“Did you miss me?” mahina niyang tanong sa akin na parang kakagaling lang niya sa pag-iyak. Mabilis niya akong hinagkan at hinayaan ko siyang gawin iyon kahit alam ko sa aking sarili na ayokong dumapi ang kanyang labi sa aking labi.
Nagtaka ako sa aking sarili dahil hindi ko na naman maintindihan kung bakit parang naninibago ako kay Zandro. Alam ko namang ganun pa rin ang kanyang pakikitungo sa akin pero parang ako itong nagbago. Kung ito man ang naging bunga ng isang araw kong pakikisama kay Lancelot ay talagang mayroong posibilidad na mawawala ang nararamdaman ko kay Zandro.

“Kailan ka pa bumalik?” pag-uulit ko sa aking tanong matapos niya akong halikan.

“I withdraw with in my University and I enrolled myself in your University.”

Gusto ko siyang sampalin dahil sa katangahan niyang ginawa. Nababaliw na yata ang lalaking ito. Hindi ko maipaliwanag ang aking sarili kung galit ba ako sa kanya o masisiyahan ako dahil hindi na kami maghihiwalay pa ng eskwelahan.

“Tanga ka ba?!” pinilit kong huwag mag-taas ng boses pero hindi ko iyon nagawa dahil sa hindi ko makontrol ang akong sarili kapag nararamdaman ko ang ganitong klase ng emosyon.

“Why are you mad?”

Nagpatuloy ako sa paglalakad papunta sa pinto ng aming bahay at mabuti nalang ay hindi pa nakakarating si mom. Mayroon pa akong oras na makipag-usap sa lalaking ito. Yung epekto sa akin ng kanyang ginawa ay mas lalo niya lang akong pinagmukha na hindi ko kayang makipag-sabayan sa kanya. Kaya niyang gawin ang gusto niyang gawin dahil nga sa mayroon siyang pera hindi kagaya ko na naghihirap. Kahit medyo stable ang trabaho ni mom ay mas pinili niyang hindi ako tustusan sa aking pag-aaral. Ang pinoproblema ko pa ngayon ay kung saan ako kukuha ng panggastos sa pang-araw-araw kong gastusin sa kolehiyo. Mabuti nalang talaga ay state university ang aking napasukan at nakapasa ako sa kanilang entranc examination. Wala akon babayarin na tuition fees dahil sagot iyon lahat ng government sa aming lugar. Pero ang lalaking ito ay mas piniling mag-aral dito kaysa sa mamahaling university sa ibang lugar.

“Why are you mad at me?” maginoo pa rin niyang tanong sa akin na mas lalong nagpaparindi sa aking tenga.
Humarap ako sa kanya at tinaasan siya ng kilay. Gusto ko talaga siyang sampalin pero dahil sa maamo ang kanyang pagmumukha ay mas pinili ko nalang ikimkim ang aking nararamdaman.

“Anong kurso ang kinuha mo?”

“Still the same, Civil Engineering.”

“Curse you,” sabi ko sa kanyang at sabay inirapan. Agad niyang hinablot ang aking kamay upang humarap ako sa kanyang sa pangalawang beses.

“I-I don’t understand? Why are you mad at me?”

“Because you make me feel like I’m worthless. Like I can’t do the same thing like you did. I can’t follow you in the other town because I’m lack of finances. My mom hates me and my brother doesn’t know that I exist and all the people hates me. You know that my mom doesn’t want to continue investing for my college because of what I did? Now, you’re  here, for what? Trying to put in front of my face that you’re  a privilege kid and I am not?!”

He was stunned of what I said. He just couldn't process all of what he heard from me. I guess I’m a little too harsh to him because of my out of control anger? I know he will understand.

“W-What?!” his voice raised. That was the first time I heard him doing that. “How am I privileged kid?”

Seriously? After all I said to him, that’s the only word who caught him off guard?

“Look at our houses. There’s a big differences.”

Pareho kaming nilingon ang dalawa naming magkatabi na bahay. Kitang-kita naman na mas maganda ang desinyo ng kanyang bahay at halatang ang mga yari nito ay napakamahal.

“I can’t see the difference. We both have the same design. Yeah, although mine has a paint,” he said. “And I want you to know that I am not living in that house anymore.”

My two ears pierced with the words he just spitted.

“What do you mean?” tanong ko sa kanya at agad ma binaling ang buo kong paningin sa kanyang mukha.
Ngayon ko lang napansin na nakasuot pala siya ng soft brown knitted cardigan. Nang nailawan siya ng ilaw ng buwan ay mas lalo kong nasilayan ang maganda niyang mukha na nagpapaalala sa akin na kung bakit ko siya unang nagustuhan. Hayup na mukhang ‘yan. Bakit ba kase pinanganak ang lalaking ito ng mayroong biniyayaang mukha.

