Dahil daw nasapak ko sa mukha ang lalaking nangulit sa akin ay kailangan kong panagutan ang aking ginawa. As usual mauubos ang oras ko sa detention room. Mabuti nalang ay medyo mabait ang lalaking nasapak ko at hindi na ako sisingilin sa hospital expenses niya. Sa tingin ko ay medyo mabait naman siya pero bastos ang bunganga.

I admit, the problem is in me. This short temper I have is one of the reason why people keeping their distance from me. I tried so many times to cool down in some events in my life but I can’t. I felt like I have time machine bomb inside me that trigger whenever someone tried to pester me or to ruin my mood. Ticking and boom! After exploding, I end up being alone. That’s  how sadness enter to the chat, sadness swimming in the current wave of my emotion. Crying was the only way to lessen the weight inside my heart.

Sabi ng principal ay puwede na akong pumasok sa third period ng klase ko pero hindi ko siya pinakinggan. Imbes na pumasok ako sa klase ay tinungo kong umuwi ng bahay. Usually, my brother pick me up every 5:00 in the afternoon, since he’s  not around, I suffered walking from school to my house and vice versa. I tried to contact my mom but she’s  unattended.

Napadaan ako sa gilid ng dagat at kagaya ng dati ay wala itong mga tao. Tanging ang mga ibon na crab-plover lang ang nagdiriwang sa buhanginan dahil kumakain sila ng maliliit na mga crab at ibang mga crustaceans kagaya ng mollusk.

Agad akong tumungo sa damuhan at nilapag ko ang aking bag sa buhangin at sinimulan kong damhin ang malamig na hangin mula sa karagatan. Dahil medyo nasa 4:54 na ng hapon ay hindi na masyadong masakit sa balat ang sikat ng araw. Ilang oras na lang ay masasaksihan ko na naman ang paglubog ng araw.

Pinikit ko ang aking mga mata upang mas maramdaman ang hanging bumabalot sa aking katawan. Ganito ang gusto kong pakiramdam araw-araw. Pakiramdam na walang iniisip na iba. Pakiramdam na walang huhusga sa pagkatao mo. Pakiramdam na kahit mag-isa ka ay masaya ka pa rin. Pakiramdam na malaya ka sa nararamdaman mo. Pakiramdam na hindi ka takot sa sasabihin ng iba. Pakiramdam na wala kang maramdamang inggit at panggamba. They said this feeling is like a peace of mind but for me, I call this as the hiatus of doubts and worries.

“It’s beautiful, isn’t?”

Isang tinig ng lalaki ang aking narinig at kung tama ang pagkakatanda ko ay ako lang mag-isa dito. Agad kong minulat ang aking mga mata at nakita ko ang isang lalaking mayroong maputing balat at mapupungay na mga mata. Mas lalong bumagay sa hugis ng kanyang mukha ang kanyang buhok na tinatawag nila two-block hairstyle.

“What’s with that expression!?Am I threat to you? It feels like you just witnessed a serial killer,” he said and then he chuckled softly.

“W-What are you doing here, Zandro?” I asked him while holding myself not to blush or to do any movement that might put me in an embarrassment.

Agad niyang nilapag ang kanyang bag katabi ng bag ko. Ngumiti ito bago siya umupo sa tabi ko. Dahil sa kanyang ginawa ay naamoy ko tuloy ang kanyang pabango. Dahil sa lakas ng hangin ay nalanghap ko ang kanyang napakabangong amoy. Kaya naman pala maraming babaeng dumidikit sa kanya dahil hindi lang mukhang malinis siyang tignan, siya rin ay napakabango.

Lumapad ang kanyang mga ngiti nang nakita niyang kanina pa ako nakatingin sa kanya. Ngayon ang unang pagkakataon na nakita ko ng malapitan ang pantay-pantay niyang mapuputing ngipin. Agad niyang nilagay ang kanyang kaliwang kamay sa matipuno niyang kanang balikat. Sa kanyang ginawa ay alam ko na medyo nahiya siya sa kanyang sarili dahil naman sa mga kinikilos ko.

“I-I am so sorry. I just admire you so much,” sambit ko sa kanya na agad naman niyang ikinangiti muli.

“So, I heard that you went to the principal—”

Hindi ko na pinatapos ang kanyang sasabihin na ako na mismo ang nagsalita.

