"Where are you taking me?" I asked him while my eyes glued to the beautiful scenery outside of his car. I can see the same style of house at the side of the road and the palm trees and the power lines that blended the simplicity of the view.

Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa utak ng lalaking ito at kung bakit niya ako niyayang sumama sa kanya. Kakatapos lang ng aming exams kanina at tinupad niya nga ang sinabi sa akin na hinintayin niya ako sa labas ng pinto. Ayoko namang mag-isip ng kung ano. Pero kung ang ginagawa niyang ito ay dahil tinuturing na niya akong kaibigan ay ayos lang sa akin pero umaasa pa rin ang puso ko na hight pa sa pagkakaibigan ang pakikitungo niya sa akin.

Medyo malapit nang lumubog ang araw dahil sa mala-ginto nitong kulay sa kalangitan. Hindi ko maipaliwanag ang aking nararamdaman habang nakasakay ako sa koste ni Zandro. Ang malamig na hangin na bumabangga sa aking balat, ang magandang tanawin sa labas ng bintana ng kanyang kotse, ang mga nakakasalubong naming mga sasakyan, at ang kulay ng paglubog ng araw sa kanluran. All of those gave me a feeling of nostalgia even though I experienced it for the first time. Is it possible to experience a nostalgic emotion for moment that I have never experienced before?

"Are you okay?" nabaling ang aking atensyon kay Zandro na abalang nagmamaneho, "Don't be scared. I wanted to show something special, well, in my case, it's special for me."

Napangiti naman ako sa kanyang sinabi at mas binilisan niya pa ang kanyang pagmamaneho ng kanyang sasakyan. Balak ko sanang hindi ipakita sa kanya na nasisiyahan akong kasama siya pero tinataksil ako ng aking katawan at hindi ko napigilang mapatili sa sobrang kasiyahan. Nagulat naman siya sa aking ginawa at muli na naman itong ngumiti sa akin.

Matapos ang mahabang pagmamaneho ay itinigil niya ang kanyang kotse sa isang lugar na walang halos tao. Nakita ko sa kaliwa ang isang malaking bahay na sa tingin ko ay walang nakatirang tao. Masasabi ko na hindi ito lumang bahay dahil nakikita ko na hindi pa ito nababalutan ng kalawang at mga halaman.

"This is my uncle's house. It's his rest house," sabi ni Zandro habang inalalayan ako sa paglalakad papunta sa mala-mansyong bahay dahil sa mga lubak-lubak nitong daan.

Nang makalapit na kami sa pinto ng bahay ay doon ko lamang narinig ang tunog na napakapamilyar sa aking tainga. Ang tunog ng mga naglalakihang alon na hinahanpas ang mga bato at buhanginan.

"Mayroon bang—" hindi na niya ako pinatapos sa aking sasabihin nang hinila niya ako papasok ng bahay.

Hindi siya nagsalita hanggang nakaayat kami sa ikalawang palapag ng mansyon. Dahil mabilis siya kung makahatak sa akin ay hindi ko na nakita ng maayos ang mga desinyo ng bahay. Ang tanging nakita ko lamang ay ang malaking chandelier nito at ang mga naglalajing at mamahaling paintings na nakasabit sa pader. Nagtaka ako bigla nang binuksan niya ang isang bintana at agad siyang lumabas doon.

"What the—What are you doing? Are you going—" sa pangalawang pagkakataon ay hindi na naman niya ako hinayaang patapusin ang aking sasabihin nang bigla niya akong hilahin palabas ng bahay gamit ang bintana na nasa ikalawang palapag.

Napatili ako sa sobrang pagkatakot sa kanyang ginawa at napakapit ako sa kanyang malapad at matipunong pangangatawan. Pumikit ako ng aking mga mata habang nararamdaman kong umaakyat siya sa itaas ng bahay. Nang naramdaman kong ibinaba niya ako ay doon ko lamang nagawang buksan ang aking natatakot na mga mata.

"It's magnificent, right?"

Nang masabi iyon ni Zandro ay nasaksihan ng aking mga mata ang paglubog ng araw at ang pagdilim ng paligid. Lumapad ang aking mga ngiti nang makita ko ang nagniningningang mga bituin sa kalangitan Ngayon ko lang nakita ang napakagandang mga nagkukumpulang mga bituin sa kalangitan. Ang mga bituin sa langit ay gumagawa ng repleksyon sa karagatan. Nagmistulang nasa dagat ang kalawakan.

