POV Amelie

'Ik ga naar bed.' Zeg ik en leg mijn vork neer.
Mijn oma kijkt op van haar boek en werpt een blik op haar gouden horloge.
'Amelie, het is nog maar half tien en een kerstavond. Als je geen goede reden hebt om te vertrekken, zou ik haast denken dat je hier niet wilt zijn.'

In mijn hoofd rol ik met mijn ogen. Dean Smith mocht zo vertrekken en ik natuurlijk niet.
'Ik heb morgen een belangrijk gesprek met de CFO van papa's bedrijf.' Hij moet me rondleiden in het gebouw en staat bekend als iemand die geen fouten tolereert.

'Goed dan, als het moet.' Ik lach beleeft naar mijn oma en sta op van de bank.
'Maar voordat je gaat slapen, moet je nog even langs de kamer van Dean gaan en hem een paracetamol aanbieden, die arme jongen heeft ook nog niets gegeten.'

Ik haal mijn wenkbrauwen op en sla mijn armen over elkaar.
'Kan een van de bediendes dat niet doen?'
Mijn oma zet haar leesbril af en kijkt me met haar grijze ogen aan.
'Nee. De paracetamol kan je aan Lilith vragen.'

Aha, hij moet vrijgezel zijn. Dit is oma's kans om van haar enige mislukte kleinkind toch nog iets te maken. Die Dean Smith is vast een rijke man.
'Oké.' Ik pak het boek dat ik aan het lezen was en loop de chique woonkamer uit.
'Slaapwel.' Zeg ik als ik geen reactie krijg na mijn oké.
Geen antwoord.
Ze haat me echt.

Dus ga ik opzoek naar de vrouw die mij bediende en ik zie haar al snel in de kamer naast ons zitten. Ze trekt een duckface naar het schermpje op haar telefoon en ik vraag me af hoe ze een baan heeft gekregen bij mijn oma.
'Hai.' Mompel ik.

Ze draait zich verschrikt om en haar lippen worden een strakke lijn als ze me ziet.
Jaloezie. Ze denkt waarschijnlijk dat ze het een stuk beter had kunnen doen als ze in mijn plek zou staan, ik durf te wedden dat ik het favoriete gespreksonderwerp ben van mijn grootmoeder.

'Weet je toevallig waar de paracetamols liggen?' Ik friemel met de ijskoude steen aan mijn hanger en laat mijn blik over de vele rijkdommen in het huis glijden.
'Elke slaapkamer heeft een doosje liggen, als je een paar kastjes opentrekt vind je er vast een paar.'
Ik klem mijn kaken op elkaar en glimlach bitter. Ze zou er zo een paar uit haar broekzak kunnen vissen, dat weet ik omdat mijn grootmoeder vaak last heeft van kleine pijntjes.

Ik vraag me af wat Lilith zou doen als ze weet dat het voor de hunk van daarnet is. 'Thanks.'
Ik draai me om om de kamer uit te lopen, maar Lilith heeft andere plannen.
'Je zou blij moeten zijn dat je überhaupt nog het huis in komt.'

Ik bevries en draai me om.
'Wat zei je?'
Lilith heeft dezelfde, zelfingenomen grijns als tijdens het diner op haar gezicht zitten en slaat haar armen over elkaar.
'Ik zei dat je blij zou moeten zijn dat je überhaupt nog het huis in komt.'

'Wat weet jij daarvan?' Mijn stem klinkt ijskoud en ik stop met het friemelen aan mijn steen.
'Je grootmoeder is beter af zonder je.' Spuugt Lilith me toe. 'De enige reden dat ze je uitgenodigd heeft voor vanavond was omdat je ouders het haar vroegen. Ze veracht je.'

'Het lijkt me verstandig dat je niet zomaar aannames maakt alleen maar omdat een of ander rijke troela je een roddel heeft verteld.' Breng ik in en zet een stap naar haar toe.

'Rijke troela?' Lilith lacht en houdt haar telefoon omhoog. Op het scherm staat er een geluidsopname open en ze drukt grijnzend op pauze.

'Ik denk dat ze niet blij is om dat te horen.'
Ik voel het bloed in mijn gezicht wegtrekken en draai me van de bediende af.
'Laat het maar aan haar horen. Haar respect voor me is toch al weg.'

Na die woorden loop ik de kamer uit.

*

'Verdorie.' Mompel ik en trek nog een lade open. Nergens kan ik paracetamols vinden en ik heb de helft van de badkamer al gehad. Dit is de laatste la en als er daar niets inzit moet ik zonder excuus naar Dean, het is al ongemakkelijk genoeg dat mijn oma duidelijk voor matchmaker speelt.

Ik til een van de opgestapelde mandjes op en dan zie ik eindelijk het doosje met medicijnen. Opgelucht stop ik het in de zak van mijn hoodie, mijn oncomfortabele jurk had ik uitgetrokken toen ik in mijn slaapkamer kwam.

Ik trek mijn dikke sokken aan en sluip de gang op, het doosje in mijn handen geklemd.
Ik ben nog steeds geen fan van het donker, nergens is er een schakelaar om het ganglicht aan te doen of ik ben gewoon blind genoeg om het niet te zien.
Dus ik loop met mijn keel in mijn hart langs de manshoge ramen die uitkijken over het landgoed van mijn grootmoeder, de tuin is gehuld in een zachte gloed van het maanlicht en ik sta mezelf toe even te genieten van de weerspiegeling van de maan in de vijver. 

Ik heb eigenlijk geen idee in welke kamer Dean zit, maar gelukkig zijn er in deze vleugel maar vier vertrekken.
Uit de slaapkamer naast me schijnt er een klein lichtje onder de kier van de deur en ik weet dat Dean hier moet zijn.

Ik kijk om me heen en zie de donkere gangen. Ik slik en klop op de deur, die een paar tellen daarna opengaat.

Daar staat Dean Smith.
Zonder t-shirt.

Ik voel een blos van mijn nek naar mijn wangen omhoog kruipen en mijn ogen worden groot bij het zien van zijn getrainde spieren.
Sixpack. Biceps. Sterke onder- en bovenarmen. Oh. My. God.

'Amelie?'
Hij vouwt zijn armen over elkaar en de joggingbroek die op zijn heupen hangt zakt een beetje naar beneden. Ik verplaats mijn blik en knipper bij het zien van zijn gezicht.

Geen zonnebril.
Dean Smith.
Amy Smith.

Ik laat het doosje met paracetamols vallen en zet wankelend een stap achteruit.
'Wat.' Fluister ik.
Ik grijp naar de hanger om mijn nek. Nee. Alles wat ik het afgelopen jaar probeerde te vergeten komt omhoog en er vormt een brok in mijn keel.

Amy Smith.
Mijn ogen worden waterig, ik draai me van Dean af en sprint naar mijn kamer. Hij roept nog iets naar me, maar ik kan alleen maar aan mijn bebloede handen denken en haar spierwitte gezicht.
Ik sla mijn deur met een klap dicht en laat me op de vloer zakken.
De stortvloed van tranen stopt niet en ik trek snikkend mijn benen tegen mijn borst aan.

Ik weet niet wanneer ik eindelijk in slaap val en stop met huilen.
Die nacht droom ik van Amy Smith en haar prachtige lach. Amy Smith en haar moed. Amy Smith en haar edelstenen.
Amy Smith in een plas van haar eigen bloed, met een kogel in haar borst die voor mij bedoeld was.