Ikadalawampu't Walong Kabanata: Unknown

I don't know what to do!

Ramdam ko ring sobrang lakas ng tibok ng puso ko!

Nang inabot sa akin ng kaibigan ang kaniyang phone, wala sa isip ko itong tinanggap. At huli ko nang napagtanto na kita pala sa mga daliri ko ang nararamdaman kong kaba.

"Pasensya na mga attorney. Pang remembrance ko lang," narinig kong bulong ni Nelsa.

Saglit na bumaba ang tingin ko kay Novales. Nahuli kong seryoso ang kaniyang mga mata. And based from where he's gazing, when his eyes lifted, a particle in my head immediately concluded where he's attention was. Na dahilan para dagdagan ang kabang bumabalot sa puso ko.

It's been so long since the last time I saw him. Many things have changed. Without excluding me, and the way how I perceived myself.

And to know that he looked my 'down there', made me become uncomfortable!

"Sige na, Vien," nalipat ang atensyon ko kay Nelsa.

Isang lalaki ang pagitan niya kay Novales. Medyo humahalo rin siya sa mga katabi nito.

Agad akong nabalisa sinabi niya.

Kanina ko pa binuhay ang camera ng phone niya. Ngunit hindi pa man nagkakalahati sa pag-angat, agad kong binaba dahil kita ko sa mga gilid nito ang panginginig ng mga daliri ko.

Napamura ako sa isip ko.

I needed my fingers to be obedient! And with so many chances, now that Novales is here in front of me, they have become this rebellious!

"T-teka lang," palusot ko.

Kinagat ko ang ibabang labi at nagkunwaring may kinakalikot ako sa phone. At habang ginagawa ko iyon, ramdam ko naman ang mga titig ng mga nasa harapan.

I did that for a few seconds.

When I gained my courage back, I then decided to lift the phone again.

Nakita ko agad sa screen ang pag-ayos nila habang tinututok ko ang camera sa kanila.

"One, two, three..." sabay pindot sa shutter.

I clicked two for that shot.

"Isa pa?" Sigaw ni Nelsa.

"A-ayos na." sagot ko.

Biglang lumihis ang tingin ko kay Novales. Nahuli niya ako kaya agad kong binawi ang tingin ko. Tuluyan namana ng paglapit sa akin ng kaibigan.

"Ikaw? Ayaw mong magpa-picture? Mga guwapo 'yan sila."

Nasa kalagitnaan pa rin ako ng pagdidiwang na natapos agad iyon. Pero sa huling pangungusap na binulong niya, parang nawasak agad iyon.

Umiling ako sabay subok na hilahin siya.

"Bumalik na tayo,"

"'Di pa kita masyadong napapakilala sa kanila."

"Ayos lang, Nelsa. Hindi na kailangan."

"Huh?" kumunot ang kaniyang noo.

Muli ko namang sinubukang abutin ang kaniyang palapulsuhan.

"Babalik na ako!" sabi ko nang hindi ko nagawang kunin ang kamay niya.

People inside this hall are noisily gossiping their own businesses and whereabouts. At dahil tapos na ang program, may nakita akong iilan na wala na sa kani-kanilang lamesa. Pero sa lahat ng mga taong nananatili pa rin dito, tanging mga mata ni Novales na nakatuon sa akin, ultimo kibot niya, nararamdaman ko!

Of course I am not scared of him! Neither do I have any feelings for him!

Because after my years of grieving from the trust I had before him, made me realize how pitiful it was back then. For what he did. And it resulted in why growing alone in our mansion allowed me to retrace and pin those awful acts I had to change. Which one of them is to detest the Argales family. To loathe Novales entirely.

At sa kasagsagan ng mga taong lumipas na iyon, dala-dala ko ang tapang na dahil doon. Para bang naka-siksik sa lahat ng ito sa gitna ng puso ko. Lahat ng nararamdaman ko laban sa kaniya.

Pero walang hiya yata itong pagkakataon. Dahil ngayong nasa iisang building lang kami ng lalaking kinamumuhian mo, felt like everything suddenly faded to thin air! Wishing to be forgotten!

Mabuti nalang, nakalabas ako sa dinggit na iyon.

Hinayaan ko si Nelsa sa grupo nina Novales.

Bago ko lisanin ang lamesa nila, narinig ko pa ang kaibigan na pinapakilala ako sa kanila. Kung wala lang si Novales doon, kanina pa ako umapila.

