Ikadalawampu't Dalawang Kabanata: Captured

Before Papa and I went out of Leyte that December, Emir accepted my favor. Mabuti nalang hindi na siya nagtanong nang subukin ko iyon. And it seems like Novales isn't the type of guy who opens up his grudges to his family. Kaya hindi yata alam ni Emir ang nangyari sa aming dalawa.

Agad lang akong umalis dahil naramdaman ko ang pagkakailang nito sa mga patagong tukso ng kaniyang mga kasama.

The necklace was inside a thinly folded paper, covered by another.

Nakita ko pa sa mga mata ni Emir nang pagtataka nang tingnan niya ang binigay kong papel. I crumpled purposely the outer layer to make it look farther from how it actually does inside.

Para na rin iyon hindi gaanong isipin ni Novales na binabayaran ko siya. It's my present for him.

After Kuya Lorencio's birthday, we still stayed until Christmas. Ang pamatay oras ko lang siguro sa bagot habang hindi pa kami umuuwi ay ang pakikipag-usap ko online sa dalawa kong kaibigan. But there would be times where I daydream Novales and his whereabouts. Kahit anong subok ko sa sariling alisin siya, I think I was too drowned about him na paulit ulit siyang bumibisita sa sariling utak.

Ilang araw pa lang naman no'ng huli naming tagpo kaya siguro lilipas din ito.

Sa loob lang din kasi ako ng kuwarto kaya tanggap kong hindi mawawala ang ganoong tagpo. Almost all the time. Bukod kasi sa ito ang unang pagkakataong lumuwas ako, wala rin gaanong kaedad ko rito. Tita Olivia's sons don't really hang on here according, to my Papa's Mama. At sina Kuya naman, umuuwi lang tuwing gusto nila. Pero ngayon, dahil siguro alam nilang narito kami, sa kanilang kuwarto sila rito tumutuloy. And it was also for Kuya's birthday.

"Wala ba kayong gagawin mamaya?" tanong ko sa dalaw akong kaibigan noong nakauwi na ako, isang araw matapos ang pasko.

We're on a conference call. Nakahiga ako sa kama sa loob ng sariling kuwarto. Ang mga mata ay nakatingin sa vanity kung saan doon ko muna nilagay pansamantala ang mga pasalubong ko.

I was the one who initiated the call. Naisip ko na rin ito habang nasa eroplano pa.

Narinig kong unang sumagot si Daphne.

"Ako wala. Bakit?"

"Wala rin akong gagawin mamaya." Jaya answered.

Hindi pa nila alam na may ibibigay ako. I decided to do a surprise, na naisipan ko lang sa mga sandaling iyon. Pumayag din naman silang magkita kami mamayang hapon sa plaza. Excited agad ako lalo pa noong nasa sasakyan na hanggang noong isarado ko ang pinto, tuluyan nang nakababa. Hindi pa rin napapawi ang tuwa.

"Magt-text na lang po ako sa inyo mamaya. Alam na rin 'yon ni Papa kaya hindi ka niya kakailanganin ngayong hapon." Paalam ko sa driver, pinapaalis na ito.

While I was saying that, I could already hear the court's noises.

Alam ko agad na may mga naglalaro roon.

It's become usual I guess that boys in this municipality would play basketball in the plaza at times like this. The afternoon sun is already at the west, almost ready to be covered behind the tall mountains. Kaya ang malaking puno ang unang para may lilim silang masisilungan. Idagdag pa ang stage na katabi ng malaking puno.

Hindi ko binigay ang atensyon sa mga naglalaro.

My peripherals could see the people cheering.

But as I made myself to the other side of the road, in front of the Hulatan Public Library, a set of eyes washed away my comfort.

Mabilis na inatake ang puso ko. Ang unang yumakap sa puso ko ay kailangan kong takpan ang nararamdaman.

