Thank you for your patience and for reaching this part. This will be the last kabanata before wakas. Hopefully, you enjoyed it.

See you in Strings of an Unwanted Lips!

---

Ikaapatnapu't Limang Kabanata: Ring

"Nasaksihan ko ang paghihirap ni Violencia noong iwan siya ni Veril. Mag-isa. At kaming mga kasambahay lang ang kaniyang kasama."

Naikagat ko ang ibabang labi.

Her voice broke. And the way it broke made me feel the thunder that paved my mother's heart. Like a lonely child left in the rain.

"Wala ako sa posisyon para makialam sa kanila. At wala rin ako sa posisyon para ipaglaban si Violencia sa inyong Papa. Pero sinubukan naming gawan ng paraan para lang hindi ito makaramdam ng lungkot habang nasa puder ng mga Sullivan."

I remember from Aling Julia before that our mansion here in Leyte was a herald from my great, great grandparent's luxury. Hindi nga lang daw sigurado pero may naaalala akong ganoon. At hindi talaga madalas sila sa mansyon noon. Siguro noong nalaman na ni Papa ang tungkol dito. Or I guess maybe it's for Tita Zenaidda.

Her words stayed in my head.

Sayang nga lang hindi nadugtungan nang dumating si Novales. Pero base sa mga mata niya, alam kong may gusto pa itong idagdag.

"Hinahanap na kayo ni Papa, Ma," Novales hand immediately found my waist.

Binalutan agad ako ng hiya. Hindi ako sanay na ganito siya sa harap ng Mama niya. Sa mga magulang niya.

"Hay naku. Sige, tatapusin ko lang 'to. Hija, mauna na kayo." baling niya sa akin.

Inangat ko ang tingin kay Novales. Nasa akin ang tingin niya, halata sa paglumanay ng kaniyang mata ang pagtatanong siguro sa pinag-usapan namin.

I only thinned my lips for a smile. Hindi niya na kailangang malaman siguro. O baka alam niya na iyon kaya hindi ko na sasabihin. What matters now is I got an idea about the past.

"Sabihan mo nalang Bal si Papa mo na susunod ako. Matatapaos na rin ako rito." dagdag ni Tita no'ng lumabas na kami.

Nasa likod ako ni Novales at mabuti na lang hindi na siya nagtanong tungkol sa pinag-usapan namin ng Mama niya. Sa may front door kami dumaan. Kahit na may pinta na sa utak ko tungkol doon, hindi ko pa rin maitsura ang dulo.

Siguro dahil na rin sa kuwento ni Tita Zenaidda noon, kaya sila sinala sa pagkawala ni Mama dahil sa ginawa nila. Which I think is too reasonable. Hindi ko maintindihan bakit ganoon pa rin ang ang galit nila sa kanila.

O baka hindi nila maintindihan na ganoon ang nangyari.

Narating namin ang terasa. Nilingon ako ni Novales para yakapin muli ang baiwang ko. Doon ko lang din nakita sa kanan namin ang maliit na patio kung saan naroon ang dalawang mag-ama.

"How are you feeling, baby?" bulong nito sa buhok ko nang hilahin niya ako sa kaniya. I even felt him inhaling my hair! Tinulak ko nga ng bahagya.

Nakakahiya. Nahuli ko pang nakatingin sa amin ang kapatid at ang Papa niya nang gawin niya iyon.

"Novales, nakatingin sila sa atin, o," I said, thinking he'd release me.

Pero lumakad lang kami nang hindi natitibag ang distansya.

The lights on the patio were orange. Maganda sa mata lalo noong nakapasok na kami at tumatama na sa aming balat ang liwanag.

"Upo na kayo, hija, Bal." si Tito.

Ako tumango. Si Novales naman ay nagsalita.

"Nasa loob pa si Mama, Pa. Susunod na lang. Here," his fingers tapped the monoblock chair. Napatingin ako doon. Nasa kaliwa niya iyon. Between him and his father for me. "Tabi tayo."

Sumunod naman ako.