The course on my table was now served with alcoholic drinks. Iyon ang nadatnan ko pagkabalik. At ang tubig na tinabi ko kanina ay nawala.

Without thinking, I drank the shot glass, thinking it would ease the empty lump I felt inside my stomach. Nadama ko ang pagdaloy ng init nito sa lalamunan ko patungo roon. And even it's a bit odd to say, the tingling sensation made feel better.

Umupo ako sa upuan.

Wala na ang mga kasama ko kanina.

Saglit kong inayos ang buhok na nagkalat pala sa may parte ng dress na nakikitang ang kaunting balat ng dibdib ko. Nang makuntento ay saka ko lang naisip na lingunin ang kaibiga.

The party is done, I guess? Puwede na siguro akong umuwi.

Nakita ko siya sa malayo na nakikipag-usap pa rin sa grupo. Even Novales who's now near her is listening to whatever she is maybe saying. Ang kuryusidad sa isip ko ngayon ay gusto tuloy malaman ang mga sinasabi niya sa kanila.

Biglang bumaba ang tingin ko kay Novales. Ang huling beses naming pagkikita ay halos hindi ko na maalala. But somehow, from the days we spent our time together, I got familiar with how his body was built before. And even when he's being hugged by his black tuxedo now, from my distance, still, I knew his firm got bulkier or so.

Basta kita ko sa paraan ng paghawak niya sa isang shot glass ang bulto ng nasa loob ng sleeves na suot nito.

And I don't know why now that I am staring at him, the fragrance of curiosity is itching me to know where he was after the incident. Like how was he able to achieve such an achievement like this? Attorney rin siya? How was that even possible?

Hindi ko napansin na habang iniisipan ko si Novales ng ganoon, nasa akin na pala ang kaniyang atensyon. And hell I almost peed myself when I realized that he caught me looking that way!

Una siyang nag-iwas ng tingin.

Napansin niya sigurong bumalik na ako sa huwisyo.

That's it!

Kailangan ko nang umalis dito. Walang pagdadalawang-isip akong tumayo, hindi na hinintay ang kaibigang bumalik sa puwesto. Pero hindi pa tuluyang nakakalayo, narinig ko ang boses ni Nelsang tinatatawag ang pangalan ko.

'Di ko na alam papaano ko narinig ang boses niya sa gitna ng ingay.

"Huwag ka munang umalis! May gustong kumilala sa 'yo! Ako na 'tong nilalakad ka sa kanila, oh," she said that without effort then grabbed my wrist. Nadala ako ng hilahin niya.

My eyes then fell back to where Novales was seated. Nasa kausap nito ang atensyon.

Pinigilan ko si Nelsa sa pamimigat ng pagbubulong pero mukhang desidido yata siyang maipakilala ako. We really are not into this. Thought, a part of me wants to do it. But that was until I saw Novales. At malas pa dahil sa grupo pa niya kami napunta.

"May itsura rin ito." dagdag niya.

"Nakakahiya," bulong ko.

Nang marating namin ang lamesa nila, lahat ng atensyon, mabilis naming nakuha. Mabuti nalang nagawa kong huwag tumingin sa kung nasaan si Novales nakaupo. My eyes obidiently followed Nelsa's hand, pointing a bachelor guy she wants me to be with.

Nakangiti na sa akin ang lalaking gaya ni Novales, malinis din ang gupit ng buhok, may kaunting balbas sa ibaba ng labi at medyo singkit ang mga mata. His fair skin is evident as well despit the tanned scars on certain parts of his cheekbones.

"Hi," bati niya, sumunod ang mata ko nang napatayo ito.

Isang tao agad ang pumasok sa isip ko nang mapuna ang tangkad niya.

"Uh, h-hello," I said, unsure.

The guy instantly reached for my hand, which triggered everyone on the table to cheer.

Uminit agad ang gilid ng tainga ko sa hiya. I had to look around only to see everyone near us being curious.

Binawi ko agad ang kamay ko. Napatingin din agad kay Nelsa dahil alam kong pulang-pula marahil ako ngayon sa nangyari.

"Vien, siya ang sinasabi ko. Uhm Johnrey," humarap si Nelsa sa lalaki. Pagkatapos ay nilahad niya ako ng patalikod. "This si Jaivien Sullivan, the only princess of the Sullivans generation,"

"It's nice to finally meet you. Naririnig lang kita noong nasa law school kami. Mas maganda ka pala talaga sa personal."

