Kabanata 5: The truth

ARAW ng sabado, napagpasiyahan kong pumunta sa mall para bumili ng school supplies. Naubos na ang journal ko kaya need ko na bumili ng bago, kailangan ko rin ng bagong pen.

Pababa na ako ng hagdan nang maabutan ko si Daddy na papunta sa kusina.

Nagtama ang mga mata namin ngunit agad kong iniwas ang tingin ko sa kanya. Bumaba ako at nagmano sa kanya.

“How’s your day, Dad?” tanong ko ngunit nakatanggap lang ako ng malamig na tingin.

Umatras ako kaagad nang mapagtanto ang gusto niyang iparating. Nakaramdam ako ng pagkailang sa kanya.

“Sinabi ko sa ‘yo na kapag walang tao sa paligid, ‘wag mo akong tatawagin ng daddy,” malamig talaga ang pakikitungo niya sa akin. Hindi ko siya masisisi, siya na rin ang nagsabi sa akin noon na halos ayaw niya akong makita kahit saglit lang. Ako lang naman itong mapilit.

“Sorry, tito,” hinging paumanhin ko.

“Maayos naman ba sa bago mong lipat na school?” Nararamdaman ko ang mukha niya na palapit sa akin, huminto siya sa bandang tainga ko. “Siguraduhin mo lang na hindi mo dudumihan ang pangalang gamit mo, ayaw kong maulit ang gulo noon.”

I was stunned by what I heard. My body began to tremble and my palm sweat. Every time he says that I lose myself. Of course, the life I have now is not really the real me. I am still struggling but I have no other choice.

Our eyes met, hatred and irritation was on in his eyes. “I will never forgive you if you’ll do that. Live as if you’re the real Strawberry. ”

I was devastated by what he said. I nodded a few times before he turned around and continued to enter the kitchen.

Nanghihina ang mga paa kong naglakad palabas ng bahay. Gusto kong umiyak pero hindi ko magawa, parang naubos na yata ang mga luha sa mata ko.

I couldn't even walk properly yet I still managed to go out of the house. My mind keeps on telling me I should cry my emotion out but my body is denying that action. there's no tears left for me to cry
Natuyot nang lahat dahil sa mga problemang dumating sa akin. I do not want to live pero hindi naman ako tanga para wakasan ang buhay ko. Isa pa, kailangan ako ni Tito Kale ngayon. Kung mawawala ako, walang mag-aasikaso sa ibang gawain.

Naabutan ko si Aling Gina, ang kasambahay namin. Pinaalalahan ko sa kanya ang mga dapat gawin maging ang mga gamot na iinumin ni Tito Kale. Sa lunes kasi ay babalik na rin ako sa kabilang bahay, kung saan talaga ako nakatira. Magkatabi lang kami ng bahay pero magkaiba ng bakuran. Kasama ko roon si Uncle Shawne, ang tumatayong tito ko. Dating assistant manager ni Tito Kale sa kumpanya.

PINAGMAMASDAN ko ang mga taong nagsasaya sa arcade habang nasa loob ako ng milk tea shop katapat lang noon. Maraming tao ngayong sabado.

Napapangiti na lang ako na pinagmamasdan ang mga batang naglalaro. Mabuti pa sila, walang pinoproblema. Mabuti pa sila, habang bata pa nakararanas ng pagmamahal ng magulang.

Kaysa mainggit sa nakikita, I opened the book that I recently bought. I removed the shrink wrap and put the trash back to the eco bag. I widely smiled while touching the book, flipped and smelled every page of it.

I really love the smell of books.

Akma ko nang babasahin nang may biglang umupo paharap sa akin. Nakapagitan ang lamesa sa amin.

Isang lalaki na nakasuot ng gray shirt, black face mask at black cap. Palinga-linga siya sa paligid na parang natatakot na may makakita sa kanya.