Kaunting pag-uusap lang ang aming ginawa. And I figured they all knew Tita Zenaidda's going to talk about the past. Dahil tinanong ako ni Tito tungkol doon, at noong una ay ikinabigla ko pa. Novales was there to save me, though. Kahit noong sumasagot ako at nagtatanong.

"Tauhan lang ako sa mga Sullivan. Sa kalupaan ninyo. Sa Bonifacio. Sinasama lang siya ni Aidda para ilibang."

"Father probably realized what he has done." sabi ko, nakatingin sa lamesang may tatlong baso at iilang handa galing sa dinner kanina. "Galit siya sa sarili pero hindi niya alam saan ibubuhos ang galit niya. And he probably think he must blame you."

It was only a wild vision. Dahil sa puntong ito, iyon ang nakikita kong tama. Pero nang i-angat ko ang tingin sa kaniya, hindi ko naisip na mapapabulaan agad iyon.

"Selos ang kumain sa isipan ni Veril. Ilang taon ang lumipas, noong namamalagi si Violencia sa mansyon ninyo, inakala ni Aidda na ayos na ang lahat. Na siguro, hahayaan na lang ni Veril na ganoon. Kahit na..." he trailed. Tumagal ang titigan namin. I leveled it pero binaling niya kay Novales kalaunan na ramdam kong nakikinig din. "'Di ko alam kung tama bang ako ang nag-k-wento nito sa 'yo."

"A-ayos lang po." alo ko.

Gusto ko rin sanang idagdag ang pagiging wala kong alam sa nakaraan ng pamilya pero hinayaan ko na.

One heavy exhale, he proceeded.

"Ilang taon naming nakasanayan iyon. At ilang taon din naming inisip na siguro, wala nang Sullivan ang babalik sa Leyte. Na wala nang Gaverillo na uuwi para kunin muli si Violencia–ang 'yong mama. Pero 'tang-ina mali pala kami." his lips curved. Hindi ko tanto pero ramdam ko sa paraan ng palabas ng kaniyang paloob na halakhak, may bahid ng pagsisi roon. "Mali pala kami dahil umuwi siyang ako ang kasama ni Violencia. Abala si Aidda kaya inakala ni Veril na inaagaw ko sa kaniya ang asawa niya. Malaki na no'n 'tong si Noval."

My core got striked by lightning and it almost made me jump. Agad parang lampara ang mata ko nang mamilog sa gulat. At may kamay agad na pumiga sa puso ko.

Everyone at the table silenced.

Ako lang yata ang napasinghap. Ako lang yata ang nagulat. At marahil, alam na nila ang kuwentong ito.

Which made me think of another point.

Naalala ko noong sinubukan ko muling kausapin si Novales. Noong bata pa kami. Sa kalsada ng Bonifacio. Kaya ba pinagbantaan si Noval ng kaibigan niya dahil Sullivan ako?

The silence embraced us more dearly. At habang humahaba ang litanya ng katahimikan, napapakurap-kurap ako nang maramdaman ang marahang pag-ipon ng luha sa likod ng mata.

"Pa," narinig ko si Novales.

Sunod-sunod ang pagtakbo ng mga sagot sa utak ko kaya medyo nawala ako sa sarili. Pero alam kong si Novales ang nagsalita dahil naramdam ko ang paghawak niya sa kamay ko.

"Ayaw makinig ng kahit anong paliwanag ni Veril. Sinarado niya ang isipan. Pero naiintindihan ko iyon. Inintindi namin ni Aidda 'yon."

"Papa, let's not talk about this." Si Novales ulit.

"I'm sorry you had to go through that..."

Pumikit ako ng mariin matapos sabihin iyon. Humugot din ako ng malalim na hinga at hinayaang may bumagsak na luha sa aking mata.

It hurts me now that we have to push ourselves through the result of my father's anger. His unreasonable wrath. Pero hindi ko rin siya masisisi. Sa sinabi kanina ni Tita Zenaidda, may pinagdaanan din si Papa.