Mas lalo akong nanliit sa sinabi niya.

"And I'm Johnrey Hernandez, by the way,"

Tumango ako.

Nelsa stepped a little further.

Wala sa sariling nahulog ang tingin ko kay Novales para tingnan sana ang reaksyon niya. Pero nagulat ako nang pagbaling ko, kaniyang mga mata ang aking nakita. Both his eyes were serious. Nakahilig ng bahagya ang katawan sa kanilang lamesa habang ang hinlalaki ay nilalaro ang ibabang labi. As if an expert was examining me for my reaction.

Binawi ko agad ang tingin ko.

"Uh, Johnrey-"

"John nalang for short," putol niya.

"Uhm, John..." sunod-sunod agad ang tango ko.

Nelsa, who I saw just a few steps away from me, gave me a thumbs up.

"S-sorry, I mean, actually, I'm about to go home." I said, and saw Nelsa's violent reaction after saying that.

"Really? You can seat here for a while. Saan ka pupunta?"

Umiling ako.

"Hindi na. Kailangan ko kasing umuwi ngayon."

Umayos siya sa pagkakatayo.

Lumihis naman ang tingin ko kay Nelsa kapansin-pansin ang bagsak niya na ngayong balikat.

"Bad luck, I guess. Balak ko sanang makipag kuwentuhan muna sa 'yo. But it seems like you have other things to do now." Si Johnrey.

"Pasensya na."

"I'll get to know you better soon."

I thought it would take me long to escape that. Nang magpaalam na ako kay Nelsa, pati na rin kay Johnrey, hindi na muling bumalik ang tingin ko kay Novales na ramdam kong hindi lumiban ang atensyon sa akin. Even when I said goodbye to everyone on the table, my eyes never flew back to him.

Hinatid ako ni Nelsa sa parking. Johnrey, who followed, came, too. Sakto namang papalabas na kami, nakita ko ang sasakyan naming papasok. Hindi ganoon kalawak ang parking kaya tumigil agad ito nang makita sigurong palapit na ako.

Sumunod naman ang dalawa.

"Akala ko pa naman magtatagal ka," si Nelsa nang nasa gilid na kami ng sasakyan.

Our dresses now clearly doesn't fit the environmental view outside the activity hall. Hindi pa naman gaanong nakakalayo ang oras sa alas dos at kita kong nasa taas pa rin ang araw.

I smiled and hugged her.

"Babawi nalang ako sa susunod," sabi ko pagkalayo ng ulo, na agad niyang pinigilan.

Hinanda ko agad ang pisngi dahil akala ko magbibeso kami.

"Pero si Attorney Argales talaga sana ang ipakikilala ko kanina. Pero nakakatakot. Hindi ko tinuloy." Bawat bulong niya sa mga salita ramdam ko ang kaniyang paghinga sa tainga.

Namilog ang mga mata ko.

Tinulak ko agad siya para makita ang kaniyang mukha. Na agad niyang tinawanan.

"Bakit?" natatawa. "Type mo rin? Pansin kong balik nang balik ang tingin mo sa kaniya kanina."

Pinandilatan ko agad siya.

I saw Johnrey glanced towards us. Hindi siya tuluyang lumapit. Mabuti nalang.

But I was about to drive back my attention to this woman in front of me, when Novales entered my frame. Palabas siya ng lugar. At ako lang yata ang nakapansin sa paglabas niya dahil parehong nakatalikod ang dalawa sa banda niya.

"Nelsa, please, stop doing this. Nakakahiya sa mga tao." balik ko ng tingin sa kaibigan. "Basta babawi nalang ako sa susunod."

'Di ko na alam papaano ko nalusutan ang kaibigan.

Pagpasok ko ng sasakyan, inutusan ko agad si Kuya Delno na umuwi na kami. And the talk I've had with Nelsa, I silently prayed that nothing came to our driver's ears. Kahit na ibinulong lang naman nang sinabi ng kaibigan ang pangalan ni Novales, parang may kung ano pa rin sa akin ang hindi mapakali.

Because right now, I wanted peace. I wanted freedom.

Sa mansyon, dumiretso agad ako sa aking kuwarto.

Hindi na rin ako nag-abalang magpatulong sa kasambahay namin sa suot ko.

Novales is here. He's now in Leyte. Hindi na ito guni-guni ngayon dahil harap-harapan ko siyang nakita.