"This is the most beautiful scene I ever seen in my whole life."

"I told you it's very special for me," he said while grinning.

Kung alam lang niya kung gaano ako kasaya kapag nakikita ko ang kanyang mukha ngayon. Kung alam lang niya kung gaano ako kasaya nang pinakita niya sa akin ang lugar na ito. Dahil sa kanyang ginawa ay patuloy niya lang akong binibigyan ng dahilan na hindi siya mahalin.

"Wait, are we on the top of the roof?"

"Yeah," he said while laughing softly.

Nang manginig ako sa takot dahil sa aking nalaman ay mabilis ako nitong hinawakan sa aking mga kamay upang pakalmahin ang aking nararamdaman. Huminga ito ng malalim at agad ko naman siyang ginaya. Nawala ang aking takot dahil napatingin siya sa itaas ng kalangitan. Ginaya ko rin siya at ang nararamdaman kong matinding takot ay napalitan ng pagkamangha.

"You are good with this, huh?"

"What do you mean?" he asked while feasting his eyes with the milky way above the sky.

"You can change people's emotion within a moment."

"I did?"

Mayroon talaga siyang kakaibang personalidad na hindi niya siya aware na mayroon siya. Mukhang hindi niya alam na kaya niyang pahulugin ang damdamin ng mga babae gamit lang ang mga mapupungay niyang mga mata at ang matatamis niyang ngiti, sa madaling salita ay hindi niya alam na isa siyang magandang lalaki. Hindi niya rin alam na mayroon siyang ugaling kayang baguhin ang nararamdaman ng isang tao.

"Oh, shit," sambit ko nang napatingin ako sa aking cellphone. Nakita ko na nasa 8:35 na ng gabi at hindi ko manlang namalayan na marami akong naubos na oras sa lalaking ito. But I love when he waste my time, "I think I need to go."

"Right now? But why?"

"I have curfew," sagot ko sa kanya at ngumit ng sapilitan.

Nawala na naman ang kanyang mga mata dahil napangiti na naman siya sa aking ekspresyon. Agad niya akong tinulungang tumayo at mabilis akong ibinaba mula sa bubong ng mansyon.

"Alright, Cinderella, I will take you home."

Biglang may kung ano akong naramdaman sa aking sikmura nang marinig ko ang malalim at buong-buo nitong boses. Bakit ba ako nagkakaganito sa lalaking ito. Oo, inaamin ko na mayroon akong gusto sa kanya pero malala na ito. Bawat galaw nalang niya ay talagang mayroong epekto sa akin.

"What are you waiting for? Pumasok ka na sa sasakayan. We don't have much time before the fairy godmother magic fade away," he said jokingly.

Patay, kahit hindi naman nakakatawa ay hindi ko napigilang napatawa. Ganito siguro ang epekto kapag labis-labis ang paghanga sa isang tao. I hope this night won't end. I hope this moment will stay forever.

I hope Zandro know my feelings towards to him. I guess our stars aren't align for each other but if I have a chance to change the faith of our stars, I would change it. How can a guy like him will ever fall in love such a girl like me? He's handsome, intelligent, popular, and of course, he's genuinely kind.

I still can't see the reason why he spent his hours with me in this special place he say. I can't see the reason why he drove me from school just to spent his remaining hour with me. I don't want to keep him as my stranger turned into friend. I want him to keep as my stranger to lover. Confessing to him is not enough. He treated this like nothing had happened. I still can't understand. Maybe I should ask him again? Maybe I should confess my feelings again?

But there's something holding me from creating good memories with him as a lover. We aren't match. He's calm, gentle, and kind while I'm easily get mad and I have an odd behavior. We aren't made for each other. Maybe this connection we are making is the only limitations I can enjoy with.

Maybe I should learn to accept that this is enough, but it never enough for me. I want more but I felt like I am a stain that can ruin his golden cloak. A poison on his calm water. A wildfire in his tropical forest. Should I stay here or should I step more?

"Thank you," I said as I sat down to his rover.

"For what?" he asked while starting the engine.

"For making me happy."

After he heard those series of words, he just gave me a sweet smiles.

Thank you for reading :)