Novales decided to stop the topic. He asked his father to light up the mood. Sakto naman ang pagdating ng kaniyang Mama na may dalang bagong lutong chicharon na para siguro sa pulutan dito. I even felt her noticing my downcast. Tumitig siya sa akin ng ilang sandali bago siguro nakuha ang kaganapan.

The night continued.

My pacing out suddenly persisted too.

Hindi ko rin naman napansin iyon dahil yata sa paglalim ng mga iniisip. Sa nalaman kong iyon ngayon, bumubuo ang utak ko ng mga paliwanag para kay Papa. Nahahati rin ang utak ko dahil may parte rin sa akin na naiintindihan siya. At ang kalahati naman ay ang pagpapaintindi naman sa kaniya tungkol sa damdamin ko. Para kay Noval.

Kalaunan, nahalata ni Novales ang biglang lagay ko. Hanggang sa mag-aya na siyang ihatid ako sa condo ko downtown.

His parents wanted us to sleep in their home. But Novales insisted.

"A-ayos lang naman Novales," bulong ko, tinutukoy ang pagtulog na lang dito.

Ayaw ko rin namang maputol ang salo-salo nila dahil lang sa akin.

He looked at me with raised brows. Numipis ang kaniyang labi. "Baby, you won't be comfortable here. Hindi pa nalalagyan ang kuwarto ng aircon."

"I-I'm fine without it." saad ko agad, bahagyang nahiya dahil iyon ang iniisip niya.

"Uuwi kami ngayon Papa." he said with finality.

In the end, Novales won. Hindi na ko na rin ako namilit pa. Ganoon din ang mga magulang niya.

"Kakausapin ko po muna si Papa bukas ng umaga tungkol sa pagpunta ninyo." paalam ko noong hinatid kami ng tatlo sa Ford Territory ni Novales.

"Mas mabuti nga ang ganoon." si Tita Zenaidda. "Mag-iingat kayo. Bal, ingatan mo si Vien,"

Hindi ako halos makatulog buong gabi.

Alam ko sa sarili ko na sigurado ako rito. Totoo ang nararamdaman ko at handa ako sa magiging laban. Kahit pa pamilya ko. But would father's irremediable decision be broken? What if he'll pursue that man for me? What if instead of fixing the broken glass, it'll shatter to more smaller pieces?

Ang hirap ng ganito. Hindi mo alam ano ang dapat at ano ang hindi.

Nagulat ako nang gumalaw si Novales sa tabi ko. Yes, I did ask him to sleep with me. At... iyon din naman ang gusto niya. Agad ko siyang nilingon nang mas naramdaman ang lalong paggalaw niya.

"Sorry," bulong ko nang tuluyan na siyang nakita.

Nagkaroon muna ng katahimikan. Noong una, akala ko nakatulog siya. Pero kalaunan, narinig kong nagsalita siya. I faced him.

"Why are you still awake?" namamaos ang boses niya.

The weight of his arm immediately found my body. Naramdam ko rin ang pagdiin niya sa akin para hilahin sa kaniya.

"Wala lang. I'm thinking about tomorrow..."

"Hmm... are you worried?"

"Uh-huh," naikagat ko ang labi.

Muling nagkaroon ng katahimikan. Probably, he's waking his whole system up. I'm not sure.

Ilang sandali, gumaan ang kamay niya sa ibabaw ng tiyan ko. Kalaunan ay umuga ang kama at saka ko lang napagtanto na umupo siya nang makita ko ang malapad niyang likod.

I immediately regretted why I allowed him shirtless inwardly. He has no shirt so his back muscles are flashing. Nakikita ko dahil nasanay siguro ang mata ko sa dilim.

Then he did another stunt to let me see his body.

Inabot agad ng kamay ko ang desk.

His face then crinkled because of that.

"A-anong gagawin mo?"

"Shhh..."

Nalilito, muli kong nakagat ang labi. Nanatili rin akong nakatihaya, naghihintay sa anumang gagawin niya.

Tuluyan niya nang tinapon ang comforter na sagabal sa katawan niya. Nakaluhod na siya sa gilid ko. At ramdam ko ang ligaya sa loob ng dibdib ko.

