A satisfying scent of the breeze at the side of the beach wrapped my skin. My class just ended an hour ago and most of the kids will going to the carnival or the newly open bowling center. To be honest, I wanted to go there but no one is willing to go with me. They hated me. I can't see any reason why they hated me. If not for Zandro, I would never go to that party next weekend.

It was 5:45 pm and I’m the only person inside our house. Uuwi ang mom ko bandang 9:30 ng gabi. Laging ganun ang routine ng buong araw ko. Ako lagi mag-isa sa bahay tuwing gabi at kung minsan lang kase umuuwi ang nakatatandang kapatid ko. Si kuya kase ay masyadong busy sa kanyang bagong trabaho. Matagal nang patay si dad. Five years na ang nakakaraan. Pagkatapos ng kanyang pagkawala ay medyo nagbago ang ihip ng hangin sa pamamahay na ito.

I’m aware that they know about my odd behavior. They know that I have a short temper and I have issues connecting with other people. I can easily get stressed out and get sad. To be honest, I don’t even know who I am. Sometimes, I’m  happy and then suddenly, I get sad and mad. I know that there’s something wrong with me. At first, I tried to hide it from my family but it was like a secret. Even though how much you tried to hide it, secrets tends to steam out of the box.

Napansin ko na walang tao ang bahay ni Zandro. Sa pagkakatanda ko ay si Zandro at ang kanyang ama lang ang nakatira sa kanilang bahay. Kung minsan ay pumupunta ang kanyang tiya upang tulungan sila sa kanilang gawaing bahay. Dahil medyo abala ang kanyang ama sa pagtatrabaho at sa gawaing bahay ay nakikita ko si Zandro na naglalaba at nagsisibak ng kahoy. Hindi ako sigurado kung natatandaan niya pa ako noong mga bata pa kami. Magkaklase kase kami simula elementary hanggang high school. Dahil medyo napapansin ng ibang tao ang angking kakayahan ni Zandro ay maraming atensyon ang kanyang nakukuha. Ano ba naman ang aking atensyon kumpara sa ibang tao.

Ang nakakapagtaka ko lang ay sa hinaba-haba ng panahon ay ngayon niya lang ako pinansin. Siguro ay nalaman na niya na lagi ko siyang pinapanood kapag nagsisibak siya ng kahoy. Patay ako kung ganun nga ang dahilan kung bakit niya ako pinapansin.

Agad akong kumuha ridged pasta at agad iyong pinakuluan sa mainit na tubig. Hindi naman masyadong malapit ang bahay ni Zandro sa bahay namin pero tanaw na tanaw ko mula sa bintana ng aming kusina ang bulwagan ng kanilang bahay. Sa pagkakataong ito ay nakasindi ang ilaw sa kanilang bulwagan at nakita ko si Zandro na nilapag ang kanyang bag sa ibabaw ng kanilang lamesa.

Wala pa sana akong balak na pagmasdan siya pero hindi ko mapigilan ang aking sarili na huwag siyang tignan. Umakyat siya sa ikalawang palapag kanilang bahay at pagkababa niya ay nagbago na ang kanyang kasuotan. Nakapambahay na ito. Itim na shorts at puting T-shirt. Agad itong umupo sa kanilang sofa at nanood ng palabas sa kanilang 75 inches na flat screen television.

Hindi pa rin nawawala sa aking isipan ang ginawa naming pag-uusap ni Zandro sa cafeteria ng school. I know it was a short conversation but I felt like it was my greatest and satisfying conversation I had in my entire existence.

Dahil abala ang aking buong ulirat kay Zandro ay nakalimutan ko na mayroon pa pala akong niluluto na pasta. Agad ko iyong inasikaso at nagkahanda ng sauce para sa pasta. Lasagna ang magiging hapunan namin ni mom. Dahil wala pang 9:00 ay paniguradong maabutan niya ang lasagna na gagawin ko.

Pagkatapos kong maluto ang lasagna ay agad akong kumuha ng kutsilyo at kinuha ang kalahati. Napatingin pa ako sa bintana ng bahay ni Zandro pero hindi ko na siya nakita. Sa aking palagay ay matutulog na siya. Ilang sandali lang ay nakarinig ako ng pagbusina ng sasakyan sa labas ng bahay. Hindi iyon ang tunog ng sasakyan ni mom. Dali-dali akong sumilip sa labas at nakita ko ang mga pamilyar na mga mukha sa school. Nakita ko ang pilyong pagmumukha ni Eric at ang mga kasamahan niyang babae. Kahit hindi ko maintindihan ang kanilang sinasabi ay malinaw na malinaw sa aking pandinig ang kanilang hagikgikan at tawanan.

