CHAPTER 17

AFTER the storm passed, kaagad na pina-ready ni Creed ang helicopter para sakyan nila patungo sa Manila. And after one hour, finally, they arrive in their destination.

"Pupunta ako sa bahay ng Parents ko." Imporma niya sa binata ng makababa sila sa Helicopter.

"Me too." Ani ni Creed. "I'll just call you when I’m free. Okay?"

She nodded and smile. "Okay. Hihintayin ko ang tawag mo."

"Okay." He kissed her before calling a cab for her. "Ingat ka, Lover. I'll see you soon."

"Yeah. You too." Sumakay siya sa taxi at nagpahatid sa bahay ng mga magulang niya.

Nang makarating siya roon, nakita niyang nasa labas na ng bahay ang mga ito at mukhang hinihintay siya. Pagkatapos bayaran ang taxi, agad siyang bumaba at mabilis na naglakad patungo sa mga magulang niya.

"Mom. Dad." She puffed her cheek and released a breath. "Ako po ba ang hinhintay niyo?"

Her mother nodded. "Yes. Let’s go. May nakausap na akong Doctor at ibi-brain scan ka niya. Halika na."

Kinabahan siya ng marinig ang salitang brain scan. Ano kaya ang makikita nila sa utak ko? "Kailangan ba talaga akong i-brain scan?"

"Yes." Mabilis na sagot ng ina niya. "Dahil hindi ka tatawag sa’kin kung kaya mo ang sakit ng ulo mo. You wouldn’t bother asking me to set an appointment."

"Okay." Aniya at naglakad patungo sa nakaparang kotse ng mga ito.

Pagkalipas ng mahigit isang oras, tumigil din ang sasakyan at lumabas silang tatlo sa kotse. She looked at the Hospital name. Capitol Medical Center. Huminga muna siya ng malalim bago sumunod sa mga magulang niya papasok sa nasabing Hospital.

Her mom holds her arm and pulled her towards the door with a name, Maressa Gallante, Neuro-oncologist.

Neuro-oncologist. Neuro has something to do with brain, then what’s the oncologist?

Nang ma kapasok sila sa loob, may nakita siyang babae na nakasuot ng Doctor's robe at nakaharap doon sa isang malaking machine na parang may higaan sa loob. If she’s not mistaken, it’s called MRI.

"Doctor, Gallante?" Pagtawag ng ina niya sa atensiyon nito.

Lumingon naman ang Doctora at ngumiti ng makita sila. "Yes?"

"I'm Lara Mendoza. I have an appointment with you today."

"Oh." She pleasantly smiled at them. "Yeah, I remember. Who's the patient?"

Bahagyan siyang tinulak ng ina niya papunta sa Doctor. "Siya ho, doc. I don’t want you to sugar coat the result of her MRI. It would be much appreciated if you will bluntly tell us."

Ano ba ang pinagsasasabi ni Mommy? Naguguluhan na tanong niya sa sarili.

The doctor just smiled. "Okay. I won’t hold back." Iminuwestra nito ang kamay si kaharap nitong machine. "Come here, Ms..."

"Ms. Lockett."

"Ms. Lockett, please, mahiga ka rito." She gestured her hand on the machine. "And try to relax."

Sinunod niya ang sinabi nito. She relaxed as her body is being moved into a big circle machine. Nang maipasok siya sa loob ng machine, she feel warm. She closed her eyes as the machine started to scans her. And a minute later, she heard a beeping sound and then she found herself slowly coming out from the machine.

Tumayo siya at tumingin sa Doctor. "Thats it? Wala na akong ibang test na gagawin?"

The doctor smiled. "Yes, that's it. Just wait for at least one minute or so for the result."

"Okay." Umupo siya sa tabi ng mommy niya at hinintay ang resulta ng brain scan niya.

IT WAS the very boring and longest minutes of her freaking life. Nang lumabas ang Doctor mula sa isang silid na puno ng computer at lumapit sa kanila, napatayo siya sa kinauupuan.

"What’s the result?" Kinakabahan niyang usisa rito.

The doctor looked at her and to her parents. After that, she looked at her with sadness and pity in her eyes.

"Miss Lockett, I promise to not sugar coat anything so here's the result. In the MRI, it shows that there are spreading meningiomas in your brain. Meningiomas are the most common type of tumor that originates in the central nervous system. They occur more often in women than in men. A small number of meningiomas are cancerous. They tend to grow quickly. They also can spread to other parts of the brain and beyond, often to the lungs. Unfortunately, some of meningiomas have already entered your blood vessel, that’s why we have to conduct a surgery to remove it safely from your brain so it won’t spread—"

"In short, I have a brain cancer? Is that it?"