“What?”

“Don’t answer me with that. Akala ko ba ay dito ka mag-aaral pero bakit sinabi mo na hindi ka rito titira?”

“If I answer your question you will judge me again.”

Sa pagitan naming dalawa ay siya lamang ang kayang kontrolin ang galit habang ako ay bumubulusok na sa pagkainis. How can I judge him again, after so many minutes to process his statement, I get it after. Is he trying to say is he will moving to much classic and aristocratic mansion, please, not that.

Inirapan ko siya ng aking mga mata at agad humakbang papasok ng aking bahay nang pinigilan niya ako gamit ng kanyang pagtawag sa aking pangalan.

“Why you hated me just because of my wealth? You knew from the start about that.”

Yeah, he’s correct. Alam ko namang mayroon silang pera dahil nga magkatabi ang aming mga bahay. Hindi naman panget ang bahay namin pero sadyang malaki ang deperensya kumpara sa kanya. Hindi ko naman ikinahihiya iyon, ang akin lang ay bakit pakiramdam ko ay pinagmumukha niya sa akin ang kanyang pera. Talaga bang nasisiraan na ako ng ulo?

“You know what you’re weird —”
My eyes got diluted after I heard the word that totally offended my whole soul. How dare he is to said that. I can consider this as out first fight. A fight that I will never forget. Every first mean you will never forget it and I will never forget this night.

“I don’t want to talk to you.”

“Courtney— please—”

Hindi niya pa natapos ang kanyang sasabihin nang isinara ko na ang pinto ng aming bahay. Agad akong napasandal sa pader habang naririnig ko ang pagpapaandar ni Zandro ng kanyang puting mustang. Napaiyak ako bigla dahil sa nangyari. Ang lubos ko lang na inaasahan sa aming pag-aaway ay siya ang unang aalis dahil sa mga sinabi ko pero ako ang unang tumalikod sa kanya dahil lang sa isang salita.

Ang totoo bang dahilan kung bakit kami nag-away ay dahil sa kanyang estado sa buhay o baka dahil gusto ko lang na mag-away kami para magkaroon ng lamat ang kanyang pagmamahal sa akin para mayroon akong pagkakataon na makipag-ugnayan kay Lancelot. Hindi ko na maintindihan ang aking sarili. Nababaliw na yata ako.

***

Matapos akong maghapunan ay dumating na si mom galing sa kanyang trabaho. Inasahan kong hindi niya ako pansinin pero nagulat nalang ako nang bigla itong nagsalita. Nakaupo ito sa sofa habang ang ilaw lang sa lampara na nasa kanyang kaliwa ang nagbibigay sa kanya ng ilaw.

“I’m selling the house.”

“W-What—mom, you can’t  be serious.”

Tumalim ang kanyang mga mata habang inayos niya ang kanyang mga dinala na mga paperworks. Napalunok ako ng aking laway dahil sa kaba. Hindi ko na alam kung ano na ba ang mangyayari sa akin kapag wala na kaming bahay.

“I’m damn serious, Courtney. Kailan pa ako naging payaso?”

“B-But Mom, saan tayo titira.”

Ngumiti ito ng bahagya para ipamukha sa akin na mayroon siyang nalalaman na hindi ko nalalaman. “Let me rephrase that, saan ka ngayon titira.”

“W-What do you mean?”

“I’m selling this house to pay the debt of our family. As far as I remember it’s not our debt, it’s  your debt. Kung hindi ka nag-inarte ng paaralan hindi sana umutang ang dad mo para bayarin ang tuition mo na sinayang mo lang. Hindi ka nag-aral at mas pinili mong tapusin ang iyong secondaryang pag-aaral dito,” sunod-sunod niyang sambit. “ To answer your question, kung saan tayo titira which is not the proper question in my decision, I’m  going live in your brother’s  house. He bought me a two houses in one compound in the other town. I’m leaving this town tomorrow.”

Agad na tumulo ang luha ng aking mga mata habang naglakad ako papunta sa kanyang inuupuan. Nagmakaawa akong isama niya ako sa paglilipat niya dahil hindi ko alam kung saan ako titira.

“Problema mo na iyon,” sabi niya at tinulak ako dahilan para mapaupo ako sa sahig.

“Why you always hate me, mom? I am your only daughter.”

Tumayo ito sa kanyang inuupan habang nakikita niya akong lumuluha. Hindi ko nakikita sa kanyang mata ang awa na gusto kong makita.

“I am not your mother, Courtney. You and your brother has a different mother.”

Thank you for reading:)