A/N: Thankfully, hindi ni-restricted ni wattpad ang chapter 33. Talagang hindi ko maintindihan si Wattpad, kung kailan expected ko na private, hindi pala. Haha. Thanks :)

CHAPTER 34

DALAWANG buwan na sila sa Arizona at palala na ng palala ang kalagayan ni Lockett. They were expecting it. Wala kasi itong iniinom na gamot o kahit na ano para labanan ang Meningiomas sa utak nito.

The Doctor’s were afraid to give her any medicine, baka raw maka-apekto sa dinadala nitong bata sa sinapupunan. The Doctor’s were waiting for her to give birth before they do something. Creed can’t wait for that day. Hindi na niya kayang makita ang asawa niya na namimilipit sa sakit araw-araw.

As Lockett lay on the Hospital bed in the most renowned Cancer Hospital in Arizona, Creed was holding her hands and together they both pray to god. Routine na nila 'yon every morning na magdasal. Sa panginoon nalang sila kumakapit. Ibinibigay na nila sa kamay ng panginoon ang kalagayan ni Lockett.

Pinisil ni Creed ang kamay ng asawa. "How are you feeling?" Tanong niya ng makitang namumutla ito.

Lockett smiled weakly. "Ayos lang ako, Creed. Stop worrying so much."

"I can't." Mariin niyang ipinikit ang mga mata para hindi nito makita ang panunubig niyon. "Lover, hindi mo alam ang pakiramdam na makita kang nasasaktan. Parang ginugutay-gutay ang puso ko at mas doble pa sa sakit na nararamdaman mo kapag inaatake ka. And you know what's worse? Wala akong magawa kundi ang yakapin ka at magmakawa sa panginoon na tama na. If I could bear the pain for you, I would."

Puno ng pagmamahal na hinaplos ni Lockett ang pisngi niya. "Alam kong nasasaktan ka. At masakit din sa akin na makita kang nasasaktan ng dahil sa'kin. But you don’t have to worry too much, sabi ni Doctor Edzel kahit papaano, lumalaban pa naman ang katawan ko. At saka isang buwan nalang ang bubunuin natin, manganganak na ako."

Tumango-tango siya. "After you gave birth to our child, everything will be okay."

Lockett smiled. "Yes, everything will be ok—" Hindi nito natapos ang sasabihin, her face contorted in pain, kasabay niyon ang pagsapo nito sa ulo.

Sanay na siya sa ganitong tagpo pero.para parin siyang pinako sa kinauupuan ng makitang namimilipit sa sakit ang asawa niya.

When he was about to hugged her, itinulak siya nito palayo.

"No." Tears were streaming down her cheeks. "Go. Leave. I don’t want you to see me like this."

Umiling-iling siya, kahit anong pigil niya, may nakawala pa rin na isang butil ng luha sa mga mata niya. "No ... let me hold you, Lover. Let me—"

"No. Please! Go!" Nagmamakaawa ang boses nito na sumisigaw.

Kahit anong pagtutulak nito palayo sa kanya, hindi siya natinag. Niyakap niya ito ng buong higpit at hinalikan ang nuo nito.

Humagugol sa iyak si Lockett sa dibdib niya. Kitang-kita sa mukha nito kung gaano ito nasasaktan, kung gaano nito kagusto na lumayo siya para hindi nito makita ang kalagayan nito.

"Ahhhhhhhhhh!" Sigaw nito habang malakas na sinasabunutan ang sariling buhok.

She was crying in so much pain. She was writhing in too much pain and she was begging for it to stop and he can’t do anything to stop the pain. Wala siyang magawa!

Fuck!

Nang makita niyang naiipit ang tiyan nito sa sobrang pamimilipit sa sakit, pinindot niya ang emergency button na nasa uluhan nito pagkatapos ay hinawakan niya ang dalawa nitong paa para hindi maipit ang tiyan nito. She would be devastated if something happened to their baby.

Nasa ganoong posisyon siya ng pumasok sa Dr. Edzel at dalawang nurse sa kuwarto. Agad na pinalitan siya ng nurse sa pag-hawak sa paa ng asawa. Siya naman ay bumalik sa pagyakap dito ng mahigpit.

Lockett was still shouting and writhing in so much pain, at kahit anong gawin niyang pagdarasal wala pa rin epekto iyon.

With teary eyes, he looked up at Edzel. "Make it stop, please." He begged. "I can’t bear to see her like this. I can't take it anymore. Please, do something!"