The doctor smiled grimly. "We have to conduct a surgery to see if the Meningiomas you have is benign or malignant. If it is malignant, then—"

Pagak siyang tumawa. "Nagpapatawa ka ba? Are you freaking kidding me? Hindi ako puwedeng magka-cancer! I haven’t done anything to acquire that fucking sickness!" She was now shouting. "No way in hell that I have cancer!"

“As shown in the result, your Meningiomas are in the part of your head which was scarred.” Her voice was calm. “Meaning, when you were a kid, you’ve hit your head or someone might have dropped you. Kailangan operahan ka para matanggal ang Meningiomas bago pa iyon kumalat sa blood vessel mo. For one hundred percent success on the operation, I suggest you conduct the surgery in the U.S.”

Hindi niya namamalayan na namamalisbis na pala ang luha mula sa mata niya. Marahas na pinahid niya ang luha sa pisngi niya. She stormed off from the room and run towards the elevator.

Habang hinihintay ang elevator na bumukas, naabutan siya ng mga magulang niya na nakatayo at hilam ang mga luha. Humarap siya sa mga ito. "Mommy, hindi ba nagkakamali lang naman ang resulta? There could be a glitch and—"

"Lockett, my mother died from Meningiomas cancer, so does my great, great great grandmother." Her mom said. "Nasa lahi na natin ang sakit na yan. If the result is true, then we have to go to U.S.. They can cure you there. I promise."

Umiling-iling siya habang umiiyak pa rin. "No! Wala akong sakit. It’s just a plain fucking headache! You'll see, bibili ako ng Advil at magiging okay na ako. I always have a head ache before. I’m sure wala itong pinagkaiba sa ngayon."

Her mother looked at her, sadness on her eyes. "Lockett, the result is clear. Nang tumawag ka sa akin at nalaman ko na sumasakit ang ulo mo, inaasahan ko na ito. When you were I kid, our housemaid accidentally dropped you and you head hit the floor tile. Nasugatan ka noon at sinabihan na kami ng Doctor na may posibilidad na meningiomas paglaki mo. So I bought 3 plane tickets to U.S., if you want to survive this sickness then we have to go to U.S., where you will be cured, fast."

She sniffed as she sobbed silently. "Wala akong sakit. I’m healthy. See?" She spread her arms. "I’m healthy and I don’t have cancer. That result is not true. I’m fucking healthy!"

Nang marinig niyang bumukas ang elevator, pumasok siya roon at bago pa makapasok ang mga magulang niya, pinindot niya ang close door.

Nanghihina na napadausdos siyang napaupo sa elevator floor at walang imik na umiyak. Hindi siya naniniwala na may cancer siya! Hindi siya naniniwala na hereditary iyon! Hindi siya naniniwala sa sinabi ng doctor na 'yon! Hindi puwede! Bata pa ako! Hindi puwede sakin mangyari ito.

Nang makalabas siya ng Hospital, pumara siya ng Taxi at nagpahatid sa condo niya. Nang makarating doon, nagmamadali siyang tinungo ang unit niya pero sa halip na sa unit niya pumunta, kumatok siya sa pinto ng unit ni Creed.

After two knocks, the door opened. Nang makita si Creed, kaagad niyang niyakap ito at siniil ng halik sa mga labi. "I miss you." Aniya ng pahaghang pakawalan ang mga labi nito kapagkuwan ay hinalikan ulit ito.

She and Creed was still kissing when someone cleared the throat. Bigla silang napatigil sa paghahalikan at napatingin siya sa pinanggalingan ng tikhim. Tumaas ang kilay niya ng makakita ng isang magandang babae na naka-upo sa pang-isahang sofa. Ang ganda nito ay pang Hollywood ang dating. Kaagad siyang na concious sa itsura niya. She'd been crying, she's sure that she looks like shit right now.

"Who is she?" Her question came out as haughty. She's jealous alright. "I mean, ano mo siya?"

Bago pa makasagot si Creed, tumayo ang babae at lumapit sa kanya. "Hi, I'm Cherry Jean Vanderhorst. Creed's best friend."

Cherry? Creed's best friend? Mataman niyang tinitigan ang babae. So this is Cherry? No wonder na in love si Creed sa babae, she look like a freaking Princess. Napakaganda nito sa suot na simpling blusang puti at denim jeans. Kahit pa yata basahan ang suot nito, babagay pa rin at magmumukhang maganda.