So I raised my phone to busy myself. Nagtipa agad ako ng mensahe sa mga kaibigan. I just told them where I am. At kahit na mainit ang kinatatayuan ko,nagtiis ako. The message was delivered immediately. Nakaharap ako sa kalsada sa may rural health unit.

"Bilhan mo rin ako ng icewater," narinig ko ang boses ni Novales, palapit. Kinakausap niya marahil ang kaniyang isa pang lalaking kasama.

Hindi ko binaba ang cellphone.

Luckily, Jaya was the first one who replied.

My neck automatically crouched to see her message. At kahit medyo naging balisa, binasa ko ang mensahe niya. She said she's already on her way.

I stayed and pretended I was still texting my friends. Kahit na wala naman talaga. Para lang iyon kunwari may pinagkakaabalahan ako. Iisipin niyang hindi ko siya nakita.

Great idea!

"Sige. Bigay mo nalang piso mo kay Jerry. 'Bawas ko nalang dito sa bente 'yong sa 'yo," narinig ko namang sagot ng kaniyang kausap.

My fingers continued what they were doing.

Nang maramdaman kong lumayo na ang lalaking kasama ni Novales, papunta sa nasa tapat lang ding tindahan, nag-angat ako ng tingin para makita ang likod ni Novales. Pero iyon ang inaakala ko. My eyes widened noticeably when he saw me looking at his direction.

Nasa bukana pa rin pala siya! At ang kaniyang mga mata ay nasa mga dala ko naka-direkta.

Right away, he tore his gaze off the paper bags.

Parang tinamaan ng kidlat ang aking katawan tingnan niya ako.

Awkwardness rapidly devoured senses.

"May hinihintay ka?" Siya ang unang nagtanong.

Nangapa agad ang utak ko ng sasabihin.

"O-oo. Heto, ibibigay ko lang 'tong dala ko," inangat ko ang paper bags para itukoy iyon.

Tumango siya at sandaling bumalik ang tingin sa pinapakita.

"Nandiyan din ba si Adonnis?" My voice still sounded ill.

Novales shook his head. "Wala,"

Our eyes suddenly got pushed to observe each other. Or maybe it was only me since I feel like I missed him that much. I just allowed myself to be mesmerized by his presence.

At dahil hindi pa gaanong nakakatago sa likod ng malayong bukirin ang araw, half of his face is being kissed by the golden sun, expressing his many facial features more

Siyempre, pansin ko rin kung ano ang sinasabi ng mga mata niya. Parang may nagpapakitang puot dahil lalo tuwing bumabalik ang kaniyang tingin sa dala ko. At talagang pinapakita niya sa akin ang bawat pagtagpo ng kaiyang dalawang kilay sa gitna, na parang tinatawag sinisigaw niya sa pamamagitan doon ang nararamdaman niya.

Is he mad because I am this materialistic to my friends? Or does he remember the necklace I gave him.

Magtatanong na rin sana ako tungkol sa kuwintas pero agad nagpaalam agad siyang babalik na sa court ng plaza. Tumango ako at hinayaan siyang tumalikod para makabalik.

And I thought it would be our last time to see each other. Oo, sa paaralan, tuwing may regular classes, nagkakaroon kami ng mga pagkakataon magkita. Malayo nga lang sa isa't isa. He hadn't greeted me when my birthday came, which I wasn't expecting of course.

Pero tatlong araw ang lumpis matapos ang completion day ng mga Grade Ten Junior High students, nakatanggap ako ng pag-aaya mula kay Adonnis.

"Magsi-celebrate lang ng completion day." paliwanag niya.

Bumisita siya sa mansyon ng araw na iyon.

Sa couch ko siya natagpuang abala sa kaniyang cellphone. Pero pinutol niya agad ang atensyon doon nang marinig akong pababa.

The first thing that waved inside my thoughts were his family. Siguro dahil inisip ko agad na ganoon ang mga kamag-anak tuwing may isa sa mga pamilyang nakakapagtapos o sa ganoong uring okasyon.

And in accordance with my brother's since I'm here the one who hasn't been to such.