I gritted my teeth while my eyes were on the book. His presence irritated me so much. May bakante pa namang upuan pero dito pa talaga siya umupo sa harap ko
Nagpanggap ako na hindi siya nakikita o hindi ako aware sa presensya niya pero bigla ko siyang nabosesan at ayun na, nasira na naman ang araw ko.

“Straw, ikaw pala 'yan. What a small world.” Nakita ko sa peripheral vision ang pagtaas niya ng kamay para makuha ang atensyon ko.

Malakas na isinara ko ang libro. Umatras siya nang kaunti sa ginawa ko. Unti-unting nanlisik ang mga mata ko na itinutusok iyon sa kaibuturan ng pagkatao niya.

Inabot ko ang milk tea, inilagay ang straw sa bibig ko at nagsimulang hanapin ang black pearl habang hindi pa rin itinatanggal ang pagkakatitig sa kanya.

Hindi mapakaling naglinga-linga na naman siya sa paligid at lalo akong naiinis sa ginagawa niya. Hindi ko kasi mapigilang suriin ang ginagawa niya.

“Can you move to another seat? I do not wa—” Hindi ko natuloy ang sasabihin ko nang ipatong niya ang kamay sa ulo at bigla akong pinayuko. Napalakas ang pagkauntog ko sa lamesa. Mula sa natamaang noo, parang dumaloy ang sakit sa mga ugat ko hanggang sa umakyat na sa utak ko. Naikuyom ko ang aking kamao at napapikit.

Makakatikim talaga itong lalaki na ito sa akin.

“Ssshh. Nandyan na sila.” Napadilat ako nang marinig ang kinakabahan niyang boses. sari-saring tanong na naman ang pumasok sa isip ko kung bakit siya ganito.

Hinampas ko ang kamay niya kaya natanggal ito sa ulo ko. I raised my head just to witness how nervous he is.

“Ano ba?! I told you not to talk to me again, right? Why are you so—”

“They're searching for you,” tipid niyang sabi na nagpatameme sa akin.

My brows started to narrow when I heard his answer. I look around and scanned everyone who looks suspicious but I didn't see anything with strange actions. 

Suddenly, I feel so nervous thinking someone is following me and knows my secret.

“W-who?” I asked him. I tried to sound calm and act like nothing is wrong with me while sipping the milk tea.

“Those who beat me, the one you encountered last time.”

I stopped sipping and scoffed. I leaned my back on the chair and crossed my arms above my chest.

“So what?”

Indigo bit his lower lip. He put his palm on his cheek and whispered, “They want to get revenge. They keep on asking me about you. Hindi ko alam kung paano nila nalaman na nandito ako sa mall. Ang dami nilang chats and messages sa akin.” Lalo niyang itinakip ang sumbrerong suot.
“You told me, you had a lawyer who settled this thing.”

Looking at him makes me realized that he is so fragile and who's in need of protection from other people. It's like he can't handle himself.

“Nakipagkasundo sila sa family ko. Hindi rin sila magawang patulan ni dad dahil nga sa business niya. Isa pa, away-bata lang daw ito,” he explained in a low tone voice.

Nakadama ako ng pagkaawa sa kanya. Wala pala siyang ipinagkaiba sa akin. We both breathing but it seems we don't own every part of our body.

“As usual for a rich guy who has a business tycoon father.” Inubos ko na ang aking milk tea.

Tumayo ako, isinukbit ang bag ko, inayos ang upuan bago tumalikod at tumungo sa pinto.

“Hintayin mo ako!” sigaw ni Indigo sa likuran ko.

Hindi ko siya agad nasagot nang makita ang limang lalaki na pumasok. Napaatras ako nang makilala ang kalbong lalaki na may singkit na mga mata. Nasa likuran niya ang matabang lalaki na medyo matangkad.

The bald guy touched his head and then hold my shoulder. He turned me around and made me sit again.

I just leaned over with my chin raised as if nothing had happened while looking at Indigo who looks like he was left by his own soul.

I felt someone's breathing in my ear. It gives me chills, but I'm still trying to compose myself. If I give them an opportunity to scare me, they will surely grab it.

