Het was kerstavond en een 11-jarig Frans meisje genaamd Juliette versieren de kerstboom. Haar moeder werkte als verpleegster in het plaatselijke ziekenhuis en de twee woonden alleen in het kleine appartement in de buitenwijken van Parijs.

Laat in de avond belde de moeder van Juliette om te zeggen dat ze pas laat die avond thuis zou zijn. Juliette bleef de boom versieren met alle mooie dingen die haar moeder in de winkel had gekocht. Ze droeg een paar veelkleurige kerstlichten rond de boom en hing prachtige ornamenten aan de takken. Nadat de engel op de top van de kerstboom was gelegd, was ze eindelijk klaar met versieren en ging zitten om te ontspannen en tv te kijken.

Hoewel ze helemaal alleen was in het appartement op de zesde verdieping, voelde Juliette zich veilig terwijl ze uitkeek over de lichten van de Parijse skyline. Vanuit haar raam kon ze de Eiffeltoren en de Champs de Mars zien. De meeste andere huurders in het gebouw waren naar huis gegaan om kerstavond door te brengen met hun familieleden op het platteland. Het appartementencomplex was bijna verlaten.

Juliette groeide verveeld en wachtte tot haar moeder zou terugkeren. Plotseling dacht ze dat ze een krassend geluid hoorde bij de voordeur. Ze zette de televisie af en luisterde aandachtig. Er was een griezelige stilte. Nieuwsgierig liep ze naar de deur en keek door het kijkgat.

Tot haar verbazing zag ze een man buiten staan, gekleed in een rood pak met zachte, witte bies. Hij was groot en dik met een vuile grijze baard en droeg een rode hoed op zijn hoofd. Hij klopte luid op de deur.

Zenuwachtig en bezorgd vroeg ze door de deur: "Wie is daar?"

"Het is de kerstman," antwoordde de man. "Laat me binnen. Ik heb het koud en ik ben moe en ik heb honger."

Hierna zakte er een kil gevoel door de ruggengraat van Juliette. Ze was geen dummy. Dat wist ze, wie deze enge geest ook was, hij was geen kerstman.

'Mijn moeder is nu niet thuis,' zei ze, haar stem trilde. "Ga alstublieft weg."

Oliete gluurde door het kijkgaatje en keek hoe de man zijn ogen vulde met woede en zijn gezicht verwrongen in een grimas van haat. Hij klopte nog harder aan de deur en ratelde aan de deurknop.

"Het is de kerstman, Juliette!" Gromde hij. 'Heb je wat melk en koekjes voor me neergelegd, Juliette? Je weet hoeveel Santa van zijn melk en koekjes houdt! '

Het jonge meisje had een zinkend gevoel in de put van haar maag. Hoe kende hij haar naam?

Toen begon de man tegen de deur te trappen en te bonzen. Ze gluurde weer naar buiten en zag hem in zijn jaszak grijpen en een schakelaar tevoorschijn halen. Hij schoof het mes in het sleutelgat en probeerde het open te wrikken. Juliette was doodsbang. Ze wist niet wat ze moest doen.

"Als je niet weggaat, bel ik de politie," schreeuwde ze.

Plots stopte het kloppen. Juliette stond volkomen stil, bang om te bewegen. Minuten gingen voorbij en ze begon te denken dat de man misschien was afgeschrikt door haar dreigement. Ze liep langzaam naar de deur en keek door het kijkgat om te zien of de man echt weg was. De gang leek leeg te zijn.

Plotseling zag ze de man door de gang rennen met een bijl in zijn hand. Juliette gilde en rende in paniek naar de kast. Ze hurkte neer en verstopte zich achter de jassen toen de tranen van angst over haar wangen rolden. Ze hoorde de Boom! Boom! Boom! terwijl de man probeerde haar voordeur neer te slaan. Er klonk een zware kier toen de deur wegkwam en de man door het versplinterde hout crashte.

Hij lachte in zichzelf en riep: 'Juliette, mijn mooie! Waar ben je, Juliette? Wees niet bang! We zullen onszelf wat plezier geven vanavond! Waar verstop je je?"

De idiote indringer liep door het huis en zocht naar het bange meisje. Juliette rolde in de kast op, bevend van angst. Ze vreesde om na te denken wat hij van plan was met haar te doen.

Plotseling bewoog het handvat van de kast op en neer. Toen begon de deur te beven en ze hoorde de stem van de man lachen.

'Juliette, ik weet dat je daarbinnen bent,' zei hij. "Open voor Santa! Doe open voordat ik je openmaak! '

De man zwaaide met zijn bijl en het sloeg met een enorme knal in de kastdeur en scheurde in het dunne hout. Juliette schreeuwde en begon bitter te huilen. Ze greep een draadkap en draaide hem in een punt. Ze wachtte, haar ogen wijd open en haar handen trilden.

Er klonk opnieuw een luide knal en de kastdeuren verdwenen in een hagel van splinters. De vreselijke man scheurde de deuren van hun scharnieren en stak zijn hoofd tussen de jassen. Hij lachte en kwijlde als een waanzinnige toen zijn enorme, knoestige handen het geërgerde meisje grepen.

Juliette hield het puntige uiteinde van de kapstok omhoog en dapper stak het in het gezicht van de man. Het ging recht in zijn ogen. Hij terugdeinsde in pijn, schreeuwend van woede toen het bloed langs zijn wang stroomde. Hij scheurde de draad uit zijn oogkas en greep Juliette bij het haar. Toen sleepte hij haar, schoppend en schreeuwend, de kast uit.

De man duwde haar op de grond en hield haar stevig bij de nek vast, boog zich over haar heen. Bloed stroomde uit zijn ogen en spetterde over haar gezicht. Zijn mond verdraaide in een groteske glimlach en hij fluisterde in haar oor.

"Vanavond zul je bevoorrecht zijn, mijn lieve Juliette. Ik heb een lijst en ik heb het twee keer gecontroleerd. Ik ben hier om te beslissen of je stout of aardig bent geweest. Je kunt gillen en schreeuwen en smeken om je leven, maar stoute meisjes krijgen de bijl en leuke meisjes halen het mes. "

Het was na middernacht toen de moeder van Juliette naar huis terugkeerde. Ze zag de voordeur, in stukken gehakt en snelde naar binnen om haar dochter te zoeken. Terwijl ze naar het bloedbad keek, worstelden haar ogen om alles in zich op te nemen. Toen begon ze vol ontzetting te schreeuwen. De kerstboom was versierd met de ingewanden van Juliette en haar afgehakte hoofd zat op de top.