But that could rapidly vanish the moment my feet stepped behind their gates. And like how I would usually do, all prepared, my backpack behind me, I saw Adonnis and Novales preparing their packed things in front of the mansion.

Unang nakapansin sa pagdating ko si Adonnis kaya tinuro niya ako para mapalingon din sa akin si Novales. At ang ilang na bumuhos agad sa puso ko ay naghari.

Nasa likod nila noon si Tita Olivia nakikita kong tumutulong sa paglalakagay ng mga packed food sa likod ng sasakyang. But unlike the three of us, she's in her bestida, all home comforted, without any hint of beach celebration.

"Halika na rito, hija. Balak sana ni Adonnis na sunduin ka nalang sa mansyon ninyo."

Parang wala ako sa sariling humahakbang palapit sa kanila.

Agad na nag-iwas ng tingin si Novales sa akin para ipagpatuloy ang ginagawa. At ang mgamata ko ay nanatili sa kaniya, hindi pa rin tanggap na narito siya makakasama sa outing na gagawin nila. Marahil sa loob ng sasakyan ko na nalaman na ang buong barkada nila ang muling may pasimuno ng plano nito.

"Ako na ang nag-aya sa 'yong sumama bago pa may isa diyang magpumilit na naman," parinig ni Adonnis sa amin.

Dalawa lang kami ni Novales sa likod ng sasakyan.

He's tall so he had to open his legs wider. Kaya kahit na hindi ako tumitingin sa kaniya, nakikita ko ang kaniyang mabalahibong binti.

Pareho kaming hindi umimik ni Novales sa sinabi ni Adon.

Gusto ko sanang balingan siya pero nahihiya ako. Ayaw ko ring punahin si Adonnis dahil parang nalunok ko rin ang dila ko. Kaya imbes na bigyan ng kahit anong pag-angal, hinayaan ko nalang ang sariling gapusin ang dalawang kamay sa pamamagitan ng pagdidiin nito sa gitna ng dalawang binti.

Para na rin hindi maantala si Novales.

Maiwasan ding masagi ang kaniyang binti.

Both of them were the one who continued talking. Napag-usapan din ng dalawa kung bakit hindi makakasama si Jane kaya ang si Joann, ang kasintahan ni Ritchard, ang makakasama kong babae. At siya nga lang ang nag-iisang naroon.

"Hindi pa rin kayo nagkaka-ayos ni Liza?" Joann asked Noval.

Lahat kami ay naka silong sa cottage ng Daguitan Surf Camp, na nalaman ko lang ang pangalan kanina. The minimal changes of the resort were emphatic, including the new wood-carved sign of the resort's name beside the reception hut earlier.

"Hindi na sila magkakaayos niyan. Hayaan mo na, Jo," Ritchard, behind Joann, stretched its neck to look at Novales. Nakatingin ako na ako sa kaniya. Mapagbiro ang mga mata nito. "'Wag mo nang pakealaman si baby Novales natin,"

Everyone cheered after hearing that.

Hindi ko alam kung gagaya ba ako. I am just sitting quietly at the bamboo bench attached to the cottage. Nang magsunod-sunod na ang tuksuhan, gumalaw ang mata ko kay Novales. His smile wasn't the proud one. Kalahati lang ang nakaangat at halata kung gaano siya hindi ka kumportable sa sinasabi nila.

And somehow, their jokes were also for me...

"Stay strong 'yan sila ng bagong baby niya!" I heard Joshua laugh.

Medyo nagtagal ang mata ko sa kaniyang labi kaya hindi ko agad napansin na nasa akin na pala ang kaniyang tingin. At parang natauhan ako nang biglang may sumigaw na isa sa mga kaibigan niya.

"Magtititigan pa, oh!"

Then another burst of teasing came. Biglang uminit ang magkabilang pisngi ko. At paniguradong kita nila kung paano nagbago ang kulay ng mukha ko. My face is pale. And the sudden flush of heat surely made my color blush.

