POV Amelie

Mijn rug protesteert als ik mijn haren inwrijf met perzikshampoo en ik laat een gefrustreerd geluid horen. 
Ik ben vanochtend wakker geworden op de grond, mijn ogen nog dik van het huilen de avond ervoor. Gelukkig had ik een wekker gezet en mezelf opgeraapt van de vloer. 
Ik had geen tijd om te huilen, niet nu ik zo'n belangrijk gesprek heb.

Als vader erachter komt dat ik zijn CFO teleur heb gesteld, weet ik niet wat er zal gebeuren. 

Ik draai de kraan uit en open de cabine van de douche. Nog meer stoom vult de badkamer en ik pak een zachte handdoek van het rek naast me en vouw hem om mijn beurse lichaam. 

Ik beweeg mee op het ritme van de muziek die uit het speakertje komt van mijn telefoon en wrijf mijn bruine haren droog. 
Als ik met mijn handdoek het condens van de spiegel afveeg, staren twee chocoladebruine ogen terug. Met een steek in mijn hart denk ik aan Amy en hoe ze mijn ogen de mooiste van de wereld vond, iets waar ze me nog aan herinnerde toen ze doodbloedde. 

Ik wijk mijn blik af van de spiegel en knijp mijn ogen dicht. Je hebt een heel jaar gehad, Amelie. Zeg ik tegen mezelf. Ze had gewild dat ik doorleefde. 
Dus droog ik me verder af en pak mijn werkoutfit uit mijn overvolle koffer. Ik combineer een zwarte, strakke broek met een beige blouse en simpele hakken, voordat ik het borsteltje met mascara langs mijn wimpers haal en een zachte, rode kleur lipstift op mijn lippen verspreid.

Ik kijk nog een laatste keer in de spiegel en bind mijn haren in een hoge staart. CFO van papa's werk, geen fouten maken Amelie.

Ik leg mijn hand op de deurklink, zucht diep en loop dan zo zacht mogelijk mijn slaapkamer uit, hopend dat Dean Smith al weg is. 

Als ik langs zijn kamer loop, zie ik Olivier zijn bed verschonen en haal ik opgelucht adem, hij moet al vertrokken zijn. De oude man -de enige in dit huis die me met respect behandelt- ziet me en zwaait terwijl hij me met een brede glimlach aankijkt. 
'Veel succes bij je gesprek, Amelie.' Zegt hij en ik vraag me af hoe hij ervan afweet. 
'Dankjewel Olivier!' Ik leg mijn hand op mijn tasje en kijk hoe hij het opgevouwen beddengoed op een kar hijst. 

Olivier grijpt naar zijn rug als hij de dekens laat vallen en ik loop bezorgd naar hem toe.
'Olivier!' Roep ik, en hou zijn hand vast wanneer hij zich op het bed laat zakken. 
'Het is niks, geen zorgen.' Mompelt hij en veegt zijn grijze haar uit zijn gezicht. 

'Waar is Lilith? Normaal doet zij dit soort dingen, toch?' 
Olivier draait zich naar me toe en haalt zijn wenkbrauwen op. 'Geen idee, ze was er deze ochtend niet.' 

Ik vervloek Lilith en help Olivier met de dekens en het bed. Gisteravond had ze het lef om in mijn leven te gaan snuffelen en nu laat ze ook nog eens een oude man al het zware werk alleen doen. 
Ik rij de kar met het beddengoed in de opbergkast en zeg gedag tegen Olivier voordat ik de trap af ren. 
Ik heb om negen uur het gesprek met de CFO en het is al acht uur. Ik moet nog ontbijten en de taxi naar het bedrijf nemen. Ik weet niet of ik het ga halen. 

Gelukkig staat er al een ontbijtje in de eetkamer en zit mijn oma aan een van de stoelen. 
'Eindelijk.' Zegt ze met een zucht en legt het boek dat ze aan het lezen was neer. 
'Ik vroeg me af of je nog zou komen.' 
Ik trek de stoffen stoel naar achteren en laat me zo elegant mogelijk erop neerzakken, hopend dat ze mijn gehaaste houding niet opmerkt. 
'Ik heb Olivier geholpen met het beddengoed, Lilith was er deze ochtend niet en hij had last van zijn rug.' 