Damn.

My eyes climbed down, devouring his ironclad body. Hindi ko maipagkakaila ang elektrisidad na yumakap sa katawan ko. At tumagos pa ito sa tuwang-tuwa ko ngayong puso.

"You should stop thinking about it," rinig ko ang panghahalina ng boses niya.

Tanging liwanag lang ng desk lamp ang nagsisilbi naming tanglaw. Hindi ko naman mapigilang pagnasain ang katawan niya lalo na dahil bawat hiwa ng muscles niya, pababa sa ibabaw ng pantalon nito, ay hinuhulma.

And fuck. Freckles of hairs are peeping from his navel spreading towards his pants.

Hindi ko napigilan ang mapalunok. Especially when I saw the raging member slowly growing underneath it.

Bago umakyat kanina, pinag-usapan namin ang gagawin. Payag naman siyang umuwi muna ako para makipag-usap kay Papa. Pero gusto niyang susunod siya, probably during lunch to have his talk with him.

"Stop thinking about it," he said, then crouched, his lips reaching me to plant me a kiss.

Damn you! I know you'll like this often, Argales!

Kinabukasan ay pinagluto ako ni Novales ng breakfast. Wala siya sa kama paggising ko. Bukas din ang pinto at naaamoy ko ang niluluto niya sa baba.

My head immediately got stricked for what's about to happen this day. Kaya imbes na gumalaw bumangon agad nang magising, nanatili muna ako sa pagkakahiga, takot sa magiging resulta mamaya.

The brittleness I once was yesterday now vanished. And it's weakening my brain. My body.

Bago tuluyang bumaba, dumiretsos muna ako sa banyo para maghanda sa gagawing pag-uwi ngayong umaga sa mansyon. The cold water flushing through my skin somehow releaved my energy. Kaya nagawa ko ng maayos ang paglalagay ng kaunting make-up sa mukha.

Kaunting ayos lang ang ginawa ko at nagsuot ng neutral style attire, cardigan at skinny jeans para sa araw. This will only be just a talk so I decided not to blow out.

Sa hagdan pa lang pababa ako, nakatingin na si Novales. I saw him preparing our meal.

Puting T-shirt ang suot niya at boxer shorts sa ilalim.

"It's ready," aniya. "Aalis ka agad?"

My lips curled a fraction to greet him. "Dito ako kakain. I heard you cooking from upstairs."

"Let's eat first."

"May trabaho ka, 'di ba?"

Dumiretso na ako sa lamesa. Nakita ko ang fried rice doon. Mayroon ding iilang ham at hotdog na binili niya noon para sa akin.

"I do. Gusto mo ihatid muna kita sa inyo?"

'No, no. I'm fine. Gusto ko lang malaman kung... ano ang gagawin mo pagkatapos dito."

"Mabilis lang ako sa opisina mamaya. I'll call you when I'm about to go."

Tuluyan na akong naka-upo. Pero hindi ko agad ginalaw ang plato. My eyes remained on his. Because I feel like there's something bugging him. Pinagmasdan ko siya saglit at ganoon din siya.

He's standing just over the table. Pareho ang kaniyang mga mata ay nasa akin din. Tila naninimbang.

I took a deep breath before I finally said something.

"Please tell me you're also worried."

Agad nagbago ang disposiyon ng kaniyang mga mata. From being pierced to... if I find the word correctly... afraid. Pero agad kong naisip na baka namalik mata lang ako dahil saglit ko lang iyon nakita. Mabilis itong bumalik sa pagiging matapang.

Unti-unti siyang umupo.

Naghihintay ako sa kaniyang salita kaya nanatili akong tahimik.

His eyes managed to get away from me. Ngayon, nasa lamesa na ang kaniyang tingin.

I took another inhale. "Novales, I know we've been circling this battle. I was confused yet I found some answers. Pero ngayon, kakausapin ko si Papa," I paused.

Nanatili ang tingin ko sa kaniyang mga mata.

