Przysnęłam trochę. Obudziły mnie kroki.
Otworzyłam leniwie jedno oko. Zobaczyłam śpiącego Stanforda oraz Dippera, zakładającego mu maszynę kodującą myśli. Czyli zaraz dowie się prawdy. Tej, której jeszcze nie zna.
Przymknęłam oczy. Chciało mi się spać dalej. We śnie odwiedził mnie Bill i zdradził kolejną tajemnicę tego miasta. A ja miałam zamiar ją jutro zwiedzić.
Wytrącił mnie z rozmyślań jakiś trzask.
Nagle tkanina podtrzymująca ściany ( nie pytajcie w jaki sposób tkanina może podtrzymywać ściany, sama nie wiem~autor.) opadła i zobaczyłam na ścianach wiele wizerunków Billa. No tak. Ale nie spodziewałam się aż takiej reakcji ze strony Dippera.
Chwycił pistolet usuwający pamięć i szczelinę. Zaczął się cofać i mierzyć z broni do swojego wujka. No dobra, czas na interwencję demona, bo zaraz się pozabijają.
Klasnęłam w dłonie, sprawiając, że wszystko w pokoju nagle uniosło się w powietrze. Spanikowany PineTree wystrzelił z pistoletu. Strzał odbijał się o pokoju i trafił w maszynę kodującą myśli. Ona raczej już przeszła na emeryturę.
-Uspokójcie się!- krzyknęłam. Mój głos był podwojony, demoniczny. Co nie zmienia faktu, że idioci myślący o czymś innym mnie wkurzali.
Machnęłam parę razy ręką. Moja magia sprawiła, że wszystko w pokoju wróciło na swoje prawowite miejsce. A szczelinę i pistolet przyciągnęłam do siebie. Odłożyłam je magicznie na biurko, a pozostałe osoby ustawiłam na dywanie. Zniknęły kurz i bałagan. Teraz panował tu jako taki porządek.
-Konfrontacja do niczego nie prowadzi. Nie umiecie po prostu usiąść i pogadać? I właśnie przez takie działania, ludzkość ponosi takie porażki- mruknęłam, ale już do siebie. Nie zamierzam pozwolić by ktokolwiek popełniał moje błędy. Właśnie przez takie zachowanie straciłam przyjaciółkę i nie zamierzam zrobić tego ponownie.
Choć...dla mnie Dipper jest kimś więcej niż przyjacielem. Już ni lubiłam go jak przyjaciela. On nim nie był. Był kimś więcej.
Tak.
Ja, Ashley Cipher, zakochałam się w Dipperze Pinesie.

Dziewiąty rozdział dziś, lol.