Lumabas ng bahay si Zandro at agad niyang binati ang kanyang mga kaibigan. Mukhang mayroon silang pupuntahan ngayong gabi. Napatingin ako sa wall clock ng bahay at nasa 8:30 na ng gabi. Napaisip tuloy ako kung saan sila pupunta. Imposible namang sa bowling center o kaya sa carnival.

Nagtaka naman ako sa aking sarili kung bakit gusto kong malaman kung saan sila pupunta. Siguro ay masyado na akong obsessed kay Zandro. Huminga nalang ako ng malalim at agad na isinara ang kurtina ng aming bintana. Pinatong ko ang aking pinggan na mayroong laman na lasagna sa ibabaw ng lamesa. Agad kong binuksan ang T.V. at nanood ng palabas.

“Oh, hey, mom,” agad kong bati sa kanya nang marinig ko ang pagsara ng pinto ng bahay. “I made lasagna, you can heat it up if you want.”

Hindi ito kumibo at agad na pinatong ang kanyang mga gamit sa kitchen islet at umakyat sa itaas.  Ganito siya palagi. Hindi namamansin at laging mainit ang ulo sa akin. Hindi ko nga alam kung bakit naging ganito na ang pakikitungo niya sa akin. Siguro dahil iyon sa pagkawala ni dad.

***

“Hey, you’re the weird girl, right?” a random guy asked me while I’m  closing the door of my locker. “You know, I’m  kind of wondering if you’re interested in playing the villain in our school play. I know that you have the personality of being weird and odd behavior, but can you give it a shot?”

I tried not to reply with his question when he tried to steal the book I was holding but I immediately punch his face with full blast. Everyone in the hallway gasped in surprise after they saw the scene. Napaatras ang lalaki at napakapit sa isang lalaking nakatayo malapit sa locker. I saw his nose bleeding because of what I did. I heard every student murmur and they looked me like I was a monster.

“Ms. Almero. I saw that. Can you please go with me to the principal’s office?” biglang pagtawag sa akin ng instructor ko sa biology.

Mukhang hindi talaga maiiwasan na hindi ako bibisita sa principal’s office every month. Agad akong sumunod sa instructor ko sa biology at kahit nasa tapat na ako ng principal’s office ay pinatitingan pa rin ako ng nakakarami.

Pagkapasok ko sa loob ay naghintay pa ako ng ilang minuto para sa pagdating ng principal. Nang dumating na ang principal ay hindi na siya nagulat nang makita niya ako. Huminga nalang ito ng malalim at agad na umupo sa kaniyang lamesa. Inayos pa ng kaunti ang mga librong binabasa nito at tinignan ako sa mata.

“Ms. Almero—”

“I know, I have to go to the detention room because of what I cause this day.”

“I’m glad you said that,” he uttered and he look me in the eye like he was trying to force me to confess my crime in front of his face, “do you have a problem in your house or family? You know that our guidance office is always open if you need help.”

I smack my lips before answering his question, “Everything’s fine.”

“You sure? You know that you can tell me everything. After everything we’ve been through, you and I are always here in my office every month. I don’t  know what to do with your behavior beside telling me what’s going on in your life?”

To be honest, I wanted to tell him everything but I choose not to because it’s  kind of embarrassing. I wanted to tell him that in the eye of my mom I am a big disappointment. She’s  a perfectionist. Being the top of the class wasn’t enough for her.

She want something from me. She will never be proud of me even though how many times I tried to be excellent in school. She hated me the way I am. She can’t  accept my condition. She can’t  help me with my condition.

My brother—my older brother also hated me the way I am. I felt like I am not part of the family. They can’t  accept my personality. They can’t  accept that I am different. Sometimes, I asked myself if being different is a sin. Being different is a curse.

“Ms. Almero, are you okay?” tanong ng principal at doon ako nabalikan ng aking ulirat mula sa aking pagkakatulala.

“Y-Yeah, everything’s alright.”

Thank you for reading:)