Matagal ko na pong nagawa ang cover ng book na ito.
In fact matagal na po ito sa Drafts ko.

Lagi pong na-i-ipagpaliban ang pag-start dahil marami pong pending na books sa Drafts ko na siya kong nauunang simulan.

Hinintay ko pa din pong matapos ang mga nauna kong books bago simulan at i-post ang mga kasabay nito sa Drafts, resulting to an even longer delay.

Recently though, something happened na nagpagising po sa natutulog kong diwa.

I was engaged in an argument and was feeling down afterwards kasi alam ko na nagkasala ako dahil sa pag-explain at pagpatol ko.
I shouldn't have done it dahil kristiyano na nga po dapat ako at dapat ay may Christ-like character na.

Then, someone sent a comment to my post on facebook (may post ako sa FB, pero hindi malinaw- It says, "Kaya ayokong mag-asawa lalo at iba ang paniniwala"), asking me what happened, kaya I replied sa messenger and told her what I meant and why.

There she shared to me her own experience pati ang word sa kaniya ni God and that made me feel better kasi medyo kaprehas din ang pinagdaanan namin and she urged me na huwag sumuko, na huwag sukuan ang mga tao na dapat ay pinagpi-pray talaga ng husto upang makakilala sa Panginoon.
I must admit na nawawalan na ako ng patience especially 'pag feeling ko na God and His words were being rejected.
Nasasaktan ako sobra at nau-offend ganung hindi dapat.
Hindi ko dapat masyadong pini-personal ang lahat dahil dapat ay mas lawigan ko pa ang pang-unawa ko.

What happened next:
Na-realize ko na, kung tiniis ako (nung nag-share sa akin) at walang message sa akin, baka nagtagal na masama ang loob ko.
I felt so alone and helpless at that time, and she made me feel better.
The word of God made me feel better.
Then I suddenly remembered yung thoughts (Depression) na nasa utak ko, things that I think have been whispered (impressed or implanted) to me by God, pero I ignored and said na "next time ko na lang i-pu-post kahit sa facebook", after what happened, na-realize ko na what if someone's feeling alone, depressed, at hindi alam kung bakit at may mga tao pa na minamaliit ang kaniyang nararamdaman gaya ng nangyari sa akin before, na lalong nakapagpa-depressed sa akin?

Pero paano kung gaya naman ng nangyari sa akin na dahil sa pag-share sa akin ng testimony at word of God ay magiging okay na?

Ganoon pala!
Dapat pala kung may maibibigay tayo kahit shoulder to cry on, testimony of life experiences and word of God, ay makabubuting ibigay natin.
Huwag na nating hintayin na may mangyari pa, for us to realise na iyon pala ang dapat natin na gawin.

Huwag na tayong gumaya kay Jonas.

Obey God.
Don't procrastinate. Huwag din nating isipin na baka hindi tayo maunawaan o baka i-reject lang nila ang word of GOD. Have patience.

Iyon ang na-realise ko after ng nangyari at nakakahiya kay Lord.

So, this book— I dedicate to God!
Sa KANIYA galing at sa Kaniya ko ibinabalik.
Tanging sa Kaniya lamang ang glorya, papuri at pagluwalhati.

»»●««

Thank you for giving this book a chance.
Please read, vote and share to support.

May God Bless you all always.

»»●««