With an utmost sympathy, Edzel spoke. "I'm sorry, but I can’t do anything at this moment. Until the baby is delivered safe and sound, that would be the only time that I can do something to make that pain go away."

"Is there any other option?" Napatingin siya sa asawa na namimilipit pa rin sa sakit. "I know I’m not a Doctor and I don’t do medical stuff, but I’d been thinking and I meant to ask you this." Mahigpit niyang niyakap ang asawa. "Can you take the baby out even if it’s just eight months old?"

Nanlaki ang nga mata ng Doctor. "You want to … forcedly take the baby out from her womb?"

He nodded. "You can do that right? I mean, in the Philippines, there are premature babies who survive. Please, I’m desperate right now."

Doctor Edzel put his hands on Lockett's stomach. "Eight months." Parang nagmuni-muni ito. "Yeah. We could force the baby out. We could do that."

Napahagulhol siya sa sinabi nito. Wala siyang pakialam kong may nakakita sa kanyang umiyak, wala siyang pakialam sa sasabihin ng mga ito sa kanya.

"You'll do it?" He felt hopeful. "Right now?"

Edzel nodded. "Let me contact first the best Ob-gyn in Arizona. And I’ll get back to you." Pagkasabi niyon ay lumabas ito ng kuwarto nila at naiwan ang mga nurses na pumipigil pa rin sa paa ng asawa niya para hindi maipit ang tiyan nito.

As Lockett squirm in pain, hinawi niya ang mga hibla ng buhok na nakatabing sa mukha nito, kasabay niyon ay ang pagtuyo ng pawis nito. "Shhh." He whispered on Lockett's ear. "It’s okay. Everything will be okay, lover. Everything will be just fine."

Parang hindi siya naririnig ng asawa na panay lang ang sigaw at iyak.

With her eyes clouded with tears, she embraced him so tight and whispered. "Make it stop, Creed. Tama na. Ayoko na. Patigilin mo na."

Parang inararo ang puso niya sa sobrang sakit dahil wala siyang magawa para tuparin ang kahilingan nito. "If I just have a super power, I will. Pero tanging ang pagmamahal ko lang para sa'yo ang kapangyarihang taglay ko. Sorry kung hindi ko kayang patigilin ang sakit. Patawarin mo ako, mahal ko."

Humagulhol si Lockett at mas isiniksik pa ang katawan sa katawan niya. "M-Mahal na m-mahal k-kita." Nagawa pa iyon sabihin nito kahit namimilipit na ito sa sakit at parang may sumaksak sa puso niya ng ilang milyong beses.

"Mahal na mahal din kita. Kaya huwag mo akong iiwan, okay? Promise me."

Kahit nahihirapan, she uttered that one word for him. "P-Prom-mise."

Kinagat niya ang pang-ibabang labi para pigilan ang sarili na humagulgol sa iyak. Kailangan niyang maging malakas. Kailangan niyang maging matapang para sa kanila.

Napatingin siya sa pintuan ng bumukas iyon at pumasok mula roon si Edzel at isang babaeng Doktora.

He gave Edzel a questioning look.

Edzel nod down. "This is Shallom Grace Beningfield. She's the best ob-gyn in the whole Arizona and she agreed to your request."

He looked at the Female Doctor. "Thank you."

She smiled. "In a minute, the operating room will be ready for your wife. Be ready to."

He nodded. "Thank you."

"Don’t mention it." Anito at lumabas ng kuwarto nila, naiwan si Edzel.

Lumapit ang lalaki sa kanya at tinapik ang balikat niya. "You're very brave to take that risk. As a Doctor, I salute you. Lockett will be just fine. Let’s just pray."

"I never get tired of praying, I just hope god won’t get tired of listening."

"He won’t get tired. Just pray and pray and pray. That's the only thing we can do for now."

He nodded, feeling thankful of Edzel. "Thanks, man."

Edzel chuckled. "You should say, thanks doc., but, ahm, thanks man is good."

That made him chuckled too. "Thanks Doc." He corrected himself.

Minutes later, may pumasok na mga Nurses sa silid nila na may tulak-tulak na stretcher. Namimilipit pa rin sa sakit si Lockett ng i-transfer niya ito sa stretcher.

Tinuyo niya ang pawis sa nuo nito. "Everything will be okay after this." He whispered on Lockett's ear. "Magiging okay ka na." Sana…

The Nurses carted her out of the room. Susundan sana niya ang mga ito ng pigilan siya ni Edzel.

