~ Narrator ~
Kelnerka przyniosła zamówienie siódemce przyjaciół. Grzecznie podziękowali i wrócili do rozmowy. Dziewczyny zamówiły sobie coś słodkiego i gorącą czekolade oraz herbatę, a panowie kawe. Po skończonym posiłku, wyszli z kawiarenki i udali się w kierunku galerii. Bardzo szybko uwinęli się z zakupami i wrócili do domu Joanny i Felixa. Monika kupiła piękną, różową suknię na ramiączka z kwiatami na całej długości.

A Melodi czerwoną, gładką sukienkę bez rękawów z wycieńciem do biodra po lewej stronie.

- Który dzisiaj tak właściwie jest? - zapytała śpiącym głosem Monika.

- Ósmy września, skarbie. - szepnął jej do ucha Adrien.

- ychy - mruknęła pod nosem twierdzonco powoli zapodając w sen.

- Chyba wszyscy powinniśmy iść już spać.
- Tak... chyba tak... - odparła Medoli przeciągając się i kładąc głowe na ramieniu Natana.

Adrien wziął na ręce Monikę i zniósł ją do pokoju. Po czym wszyscy udali się na spoczynek.

~ Joanna ~

Jest trzecia w nocy, a dziecku zachciało się mnie kopnąć w żołądek. Chce mi się wymiotować kolację, ale tego nie zrobię. Przełyk będzie mnie potem piekł i nie będę mogła zmrużyć oka. Uśmiechnęłam się na myśl, że już niedługo zobaczę moje maleństwo. Za tydzień jedziemy z moim narzeczonym na USG i będzie można stwierdzić czy to chłopiec czy może dziewczynka. Nie zależnie od tego będę kochać je jak największy skarb.

Zobaczyłam delikatne światło za oknem. Wyszłam się przewietrzyć na balkon i zobaczyć jak pięknie wygląda wieża Eiffla nocą. Założyłam szlafrok, bo na dworze jest zimno, ale do się przeżyć.

Nie mogłam się napatrzeć na ten piękny widok. Czułam takie niezwykłe ciepło w sercu, którego nie da się opisać...

Po jakimś czasie usłyszałam głos Michaela.

- Przeziębisz się.

- Może... ale dla takiego widoku warto. A ty czemu nie śpisz?

- Zimno wlatywało przez balkon do mojej sypialni, znaczy do pokoju gościnnego.

- Rozumiem. Chciałabym na chwilę zatrzymać czas i napawać się tym widokiem jak najdłużej.

- Jest na to pewien sposób. -  powiedział po chwili myślenia Mi.

- Jaki?

- Jest bardzo prosty. - odparł zostawiając mnie samą.

Po pięciu minutach wrócił trzymając w ręku telefon. Ja tylko walnęłam się ręką w czoło na znak swojej głupoty.

- Zrobię ci zdjęcie na tle wierzy Eiffla. Dobrze?

- Tak.

- Stań do mnie tyłem i oczy unieś do gwiazd. Pięknie...

- Jesteś zawodowym fotografem?

- Interesuje się tym. Teraz oczy w moją stronę i lekki uśmiech.

- Jesteś w tym naprawdę dobry. Mówisz jak profesjonalista.

- Dzięki. Teraz patrz się na wierze Eiffla. Nie zwracaj na mnie uwagi...  Tak dobrze.

- Dziękuję. Jeszcze samej wierzy zrób, proszę.

- Dla Ciebie wszystko, mała.

Przyglądałam się jak profesjonalnie stara się uchwycić chwilę.

- Dziękuję. - powiedziałam przytulając się do niego.

Chwilę tak staliśmy i wróciliśmy do środka.

Tydzień później...

Michael wysłał mi zrobione przez nie go zdjęcia. W drodze do ginekologa z moim narzeczonym przeglądałam je wspominając tamtą noc. Wyszły naprawdę profesjonalnie.

Samochód się zatrzymał. Podniosłam wzrok znad telefonu. Felix patrzył się na mnie z pytaniem w oczach.

- Michael je zrobił. Są piękne, prawda? - powiedziałam podając mu telefon.

- Tak. Pięknie na nich wyszłaś kochanie... - powiedział oddając mi telefon. - Gotowa na wizytę?

- Już nie mogę się doczekać!

W kolejce nie było dużo osób, a sam "zabieg" nie trwał nawet pół godziny. Po nie całej godzinie od przyjazdu wiedziałam, że będziemy mieli bliźnięta.

- Jak im damy na imię? - zapytał mój narzeczony po wyjściu od lekarza.

- Może... William i Ariana?!

- Szalejesz, ale dobrze. To piękne imiona. Równie piękne jak ty. - dał mi delikatnego całusa.

Hej, cześć i witam.

Myślę, że jeszcze jeden rozdział i będzie koniec, ponieważ za długo się to ciągnie.

Zdjęcie z Twittera.

Pa kotki😻!

Ruda789

2/4