"Tumigil nga kayo!" Agad kong narinig na saway ni Novales.

Hindi na ako nakatingin sa kaniya dahil binaba ko agad ang atensyon sa mga nasa ibabaw ng lamesa.

They continued laughing. As if whatever their thinking inside their heads still is on between their bets and me.

Ako ang mas nahihiya rito para kay Noval.

Months passed already. He still kept everything a secret that's why none of his friends knows. Hindi ko na rin sigurado kung si Adonnis ba ay may alam na sa nangyari sa amin ni Novales nitong Disyembre. But from what he told me earlier, it seems like he still has no idea what's going on around us.

Maybe Novales is truly genuine with his words.

Buong bonding nilang iyon ay hindi yata nawala ang tukshan sa pagitan namin. Even my cousin enjoys it now. Pinagtabi pa kaming dalawa ni Novales noong sumapit ang tanghalian.

"Bigyan mo na ng plato, Noval! Ano ba 'yan!" Patuksong sigaw ni Ritchard.

I saw Novales's hesitant arms handing me over his plate.

Umangat ang tingin ko sa kaniya at tumango bago ko kinuha ang hawak niya. His neck crouched so his eyes would meet mine.

This is to save us from the teasing.

The sides of my lips rose a fraction and mouthed thank you before proceeding to put my plate with food.

At ang buong atensyon yata ng lahat ay nasa aming dalawa magdamag. Every move, to whatever words, they'd surely put and make an eccentric interpretation. Kaya ang ending, kaming dalawa ang naging hot seat ng grupo.

Nakakaluwag lang siguro kami pareho tuwing magbababad na silang lahat sa tubig. At ang pagkakataong iyon lang din ako mas nakakapag-isip. Because I'd rather stay myself in the comfortable cottage than to enjoy it, if it's really gonna be called 'enjoy', dipping in the salt water. After all, my eyes were already mesmerized by the beauty of the semi-darkened sand, probably because of the draughtful sun, surrounding the whole resort.

Hindi pa iyon ganoon kaganda. Pero sa mga nakikita kong mga unti-unting pagbabago, when time probably comes, this place would look different from this.

"Nasa Tacloban na ngayon ang Kuya mo," lumingon sa akin si Papa mula sa kaniyang mahabang pagtanaw sa labas ng terasa. "Para sa Daguitan Dam na proyekto. Ilang taon pa yata masisimulan bago matapos ang pag-inspeksyon sa lugar. May aayusin din siya rito."

Tumango ako kahit wala naman akong interes dito.

"Sa susunod pa 'yon bibisita. Titingnan niya rin ang mga kabayo niya." dagdag ni Papa.

"Titingin nalang din po ako sa mga alaga niya," sabi ko, inangat ang tingin sa kaniya. My eyes directed to where his light mustache was growing.

They moved when his lips pursed to show a slight pout.

Kasunod noon ay ang kaniyang pagtango.

This is what they really are busy with. Papa showed me some detailed instructions but my mind only failed to catch everything up because of a memory. At ilang araw did matapos ang inilathala ni Papa ang mga gagawin niya, bigla akong nagkaroon ng masamang kutob nang makita kong may isang missed call mula kay Novales.

It's been... I don't know... many, many months already since his name popped inside my phone's notifications.

Umupo ako sa kama para mag-isip ng maaring dahilan ng pagtawag niya. Dahil din naunahan ng kaba, hindi ko magawang magpadala ng mensahe para sa kaniya. Kahit isang simpleng hello, wala.

Ilang sandali pa sisuro akong nag-isip nang umilaw ang screen ng phone. Una ko agad na nakita ay ang pangalan niya bago ito nasundan ng tunog. I stared at it until the screen turned off. Ngunti agad itong nabuhay para sa panibagong tawag.

"N-Noval..." I said, the nervousness evident in my voice.

Wala pa naman siyang sinasabi pero may nararamdaman akong kaba.