Ik pak mijn mes en vork op en snij de toast in kleine stukjes. Wanneer ik mijn eerste hap wil nemen, stop ik verbaast als ik hoor wat mijn oma zegt. 
'Dat klopt, Lilith komt ook niet meer terug, ik heb haar ontslagen.'
Ik leg mijn vork neer en kijk haar verrast aan. 
'Waarom heb je haar ontslagen?' 

Ik kan de kleine glimlach die om mijn lippen speelt niet verbergen, Lilith verdient het na gisteren. 
'Ze liet me het opgenomen gesprek tussen jullie horen van gisteravond.' 
Ik bevries en sla mijn ogen neer. 
'Over dat-' 

Mijn grootmoeder laat me niet uitpraten en neemt een hap van haar gebakken ei. 
'Ik mag dan niet altijd blij zijn met je tussenjaar, maar niemand mag zo over je praten behalve ik.' 
Ik laat mijn schouders hangen en denk aan de woorden die Lilith tegen me zei. Ik had gedaan alsof het me niets had uitgemaakt, maar haar woorden hadden me wel degelijk geraakt. 

'Het spijt me dat ik je-'

'-"rijke troela" noemde? Het is je vergeven.' 
Ze snijdt een stuk af van haar omelet en houdt het voor haar gezicht. 
'Ik weet dat ik niet de beste oma ben, Amelie. En daar wil ik me voor verontschuldigen. Ik wil alleen dat je succes gaat boeken en niet blijft hangen in het verleden.' 

Ik slik en heb spijt dat ik mijn ontbijt zo snel naar binnen heb gewerkt. Ik voel me misselijk. 
'Dus wat wil je dat ik doe? Het allemaal vergeten?' 
Amy's zielloze ogen kijken me aan als ik mijn ogen sluit en ik veeg mijn klamme handen af aan mijn broek. 
'Ja,' Zegt mijn grootmoeder, 'Ja, het lijkt me het beste als je het allemaal vergeet.' 

Ik sta met een ruk op van mijn stoel en het kan me niets schelen als mijn oma me nu nog een grotere schande vind. 
'Ik kan het niet vergeten, Eleanor.' 
Mijn oma haalt een van haar zorgvuldig geplukte wenkbrauwen omhoog en neemt een slok van haar wijn.
Wijn om acht uur in de ochtend, ik, de mislukkeling?

'Het hoort bij het leven, Amelie.' Ze negeert het feit dat ik haar bij haar voornaam heb genoemd en neemt rustig een hap van haar ontbijt. 
Ik laat een bittere lach horen en gooi mijn handen in de lucht. 'Natuurlijk, het hoort bij het leven.' 
Mijn mondhoeken trillen en ik laat me weer op mijn stoel zakken.
'Ontvoerd worden en als losgeld gebruikt worden hoort bij het leven. De enige overlevende zijn hoort bij het leven. Tieners, nee, vrienden voor je ogen zien sterven hóórt bij het leven.' 

'Ik ben klaar met eten.' 
Eleanor -ik weiger haar nog langer oma te noemen, iemand zoals haar is die titel niet waard- laat haar bestek kletterend vallen. 
'Je bent nog niet klaar, Amelie Williams. Zet je eroverheen!' Ze verheft haar stem en wijst naar de portretten van mijn familieleden in de eetkamer. 
'Dit hoort bij het leven, als je rijk wilt zijn komt dat met een prijs.' 

Ik ben witheet en wijs met mijn mes naar de vrouw die ik grootmoeder noem.
'Als ik je nog een keer "dit hoort bij het leven" hoor zeggen, zet ik hier nooit meer een stap binnen.' 

Eleanor lijkt eindelijk te beseffen dat ik het meen, pakt haar mes en vork weer op en gaat weer in diezelfde, deftige houding zitten. 
'Goed dan. Maar als je niet binnen zes maanden je leven weer op orde hebt, onterf ik je.' 

Ik laat mijn tanden zien en pak een van de scones van de tafel af. 
'Hou je geld maar, ik hoef het niet.' 
Ik schuif de stoel achteruit en storm de kamer uit. 
'En zeg tegen Olivier dat hij mijn koffer naar het bedrijf moet sturen!' 

A/N
Hoofdstuk drie alweer, laat me weten wat je ervan vind :)
~Lena