“Right, It’s kind of normal for me. Lagi nalang akong napupunta sa Principal’s Office at sa Detention Room,” sabi ko at sinabayan ko ng pagtawa upang matakpan ang kahihiyang nararamdaman ko.

Hindi siya kumibo at itinuon nito ang kanyang atensyon sa karagatan. Huminga ito ng malalim at pumikit ng kanyang mga mata. Matapos niyang gawin iyon ay agad niya akong tinignan at nagsimula na naman siyang magsalita.

“Can I ask something from you, you don’t have to answer it if you don’t  like my question.”

Sa kanyang sinabi ay medyo kinabahan naman ako at inaamin ko na nagkaroon ang ng kaunting interes kung ano ba ang gusto niyang itanong sa akin.

“Challenge me, then.”

“Are you okay?”

Nagtaka ako sa kanyang tanong at agad nagsalita, “W-What?”

“You know that I am always available if you want someone to talk to. Beside, what is the purpose of being a neighbor if you don’t want to talk to me,” he said and he gave me again a beautiful smile.

Sa kanyang sinabi ay medyo hindi ko mapigilan ang sarili ko na huwag ngumiti. Biglang tumibok ng mabilis ang aking puso at parang lalabas na ito mula sa aking dibdib dahil sa sobrang lakas. Agad ko namang hinawi ang aking buhok gamit ang nanginginig kong kanang kamay. Ano ba kaseng meron sa lalaking ito at ganito nalang kung maka-react ang aking katawan.

“I saw you last night. You were doing some kitchen stuff,” biglang sambit niya.

Did he saw me watching him. My goodness, I rather be eaten alive by the predator under the ocean than confirming that to him.

“R-Really?”

“I-I’m so sorry,” he said and awkwardly laugh, “Napatingin lang naman ako sa bintana. Hindi ko gustong manilip o ano. Gosh, I’m  sorry, what a rude of me.”

Natatawa naman ako sa kanyang sinabi at dahil sa kanyang ekspresyon ay mas lako siyang gumwapo. Can a person be handsome even though he’s in the state of embarrassment?  Hindi niya pa rin pala alam na matagal ko na siyang pinapanood pero heto siya ngayon, nagpapaumanhin dahil nakita niya lang ako mula sa kanyang bintana.

“I can’t find in your statement what’s the reason why you’re apologizing,” I said and I laughed softly just to show some vibe in our conversation.

“I-I don’t know, maybe, um—”

“Can I ask you a question?”

Sa aking sinabi ay agad naman siyang napahinto sa kanyang ginagawa. Ang kanyang mapupungay na mga mata ay biglang lumaki sa aking sinabi. Matapos maproseso ng kanyang utak ang aking sinabi ay agad siyang natauhan at muli na namang nanumbalik ang kanyang personalidad.

“Y-Yeah, yeah. Sure.”

“Why are you talking to me?”

“S-Sorry?”

“N-No, I mean.” I scoffed. “I mean, hindi mo ako kinakausap since freshmen at kahapon lang sa cafeteria ay bigla ka nalang nakipag-usap sa akin out of the blue like I like it when someone wants to talk to me. The only thing bothering me is why the most popular guy in school named Zandro Alvares Criston suddenly made a conversation to the ugly and weird girl in school?”

Nang masabi ko iyon ay hindi ko namalayan na pataas na pataas na pala ang tensyon ng boses ko na agad na ikinalukot ng mukha ni Zandro.

“W-Wait, are you mad at me? By having a conversation with you?” he asked like an innocent child.

“N-No, I just—I just…”

Shit, why my temper suddenly increase? I wasn’t  mad at him at all. I didn’t intend to raise my voice. What’s wrong with me. This is the best moment of my day but I suddenly ruin it because of my short temper? How can I explain it to him about my odd behavior?

“You know, it’s alright. Just forget it. To answer your question, I wanted to be friends with you because next semester, we might go in our own separate ways. We will be force to think like an adult because we’re going to college,” he said in a sweetest way as possible and he checked out the time on his wrist watch, “Oh crap, I need to go. I have something important to do. So, see you tomorrow?”

Agad niyang kinuha ang kanyang bag at bago niya ako nilisan ay nag-iwan siya ng malapad ngiti. Hindi ako nakasagot sa kanyang pamamalaam dahil sa aking ginawa. Humingi ako ng napakalakim at tinapik ng mahina ang aking ulo.

“Bakit mo kase ginawa iyon,” bulong ko sa aking sarili.

Thank you for reading :)