They didn't move. They were as if perceiving my words. Kaya nagpatuloy ako.

"Sa desisyon ko kahapon, hindi ako sigurado kung may patutunguhan pa ang nagawa ko sa kanila. Sa pagsuwa ko. But I will do everything to make him burry down whatever he has for your family,"

This might be hard for the both of us, yet we can conquer this.

"Storm came to crush us. It tore us, yet, we know we can mend this battle."

Biglang naputol ang sinasabi ko nang umangat ang kanang kamay niya. Akala ko aabutin niya ang braso ko dahil nasa ibabaw iyon ng lamesa but when I saw where he's looking, my eyes widened to a full circle.

How could I forget to notice a white box lying on top at the center of this glass table.

Bigla akong kinabahana dahil sa kutob kung ano ang laman niyon. Maliit pero alam kong malaki ang magiging halaga nito sa akin.

"Do you still remember the necklace you gave me before?"

Bumalik ang mata ko sa kaniya.

His eyes were fixed on what's at the center.

Napaukap-kurap ako at sandaling nahulog ang tingin dahil sa napagtanto. Don't tell me...

"You were so eager to give it to me, Vien. Hindi ko 'yon balak tanggapin pero mabuti na lang iniwan mo sa kalsada." His eyes rose to see mine. Nakapukol ang mata ko sa kaniya pero alam kong nakuha niya na puting box. "I thank you for doing that. Ito ang dahilan bakit ako nagsikap. Everytime I feel down and defeated, I would pick this up from my pocket to remember you."

What the... don't tell me... you have the necklace...

May naramdaman akong yumakap sa puso ko. At ang isiping nasa kaniya pala ang kuwintas na nawala ko, may pumipiga sa aking puso.

Muling nahulog ang tingin ko sa kahon. Marahan niya na itong binubuksan at bawat segundong paggalaw ng kaniyang kamay, ang antisipasyon sa aking utak ay dumadagdaga sa kaba ko. And maybe it was our situation that my tears pooled when I saw a ring in between his index and thumb.

"W-wait," ang tanging nasabi ko dala ng pinaghalong emsyon.

Ang kamay na pumipiga sa puso ko ay mas dumiin pa nang makita ko ang hugis ng singsing na nasa daliri niya.

And my tears decided to be rush down.

"N-Noval! H-How... w-why," hindi ko na maiayos ang sasabihin.

Inalis ko ang tingin sa singsing para makita siya. Pero nag-uunahan na ang luha sa mga mata para makita ko pa siya ng maayos.

"I had this with me for a very long time. I've been wearing this while you were gone."

Sinubukan kong pawiin ang luha sa pamamagitan ng pagpikitpikit. Ngunit mas nadagdagan lang iyon.

I didn't know crying because of happiness could be possible.

"Noval..."

Sa pagkakataong iyon, hindi ko na napigilang mapahikbi.

I don't expect him to have the necklace. Nakalimutan ko na nga iyon! Because I remember I lost it somewhere when his ex girlfriend tried to fight me. Pero ngayon, heto at nakikita ko na ibinibigay niya sa akin! At alam ko sa loob ko na tatanggapin ko ito!

"H-hindi kita nakitang suot mo ito!" sabi ko.

"I stopped wearing them when I decided I wanna marry you." Tumayo siya. Pinahid ko na ang luha gamit ang mga kamay.

Novales stood just beside me. At noong iangat ko sa kaniyang mga mata ang tingin, kitang kita ko na ang tumatakbo sa utak niya.

"Novales...."

"Vien," sumunod ang mata ko nang pumatay ang aming ulo. He kneeled his one leg. "The pendant remained untouched. I love you. And I know you will marry me."

Panibagong luha ang bumuhos sa pisngi ko.

Pilit kong pinanood ang pag-abot ng palad niya sa kamay ko. At nang maramdaman ko ang init ng kamay niya, using my other hand, I wiped my tears to see him.

"Vien, will you marry me?"

"Yes, Noval! I will marry you!"

After I said that, I felt the metal slide into my ring finger.

"We will get through this, baby, I promise."