Ik heb nooit echt vrienden gehad, of tenminste nooit vrienden die echt iets om me gaven. Er is maar 1 persoon die me echt begrijpt, maar ik weet niet zeker of dat hij echt bestaat of dat hij alleen in mijn  gedachten zit.

Hij is er bijna elke nacht waneer ik last heb van slaap verlamming. Hij zegt dan altijd 1 simpele zin die mij altijd weet te raken: "ik...ben...er...voor...je..." die zin zorgt er altijd voor dat ik in tranen uitbarst.

Ik hou van hem ondanks het feit dat hij er uitziet als een wezen uit je ergste nachtmerries, rode ogen, brede grijns, scherpe tanden die bijna niet in zijn mond passen, onmenselijk dunne ledematen, en hij is altijd gehuld in duisternis.