POV Amelie

Werk, werk werk. Zelfs op kerst kunnen ze niets anders doen dan dat.
Daarom zit ik nu met mijn oma aan tafel, voor een vol bord met allerlei lekkernijen.

Zonder mijn ouders. 

Ik prik mijn vork in de balletjes gehakt en breng hem omhoog naar mijn mond om er langzaam een hap uit te nemen. 
Zelfs mijn oma is een geldfreak. Haar vaste kamerbediende staat met een fles wijn in de hoek van de kamer, haar ogen strak op een punt achter mij gericht en haar sierlijke zwarte haar opgebonden in een vlecht. 

'Dus...' 
Begin ik, maar weet geen goede onderwerpen en val stil. 

'Je hoeft niet over koetjes en kalfjes te beginnen, Amelie. Ik verdoe mijn tijd niet aan nutteloze gesprekjes.' 

Ze kijkt met onder de glazen van haar bril aan en neemt een slok van haar goedgevulde glas wijn.

'Amelie, lieverd. Tafelmanieren.' Meer hoeft ze niet te zeggen om me onzeker te laten voelen en ik haal mijn ellenbogen van de tafel af.

'Sorry.' Mompel ik. 

De bediende achter mijn oma houdt grijnzend haar hoofd omlaag en bijt op haar lip om niet in lachen uit te barsten. Bitch. 

'Lillith.' Mijn grootmoeder gebaart naar haar glas en de bediende stapt snel naar voren om haar rode wijn bij te vullen. 

Ze neemt meteen een slok en brengt een gelakte nagel naar haar kin. 'Hoe gaat het op school lieverd?' In dit onderwerp lijkt ze oprecht geïnteresseerd en ze maakt een vragend gebaar. 
'Nou?' 

Ik slik de brok in mijn keel weg en laat mijn ogen zakken. 
Nadat ik had aangekondigd dat ik een tussenjaar zou nemen, was het kleine beetje respect dat mijn oma voor me had in een recordtempo verdwenen. Ook al heb ik altijd de beste cijfers gehad van de klas, een jaar langer over school doen was onacceptabel.

'Ik ben pas een week op mijn nieuwe school.' Kondig ik aan, in de hoop dat ze dat genoeg vind. Als zij niet wilt praten over koetjes en kalfjes, praat ik niet met haar over school. 

'Mhmm, hoe gaat het met de cijfers?' 
Zoals verwacht is dat het eerste waar ze aan denkt en ik draai wat spaghetti aan mijn vork en neem een hap. 
'Ik heb nog geen examens gehad. Alleen een introductiedag en een paar lessen.' 
Ik ben midden in het jaar ingestapt op een van de beste privéscholen van het land. Dankzij mijn goede cijfers van het jaar ervoor vond het Eastwood College het geen probleem dat ik een halfjaar zou overslaan. 

'Wat een schande, de jeugd van tegenwoordig wordt veel te lief behandelt. In mijn tijd werkten we...' Ze gaat door over haar prestaties en hield een speech waarom je beter aan je toekomst kan denken dan "lummelen".
Ik weet vrij zeker dat ze daarmee mijn tussenjaar bedoelde. 

Ik nam een van de laatste happen van mijn spaghetti, toen een oudere man naar binnen liep en kort boog. 
'De gast is er, mevrouw Williams.' 
Hij opent de deur verder en de achterkant van een slonzig gekleed figuur verschijnt. De persoon draait zich snel om als hij merkt dat er mensen naar hem kijken en hij laat een scheve grijns zien. 

'Eleanor!' Roept de de man opgewekt. 
Zijn wenkbrauwen komen boven zijn zonnebril uit en hij loopt naar mijn grootmoeder toe met uitgestrekte armen. 
'Hoe gaat ie?' 

Zijn stem klinkt verschrikkelijk bekend.
'Dean, lieverd, zet die belachelijke bril af.' 
Dean. Waar heb ik die naam eerder gehoord?

'Ell, toe nou.' Zeurt de man en hij helpt mijn oma overeind. 
'Je bent een knappe man Dean, af dat ding.' Zegt mijn grootmoeder en ze omhelst hem, iets dat ze bij mij nog maar een paar keer heeft gedaan. 

Ze gaan allebei weer zitten en voor Dean wordt er snel een bord met spaghetti bijgezet. 
'Ik ben blij dat je nog kon komen lieverd, Amelie en ik waren net aan het praten over school.' 
Dean, die met zijn beide ellenbogen op tafel zit en in een grote hap zijn gehaktbal naar binnen schokt, lijkt mij eindelijk op te merken. 

Iets aan zijn houding veranderd; zijn schouders zakken omlaag en zijn mond zakt een klein beetje open. 
'God, wat onbeleefd van me.' Zegt hij met een lome grijs op zijn gezicht, maar ik kan zien dat zijn mondhoeken naar beneden bewegen. 

'Hallo Amelie, ik ben Dean Smith.' Hij legt zijn vork neer er haalt een hand door zijn warrige haar. Ik ken hem. Ik weet het zeker. 

'Fijn kerstfeest.' Mompelt hij er achteraan. 

'Het spijt me Ell, maar ik voel me niet zo lekker. Mag ik even naar het toilet?' 
Mijn oma laat een stralende glimlach zien en buigt voorover om hem op zijn schouder te kloppen. 
'Natuurlijk, jongen. Je kan altijd aan Olivier vragen of hij een kamer voor je gereed maakt, zodat je daar kan uitrusten.' 

Dean staat op en schuift zijn handen in zijn zakken. 
'Bedankt Ell, het spijt me dat ik al zo snel weg ben. Het was een drukke dag vandaag.' 
Hij werpt nog een laatste blik op mij voordat hij de kamer uit beent. 

Dean Smith. 
Vreemd. 

'Aardige jongen. Jammer dat hij zich niet lekker voelt, anders had ik je aan hem kunnen voorstellen.' Mijn oma verplaatst haar blik naar het vrijwel niet aangeraakte bord van Dean en zucht. 
'Het moet lastig zijn voor hem.' 

Ik ben nieuwsgierig, maar ken mijn grootmoeder goed genoeg dat ik niet moet gaan vissen om de waarheid.
Ik veeg een paar losse plukjes haar uit mijn gezicht en vouw mijn hand om de hanger van mijn ketting. 
'Hopelijk voelt hij zich snel beter.' Zegt ze zuchtend.

Ze wenkt naar de bediende achter haar en vraagt om het toetje. Een paar minuten later verschijnen er twee minuscule porties bosvruchten met chocolade en dressing, en terwijl we in stilte hapjes nemen van ons dessert, kan ik aan niets anders denken dan Dean. 

Waar ken ik hem van? 
En belangrijker nog, waarom was hij zo snel weg uit de kamer nadat hij mij zag?

A/N
Hey hey, een nieuw boek! Ik kan niet wachten om jullie voor te stellen aan Dean en Amelie en hun reis naar de liefde. Laat me weten wat jullie ervan vinden en veel plezier met lezen :)
x Lena