CHAPTER 30

NAGISING si Creed na namimilipit sa sakit si Lockett habang nakaupo ito sa sahig at nakasandal sa gilid ng kama. Sapo-sapo nito ang ulo at walang ingay na umiiyak.

His heart tightened inside his chest as he looked at Lockett. Kung may katawang tao lang ang sakit nito baka napatay na niya ito noon pa. Araw-araw, sumasakit ang ulo ni Lockett at wala siyang magawa kundi ang yakapin ito at magdasal na sana ay mawala na ang sakit na nararamdaman nito.

Dahan-dahan siyang bumaba sa kama at umupo sa tabi nito, pagkatapos ay niyakap niya ito ng mahigpit. Kaagad na yumakap ito sa kanya ng kasing higpit ng yakap niya at ihinilig ang ulo sa dibdib niya.

"Kanina pa ba masakit 'yan?" Tanong niya sa mahinang boses habang yakap-yakap pa rin ito.

"Oo. Pero medyo nawawala na ang sakit." Namamaos ang boses nito. "Basta yakapin mo lang ako, mawawala rin 'to."

He clenched his jaw to control his emotion. Gusto niyang magwala. Gusto niyang manuntok, pero sino? Sino ang sisisihin niya sa sakit na nararamdaman nito?

Hindi alam ni Creed kung ilang minuto o ilang oras silang magkayakap ni Lockett habang naka-upo sa sahig basta namalayan nalang niya na nakatulog na ang dalaga habang nakasandal sa dibdib niya.

Buong ingat na pinangko niya ang dalaga at ihiniga sa malambot na kama pagkatapos ay kinumotan niya ito. Naaawang tinuyo niya ang mga luha sa pisngi nito. Ganoon na talaga siguro ang pagmamahal. Hindi maiiwasang maawa ka. Pity has always been a part of love, depende nga lang iyon kung anong klaseng awa ang nararamdaman mo para sa isang tao.

Hinalikan niya ito sa nuo bago tumabi ng higa rito. Nang makahiga siya, inilagay niya ang kamay sa medyo umbok nitong sinapupunan. Isang tipid na ngiti ang kumawala sa mga labi niya.  It has been four months since they found out that Lockett's pregnant and her cancer is back.

Lockett is pregnant with his child. Nasa sinapupunan nito ang bunga ng pagmamahalan nila. He's happy. Iyon nalang ang nagsisilbing kasayahan nila ni Lockett kahit pa nga wala silang dapat na ikasaya.

"Mahal na mahal kita, Lockett." Bulong niya sa dalaga na mahimbing na natutulog.

Pagkatapos niyang halikan ang dalaga sa pisngi, ipinikit na rin niya ang mga mata para matulog ulit.

NAGISING si Creed na parang may malambot na bagay na dumadampi sa mga labi niya. Nang magmulat siya ng mga mata, napangiti siya ng makitang nakakubabaw sa kanya si Lockett at pinupupog ng halik ang mga labi niya.

"Good morning, Lover." Nakangiting bati nito sa kanya at hinalikan ang mga labi niya.

He grinned. Ito ang maganda sa umaga, kapag nagigising siya na ang magandang mukha ni Lockett ang nakikita niya.

"Good morning." Balik na bati niya rito. "Okay ka lang ba?"

She smiled. "Yes. Ayos lang ako." She said then straddles his waist. "Tingnan mo, Creed," Ini-angat nito ang suot na blouse. "Medyo malaki na ang tiyan ko." Ngumitio ito ng malapad. "Malapit na akong manganak."

He chuckled lightly. "Lover, mag-a-apat na buwan palang ang tiyan mo. Medyo malayo-layo pa bago ka manganak."

Sumimangot ito. "Malapit na 'yon." Dumako ang kamay nito sa waist band ng suot niyang boxer at ibinaba iyon.