His background isn't usually when we do our nightly calls.

Sabagay, klaro na sa pagitan naming dalawa ang lahat. May dahilan ang pagtawag niya at hindi iyong wala-wala lang, na ginagawa namin noon.

"Ano 'tong binigay mo kay Emir?" his voice is calm, yet, like the storms, I know behind that is deadly.

Bigla nawala ang tunok sa puso ko nang marinig ko ang tanong niya. I was expecting a different question. Kaya halata ang paggaan ng boses ko nang magsalita.

"Nabasa mo na ba ang sinulat ko sa papel?" If we're in a fairy tale, my eyes would twinkle after saying that.

Isang malalim na hinga ang natanggap ko.

Hindi naman nito nabago ang gaang nararamdaman ko.

"'Di ko tinanggap 'to sa 'yo noon. Ano ba tingin mo sa 'kin?" Puno ng diin ang tono niya.

"H-ha? Hindi mo pa ba nababasa ang sulat ko?"

"Itatapon ko 'to." sabi niya at hindi ako binigyan ng pagkakataong makapagsalita. Mabilis niyang pinutol ang linya.

That's where his words struck me. Back to reality. To my living.

Ako naman ngayon ang nag-dial ng numero niya. Pero hindi pa man nakakatatlong ring, pinatay niya agad ang tawag. I think I dialed another twice or thrice until I decided to text him that night.

Ako:

Huwag mong itapon please. Just read the paper. I told you everything there.

Nang ma-deliver iyon, pinagpahinga ko ang dalawang kamay sa ibabaw sariling mga hita. Nasa gilid ko ang cellphone at nag-iisip pa rin ako nabasa niya. Pero hindi magiging ganoon ang reaksyon niya kung sakaling nabasa niya man ang sulat kong binigay para roon.

I grabbed again my phone and clicked his name till I was able to formulate new sentences.

Ako:

Magkita na lang tayo dahil kailangan nating mag-usap. Please. I know my words weren't clear. Pero please. I'm begging. Mag-usap tayo. Bukas. Pupunta ako sa rancho at makakapuslit ako.

Kahit wala akong natanggap namensahe galing sa kaniya, sa determinasyong napukaw, nakayananan ko si Aling Juliang matakasan muli nang dumating kami sa Bonifacio.

Kahit papaano, nagkaroon na rin ako ng kaalaman tungkol sa barrio kaya hindi ako naligaw ang subukin kong punatahan mag-isa ang Daguitan. At habang naglalakad ako papunta roon, panay rin ang text ko kay Novales.

He did not reply to me giving without assurance he'd show up. But I guess my heels were beyond my care already. At sa kagustuhan na ring makita siya kaya wala na talaga akong pakealam.

Ako:

Nandito na ako.

Ako:

Hihintayin kita hanggang matapos trabaho mo.

The timing was good, though, without any hint.

Sabado kasi ngayon at alam kong kung may trabaho siya, bale, hanggang ala-una lang ako maghihintay sa kaniya.

Binaba ko ang phone at binaling ang sarili malawak na ilog. People must justify the lowkey beauty of this wilderness. Sa malayo ay may mga naghahalong buhangin at bato. Umuugong din doon ang malinaw na tubig.

Nagtagal ang pagkakabighani ko sa paligid habang nasa ibabaw ng bangin. Hindi pa nakaapak ng kanluranan ang araw. At ang tanging panangga ko lang sa init nito ay ang payong na kasama ko sa paglalakad dito.

Hanggang sa nakuha ang atensyon ko dahil sa isang ingay ng lumang motor na papalapit.

My heart brisked when Novales, whose eyes were already fixed towards me, met mine.

At paulit-ulit kong babalik-balikin kung gaano dumadagdag sa angas ng dating niya ang kaniyang mala-agilang mata, full of determination and rigour, at tila kaya ka nitong mandagit ng tao ng isang tinginan lang. Just like how he captured me. Presently.