My mind is blown. Hindi ko na pinansin kung saan ko binitawan ang mga gamit kong dala at agad napaupo sa kama gilid ng kama kahit suot pa ang dress. Hell, I'm really blown away.

Punong puno ang isip ko ng mga katanungan. Alam kong hindi na dapat ganito ang reaksyon ko pero nakakabigla parin na harap-harapan kong nakita si Novales ngayon.

Will they be attacking us again? No. He's an attorney now. Doing that will distroy his credibility. Pero madali lang namang bumayad ng tao ngayon para gumawa noon.

Dala na rin siguro ng pagod, nakatulugan ko ang pag-iisip. I just woke up with my room a bit dimmer. Hindi pa rin ako nakapagpapalit. Kaya pagbangon ko, iyon agad ang una kong ginawa, at saka bumaba para tingnan ang nangyayari sa dining.

Wala masyadong nangyari nang magsimula ang family dinner. Sina Ragnar, Adonnis, at ang kanilang mga magulang ay parehong nasa hapag ng gabing iyon. My brothers were there, too.

Dahil sa akin ang dinner na iyon, sa akin din ang mga kadalasang tanong nina Tito Aurelius.

"Anong plano mo ngayon, hija?"

Binaba ko ang kubyertos para tingnan si Tito sa likod ng antique table lamp na humaharang sa pagitan namin. The accents of its baroque themed stems made its way to heightened the intimacy of our dining. Especially because of its gilt bronze body.

Saglit lumihis ang tingin o kay Papa na nasa kabisera bago nakasagot.

"Sisimulan ko pong i-ayos ang livestock feeds na negosyo."

"That's good. Mabuti iyon ang uunahin mo."

"Medyo patapos na rin ang dam," si Tita Olivia naman. Lumingon ako sa kaniya na nasa tabi lang ng asawa. "Mas mapapadali ang pagpunta rito ng mga taga kabilangang bayan sa timog dahil mas mapapadali na ang pagbiyahe."

"Hindi po ako po rito itatayo muna iyon." sagot ko agad dahil iba ang nasa isip ko. Hulatan's populaton isn't enough to suffice the profit I'm aiming. Kahit na idagdag pa ang mga taga kabilang bayan. "Sa Tacloban ko po itatayo ang warehouse at ang trading center. Pero puwede po akong dumagdag ng maliit na stall para bigyan ng kaunting pangkabuhayan ang ilang mga taga rito."

Muling bumalik ang tingin ko kay Papa.

Walang may nakaka-alam pa kahit sino sa plano kong iyon. Marahil, unang pagkakataon ko yatang ipinaalam ko iyon sa kanila.

"What if you start small, hija? Para hindi ka mabigla?" si Tito Aurelius muli.

"Ayos lang naman po. May ideya na rin ako sa mga transaksyong gagawin at pagpoprosesos sa iilang dokumentong kinakailangan." sagot ko naman.

I saw Adonnis nodded. And kaniyang kapatid ay pareho kina Kuya na nag-aabang lang sasabihin.

Bukod sa mga katanungan nila, inaabangan ko rin si Papa na sabihin ang tungkol sa nakausap niya kanina matapos ng graduation forum. Pero patapos kami, wala yatang balak na balikan iyon ni Papa. At mabuti nalang dahil may ibang bagay rin na bumabagabag sa utak ko. And I don't wanna add another burden in my head.

The Costiniano stayed for a while after dinner. Nag-aya rin kasi si Papa na makipag-inuman sa kanila kaya pinaunlakan ng mga mas matanda iyon.

And apat na mga lalaki naman ay nagtayo lang ng sariling lamesang ekslusibo lang sa kanila.

While I, on the other hand, wanted to join the men.

Nasa kusina na ako noon nagmumuni-muni at maglalakad na sana papunta sa kanila nang maramdaman kong nagvibrate ang cellphone ko. Kinuha ko agad iyon, nagtataka, dahil wala naman akong inaasahang text ngayon.

It's from an unknown number.

Ramdam ko ang biglang paglakas ng tibok ng puso, kahit hindi pa man nabubuksan ang mensahe nito. Saglit na nag-angat ako ng tingin sa lamesa nina Kuya. They're now starting their drink.

Pinindot ko ang numero para makita ang mensahe.

Unknown:

It's me.

Kumunot ang noo ko sa mensaheng nabasa.