Hindi pa siya nakaka-react sa ginawa nito, isinubo na nito ang pagkalalaki niya sa bibig nito. Mariin siyang mapapikit ng maramdaman ang sarap na dulot ng pagdila nito sa pagkalalaki niya.

Wala sa sariling napasabunot siya sa buhok ni Lockett at iginiya iyon paglabas pasok sa pagkalalaki niya.

He groaned when he felt his orgasm building inside him. He let go of Lockett's hair, afraid that he might hurt her when he came, and the grab a handful of his hair.

Habang patuloy na kinakain at dinidilaan ni Lockett ang pagkalalaki niya, hindi niya mapigilang salubungin ang bawat pagsubo ng bibig nito sa pagkalalaki niya.

"Shit!" He cursed when he felt himself climaxing.

He gripped the bed cover as his orgasm ripped through him like a sword.

His eyes were still close as his body spasm in pleasure. Naramdaman niyang gumapang si Lockett patungo sa dibdib niya at hinalikan siya sa mga labi.

"Good morning." Wika nito.

He opened his eyes then smile. "That's the most amazing way of greeting me a good morning."

Lockett laughed. Happiness is shown in her beautiful radiant face. "I love you, Lover."

"I love you more, Lover." Aniya at hinalikan ito.

Napakunot ang nuo niya ng biglang nalukot ang mukha nito at inamoy-amoy ang leeg niya.

"Anong pabango mo?" Parang nandidiri ang ekspresiyon ng mukha nito.

"Ahm... nothing. Kagigising ko lang, remember?" Napapantastikuhang sagot niya.

She wrinkled her nose like she just smell the most disgusting odor. "Ang baho ko." Pagkasabi niyon ay mabilis itong umalis sa pagkakakubabaw sa kanya at tumungo sa banyo para sumuka.

Bumangon siya at inamoy ang kili-kili at braso niya. Wala naman siyang amoy. Bumuga siya ng hangin at sinalo iyon gamit ang kamay niya para alamin ang amoy ng hininga niya, hindi naman 'yon mabaho. Sunod na inamoy niya ay ang unan na ginamit, mabango naman 'yon.

Naguguluhang sinundan niya ang dalaga sa banyo at naabutan itong nagmumumog. "Okay ka lang?"

Nalukot ang mukha nito. "Huwag kang lalapit sa'kin. Ang baho mo e."

Napasimangot siya at bahagyang nasaktan. "Hindi naman ako mabaho, ah. Pero sige, para sa’yo, maliligo ako." Nakasimangot na tinalikuran niya ito at pumasok sa banyo para maligo.

Pagkalipas ng ilang minuto, lumabas siya ng banyo. Kalahati lang ng katawan niya ang natatakpan ng tuwalya at may namamalisbis pa na tubig mula sa basa niyang buhok patungo sa dibdib niya.

Nagsalubong ang kilay niya ng hindi makita si Lockett sa silid. Lumabas siya ng kuwarto at hinanap ang dalaga. Nakita niya itong gumagawa ng sandwich sa kusina.

Sumandal siya sa hamba ng pintuan ng kusina at pinanuod lang ito habang abala sa ginagawa. A small smile tugged on the corner of his lips. Ito ang babaeng makakasama niya sa habang buhay, oo, naniniwala siyang malalampasan ni Lockett ang sakit na mayroon ito. Kasama siya nitong lalaban at mananalo.

“Anong tinitingin-tingin mo riyan?” Anang boses ni Lockett na hindi niya namalayang nakatingin na pala sa kanya.

Hindi siya gumalaw sa kinasasandalan. “I was looking at you and thinking how beautiful you are.”

She rolled her eyes. “Huwag mo akong bolahin, Creed. An aga-aga e.” Tinapos nito ang ginagawa at lumapit sa kanya sabay lapat ng labi sa dibdib niya para dilaan ang basa niyang dibdib. “Ang bango mo, ah.”

