong hininga. "If you just want my attention, just tell me. I'm sure pwede nating idaan sa mas magandang usapan ang bagay na iyon," aniya na talagang aking ikinabigla.

Napaawang ang bibig ko sa sinabi niya sa gulat. Na agad kung binawi nang bumaba ang tingin niya doon. Saglit akong nabalisa dahil lalong dumilim ang titig niya. I pulled my lips in a thin line in annoyance.

"Ha-ha. Did you just assumed I have a crush on you? Anong tingin mo sa akin, tanga?" I laugh without the humor in my eyes. I badly wanted to smash his ego right now. This dumbass actually thinks I like him? That's just so frustrating to hear. "I'm sorry to keep your hopes up, Mr. President, but I have a boyfriend."

Mukhang nagwagi ako sa huli kong sinabi dahil gumuhit ang matinding inis sa kanyang mukha ng ilang segundo bago niya ito takpan ng isang mapang-asar na ngisi.

"Kung gano'n, bakit wala ka sa tabi niya ngayon? Why are you here? Why are you serving gorgeously in front of me right now, Miss?" His eyes shamelessly roamed around my face while he was asking all of those ridiculous questions, until it settled on my eyes. "So tell me," he drew his face closer to my ear. "Do you want me to have an affair with you, instead? Do you want to feel what the Clinic Nurse felt when I was kissing her? Gusto mo bang ikaw iyon, Wren? Tell me... All you just have to do is ask and I am willing to do so," bulong nito.

Nagulat ako sa sunod niyang ginawa. Agad ko siyang tinulak sa dibdib, palayo sa akin, nang lumandas ang labi nito sa aking tenga. Labis ko itong ikinabigla. Hindi pa ako nakuntento sa nagawa kong distansya ay malakas na tumama ang kamao ko sa kanang pisngi niya na kanyang tuluyang ikinaatras. Pero hindi sapat para kanyang ikatumba.

Sinigurado kong malakas iyon, pero mukhang malakas din ang demonyong nasa harap ko upang magmukhang hindi ito nasaktan man lang.

Did this fucking moron just freaking kissed the side of my ear?!

Mabilis ang paghinga ko habang nanglilisik ang mga matang nakatingin sa kanya. Kinalibutan pa ako sa pagbanggit niya ng pangalan ko. It was so uncommon and deadly to hear coming from him. My heart is racing and I can feel my face burning as blood rushes up my head. I am most probably blushing right now and it is because of pure rage towards this guy.

Sapo niya ang kaniyang pisngi, pero ang ngisi ay nandyan pa rin.

"Loyal kay Gonzalez? I see," aniya. Nagulat akong alam niya ang apelyido ni Harris.

"Y-you are fucking disgusting!" sigaw ko sa galit. "You disgust me to do death and I'm so glad right now that Kurt is nothing like you!"

Jesus Christ! I'm genuinely happy for Kurt's life. That the friendly kid nowhere got an attitude like his goddamned evil brother whose smirking in front of me.

"So, you like my younger brother better than me, huh?" aniya na pawang wala lang ang galit na pinakita ko sa kaniya. Fuck! I can't believe this! I can't fucking believe him!

"Go to hell, Satan."

Binungo ko siya sa balikat at agad tumakbo palabas ng rooftop.

My agenda for today is to annoy someone, particularly him. But, it backfired to my face. The end of the conversation is me getting fuming mad. The scathing anger I'm feeling right now towards him reached beyond my normal rate. This rarely happens, as far as I remember. Fuck, I hate him. He is the worst!

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top