"Come with me to the Nurse station. You have documents to sign." Anito.

"Okay."

Sabay silang lumabas ng silid ang tinungo ang nurse station. Pagdating doon, may pinapa-permahan sa kanyang papeles na nagsasaad na kahit ano man ang mangyari sa asawa niya ay hindi iyon responsabilidad ng Hospital at ng Doctor dahil siya ang humiling 'non.

Mabilis niyang pinermahan iyon at humarap kay Edzel. "My wife is still in pain. How can they operate her?"

"Tranquilizer and then anesthesia. Then she'll undergo cesarean."

Napatango-tango siya. "Is she going to be okay?"

"It’s all in god's hands."

"Yeah."

Umalis siya sa nurse station at nagtungo sa labas ng operating room. Nasa loob na ang asawa niya.

Nanghihinang napa-upo siya sa sofa na nasa labas ng OR at ipinikit ang mga mata para magdasal sa panginoon.

God, siguro nakukulitan ka na sakin. Pero ikaw lang ang matatakbuhan ko sa mga oras na ‘to. I know I have no right to demand anything, naalala lang naman kita nuong nakilala ko si Lockett. I don’t go to church often, I seldom pray but this fast few months; ako na yata ang may pinaka-maraming dasal na narinig mo. But even though I don’t go to church often, I do believe in you. I believe that you can save my wife and our child. Naniniwala ako na hindi mo pababayaan ang asawa at anak ko. Naniniwala ako sa kapangyarihang taglay mo. Kaya naman, I gave my wife and our child to your caring hands. Please, have mercy and save them for they are my life.

Napatingin siya sa pintuan ng OR, gusto niyang pumasok doon para makita at malaman kung ano ang kalagayan ng asawa niya, pero alam niyang hindi iyon puwede. Wala siyang magagawa sa mga sandaling iyon kundi maghintay at magdasal n asana maayos ang kalagayan ni Lockett at ng anak niya.

It was the most crucial and heart thumping minutes of his life. Hindi siya mapakali sa kinauupuan. He paced back and forth as he waits for the door to open.

Hindi niya alam kung ilang minuto o ilang oras siyang naghintay sa labas ng Operating Room bago lumabas ang Doctor. May ngiti ito sa mga labi at binalot ng kasiyahan ang puso niya.

That smile only means one thing.

"Are they okay?" He asked frantically.

The Doctor nodded. "Yes. The baby is now safe and he's in the incubator. He’ll be there for a week. Your wife is safe too, but she's still sleeping."

They knew that the baby is a ‘he’. Kaya naman hindi na siya nagulat.

Hindi niya alam kung paano magpapasalamat sa Doktora. He couldn’t thank her enough for the safe delivery of his and Lockett’s child.

Nang makaalis ang Doktora, tumingala siya at ipinikit ang mga mata. Thanks god. Sobrang maraming-maraming salamat. Thank you for your mercy.

Mula sa Operating Room, inilipat ang asawa niya sa silid na dati na nilang inuukupa.

Napatitig siya sa mukha ni Lockett. "The baby is safe, Lover. When you wake up, it’s time for you to beat that fucking cancer. Beat it to pulp. Beat it until it dies."

It took a day for Lockett to wake up. Nang magising ito kaagad na dumako ang tingin nito sa sinpupunan nito. She look horrified when she saw her flat stomach.

Bago pa ito makapagtanong kung anong nangyari, kaagad siyang nagpaliwanag. "The baby is safe. Pasensiya na at nagdesisyon ako para sa ating dalawa. Pero maayos naman siya. He's in the incubator right now. Safe and sound."

Lockett relaxed and then a smile appeared on her lips. "I thought something g happened. Thank you for keeping out baby safe."

Hinalikan niya ito sa mga labi. "It’s okay. Don’t mention it."

"Have you seen our baby?" Her voice sounds excited.

He shook his head. "Hindi pa. Sabi ng Doctor, after a week, makakasama na natin ang baby natin."

Lockett's smile widens. "I’m so happy right now." Anito at may luha na namalisbis sa pisngi nito. "Thank you so much, Creed. I love you so much."

He smiled. "I love you more, Lover. I love you more."

Sabay silang napalingon ni Lockett sa pinto ng bumukas iyon at pumasok doon si Edzel.

"Hey, you two." Nakangiting bumaling ito kay Lockett. "Thanks god you're awake."

Lockett smiled back. "Yeah. I feel amazing."