Sumimangot siya. “Kanina lang mabaho ako.”

“Sorry na.” Naglalambing na pinalibot nito ang braso sa leeg niya. “Mabaho ka naman kasi talaga kanina e, pero ngayon napakabango mo na. Nakakapaglaway sa bango.”

He chuckled at that. “Nakakapaglaway sa bango?”

Tumango ito at ngumiti. “Oo.”

Puno ng kasiyahan ang puso niya na pinangko ito at pina-upo sa island counter. Pagkatapos ay kinuha ang bacon sandwich na ginawa nito at sinuboan ito.

“Bakit naka-borles ka ngayon?” Tanong sa kanya ni Lockett habang ngumunguya ito.

“Para namang ngayon mo lang ako nakitang nakahubad.”

“Hindi nga, pero iba ang aura mo ngayon e.” Pinaglandas nito ang daliri sa basa pa niyang dibdib habang parang nang-aakit na nakatingin sa mga mata niya. “Yung aura na nang-aakit at parang bumubulong sa tainga mo para rape-in ka.” Hinalikan nito ang tungki ng ilong niya. “Gusto mo bang rape-in kita, lover ko?”

“’Di’ba ka ri-rape mo lang sa’kin kanina?” Nakangiting paalala niya sa ginawa nito ng magising siya.

“Tsk! Hindi naman ‘yon rape e.” Sumimangot ito na parang bata. “Gusto ko lang sipsipin ang lakas mo.”

Malakas siyang tumawa sa sinabi niya. “Sipsipin ang lakas ko? Lover, saan mo ba nalaman ang mga salitang iyan?”

She shrugged. “Nabasa ko, paki mo naman.” Tinaasan siya nito ng kilay pagkatapos ay ngumiti na naman. “Lover?” May paglalambing sa boses nito.

“Hmm?”

“Pangkuin mo ako tapos i-ikot mo ako sa buong unit mo.”

Napangiti siya sa paglalambing nito. Nitong mga nakaraang buwan, palagi itong may mood swing, siguro dahil iyon sa pagbubuntis.

Napakahirap pakibagayan nito kapag tinutupak. Minsan ginising siya nito ng hating gabi para magpabili ng Milk Tea. Saan siya makakahanap ng milk tea sa ‘dis oras ng gabi? Pero kahit napaka-imposible, sinuyod niya ang buong manila para makahanap at nakahanap nga siya, nang makauwi naman siya, mahimbing na itong natutulog at naghihilik pa.

Nakakainis, pero para sa babaeng pinakamamahal, kakayanin niya.

Pinangko niya si Lockett at ginawa ang request nito, iyon ay ang magpalibit-libot sa unit niya. Kahit naramdaman niyang nalaglag sa sahig ang nakatapi sa kaniyang tuwalya, hindi siya tumigil.

“Creed?”

“Hmm?”

“Kailan ang kasal natin?”

“December 25. Hindi ba iyon ang napili mong date para sa kasal natin?”

She smiled when she remembered at that it was her choice of date. “Oo nga pala. Gusto ko, kasabay ng pagkabuhay ni papa Jesus ang kasal natin, para cool.”

He chuckled. “Yeah, cool nga. Pero nahirapan tayo ng pari ng magkakasal.”

Nagkibit-balikat ito. “Ang importante nakahanap na tayo at sigurado ng may magkakasal sa’tin. Baka kasi magpakamatay ka nalang bigla kapag hindi tayo ikinasal sa petsang iyon.”

Natawa siya, alam niyang binibiro lang siya nito. “Bakit naman ako magpapakamatay?”

“Kasi patay na patay ka sa’kin.”

He rolled his eyes at her and then laughed. “Oo na. Patay na patay na. Anyway, dalawang buwan nalang pala ikakasal na tayo. Mga six months pregnant ka na sa kasal na’tin. Butiti ka na.” Biro niya.