“How are you, miss? Na-miss kita, a. Alam mo kating-kati na ako saktan ka.” Nalukot ang mukha ko sa kirot ng pagdiin niya ng kamay sa balikat ko pero hindi ko lang gaanong pinahalata.

Biglang napatayo si Indigo nang makita niya ang ginawa sa akin pero agad na hinawakan din siya ng dalawang lalaki sa magkabilang balikat niya at pinaupo uli.

“Akala mo ba nakalimutan na kita?” I want to punch his face when he blocked my sight. Ang singkit niyang mata at hindi perpektong kinis ng ulo ang nagpapainit ng ulo ko.

Hindi ko inaalis ang tingin ko sa kanya nang umupo siya sa tabi ko at itinukod ang siko sa lamesa habang nakatingin sa gawi ko.

“Thank you for remembering me. I really appreciate it,” I sarcasticly said. Napasigaw si Indigo nang muntik na akong sampalin ng lalaki pero hindi niya itinuloy.

Lahat tuloy ng nga tao sa loob ng shop ay napatingin sa amin.

“Wala po ito, magkakaibigan po kami,” paumanhin ng mataba na ikinangisi ko. Magkakaibigan daw.

“Look how brazen this bitch is. Just shut your mouth or else I'll rip your mouth.” Pinikit ng kalbo ang ilong ko.

I winked slowly to tease them more. “What do you want? Do I need to guess?”

He scratched his philtrum using index finger. Maybe it's his way to control his temper.

“Alam mo, naiinis talaga ako sa mga babaeng kagaya mo.”

“Did you ask me if I like you?”
Ikinuyom niya ang kamao at inamba ito pero hindi naman niya tinuloy. Maraming tao sa paligid kaya nag-aalangan din sila kumilos. Umarko paitaas ang labi ko.

“Pilosopo ka, e, 'no?” Napalingon ako sa payatot na lalaking katabi ni Indigo. Hindi man lang gumaganti ang duwag na si Indigo kahit tinatapik-tapik na ng lalaki ang pisngi niya at namumula na iyon.
Sinusubukan kong pakalmahin ang sarili ko sa mga nakikita ko.

“Girlfriend mo ba ito, ha, Indigo? Akalain mong may pumatol sa 'yo. Wala yata siyang alam tungkol sa 'yo.”

Tinampal-tampal uli ng lalaki ang pisngi ni Indigo. Hindi niya ito sinasaway at nakatingin lang sa akin na tila nanghihingi ng paumanhin.

“Indigo is popular in school because he is charming, nice and comfortable to be with. Anong nakakapagtaka roon?”

All of them scoffed sarcastically.
“Hindi mo yata alam ang pinapasok mo, miss. Ano nga ang name mo? Ako si Gio. Gusto kong tandaan mo ang pangalan ko.” Nakataas ang kilay ng lalaking kalbo kaya tiningnan ko siya na tila nayayamot.

“Wala akong pakialam sa pangalan mo. Tinanong ko ba? Why would I need to remember your ugly name? Wala ka namang bilang sa lipunan.” Marahas kong tinapik ang kamay niya sa balikat ko na ikinanganga niya.

“Ang tapang! Ganyan ang mga gusto ni Blue.” Napakunot ang noo ko sa sinabi ng lalaking mataba na nasa kabilang bahagi ni Indigo.

Nakita ko naman ang pag-iling ni Indigo na parang pinipigilan niya ako magsalita.
Bigla na lang may humila ng buhok ko mula sa likod kaya napatingala ako. Sumagad ang sakit hanggang anit.

“Phoenician National High. Bukas, likod ng Babylon building. 4 pm,” sabi niya bago marahas na pakawalan ang buhok ko.
Nginisian niya ako bago humakbang palabas ng milk tea.
Hinawakan ko at pinisil-pisil ang earlobe ko sa sobrang asar. Akala mo kung sino sila para sirain ang araw ko.

To be continued…
3721