"That's good. Because three weeks from now, you'll undergo another operation." He pointed at her head. "We have to take those meningiomas out."

Fear and worry coated his being. Napatingin siya kay Lockett at bakas sa mukha nito na ganoon din ang nararamdaman nito.

"W-What if, after that, I f-forgot everything?" Puno ng takot ang boses ni Lockett at kaagad niya itong niyakap. "Just like before?" Tumingin ito sa kanya at sinapo ang mukha niya. "Lover, natatakot ako. Hindi puwedeng makalimutan na naman kita. Hindi puwedeng mawala na naman ang memorya ko."

He cooed her. "Hindi mo ako makakalimutan. At kapag nangyari 'yon, hindi ako magsasawang paulit-paulit na paibigin ka. Hindi ako magsasawang paulit-ulit na ipaalala sa'yo ang pagmamahalan natin. Pero naniniwala ako na hindi hahayaan ng panginoon na makalimutan mo ako at ang anak natin." Hinaplos niya ang pisngi nito. "You have to undergo this operation. Ito lang ang tanging paraan para gumaling ka na."

Tumango-tango ito. "Sige, payag na ako." Bumaling ito kay Edzel. "But please, gave me one month with my son. After that, you can operate me."

Edzel nodded. "Deal. One month. But in that one month, you'll undergo chemotherapy."

Pumayag kaagad si Lockett. "Thank you, Edzel. Thank you so much."

Edzel just smile and left.

Dumako ang tingin ni Lockett sa kanya. "Creed, paano kung pagkatapos ng operasyon, hindi na naman kita maalala."

His heart broke at that thought but he didn’t let her see how it pained him to think of that possibility.

He smiled. "I love you, lover. For eternity and beyond that. At naniniwala ako na hindi mo ako makakalimutan and if that happens, I’ll make you fall for me again. I won’t get tired." He pressed her lips against her. "Kaya natin 'to. Kakayanin natin 'to. Bubugbugin natin ang cancer na iyan hanggang mamatay na siya at hindi na bumalik."

Lockett laughed, and it was music to his ears. “Baliw ka na.”

He grinned. "Baliw na baliw naman talaga ako sa'yo." He kissed the tip of her nose. "Rest for a while. Mamaya, pupunta tayo sa nursery."

Lockett smiled. "Okay. Excited na akong makita ang baby natin."

"Me too. Junior ko 'yon e."

She rolled her eyes at him. "So hindi na pala natin pag-iisipan ang pangalan? Creed Santillana Jr.?"

Tumango siya. "Yeah. My junior."

A WEEK later, their cute baby was delivered to them. The happiness on Creed’s face was indescribable. Nag-uumapaw din ang kaligayan sa puso niya habang nakatingin sa sanggol na iniluwal niya. Gusto niya itong hawakan at buhatin pero natatakot siya baka biglang sumakit ang ulo niya at mabitawan niya ito.

Creed took the baby from the crib with so much care and then he turns to her, his eyes were shining so bright. Halata sa mukha nito ang kasayahan.

“Look, Lover. Kamukhang-kamukha mo siya.” Anito at inilapit sa kanya ang baby nila.

Hindi niya alam kung paano ipapaliwanag ang nararamdaman niya. Masayang-masaya siya at sa sobrang kasayahan na nararamdaman ay naiiyak siya.

She softly poked the face of her son. “You’re so cute. Look at you. So tiny.” She can’t stop herself; she took her son from Creed’s arms and hugged him with care.

She looked down at her son. Nakapikit ito pero gising naman. “Hello, baby. It’s me, you’re mom.”

“And it’s me, Dad.” Narinig niyang sabi ni Creed habang hinahaplos nito ang pisngi ng anak nila gamit ang hintuturo nito. “Tingnan mo, Lover, ang lambot niya.”

Natatawang tumingin siya sa asawa. “Siyempre malambot siya, baby e.”

Lumuhod sa kama si Creed, sa harapan niya at hinalikan nito ng buong pag-suyo sa nuo ng anak nila. “Your name will be, Creed Santillana Jr. and your nickname will be, Red.” Creed looked up at her. “What do you think?”

She smiled. “I like it. I like Red.”

A/N: Creed Santillana Jr. Ano naman kay ang magiging Love Story mo? Haha. Pahihirapan din kita katulad ng tatay mo. Hahaha. Ang sama ko talaga. Haha.

Enjoy reading.

Love, C.C.