Sinuntok siya nito sa dibdib. “Gago. Kahit butiti na ako, kayang-kaya ko parin namang paligayahin ka.”

He chuckled. “I know. Ngiti mo palang, mapapaligaya mo na ako. Ano pa kaya kung maghubad ka na, baka lampas langit na ang ligaya na nararamdaman ko.”

“Baliw.”

Malapit na sila sa kuwarto ng magsalitang muli si Lockett.

“Creed, hindi ba, mabubuhay naman ako?”

Tumango siya. “Oo naman. Aanakan pa nga kita ng isang dosena e. Kaya humanda ka.”

She laughed. “Isang dosena? Kaya mo kaya?” She teased him.

“Oo naman. Kaya ko ‘yon.” May pagmamalaki ang boses niya.

Tinawanan lang siya nito kapagkuwan ay sumeryuso ang mukha nito. “Kidding aside, Creed, gusto kong mabuhay para makasama ka at ang magiging anak natin. Gustong-gusto ko. Pero nararamdaman ko na nanghihina na ako. Malapit na akong maging pabigat sa’yo. Pakiramdam ko, hindi ako aabot sa Kasal natin.”

Tumigil siya sa paglalakad at tumingin kay Lockett. “Huwag mong isipin ‘yon. Sa araw ng kasal natin, nakasuot ka ng wedding gown at naglalakad sa isle patungo sa altar kung saan ako naghihintay sa’yo, pagkatapos ay magiging isa tayong napakasayang pamilya.”

Lockett looked at him then gave him a small smile. “I wish for that to happen. Everything. I promise, lalaban ako para sa araw ng kasal natin, maganda ako at masaya tayo.”

He nodded earnestly. “Oo, tapos napaka-guwapo ko.”

Mahina itong tumawa. “Ibaba mo na ako.” Utos nito na agad naman niyang sinunod.

Natigilan siya ng puno ng pagmamahal na hinaplos nito ang pisngi niya. “Lagi mong tatandaan na mahal na mahal kita, at kahit anong mangyari, narito ka sa puso ko at walang ano o sino man ang makakatanggal sa’yo. Ganoon kita kamahal, Creed. Pakatandaan mo ‘yon.”

She smiled then she just dropped dead unto the floor. Hindi niya ito nasalo sa sobrang gulat.

“No…” Nilukob ng takot ang buong pagkatao niya ng makitang wala itong malay na nakahandusay sa sahig.

Parang nilipad niya ang pagitan ng kinatatayuan niya at ang kuwarto nila para mukha ng damit na isusuot pagkatapos ay binalika si Lockett at mabilis na pinangko niya itong muli para dalhin ang fiancé sa Hospital. Para siyang nakalutang sa hangin habang karga-karga ito. Wala siyang ibang maisip kundi ang huling sinabi nito.

No! hindi ‘yon pamamaalam! Naniniwala siyang magigising pa ito at sasabihin pa nitong mahal siya nito sa personal.

Nang makarating siya sa Hospital, he felt so numb. Wala siyang maramdaman habang nakatingin sa mga Doctor at Nurses na abala sa pag-aasikaso sa Fiancé niya.

Napakagat labi siya at tumingala para manalangin. God, please, nagmamakaawa ako, huwag ngayon. Ikakasal pa kami. Manganganak pa siya. Magsasama pa kami. Please, parang awa mo. Huwag ngayon. Please, not now. Hindi ko pa kaya. God, please, nagmamakaawa ako. Huwag mo siyang kukunin sa’kin. Please?

A lone tear escape his eyes the same time the Doctor asked for oxygen.

Hindi makahinga ang babaeng mahal niya at wala siyang magawa. If only I could give you my breath, I would in a heartbeat. But I know that I cannot, ang magagawa ko lang ay magdasal na sana makasama pa kita sa mahabang panahon.

“Please, Lockett, stay alive.”

a/n: Sorry :(