"Hello. I'm Loc—" Hindi pa niya natatapos magpakilala ng umeksina si Creed.

"Her name is Lockett Kay Mendoza. She's my—" Natigil sa pagsasalita si Creed kaya naman tumingin siya rito.

Nakita niyang nakatingin ito sa namumula niyang mga mata. Agad siyang nag-iwas ng tingin.

"Babe, I think you should go." Anang boses ni Creed.

Akala niya siya ang tinawag nitong babe, kaya naman tumingin siya rito. Kaya ganoon na lamang ang gulat na naramdaman niya ng ngumiti si Cherry. Oo nga pala, babe ang tawag ni Creed kay Cherry. Kahit alam niyang endearment lang iyon at wala iyong ibig sabihin, pero nagseselos pa rin siya.

"Sure, Boo. Aalis muna ako. Bisitahin mo nalang ako sa bahay, Luke would love it if you visit."

"I highly doubt that, Babe. Your husband hates me to the core of his veins."

Cherry chuckled and hugged Creed. "Well, aalis na ako." She looked at her. “It’s nice meeting you, Lockett.”

She smiled. “It’s a pleasure meeting you too.”

Creed left her side to open the door for Cherry. And then a second later, he returned to her side with a frown on his face. "Why were you crying?" He asked.

"Nothing—"

"And don’t say it’s nothing. I can see your fluffy red eyes, Lockett. Alam kong umiyak ka. Now, I’m asking, bakit ka umiyak?"

Nagdadalawamg isip siya kung sasabihin ba niya ang sinabi ng Doctor. If she told him, meaning she believe that she have cancer, but no! She doesn’t have a freaking cancer!

"Nothing. Nakausap ko lang si Mommy at medyo nag-away kaming dalawa. Nagkasagutan. That’s all."

Matiim siyang tinitigan ni Creed na parang inaarok ang laman ng isip niya para alamin kung nagsasabi siya ng totoo o hindi. Mukhang nakuha nito ang gustong makita sa mukha niya dahil inakbayan siya nito at iginiya paupo sa sofa.

"Ano ba pinag-awayan niyo ng mommy mo?" Tanong nito.

Humilig siya sa balikat nito. "She keeps on insisting that I’m sick, which I’m not."

"Bakit naman niya nasabi na may sakit ka?" He looked at her through his shoulder. "Hindi naman siguro niya sasabihin na may sakit ka kung wala naman talaga."

"I don’t want to talk about it." Naiinis na sabi niya. "Basta wala akong sakit." Mariin niyang sabi.

"Okay." Mukhang napansin nito ang pagkainis sa boses niya kaya hindi na ito nagpilit. "Change topic na." He leaned in to her and pressed his lips on hers. "Want to have sex with me?"

Mahina siyang natawa sa sinabi nito. "Why'd you have to ask? Just undress me already."

His eyes darkened with lust. "Hmm. I like your response. It’s making me horny."

Gumapang kaagad ang kamay nito na nasa balikat niya papasok sa loob ng suot niyang pang-itaas para hawakan ang mayayaman niyang dibdib na natatakpan pa rin ng bra.

Hinalikan siya nito sa leeg patungo sa tainga niya, hanggang sa makarating ang labi nito sa gilid ng labi niya. He licked the edge of her lips making her whimper.

Mabilis niyang hinubad ang jeans na suot pati ang panty. Hindi niya napigilan ang sarili na umupo sa hita nito. She straddled his waist and rubbed her wet cunt against his erect manhood.

"Hmmmmm." She breathes when her clitoris touched the fabric of his jeans. She then opens his fly then the zipper.

Para siyang sabik sa pagkalalaki nito dahil kaagad na inilabas niya ang mahaba nitong pagkalalaki at dahan-dahang ipinasok iyon sa loob niya. Her eyes rolled up and the most delicious piece of meat in the world enters her wet and needy core.

"Ohhhhh. . . God . . . You're tight." Wika ni Creed ng mabaon ang buong kahabaan ng pagkalalaki nito sa pagkababae niya.

"U-huh?" She put both of her hands on the back, on Creed's legs and then slowly, she started pumping in and out, making Creed whimper in pleasure.

Habang tumatagal, pabilis ng pabilis ang galaw niya, hanggang sa mapuno ng daing at ungol nila ni Creed ang kabuonan ng unit nito.

Hindi siya tumigil sa paggalaw hanggat hindi nila naaabot ang rurok ng kaligayahan na pinagsasaluhan nila.

A/N: Mamamatay na si Lockett. Comment?